Durarara!! "Wyobraźnia" - Izaya x Earthworm [oneshot]

[TO PWENIE UFO!]

Shinra zaśmiał się, gdy to przeczytał i lekceważąco pomachał ręką. – To na pewno nie UFO, Celty~

[SKĄD MOZESZ TO WEIDZIEC!?$@!]

- Zaufaj mi?

Ręce Celty zastygły nad klawiaturą. Przez to jakim kochającym wzrokiem patrzył na nią Shinra, w jej kasku nagle zebrało się nieco więcej cienia.

- Zresztą~ – mruknął Shinra. Sturlał się z kanapy, na której leżał i wstał na nogi. Otrzepał swój kitel. – Nawet gdyby to byli kosmici, Celty – przeciągnął się. – Nie pozwoliłbym im się do ciebie zbliżyć.

Uśmiech jaki po tym posłał, nieco ją przeraził. Zupełnie jakby miał zamiar zrobić wszystko co w jego mocy, aby zapobiec inwazji kosmitów. Celty poczuła jak jej w brzuchu coś się przewraca i gdyby miała głowę, pewnie by się zarumieniła – jednakże skoro jej nie miała, w kasku zebrało się jeszcze więcej cienia. Tak dużo, że aż wystrzelił on w górę i upadł na kanapę.

[Szkoda, że nie możesz mi tego powiedzieć o drogó-]

Pisanie tej wiadomości przerwało Celty dzwonienie telefonu. Na ekranie jej komórki pojawił się nieznany numer, przez co na chwilę zastygła, wpatrując się w niego z zaciekawieniem.

- Kto dzwoni, Celty? – spytał Shinra. Spojrzał z nad jej ramienia na numer.

Byli tym lekko zdziwieni. Zwykle nikt nie dzwonił do Celty. Wszyscy którzy mieli jej numer, doskonale wiedzieli o tym, że nie może ona mówić. Głównie dlatego dzwonili tylko w pilnych sytuacjach, w których odpowiedź Celty nie miała dla nich żadnego znaczenia i liczyło się samo przekazanie wiadomości.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i odebrała. Skoro ktoś dzwoni, to najwyraźniej musi to być ważne.

Jednak z uwagi na stojącego obok Shinrę i to, że był on w stanie odpowiadać w jej imieniu, włączyła tryb głośno mówiący.

- 30 sekund.

Przez usłyszenie obcego głosu, Shinra lekko zmarszczył brwi. Celty pewnie też by to zrobiła, gdyby tylko mogła.

- Celty-san? – głos Izayi.

Shinra spojrzał na Celty ze zdziwieniem, kiedy usłyszał jego głos.

- Celty-san, zgodziłabyś się na bardzo pilne zlecenie za 3 miliony jenów?

Cień Celty znowu lekko się wzburzył i ponownie wystrzelił w górę.

/ 3 miliony?!

To strasznie dużo pieniędzy!

Ale, ale…   to Izaya..

Jeśli to robota od niego, to na pewno będzie niepotrzebnie niebezpieczna – zwłaszcza, gdy oferuje tak wysoką kwotę./

Myśli Shinry nie różniły się zbytnio od myśli Celty.

- Za 10 minut pod adresem, który przyślą ci smsem… - Izaya wziął głęboki oddech, który lekko zadrżał. Brzmiał trochę jakby coś go bolało, dlatego właśnie słuchająca go para poczuła dość nieprzyjemne ukłucie niepokoju. – Odbierzesz mnie i zawieziesz do Shinry, okej? Jedno stuknięcie to tak, dwa to nie. I jeśli nie, to chociaż powiadom kogoś innego, proszę.

Oczy Shinry nieco szerzej się otworzyły, gdy to usłyszał. Zwykle kiedy Izaya używał „proszę” brzmiało to zdecydowanie mniej szczerze, można by powiedzieć, że nawet i sarkastycznie lub obraźliwie. Teraz jednak…

Celty raz stuknęła palcem o mikrofon telefonu.

Cichy odgłos wypuszczanego z płuc powietrza. Zupełnie jakby Izaya się zaśmiał, ale nieszczególnie miał na to siłę.

- Dzięki.

Kolejne słowo, które zbiło Shinrę z tropu, gdy je usłyszał. Przez chwilę nawet zastanawiał się czy to może nie żart, ale…

- Tylko się… ungh… pospiesz, ok.?

Shinra już chciał spytać o co chodzi oraz co się stało i już nawet otworzył szerzej usta, ale przerwał mu okropny hałas. Z głośnika telefonu oboje usłyszeli głośny krzyk.

Ich mięśnie nieprzyjemnie się od tego napięły.

Połączenie się urwało.

Ten sam krzyk słyszała też dwójka mężczyzn w budynku, który znajdował się niedaleko adresu, jaki zaraz miał zostać wysłany do Bezgłowego Jeźdźca. Mężczyźni jednak wcale nie wyglądali na przerażonych, gdy go usłyszeli. Wręcz przeciwnie. Na ich twarzach malowało się lekkie zadowolenie.

- Więc? – spytał jeden z nich, w dalszym ciągu wciskając palec w odsłonięte i zakrwawione mięśnie Izayi. – Szczęśliwy?

Brunet cały drżał i mocno zaciskał oczy. Czuł się tak, jakby po raz setny już tego dnia miał stracić przytomność z bólu. Szczerze to sam nie wierzył, że zdążył zachować taki spokój podczas rozmowy z Celty. Jeśli jakoś z tego wyjdzie, będzie musiał to uczcić hot potem.

Uśmiechnął się gorzko. – Nieziemsko szczęśliwy – odpowiedział z sarkazmem przez zaciśnięte zęby.

- Świetnie – mruknął drugi z mężczyzn. Stał za Izayą i sięgnął bo kneblujący go materiał, który teraz wisiał luźno wokół jego szyi. Przesunął go we wcześniejsze miejsce, tym samym ponownie uniemożliwiając Izayi mówienie.

Brunet nawet nie starał się przy tym wykręcić. Wiedział, że i tak niczego to nie da i tylko bardziej będzie go przez to wszystko boleć.

Nieprzytomnym z wyczerpania wzrokiem spojrzał na swoje przywiązane do podłokietników niewygodnego krzesła ręce – a raczej jedną rękę. Druga wyglądała raczej jak krwawy ochłap. Niechętnie odwrócił od niej wzrok. Jego lewe ramię kończyło się teraz w połowie przedramienia i wystawały z niego dwie złamane kości.

Mężczyzna, który wcześniej wbijał palec w to tak odsłonięte miejsce, uśmiechnął się. Wyglądał na zadowolonego z tego, jak zmęczonym wzrokiem informator obserwował wszystko dookoła. Zupełnie jakby w każdej chwili mógł stracić przytomność. Cóż, biorąc pod uwagę to, że stracił dość dużo krwi, nie było w tym niczego dziwnego. Bardziej dziwne było to, że nadal jakoś się trzymał. Na jego szczęście lub nieszczęście, nie miało to potrwać długo, ponieważ stojący za nim mężczyzna ogłuszył go mocnym uderzeniem w tył głowy.

***

Izaya odzyskał przytomność na kilka minut, gdy wyrzucono go z samochodu. Po prostu rzucono nim jak jakimś workiem, a jego wiotkie ciało nieprzyjemnie zderzyło się z ziemią. Wydał z siebie głośny jęk bólu. Upadł na lewą rękę i swój zmasakrowany prawy bok. Jego koszulka była tak przesiąknięta krwią, że aż przylegała do jego ciała. Na szczęście oddali mu jego kurtkę, aby w jakiś sposób zakamuflować brak jednej z jego kończyn.

Samochód odjechał.

Brunet z trudem podniósł się, zranioną rękę przyciskając przy tym do swojej klatki piersiowej. Rozejrzał się za Celty. Wszystko mu się rozmazywało i całe jego ciało pulsowało ostrym bólem. Zupełnie jakby zaraz miał się rozlecieć na kawałki. Mimo to jednak udało mu się dostrzec plamkę bardzo ostrego, żółtego koloru.

Kask Celty.

