Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 29

Rozdział 29

Shizuo nie wytrwał zbyt długo na urlopie zdrowotnym. Za bardzo mu się nudziło, gdy siedział w domu, więc wbrew zaleceniom lekarzy, wrócił do pracy o sześć dni wcześniej niż w rzeczywistości powinien. No ale nieważne. W końcu jego ciało zawsze regenerowało się o wiele szybciej niż ciała innych ludzi. Lekarze tego nie rozumieli i nie brali pod uwagę, więc ich zdanie nie miało dla blondyna większego znaczenia.

Zresztą, miał prawo się w końcu wyżyć po tak długim czasie nie niszczenia niczego, prawda?

- Shizuo! – zawołał Tom.

Blondyn go nie słyszał. Był zbyt zajęty zabijaniem wzrokiem jednego z dłużników, który go wkurzył.

- Wiesz, że mogłeś go zabić, prawda? – warknął groźnie Shizuo.

Gdy to mówił, miał na myśli Tanakę, który przed niecałą minuta o mały włos nie oberwał butelką piwa. Tom na szczęście zdążył się w porę odsunąć i szkło rozbiło się o ścianę.

- W takim razie nie będziesz miał nic przeciwko, jak skopię ci za to dupę, co nie?

- J-ja… - pulchny mężczyzna, który jeszcze przed chwilą był cały zaróżowiony od alkoholu, teraz wydawał się być bledszy od kartki papieru.

- Oi, nie patrz tak na mnie. Ty mogłeś go zabić, a ja chcę ci tylko przywalić.

- N-nie wiedziałem, że ty jesteś… że ty… cholera, nie wiedziałem – facet uniósł ręce w górę w obronnym geście, zupełnie jakby mogło mu to jakoś pomóc. Ze strachu przed Najsilniejszym Mężczyzną w Ikebukuro, którego wcześniej nie rozpoznał, aż szumiało mu w uszach, a kolana wyraźnie się trzęsły.

Blondynowi kończyła się cierpliwości. Z każdą chwilą jego mięśnie napinały się coraz bardziej. Zacisnął dłoń na najbliższym przedmiocie. Nawet nie zwrócił szczególnej uwagi na to, czym ten przedmiot był. Coś metalowego. Pewnie jakaś barierka. Stal wgniotła się pod jego dotykiem.

- Shizuo! – Tom zawołał jeszcze raz, chcąc jakoś przemówić swojemu współpracownikowi do rozumu. Przez cały czas zachowywał bezpieczny dystans. – Niedawno wyszedłeś ze szpitala, nie powinieneś… - urwał.

Kiedy Shizuo wyrwał barierkę, Tanaka zrozumiał, że i tak jest już za późno na to, aby blondyn się opamiętał. Ciężko westchnął i odsunął się jeszcze trochę – tak w razie czego. Zapalił papierosa, opierając się o ścianę jakiegoś budynku i cierpliwie czekał aż Shizuo się wyżyje. W sumie to mu się należało.

Potoczyło się tak jak zawsze. Historia znana wszystkim Ikebukurejczykom. Heiwajima został zdenerwowany i znokautował idiotę przed sobą jednym uderzeniem, sprawiając tym samym, że odleciał on kilka… a raczej kilkadziesiąt metrów dalej.

Tom głęboko zaciągnął się swoim papierosem i ze spokojem obserwował nadal zdenerwowanego Shizuo. Jego oddech był lekko przyspieszony, a żyłka na skroni wyraźnie pulsowała. Tanaka doskonale wiedział, że trzeba mu dać kilka chwil na uspokojenie się.

- Przepraszam, Tom-senpai – powiedział w końcu Shizuo, gdy podszedł do swojego współpracownika.

Mężczyzna z dredami tylko pomachał ręką, jakby tym samym chciał powiedzieć, że to nieważne i podsunął blondynowi paczkę papierosów.

- A.. dzięki – mruknął Shizuo i poczęstował się.

Tom zapalił mu papierosa i powiedział, że nie ma za co.

- Biorąc pod uwagę to, że odleciał tak daleko, raczej już nie dostaniemy od niego dziś pieniędzy – podsumował chwilę później Tanaka. – Ale skoro go nieźle nastraszyłeś, to pewnie gdy tylko wyjdzie ze szpitala, przeleje pieniądze na konto firmy lub nawet dostarczy forsę osobiście… większość tak robi.

- Przepraszam.

- Nie przepraszaj – zaśmiał się. – W końcu liczy się efekt końcowy, nie?

***

Tsukumoya Shinichi: Całe Ikebukuro doskonale wie, że Orihara Izaya nie jest typem osoby, która wiedzie spokojne i poukładane życie.

Tsukumoya Shinichi: Heiwajima Shizuo? Cóż… mimo swojego imienia i nazwiska oraz tego, że bardzo by chciał, to także nie jest w stanie żyć w harmonii. Jego krótki temperament mu to uniemożliwia.

Tsukumoya Shinichi: W życiach tej dwójki bezustannie coś się dzieje. Albo Orihara uprzykrza życie Heiwajimie, albo Heiwajima chce zabić Orihare. No, przynajmniej kiedyś tak było.

Tsukumoya Shinichi: Nie wiesz?

Tsukumoya Shinichi: Odkąd Orihara stracił wzrok, to tak jakby pogodził się z Heiwajimą.

Tsukumoya Shinichi: Dlaczego „tak jakby”? …to po prostu dośc skomplikowane. Z całą pewnością nie można powiedzieć, że tak nagle cała nienawiść wyparowała. Raczej „stopniowo się wypłukiwała” – to chyba dobre określenie.