Z trudem podniósł się na nogi, nieudolnie tłumiąc przy tym swoje pełne bólu stęknięcia. Gdy tylko stanął na dwóch nogach, zatoczył się i poleciał na bok. Na szczęście po jego lewej znajdowała się ściana, więc miał się czego wesprzeć.

Kilkanaście chwiejnych kroków w przód sprawiło, że dziewczyna w końcu go zauważyła. Szybko odwróciła się w jego stronę, a na widok jego pełnej siniaków twarzy, zaczęła szybko pisać coś na swoim PDA. Nie miała pojęcia o innych obrażeniach Izayi, mogła się tylko domyślać na podstawie tego, że ledwo stał na nogach.

Zanim jednak Celty zdążyła pokazać mu swoje PDA, brunet upadł na ziemię.

Nie miał już siły dłużej walczyć. Był wyczerpany, a jego ciało praktycznie na niego wrzeszczało, błagając o odrobinę odpoczynku. W dodatku świadomość bezpieczeństwa sprawiła, że nagle uleciała z niego większa część napędzającej go dotychczas adrenaliny.

Ostatnią rzeczą jaką poczuł był chłód cienia Celty.

***

Kiedy Shinra skończył, jego kitel pokryty był licznymi plamami krwi. Ciężko westchnął, ściągając z dłoni równie zakrwawione rękawiczki i spojrzał na stojącą obok Celty, która cały czas pomagała mu w zszywaniu ran Izayi i podawała różne rzeczy, nieco się przy tym trzęsąc.

- Wiesz coś o tym, jak się w to wpakował? – spytał, wyrzucając rękawiczki.

Dziewczyna tylko pokręciła kaskiem, a Shinra ściągnął okulary i potarł swoje zmęczone oczy.

[Normalnie pewnie powiedziałabym, że zasłużył, ale teraz to chyba przesadzono.]

Shinra skinął głową. Założył nowe, czyste rękawiczki i kiedy Celty podała mu gazy i bandaże, o które prosił, zaczął zakrywać nimi rany bruneta.

Najpierw owinął bandażem pozostałość jego lewej ręki, a później nakleił gazę na liczne oparzenia pokrywające jego prawy bok. Znajdowały się w okolicach żeber i wyglądało na to, że ktoś przyciskał coś gorącego do jego ciała. Prawdopodobnie rozgrzany metal. W dodatku jego twarz, tak samo jak i całe jego ciało pokryta była licznymi siniakami.

- Ale nie licząc ręki… to mogło być gorzej, nie? – mruknął bardziej do siebie.

Celty nie do końca wiedziała co na to odpisać.

- Na szczęście jest praworęczny.

Wyglądało na to, że Shinra doszukiwał się pozytywów.

[Nie mogę już dłużej na niego patrzeć, przepraszam, Shinra.] – po pokazaniu tej wiadomości, dziewczyna skierowała się w stronę drzwi.

- Nie dziwię ci się – zaśmiał się bez wyrazu okularnik. – W końcu nie jesteś przyzwyczajona do takich widoków. Chociaż… najgorsze i tak już za nami – mruknął, przemywając gazikiem zadrapanie na policzku bruneta.

Kiedy już skończył, znów pozbył się swoich rękawiczek. Podsunął nieco okulary i westchnął. Znowu. Spojrzał na powoli skapującą do żył Izayi krew i lekko pokręcił głową na boki.

- Tylko dokładasz mi pracy – mruknął do nieprzytomnego chłopaka. – Wiesz, jak cudownie mógłbym teraz spędzać czas z Celty, gdyby nie ty? – choć z jego ust padały tak okrutne słowa, to jego oczy i tak lekko się przy tym szkliły. W końcu miał tylko dwóch prawdziwie bliskich przyjaciół, a jednemu z nich właśnie skrócił i tak już amputowaną rękę. Szczerze powiedziawszy to miał ochotę zwymiotować. Nie dlatego, że widział ohydne rzeczy – był przyzwyczajony do tego typu widoków. W końcu sam przeprowadził na swojej ukochanej autopsję. Bardziej mdliło go z powodu błądzących po jego głowie wyobrażeń oraz krzyku Izayi, jaki razem z Celty słyszał przez telefon.

***

Izaya obudził się dopiero następnego dnia późnym popołudniem. Głównie dlatego, że Shinra przed operowaniem jego ręki podał mu silne środki nasenne. W końcu musiał skrócić wystającą z jego ciała kość i złączyć ze sobą dwa ochłapy skóry, a bez podania mu czegokolwiek raczej nie dało się tego zrobić.

Tak czy inaczej, kiedy oczy Izayi się otworzyły, obraz przez nie widziany był strasznie rozmazany. Mocno kręciło mu się w głowie i normalnie pewnie domyśliłby się, że to przez środki nasenne, których działanie jeszcze nie do końca minęło. Teraz jednak był zbyt odurzony, aby to sobie logicznie wytłumaczyć.

Po niecałej minucie leniwego wodzenia wzrokiem po swoim otoczeniu, Izaya znowu zasnął.

Obudził się ponownie około trzech lub czterech godzin później, przez cichy szmer gdzieś niedaleko. W dodatku czuł na sobie cudzy dotyk. Jego powieki lekko zadrżały. 

Nieprzyjemny zapach środka odkażającego...

Nieco go to uspokoiło. Powoli otworzył oczy. Choć w pokoju było boleśnie jasno, to na widok Shinry poczuł ulgę.

Był on jednak zbyt zajęty przemywaniem jego ran i zmienianiem bandaży, aby zauważyć, że się obudził.

Głównie dlatego Izaya, jeszcze nie do końca ufając swojemu zdartemu krzykami gardłu, lekko ruszył prawą dłonią.

Brązowe oczy jego przyjaciela oderwały się od przemywanych ran i złączyły z odpowiednikami Izayi.

- Podałem ci środki przeciwbólowe, więc nie powinno aż tak bardzo boleć.

Izaya zamknął oczy i lekko skinął głową. Z trudem przełknął ślinę. Miał sucho w ustach.

- Od razu tak profesjonalnie… - mruknął zachrypłym głosem. – Mógłbyś się choć trochę pomartwić.

- Oceniając po tym, że jesteś w nastroju na żarty, to raczej nawet sam się o siebie nie martwisz – wzruszył ramionami Shinra, specjalnie nieco mocniej przyciskając gazik do oparzenia na boku Izayi.

Brunet się przez to skrzywił i otworzył oczy.

- Nie mam ręki, nie?

- Myślisz, że ci, którzy cię tak urządzili są na tyle mili, aby przynieść mi ją w kuble lodu pod drzwi?

Izaya  cicho się zaśmiał. Brzmiało to naprawdę słabo i wymuszenie.

- Mogło być gorzej – westchnął, nieświadomie powtarzając wczorajsze słowa Shinry. Westchnienie to wywołało u niego ostre ukłucie bólu w płucach.

Shinrze nie umknęło lekkie napięcie się mięśni bruneta.

- Masz złamane dwa lub trzy żebra – wyjaśnił.

- Aaa… miło – Izaya znowu zamknął oczy. Jego powieki były zbyt ciężkie, aby chciało mu się z nimi siłować, jednak nie był na tyle śpiący, żeby znowu zasnąć.

- Chcesz powiedzieć, co się stało? – mruknął brunet, naklejając na bok bruneta świeżą gazę.

Izaya pokręcił głową na boki. – Specjalnie o to pytasz, bo wiesz, że to co mi podałeś rozplątuje język?

- Częściowo tak – Shinra podsunął sobie okulary. – Ale skoro zdajesz sobie z tego sprawę, to raczej mi nie powiesz.

Wychodząc naprzeciw założeniu Shinry – kto wie czy zrobił to specjalnie czy nie – Izaya postanowił jednak zdradzić mu część szczegółów.

- Mogę ci powiedzieć, że właściwie to nie takie złe… nie mieć tej ręki.

Shinra lekko zmarszczył brwi, jednak Izaya wciąż miał zamknięte oczy i nie był w stanie tego zobaczyć. Zanim zdążył spytać czemu, brunet znowu zabrał głos.

- Gdyby tego nie zrobili, miałbyś więcej pracy z poskładaniem jej w całość albo może i musiałbyś sam ją amputować – zaśmiał się słabo. – Ciekawe jak byś się przy tym czuł, przy odcinaniu ręki swojemu przyjacielowi~ chociaż… ty i tak nie jesteś zbyt normalny, pewnie nawet nie mrugnąłbyś okiem.

Choć Shinra pewnie powinien powiedzieć Izayi, aby się nie przemęczał i nic już więcej nie mówił – a zwłaszcza się nie śmiał – milczał. Słuchał go dalej.

- Podzielę się z tobą tą cudowną historią tylko po to, aby jakoś uczcić pamięć po mojej ręce, ok.? Coś jak… potraktuj to jak mowę pogrzebową – dając Shinrze jasno do zrozumienia, że inaczej pewnie by mu tego nie mówił, naćpany proszkami Izaya lekko zmarszczył brwi. Zastanawiał się gdzie zacząć, a raczej jakich słów użyć. – Najpierw spotkało ją dość oklepane wbijanie szpilek pod paznokcie – powiedział. – Niezbyt przyjemne, ale zdecydowanie lepsze od tego co było potem. Czyli od łamania palców. Wiesz, to może źle o mnie świadczy, ale jedyne o czym wtedy myślałem to, jak trudno będzie mi się pisało na komputerze.

Shinra cicho prychnął śmiechem. – To do ciebie podobne.

Izaya lekko otworzył oczy i spojrzał na niego z ukosa. Uśmiechnął się z bólem. Nie opuszczając powiek, kontynuował.

- Później łamali wszystko co się dało, waląc w nią młotkiem… Prawie tak dużym jak ten, który miał kiedyś Izumii-san – mruknął. Przez to jak trudno było mu poukładać sobie w głowie myśli nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, że Shinra może nie znać Izumiego. – Tak czy inaczej, później je wszystkie obcięli... Palce znaczy się… i zaczęli zrywać mi skórę z przedramienia – uśmiechnął się słabo. – Pomysłowi, nie? Na końcu obcięli ją całkowicie iiii…

Izaya na chwilę przerwał, znowu z trudem przełykając ślinę. Ponownie zamknął oczy. Trudno było mu to wszystko złożyć w jedną całość, głównie dlatego, że sam nawet nie był pewien ile razy zemdlał wtedy z bólu.

- Właściwie to dobrze, że nie zrobili niczego więcej. Choć muszę przyznać, że jeśli chodzi o tortury psychiczne, to Earthworm bije ich na głowę. Jest w tym zdecydowanie lepsza.. w szczególności gdy miałem na głowie mokry od nafty worek, a ona postawiła mi na niej tort z zapalonymi świeczkami.

- Chyba nieco za bardzo rozplątałem ci język, bo mówisz zdecydowanie za dużo – przerwał mu Shinra, wstając od niego, aby nalać mu trochę wody. – Nie mam nawet pojęcia kim jest ta Earthworm.

Izaya zerknął na niego kątem oka.

- Właściwie to po części mówię też i do siebie, żeby jakoś poukładać sobie wszystko w głowie, więc nieszczególnie mi to przeszkadza. Zresztą, ty i tak myślisz tylko o Celty… w żaden sposób nie wykorzystałbyś tego, co ci mówię.

- Prawda – skinął głową. – No chyba, że od tego zależałoby jej dobro, ale raczej wątpię, żeby coś takiego miało miejsce. Tak czy inaczej, skoro pogrzeb dobiegł końca i skończyłeś już mowę pożegnalną, napij się wody.

Po powiedzeniu tego, Shinra znowu podszedł do Izayi. Delikatnie uniósł mu głowę i przysunął do ust szklankę.

- A ty nie masz nic do powiedzenia? – spytał brunet, kiedy już wypił wszystko.

Shinra starł mu dłonią wodę z ust i zastanowił się przez chwilę.

- A zrobiłeś coś dla mnie kiedyś lewą ręką?

Izaya zastanowił się przez chwilę.

- Podałem Celty filiżankę herbaty, którą nalałem prawą, kiedy przyszła kupić ode mnie informacje.

- Jesteś okrutny, że w ogóle dałeś jej herbaty – zaśmiał się chłodno Shinra.

Brunet lekko się uśmiechnął i delikatnie skinął głową. Na chwilę zapadła cisza.

Izaya znowu zabrał głos. – Dla Earthworm byłbym w stanie poświęcić palec lub dwa. Jest naprawdę ciekawym człowiekiem… można nawet powiedzieć, że zasłużyła sobie na okaleczenie mnie, czego pewnie ubolewa, że nie zrobiła. Ale oni…  - uśmiechnął się, lekko kręcąc głową. – Prędzej oddałbym całą rękę Earthworm, niż pozwolił im uciąć sobie chociażby koniuszek małego palca. Choć muszę przyznać, że też byli ciekawymi ludźmi… ale Earthworm..

- Izaya – przerwał mu Shinra, kładąc głowę na jego czole. – Przestań majaczyć, bo masz temperaturę i wcale sobie nie pomagasz wysilaniem się. Właściwie to powinieneś po takich torturach wyć jak bachor, a ty się śmiejesz. Odwrotne reakcje to niezbyt zdrowy objaw, wiesz?

- Wolałbym… - sapnął brunet, a na jego ciele zalśniły kropelki potu, które zbierały się na nim od samego początku tej rozmowy. – Wolałbym, żeby zrobiła to Earthworm…

Kishitani tylko pokręcił głową na boki, nie mając zielonego pojęcia o czym mówił jego przyjaciel.

- Oni tylko.. rozwiązywali sprawę bólem – mruknął zmęczenie, uparcie nie chcąc się zamknąć. Szczerze to tak ciężko składało mu się zdania, że mówienie na głos było dla niego jedyną opcją, aby w ogóle być w stanie o czymkolwiek myśleć. – Earthworm… miała wyobraźnię – uśmiechnął się lekko.

- Śpij, Izaya i już się zamknij – mruknął Shinra i zsunął dłoń z czoła Izayi na jego powoli otwierające się oczy. – Śpij, gamoniu – powtórzył ostro. – Może przyśni ci się ta Earthworm, głupi masochisto.

Brunet cicho się zaśmiał, gdy to usłyszał.

***

Izaya nie miał zielonego pojęcia o czym mówią ludzie dookoła niego. Znał kilka podstawowych słów i zwrotów po chińsku, jednak nie był w stanie rozróżnić żadnego z tych, które padały w pomieszczeniu. Nie mógł nawet starać się odgadnąć sytuacji na podstawie mowy ciała rozmówców, ponieważ coś zakrywało mu oczy. Mógł tylko słuchać.

Po mniej więcej trzydziestu minutach – z czego część wypełniona była rozmowami po chińsku, a część ciszą – Izaya poczuł, że ktoś zaczyna ciągnąć za krzesło, do którego był przywiązany. Po pomieszczeniu poniosło się głośne szuranie oraz dźwięk zamykanych drzwi.

Później ściągnięto Izayi opaskę.

Zmrużył on przez to oczy z powodu jasnego, żółtego światła w pomieszczeniu. Miał przed sobą dwóch chińczyków, z czego jeden opierał się o stół niedaleko, a drugi jeszcze niedawno ciągnął krzesło Izayi i wciąż za nim stał.

- Wcześniej nie mogli nic z tobą zrobić, bo nie było nikogo, kto umiałby mówić po japońsku – powiedział ten siedzący przy stole i zapalił niedawno wyciągniętego papierosa. – Chociaż i tak masz farta. Gdybyś nie pracował dla Meidei i nie był pod ich ochroną pewnie od razu by cię zabili.

- Chińska mafia zawsze miała dość okrutne i drastyczne metody – uśmiechnął się Izaya.

- Więc czemu zachowywałeś się tak, jakbyś o tym nie wiedział? – mruknął drugi z mężczyzn.

Brunet wzruszył ramionami, na tyle ile mógł oczywiście.

Jego lekceważąca postawa najwyraźniej zdenerwowała rozmawiających z nim mężczyzn, ponieważ ten, który opierał się o stół, postanowił zgasić swojego papierosa na dłoni bruneta. Izaya zacisnął przez to zęby i nieco się skrzywił.

- Powiem ci tyle: na pewno dzisiaj nie umrzesz – mruknął mężczyzna, a jego twarz znajdowała się bardzo blisko Izayi. – Ale może się okazać, że sam poprosisz o zostanie zabitym.

Brunet stłumił w sobie uśmiech, gdy to usłyszał. Mówiąc mu, że przeżyje… wszystko zepsuł. Gdzie niespodzianka? Nie powinien trzymać go w niepewności?

- Bo wiesz… my nie przyjmujemy obrazy tak łatwo jak te misiaczki z yakuzy – dodał drugi z mężczyzn, ten który nadal stał za krzesłem Izayi. Wciąż trzymał w dłoni opaskę, która wcześniej zakrywała brunetowi oczy. – Mam nadzieję, że nie będziesz krzyczał za głośno, bo naprawdę boli mnie dzisiaj głowa. Inaczej będzie trzeba cię zakneblować.

***

Izaya kochał ludzi, którzy go okaleczyli. Tak, dokładnie. Kochał ich tak samo jak resztę. Nie byli oni co prawda najmądrzejsi, ale do najgłupszych też nie należeli. Izaya był nimi mniej lub bardziej zainteresowany, ale nie na tyle, aby zaszczycić ich mianem swoich ulubionych.

Mimo wszystko… tak samo jak wtedy, gdy zemścił się na Yodogirim, tym razem też nie mógł tego tak po prostu zostawić, prawda?

W końcu.. jak oni to wtedy ujęli…?

„Nie przyjmujemy obrazy tak łatwo jak te misiaczki z yakuzy”, czy coś w tym stylu?

Głównie dlatego, postanowił zrobić im małą niespodziankę i wysłać do nich osobę, która na torturach znała się zdecydowanie lepiej niż oni. Nie dlatego, żeby się zemścić, skąd. Po prostu chciał wyświadczyć im przysługę i nauczyć ich jak powinno się to porządnie robić.

Za każdym razem, gdy myślał o tym, co spotka tamtą dwójkę, na jego twarz wkradał się uśmiech. W dodatku wcale nie musiał być przy tym osobiście, aby czuć satysfakcję. Jego specjalnością było pociąganie za sznurki.

***

- Domyślam się, że wiedzą panowie, czemu się tutaj znajdują, prawda? – kobieta zadająca to pytanie miała na sobie fioletową sukienkę.

Powoli chodziła po pokoju, choć dzięki osobie znanej jako Izumii Ran, nieco przy tym utykała. Jej kości już się zrosły, jednak normalne chodzenie i bieganie miało już na zawsze pozostać dla niej odległym marzeniem.

- Oczywiście, zrobiliście pewnie w życiu duży złych rzeczy – zaśmiała się uroczo. – Więc prawdopodobnie zastanawiacie się właśnie, za którą z nich chcę was ukarać?

Zamiast cichego stukania obcasów, które niegdyś tak kochała, po pokoju roznosiło się szuranie. Na stopach miała śliczne balerinki, kolorem dopasowane do sukienki.

Uśmiechnęła się, kładąc lewą dłoń na głowie mężczyzny po swojej lewej, a prawą na głowie mężczyzny po prawej. Lekko zakręciła ich zakrytymi workami głowami.

- Cóż, zostawmy to sobie na koniec, hm~? Będzie zabawnie, przynajmniej będą się mieli panowie nad czym zastanawiać – uśmiechnęła się i lekko poklepała ich po głowach, chwilę później znowu odchodząc na bok.

Okrążyła związanych mężczyzn i zajęła miejsce na krześle usytuowanym naprzeciwko nich.

- Normalnie pozwalam ludziom odpowiadać, gdy tak sobie do nich mówię, ale odkąd pewna osoba postanowiła się do mnie nie odzywać przez cały czas, doszłam do wniosku, że takie odebranie komuś mowy musi być zdecydowanie bardziej poniżające, nie sądzicie? Bardzo chcą panowie teraz na mnie krzyczeć, prawda? Obrzucać mnie wyzwiskami i pytać, co to wszystko ma znaczyć? – zaśmiała się, nieco odchylając przy tym na krześle. – Jednakże… wyobrażenie sobie, co takiego możecie mieć mi do powiedzenia jest zdecydowanie ciekawsze od faktycznego słuchania waszych krzyków~ tak samo jak wyobrażanie sobie wyrazów waszych twarzy jest lepsze od faktycznego patrzenia na nie~ - uśmiechnęła się wesoło. – Dlatego chyba rozumiecie, czemu kazałam was zakneblować?

***

Izaya wciąż znajdował się u Shinry. Doskonale wiedział, że jego obrażenia są zbyt poważne, aby oddalać się od Kishitaniego, dopóki ten sam go nie puści. W końcu nie chciałby z powodu zakażenia zostać zmuszonym do amputowania tego co zostało z jego ręki.

Tak czy inaczej, Orihara Izaya większość czasu spędzał robiąc coś na telefonie, a później – gdy Celty pojechała do jego mieszkania przywieźć mu kilka rzeczy – na laptopie. Wyglądało na to, że stracenie kończyny niezbyt go przejęło, co dla Celty było… nadnaturalnie dziwne i nietypowe. Wyglądało też na to, że nie cierpiał z powodu traumy, jednak gdy dziewczyna chciała porozmawiać o tym ze swoim kochankiem, ten tylko wzruszył ramionami.

- Doskonale wiemy, że Izaya nie jest normalny, więc co w tym dziwnego? – odpowiedział jej wtedy. – Na pewno znosi to jakoś na swój własny, pokręcony sposób.

Jednak choć Shinra na ogół nigdy nadmiernie nie interesował się cudzymi sprawami, teraz był odrobinę zainteresowany. W końcu fakt, że Izaya zamiast ubolewać nad straceniem ręki, ubolewał nad tym, czyja to była zasługa…. był dość dziwny nawet jak na niego.

W końcu czy Izaya nie kochał wszystkich ludzi po to, aby traktować ich równo? Czy każdy z nich nie był dla niego wart tyle samo? Czy nie o tym tak często mówił?

Tego typu myśli krążyły po głowie Shinry. Dlatego właśnie pewnego dnia, postanowił on podjąć z Izayą ten temat.

- Nie wiem czy pamiętasz – powiedział, oglądając jak goją się szwy na ręce Izayi. Cóż, technicznie, z medycznego punktu widzenia, powinien on o niej myśleć jako o „kikucie”, jednakże… określenie to nie było zbyt ładne, dlatego Shinra postanowił jednak zostać przy „ręce”. – Ale kiedy pierwszy raz się obudziłeś i miałeś gorączkę dość sporo mówiłeś.

- Chodzi ci o pogrzeb? – spytał z zaciekawieniem Izaya, a kiedy okularnik skinął głową, dodał. – Pamiętam jak przez mgłę.

- Mówiłeś coś o jakiejś Earthworm – wyjaśnił Shinra.

Wyraz twarzy Izayi jakoś nieszczególnie się zmienił, gdy usłyszał on to imię.

- Co mówiłem? – spytał, dalej lekko się uśmiechając.

- Czyli nie pamiętasz?

- Jak już powiedziałem, pamiętam częściowo. Wolę cię spytać bezpośrednio, aby wiedzieć mniej więcej do czego się odnieść i czego jesteś ciekaw.

Shinra przekręcił głowę na bok. – Specjalnie wszystko komplikujesz?

- Po prostu nie chcę ci czasem przypadkiem powiedzieć czegoś, czego wcale nie chcesz wiedzieć – wyjaśnił z uśmiechem Izaya.

- Niezbyt zręcznie to przede mną ukrywasz.

- Cóż, pakujesz we mnie tyle środków przeciwbólowych, że nie mam siły na zręczne dialogi – brunet minimalnie wzruszył ramionami.

Shinra tylko wziął głęboki oddech i zaczął zakładać Izayi świeży bandaż.

- Powiedziałeś, że byłbyś szczęśliwszy, gdyby to ona cię tak okaleczyła, ale czy ty czasem nie masz za ambicję traktować wszystkich równo?

Choć Kishitani spodziewał się czegoś innego, uśmiech wciąż nie znikał z twarzy znajdującego się przed nim mężczyzny.

- W idealnym świecie, może i Bóg traktowałby wszystkich równo – przyznał Izaya. – Ale obaj doskonale wiemy, że świat nie jest doskonały, prawda? Anri-chan i Shizu-chan na przykład… technicznie są ludźmi, prawda? A przynajmniej się nimi urodzili.

- Ale traktujesz ich inaczej, bo w praktyce według ciebie ludźmi nie są? – dokończył Shinra.

Izaya skinął głową.

- Dlatego skoro może działać to w tę stronę, czemu nie może działać też w drugą? Jeśli już ma występować jakaś niesprawiedliwość, to niech ma ona dwie strony.

- Czyli Earthworm jest takim wyjątkiem?

Brunet lekko zmrużył oczy, gdy to usłyszał i pokręcił głową na boki.

- Nie nazwałbym jej wyjątkiem. O ile Anri-chan i Shizu-chan w pełni zasłużyli sobie na to miano, Earthworm nazwałbym raczej lekkim odchyłem od normy.

- Tą normą jest traktowanie wszystkich równo, tak? – upewnił się Shinra.

- Mhm – mruknął z uśmiechem Izaya.

- To znaczy, że kochasz ją nieco inaczej od reszty?

Izaya lekko zmarszczył brwi i posłał Shinrze pytające spojrzenie.

- Kochasz ją w sposób, który jest odchyłem od normy? Bo skoro chodzi o drugą stronę medalu nienawiści do Anri-chan i Shizuo, nie może chodzić o nic innego, prawda?

- Do czego zmierzasz?

- To znaczy, że kochasz ją nieco bardziej indywidualnie? – spytał w końcu wprost Shinra. – Mniej platonicznie niż resztę?

Oczy Izayi nieco szerzej się przez to otworzyły, a na jego twarzy wymalował się szeroki uśmiech. Wyglądało to nieco przerażająco.

- Masz ciekawe teorie – zaśmiał się Izaya.

- Czyli dla ciebie to tylko teoria i zaprzeczasz? – dopytał Shinra.

Izaya wzruszył ramionami. – A jak sądzisz?

***

Wyobrażanie sobie twarzy osób przed sobą, zamiast faktycznego oglądania ich nie było jedynym z powodów, dla których Earthworm tak kochała zakładać ludziom worki na głowy. Kochała także wyobrażać sobie jak duszno musi im w nich być, jak ciasno, jak samotnie… jak bardzo zdezorientowani i niespokojni musieli być teraz ci ludzie! Oraz jak trudno musiało im się oddychać, kiedy oblewano ich wodą i materiał zaczynał przylegać im do twarzy – z ciekawości sama kiedyś tego spróbowała, uczucie to było zaskakująco podobne do topienia się.

Tak czy inaczej, obserwowanie cały czas tego samego szybko jej się to znudziło i po tym jak Izumii już wylał na każdego z mężczyzn po pięć litrów wody, zaczęła udawać, że się zastanawia. Tak szczerze powiedziawszy to chętnie wymierzyłaby pomagającemu jej w torturach mężczyźnie podobne kary, jednak ktoś przecież musiał wykonywać niektóre rzeczy w jej imieniu, skoro nie mogła za dobrze chodzić, prawda? Lekka ironia losu, że była to akurat osoba, przez którą właśnie nie mogła sobie poradzić z zadaniem samemu, ale… mówi się trudno.

W końcu nie to było dla niej teraz najważniejsze.

- Wiem, Izumii-san~ - Earthworm zaklaskała w dłonie, udając, że właśnie wpadła na genialny pomysł. Tak naprawdę to miała wszystko zaplanowane od początku do końca. – W końcu po coś krzesełka tych panów mają kółka, prawda? – spytała z uśmiechem. – Czemu by nie poudawać, że jesteśmy w lunaparku i wziąć ich na karuzelę?~

Choć odnosiła się do mężczyzny z poparzoną twarzą w sposób pełen szacunku, to tak naprawdę skrycie marzyła o wydrapaniu mu oczu. Cóż, Izumii pewnie zdawał sobie z tego sprawę. Jednak Earthworm musiała przecież jakoś ciągnąć przedstawienie, prawda? Nie mogła przecież nagle wyjść z roli przed swoimi dwoma, cudownymi widzami.

***

Orihara Izaya od kilku już dni znajdował się u siebie w domu. Choć pozostałość po jego ręce wciąż była zabandażowana, rana częściowo się już zagoiła, przez co ryzyko zakażenia znacznie zmalało.

Tak czy inaczej, w jego mieszkaniu, poza nim samym, znajdowały się też dwie osoby – Sharaku Mikage oraz Niekawa Haruna. Cała trójka siedziała przy stoliku do kawy w salonie i tylko Mikage zachowywała się tak, jakby kompletnie nie zauważyła powoli gotującego się hot potu.

- Co będę z tego miała? – spytała Niekawa. Na jej twarzy wymalował się charakterystyczny dla niej nieobliczalny i przerażający uśmiech. Zaczęła lekko i rytmicznie stukać pałeczkami o trzymaną przez siebie miseczkę z ryżem.

- Powiedzmy, że przypadkiem dowiedziałem się w jakim mieście obecnie przebywa Nasujima Takashi.

Niekawa zareagowała na to dokładnie tak, jak przewidział to Izaya, jednak zanim ostrze jej noża zdążyło zbliżyć się do jego ciała chociażby na metr, Mikage mocno kopnęła dziewczynę w łokieć, a chwilę później kompletnie wytrąciła jej z dłoni ostrze. Miseczka oraz pałeczki, które niedawno trzymała Haruna, leżały teraz na ziemi.

Izaya odetchnął – częściowo z ulgi, częściowo z podirytowania.

- Naprawdę… myślisz, że gdybym kompletnie ci ufał, to zapraszałbym tu też Mikage-chan? – spytał, posyłając Harunie litościwe spojrzenie.

- Gdybyś nie został kaleką, mógłbyś obronić się samemu – prychnęła w odpowiedzi krótkowłosa dziewczyna.

Izaya zerknął na nią niechętnie kątem oka. – Przypomnę ci, że jestem praworęczny, Mikage-chan.

- Czyli choć nadal sam możesz się bronić, uznałeś, że możesz jednak potrzebować mojej pomocy?

- Gdy w grę wchodzi moje bezpieczeństwo, przezorności nigdy za wiele.

- Cóż, jak widać nieszczególnie wychodzi ci dbanie o siebie, więc może rzeczywiście powinnam cię niańczyć.

Izaya posłał jej tylko niewinny uśmiech i wzruszył ramionami.

Niekawa jednak, kompletnie niezainteresowana ich wymianą zdań, dalej tępo wpatrywała się w leżące daleko od niej ostrze. Mogłaby wyciągnąć drugie, jednakże stojąca obok dziewczyna pewnie szybko znów by je jej odebrała.

- Skoro wiesz, w jakim mieście się znajduje, musisz też wiedzieć więcej – powiedziała spokojnie, a jej oczy rozbłysły groźną czerwienią.

- Nie sądzisz, że zepsułoby to twoją zabawę w szukanie go? – spytał Izaya.

Uśmiech Haruny nieznacznie się przez to pogłębił, a Mikage tylko skrzyżowała dłonie na piersi i dalej przyglądała się temu wszystkiemu.

- Może i coś w tym jest… ale zdecydowanie bardziej lubiłabym cię, gdybyś nie szczuł mnie cząstkowymi informacji i już powiedział mi pełen adres.

- Podam miasto i sprecyzuję czy jest to wschód, zachód, północ, czy południe, co ty na to?

Haruna uśmiechnęła się jeszcze bardziej, gdy to usłyszała. – Umowa stoi.

- W takim razie… pamiętasz może jak kazałem ci przeciągnąć na naszą stronę pewną kobietę?

- Masz na myśli moją stronę?

Izaya lekko się uśmiechnął i skinął głową. – Mogłabyś mi ją na jakiś czas pożyczyć, gwarantując, że twoja Saika nieco ujarzmi jej chęć zabicia mnie?

***

- Ohyda!! – wrzasnął głośno Izumii, nagle odsuwając się od jednego z krzeseł, którymi kręcił.

- Nie przestawaj kręcić drugim – powiedziała blondynka, wstając ze swojego miejsca i chwiejnie podchodząc do mężczyzny, z pod którego worka wypłynęło nieco wymiocin. – Podobała się panu przejażdżka? – spytała z uśmiechem, ignorując bijący od niego smród. – Szkoda tylko, że trochę się pan zabrudził… ale proszę się nie martwić~ w końcu mamy jeszcze dużo wody.

- Ja się do tamtego gnoja już nie zbliżam! – krzyknął Ran, dalej kręcąc krzesłem drugiego z mężczyzn. Właściwie to od samego kręcenia zaczynało mu się robić niedobrze. – Strasznie śmierdzi!

Earthworm w żaden sposób nie odpowiedziała Izumiemu, tylko lekko postukała mężczyznę przed sobą po czole. Jego i tak już nieco kręcąca się na boki głowa dodatkowo się przez to zachwiała. Spod worka dało się słyszeć nieco stłumiony jęk.

- Musiało być zabawnie zwymiotować w worku. Trudno się wymiotuje będąc zakneblowanym? – spytała, choć i tak doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że nie uzyska żadnej odpowiedzi.

Kiedy zatkała palcami jego nos, ciało mężczyzny gwałtownie się naprężyło. Po chwili jednak postanowiła go puścić, a jego wciąż wahająca się głowa, odchyliła się w tył. Kolejne stęknięcie.

Jak musi wyglądać teraz wyraz twarzy mężczyzny pod workiem? Jak bardzo musi tam teraz śmierdzieć? Jak duszno musi mu być? Jak bardzo kręci się mu się w głowie? – Wszystkie te pytania krążyły po głowie Earthworm, sprawiając, że na jej ciele pojawiała się wynikająca z ekscytacji gęsia skórka.

- Fuuuuj!!! – znowu krzyknął Izumii i odsunął się krzesła.

Jego obroty zaczęły powoli zwalniać, a niezbyt przyjemne dla ucha odgłosy wydawane przez wymiotującego mężczyznę poniosły się dookoła.

- Kolejne pięć litrów dla każdego, Izumii-san~ – powiedziała z uśmiechem blondynka. – W końcu nie możemy pozwolić, żeby nasi goście byli brudni, prawda?

- Strasznie od nich wali! – warknął Ran i nieco podsunął w górę swój niebieski szalik, aby zakrył mu on nos. Mimo wszystko, wypełnił on polecenie kobiety, która znów zajęła swoje wcześniej miejsce i zaczął powoli wylewać wodę na głowy ledwo przytomnych mężczyzn.

***

Kiedy około trzydziestu minut później po mieszkaniu Izayi poniosło się dzwonienie do drzwi, Niekawa spojrzała na Izaye i uśmiechnęła się wesoło.

- Mogę już iść do Takashiego? – spytała, odkładając swoją nową miseczkę z jedzeniem i pałeczki na stół.

Izaya tylko wymienił się z Mikage spojrzeniami i lekko skinął głową w stronę drzwi. Dziewczyna poszła je otworzyć, a kiedy Izaya obejrzał się i zobaczył w drzwiach znajome blondyn włosy i – tym razem pomarańczową – sukienkę, lekko się uśmiechnął.

- Możesz iść – powiedział.

Haruna także się uśmiechnęła, a jej oczy ponownie rozbłysły czerwienią. Wstała i tanecznym krokiem opuściła apartament Izayi. Na jej miejsce jednak weszła kobieta w uroczych, czarnych balerinkach. Jej oczy – w przeciwieństwie do ich poprzedniego spotkania – miały teraz czerwony kolor. Taki sam odcień jak ten, który jeszcze przed chwilą rozbłysnął w oczach Niekawy Haruny.

- Tęskniłaś? – spytał z rozbawieniem Izaya.

Earthworm zmrużyła oczy, gdy to usłyszała. Choć Mikage wróciła na swoje wcześniejsze miejsce, kobieta w sukience wciąż stała niedaleko drzwi.

- Usiądziesz?

***

- Można powiedzieć, że jestem dziś odświętnie ubrana – powiedziała z radością blondynka. – Bo widzicie panowie… nie, nie widzicie – zaśmiała się. – Zły dobór słów, przepraszam~ Tak czy inaczej, mam na sobie dziś fioletową sukienkę – uśmiechnęła się. – Dawno nie nosiłam tego koloru.

Widząc, że zakryte mokrymi workami głowy mężczyzn nieco opadają w dół, Izumii gwałtownie nimi potrząsnął.

- Oi, nie spać!! – wrzasnął. – Chyba, że chcecie zasnąć na zawsze, a to chyba nie byłoby za miłe, co nie? – po powiedzeniu tego, zaśmiał się szaleńczo.

Earthworm tylko się przez to skrzywiła, niezadowolona z tego, że Izumii jej przerwał.

- Wydaję mi się, że pora już pozwolić naszym gościom coś powiedzieć, nie sądzisz, Izumii-san? – spytała z uśmiechem blondynka. – Ale worki jeszcze zostawimy~ za bardzo mi się w nich podobają – tym razem to ona się zaśmiała, jednakże w porównaniu do maniakalnego chichotu mężczyzny z blizną na twarzy, jej chichot brzmiał bardziej  jak chichot plotkującej o kimś nastolatki.

- Ja ich gęb nie dotykam! Nie po tym jak się zrzygali! – Ran wykręcił się z tego najszybciej jak tylko mógł.

Earthworm tylko wywróciła przez to oczami i wstała ze swojego miejsca. Podeszła do jednego z mężczyzn i rozluźniła nieco supeł dookoła jego szyi. Kiedy już to zrobiła, wsunęła ręce pod worek i rozwiązała supełek przylegający do tyłu głowy mężczyzny. Gdy to zrobiła, spod worka wysunęła się śmierdząca wymiocinami chustka.

Samemu ani trochę się przy tym nie brudząc – dotykała przecież tylko końców mokrych od wody – rzuciła nią w Izumiego.

- Uaahhghg!! – wrzasnął głośno Ran, szybko przy tym odskakując. – Ty głupia suko! – warknął ze złością, jeszcze mocniej naciągając szalik na nos i szybko zrzucił z siebie swoją bluzę, zostając w samej koszulce. – Zaczynam żałować, że cię wtedy nie zgwałciłem, przynajmniej byś się mnie bała!

Earthworm jednak wcale się nie przejęła groźbą z ust Rana i ponownie zacieśniła supeł worka, podchodząc później do drugiego z mężczyzn.

***

- Usiądziesz?

Kiedy Izaya zadał Earthworm to pytanie, ona spokojnie rozglądała się dookoła i zaczęła powoli okrążać kanapę, na której siedział brunet, żeby zająć jedno z miejsc na fotelu. Zanim jednak zdążyła usiąść, gwałtownie się zatrzymała, wbijając wzrok w pusty rękaw od koszulki Izayi.

Jej – teraz już złote – oczy, szerzej się przez to otworzyły.

- Aaa, to – zaśmiał się. – Cóż, naprawdę mi przykro, że nie widzimy się w tym samym stanie co ostatnio, ale ty sama kulejesz, więc… uznajmy, że jesteśmy kwita, co ty na to?

Earthworm uśmiechnęła się, gdy to usłyszała. Był to ten rodzaj uśmiechu, którego Izaya nigdy wcześniej nie widział na jej twarzy – głównie dlatego, że zasłaniał mu go znajdujący się na jego głowie worek. Był to uśmiech pełen zadowolenia, którym Earthworm zwykle patrzyła na torturowane przez siebie osoby.

- Jesteśmy kwita – powiedziała, rozsiadając się wygodnie w fotelu i założyła nogę na nogę.

Jej sukienka osłaniała wystarczająco dużo ciała, aby Izaya był w stanie zobaczyć blizny na jej łydkach.

- Nie myślałem, że pójdzie tak łatwo – przyznał szczerze brunet i cicho się zaśmiał.

Siedząca z założonymi rękoma Mikage dalej się nie odzywała, tylko w ciszy obserwowała wymianę zdań tych dwojga.

- Już ci mówiłam, że jesteś w moim typie – uśmiechnęła się. – Gdybyś tylko był dziesięć centymetrów wyższy, oczywiście. Dlatego właśnie jesteśmy kwita. Możliwość wyobrażania sobie emocji jakie malowały się na twojej twarzy, gdy to się działo – wskazała na pozostałość lewej ręki Izayi. – jest wystarczającą rekompensatą.

Izaya nieco szerzej otworzył oczy, gdy to usłyszał. Na jego twarzy wymalował się pełen ekscytacji uśmiech.

- Musiałaś sobie wyobrazić niezwykle ciekawe rzeczy, skoro tak szybko mi wybaczyłaś – zaśmiał się.

- Nie wybaczyłam – ucięła krótko.

- Nie? – Izaya lekko uniósł w górę jedną brew.

- A przynajmniej nie wybaczę, dopóki nie usłyszę całej historii – jej uśmiech pogłębił się, gdy to powiedziała. – Wiesz, w celu pobudzenia wyobraźni.

Izaya znowu się roześmiał.

***

Jedyne co udało się usłyszeć Earthworm, gdy już skończyła, to tylko jakieś niewyraźne i słabe mamrotanie po chińsku. Wyglądało na to, że mężczyźni byli zbyt wyczerpani i zdezorientowani, aby posługiwać się japońskim językiem.

- Ciekawe czy w ogóle rozumieli, co do nich mówiłam – mruknęła cicho. – Czyli mówiłam na marne? – po powiedzeniu tego, kobieta zaczęła się głośno śmiać i pokręciła głową na boki. – Przee-praa-szam~ - zawołała, stukając mężczyzn w czoła palcami. – Roo-zuu-miee-jąą paa-noo-wiee? – powiedziała z uśmiechem, wyraźnie dzieląc wypowiadane przez siebie słowa na sylaby.

Kiedy przestała stukać w ich czoła, mężczyźni minimalnie skinęli głowami.

- W takim razie wróćmy do samego początku – oznajmiła wesoło, klaszcząc w dłonie. – Za którą ze złych popełnionych przez was rzeczy jesteście teraz karani~? – spytała, jednak odpowiedziała jej tylko cisza. – Ależ panowie… mieliście przecież masę czasu na zastanawianie się, czyż nie?~!

- W quizach są najwyraźniej tak samo dobrzy jak ty – prychnął Izumii. – Wszyscy trzej zdobyliście 0 punktów.

Earthworm zmierzyła Izumiego wzrokiem. Wystarczyło, że tylko pomyślała o zrobieniu mu krzywdy, a jej oczy natychmiast rozbłysły czerwienią. Haruna jej na to nie pozwalała.

- Oi, miałaś być grzeczna, pamiętasz? – warknął do niej Ran, gdy zobaczył nagłą zmianę w kolorze jej oczu.

Na ustach blondynki znów wymalował się uśmiech i odwróciła ona wzrok z powrotem na mężczyzn w workach.

- A może tak upodobnimy was do tego niedobrego pana po mojej lewej, co? – spytała, lekko klepiąc worki po głowach. – Panowie nie wiedzą, ale ma on szkaradnie poparzoną twarz i ogółem jest ohydny – zaśmiała się, gdy kątem oka zobaczyła jak Izumii zaciska dłonie w pięści. – Co wy na to~? W końcu siedzimy tu już tyle godzin, że wypadałoby powoli kończyć, prawda?

Gdy to powiedziała, dwójka mężczyzn natychmiast się spięła. Zaczęli niewyraźnie składać jakieś niepoprawne gramatycznie zdania po japońsku i krzyczeć „Nie!”, jednak ona wcale ich nie słuchała.

- Izaya-san wygląda za dobrze, dlatego dałam mu szansę uratowania swojej ładnej twarzy – uśmiechnęła się. – Jednak panowie ani trochę sobie na taką szansę nie zasłużyli. Zresztą, widziałam wasze zdjęcia i kompletnie nie jesteście w moim typie~ - mówiąc to, Earthworm sięgnęła po leżącą niedaleko jej krzesła butelkę z alkoholem i zaczęła wylewać jej zawartość na worki.

***

Izaya opowiedział Earthworm całą historię od początku do końca. Mniej więcej w połowie nieco blada Mikage postanowiła wyjść do innego pokoju. Najwyraźniej nie chciała słuchać szczegółowych opisów tak drastycznych tortur.

Jednak Earthworm… jej oczy aż błyszczały z podekscytowania i z każdym kolejny wypowiadanym przez Izaye zdaniem, jej tułów nieco przesuwał się do przodu. W końcu postanowiła wstać i swoim nie tak pełnym gracji jak kiedyś krokiem zajęła miejsce obok Izayi. Bez pytania, ani też jakiegokolwiek sprzeciwu ze strony bruneta, uniosła w górę jego koszulkę. Chciała zobaczyć rany po oparzeniach, ale na widok gazy, pomiędzy jej brwiami pojawiła się zmarszczka.

Wyglądało jednak na to, że była naprawdę zdeterminowana, ponieważ – w dalszym ciągu w milczeniu słuchając opowieści Izayi – odkleiła gazę od jego skóry. Gdy to zrobiła, zmarszczka spomiędzy jej brwi zniknęła. Delikatnie przejechała opuszkami swoich zakrytych rękawiczkami palców po gojącej się ranie bruneta.

Izaya natomiast w dalszym ciągu nie przerywał swojej opowieści i uważnie przyglądał się przy tym Earthworm. Opowiadał jej wszystko, z jak najdrobniejszymi szczegółami, aby jak najbardziej ją zadowolić, jednak kiedy poczuł ostre ukłucie bólu w swoim boku, nagle urwał i cały się spiął, mocno się krzywiąc.

Kiedy lekko rozchylił powieki, zobaczył przed sobą pełne podekscytowania i zaciekawienia śliczne oczy.

- Z wyrazem twarzy i reakcją tysiąc razy mocniejszymi niż te teraz? – spytała, nie mogąc wytrzymać ciągłego opierania się na wyobrażeniach. Potrzebowała jakiegoś punktu odniesienia, dlatego, żeby móc zobaczyć choć trochę bólu na twarzy Izayi, wbiła palce jeszcze mocniej w jego ranę.

Poskutkowało to groźnym błyskiem w oczach Izayi i chwilę później Earthworm została gwałtownie pchnięta na kanapę, a Izaya przyciskał ją do niej zupełnie tak samo, jak kiedyś przyciskał Manami w szpitalu do podłogi. Kolanami przyszpilił jej ramiona, a prawą rękę zacisnął wokół jej szyi.

- Raz mogę ci na to pozwolić, ale nie przesadzaj – warknął.

Earthworm tylko się do niego uśmiechnęła. Izaya nie zaciskał dłoni na tyle mocno, aby w jakikolwiek sposób utrudnić jej oddychanie, więc bez problemu mogła mu odpowiedzieć.

- Wrażliwy na ból, hm~? – mruknęła, z satysfakcją przyglądając się spływającej z jego boku krwi.

- Ciekawe czemu? – zażartował, nieco się do niej przysuwając. – Niekawa-san nie miała czasem pilnować, żebyś… - Izaya przerwał, nagle coś sobie uświadamiając.

„Ujarzmi jej chęć zabicia mnie”

Cóż, wbijania paznokci w ranę raczej nie można było zakwalifikować do próby zabójstwa, prawda? Brunet cicho się przez to do siebie zaśmiał i z zamkniętymi oczami pokręcił głową na boki. Powinien był lepiej ubrać to w słowa.

Gdy poczuł jak Earthworm minimalnie się do niego przysuwa, tym samym zacieśniając uścisk jego palców wokół jej szyi, Izaya szybko otworzył oczy. Jednak kiedy to zrobił było już za późno i jej usta stykały się z jego odpowiednikami.

Odsunął się od niej, nie rozumiejąc jaki miała w tym cel i natychmiast zmarszczył brwi.

- Co ty robisz? – spytał nieco zdezorientowany.

- Byłam ciekawa twojego wyrazu twarzy – zaśmiała się.

- Znowu, huh? – brunet wywrócił oczami. – Nie mówiłaś czasem, że wolisz wyobrażanie sobie?

- Bo tak jest, ale w twoim przypadku nie mogę się oprzeć i chcę wszystko zobaczyć na własne oczy.

- Miałaś swoją szansę, – zmrużył oczy, nie do końca wiedząc jak zrozumieć jej słowa. – ale jej nie wykorzystałaś.

- Cały czas żałuję, że niczego ci wtedy nie zrobiłam – zaśmiała się wesoło. – Mogłam nie odkładać wszystkiego do czasu aż przyjdą twoje siostry.

Przez chwilę w milczeniu patrzyli sobie w oczy. Kompletnie się nawzajem nie rozumieli.

- Tch.. naprawdę cię kocham – gdy to powiedział, oczy Earthworm nieco szerzej się otworzyły.

***

Kiedy po pomieszczeniu poniósł się cichy dźwięk zapalanej zapałki, związani mężczyźni zaczęli się szarpać i wykrzykiwać coś dziwną mieszanką chińskiego oraz japońskiego.

- Który pierwszy, który pierwszy~~? – zanuciła rozpromieniona Earthworm. – Naprawdę, mogłabym to sobie darować, z uwagi na to jak ohydny jest smród spalenizny – powiedziała. – Ale to ja chciałam zrobić krzywdę Izayi-san, wiecie? Więc… raczej wam tego tak łatwo nie wybaczę – uśmiechnęła się. – W końcu nigdy nie lubiłam się dzielić – wzruszyła ramionami i zaczęła zastanawiać się nad tym, któremu z mężczyzn podarować pierwszą zapałkę. – Ene~due…  ups~!

Zapałka wypadła z jej dłoni. Na szczęście dla dwójki mężczyzn, zamiast na głowę któregoś z nich, spadła ona na ziemię. Cóż, może nie do końca na szczęście, ponieważ gdy Earthworm sięgała po drugą zapałkę, zobaczyła leżące w rogu pomieszczenia metalowe wiadro.

Uśmiechnęła się i zdmuchnęła płomień zapałki.

- Wiecie co, panowie? – uśmiechnęła się, powoli podchodząc do wiadra. – Wpadłam na lepszy pomysł~ – mówiąc to, podniosła wiadro i rzuciła je Izumiemu. – Nasz kochany pan Izumii pójdzie do sklepu zoologicznego i kupi nam dwa szczury.

Brwi Rana wyskoczyło spod jego okularów przeciwsłonecznych.

- Że niby gdzie mam teraz leźć?! – prychnął. – Sama sobie dokuśtykaj na tych swoich niesprawnych nogach.

Earthoworm skrzywiła się. Usłyszenie czegoś takiego z ust osoby, dzięki której jej nogi nie działały do końca tak jak trzeba nie było zbyt miłe. Chociaż w sumie.. czemu miałaby się przejmować jego słowami? Może i nie mogła biegać, ale przynajmniej nadal była ładna. O Izumim natomiast… - kątem oka spojrzała na jego poparzoną twarz – nie do końca dało się to powiedzieć.

- Po prostu idź – uśmiechnęła się, następnie zwracając w stronę swoich dwóch skazańców. – No panowie~ powinniście się cieszyć, bo chciałam naprawdę poważnie was poparzyć, a chyba nie chcielibyście być tak obrzydliwi jak Izumii-san, prawda?

Powoli wychodzący z pokoju Ran natychmiast się zatrzymał i posłał Earthworm groźne spojrzenie z nad okularów.

- Naprawdę zaczynam żałować, że Mikage powstrzymała mnie wtedy przed zgwałceniem cię – warknął groźnie. – Umiałabyś wtedy siedzieć cicho – po powiedzeniu tego, wyszedł kupić szczury, głośno trzaskając przy tym drzwiami.

Earthworm tylko promiennie się uśmiechnęła – zupełnie jakby kompletnie nie usłyszała groźby mężczyzny w niebieskim szaliku.

- Pewnie zastanawiacie się czemu szczury~? – jak gdyby nigdy nic kontynuowała jednostronną rozmowę ze swoimi ofiarami. Zaśmiała się. – Nie wiem czy słyszeliście, ale.. w średniowieczu kiedyś kładziono ludziom na brzuchach metalowe wiadra, w których były szczury. – usiadła na swoim wcześniejszym miejscu. – Chyba to były wiadra… nie jestem pewna, czytałam o tym kiedyś w Internecie~ W skrócie: rozgrzejemy wiadra, a szczury chcąc uciec przed gorącem, wygryzą sobie drogę przez wasze ciała, brzmi ciekawie, prawda?

Dwójka chińczyków znowu zaczęła krzyczeć.

Earthworm tylko się przez to uśmiechnęła.

***

- Ach, nie! Nie zrozum mnie źle~ – zaśmiał się Izaya. – Kocham wszystkich ludzi, więc nie powinnaś się przez to czuć w żaden sposób wyjątkowa.

Earthworm zmrużyła oczy, wpatrując się w bruneta nad sobą. Wyglądało na to, że nie wie o co mu chodzi.

- Kompletnie cię nie rozumiem – zaśmiała się.

- Ja ciebie też nie – brunet wzruszył ramionami. – Tak czy inaczej, mam małą prośbę.

Kiedy Izaya się od niej odsunął, kobieta powoli podniosła się do siadu i choć przez całe to ich szarpanie się, kawałek piersi Earthworm się odsłonił, brunet nie wyglądał jakby szczególnie go to interesowało. Kobieta też się nie przejęła

- Jaką? – spytała z zaciekawieniem, poprawiając swoją sukienkę.

- Mogłabyś zająć się dwójką ludzi, która mi to zrobiła? – spytał z lekkim uśmiechem.

- W formie przekazu twojej miłości do nich? – Earthworm uniosła w górę brew.

Izaya pokręcił głową na boki. – W formie komunikatu – sprecyzował. – Takiego, który jasno i wyraźnie mówi, żeby nikt więcej się do mnie nie zbliżał.

Earthworm uśmiechnęła się i spojrzała w dół na to co zostało z lewej ręki Izayi. – Ja bym ci obcięła prawą na ich miejscu – powiedziała.

Izaye lekko zdziwiła ta nagła zmiana tematu. Uśmiechnął się, gdy to usłyszał.

- Zrobię to – powiedziała po chwili, ponownie podnosząc wzrok w górę i wpatrując się w oczy Izayi. – Ale nie za darmo – dodała po chwili.

- Czego chcesz w zamian?

Earthworm zamiast udzielenia odpowiedzi, jeszcze raz przysunęła się do Izayi i ponownie go pocałowała.

- Pozwolisz mi dokończyć to co ostatnio tak niegrzecznie nam przerwano?

~~~~~~~~~~~~~~~

(Yasuda rysował; powód dla pomarańczowej sukienki <3)

Niezbyt pozytywny oneshot jak na pierwszą notkę po tak długiej nieobecności, nie? xD

Zaskoczeni powrotem?

Nudno  mi się zaczęło robić, brak wyzwań i te sprawy.. >.>

Nie będę miała jakiegoś określonego harmonogramu, jeśli chodzi o zamieszczanie. Jak napiszę, to zamieszczę - tak to raczej będzie działać.

Noooo.. następne powinno być dłuższe ff Tsugaru x Psyche, bo mam je w planach już od początku "Koszmaru z Ikebukuro" 

Gdyby ktoś miał jakieś pytania, to pytać! Mogę czasem sprawiać wrażenie wrednej, ale chyba nie gryzę. A jak gryzę, to nie mam wścieklizny xDD Nie no żartuję, grzeczna jestem *aniołek*

Papa~~