Tsukumoya Shinichi: Czemu cię to tak interesuje?

Tsukumoya Shinichi: Owszem, wiem dużo, ale to nie znaczy, że muszę ci o wszystkim mówić, prawda?

Tsukumoya Shinichi: Na czym stoją teraz? Nie wiem jak Heiwajima-san, ale Izaya jest dość samotną osobą. Nie uważa się za nią, ale nią jest.

Tsukumoya Shinichi: Dokąd zmierzam? Chodzi mi głównie o to, że nawet jeśli Izaya nie odwzajemnia cieplejszych uczuć Heiwajimy i chce go tylko wykorzystywać, to raczej będzie działać ostrożnie, żeby mimo wszystko mieć jakieś towarzystwo.

Tsukumoya Shinichi: Samolubne? Przecież obaj czerpią z tego korzyści, prawda? Gdy jesteś zadowolony ze spędzania z kimś czasu to...  haha, nie dopisałem nawet wiadomości do końca, a ty już wytykasz mi, że skoro siedzę na tym czacie 24/7, to raczej nie zbyt wiele wiem o kontaktach z ludźmi w prawdziwym świecie. Możliwe. Nie zaprzeczę, ale też i nie potwierdzę.

Tsukumoya Shinichi: Co o tym sądzę?

.

.

Tsukumoya Shinichi: Czemu tak długo? Zastanawiam się.

Tsukumoya Shinichi: Ale raczej będę się trzymać dalej swojej stałej zasady.

Tsukumoya Shinichi: Udostępniam tylko informacje.

[xxx wylogowano] – napis ten wyświetlał się na ekranie jeszcze przez kilka minut.

Chwilę później okno z nadal otwartym czatem zostało przesłonione zdjęciem Izayi, który miał na nosie okulary Heiwajimy i szedł z nim gdzieś za rękę. Wpatrujący się w monitor mężczyzna, lekko postukał palcem w bok myszki i zastanowił się.

Dla kogoś, kto kocha cały ludzki gatunek, przyznanie się chociażby przed samym sobą do posiadania jakichkolwiek pozytywnych uczuć do jednostki jest raczej czymś trudnym. W szczególności, gdy ta jednostka stanowi wyjątek od tej miłości, którą obdarowywany jest każdy inny istniejący człowiek.

Zresztą, nawet gdy w grę wchodzą ludzie – Izaya nie ma w zwyczaju dzielenia ich sobie na tych bardziej lub mniej lubianych. Nie dzieli ich na kolegów, znajomych i przyjaciół. Każdego traktuje tak samo. Tak samo, czyli jak ciekawy obiekt do obserwacji, jak interesującego człowieka, którego akcje są nadzwyczaj fascynujące, czasem nawet i szalone, ale w większości przypadków raczej przewidywalne i nudne.

Zdjęcie zniknęło z ekranu.

***

Od jakiegoś już czasu leżeli na plecach, tuż obok siebie. Shizuo patrzył w sufit, a Izaya z zamkniętymi oczyma wsłuchiwał się w ich przyspieszone oddechy, które obaj starali się uspokoić. Tylko ich oddechy, od czasu do czasu szmer pościeli oraz ciepło w miejscu, gdzie jego ramię stykało się z ramieniem Shizuo. Iaya czuł, jak jego ciało lepi się od potu, a brzuch i uda od spermy.

Shizu-chan okazał się być na tyle… miłym? aby nie dojść w środku. Według Izayi było to nawet nieco urocze z jego strony, choć trochę trudno mu było otwarcie myśleć o słowie „miły” w odnieniesieniu do leżącego obok chłopaka.

Odgarnął sobie z twarzy włosy. Były nieco mokre od potu.

Właściwie to na początku tego całego planu, dzięki któremu Shizuo miał się stać jego oczyma, to nawet raz nie pomyślałby sobie, że może dojść do czegoś takiego. Że będzie kiedyś tak ciasno oplatać ramionami swojego wroga i cicho wzdychać mu do ucha. Że kiedyś tak dogłębnie posmakuje jego ust.

Przełknął ślinę. Jego oddech zaczynał już wracać do normy, tak samo jak i oddech leżącego obok blondyna. Żadne z nich się nie odzywało.

Cisza ta sprawiła, że informator zaczął się zastanawiać. Między innymi nad tym, co takiego czuł do Shizuo? Prawdopodobnie sentyment. Tak, to chyba najlepsze słowo. Sentyment był w miarę bezpieczną emocją. Izaya łatwo umiał z niej zrezygnować i głównie dzięki temu nie czuł się w żaden sposób obciążony. Ich relacja nie była – przynajmniej dla niego – ani zobowiązująca, ani niewygodna.

Shizuo natomiast? Shizuo nadal był gdzieś pomiędzy dalszym nielubieniem mendy oraz byciu w niej zakochanym. Miłość to zbyt mocne słowo. Shizuo był po prostu zakochany. Izaya dobrze o tym wiedział. Po prostu zakochany…

Lekko zmarszczył brwi.

Co to tak właściwie znaczy? Co to znaczy kochać jednostkę i jaka jest różnica między kochaniem jej, a byciem w niej zakochanym?

Zakochanie to raczej… trochę mniej niż miłość.

Z jakiegoś powodu świadomość ta nie do końca zadowalała Izaye. Zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby Shizuo go kochał, to miałby nad nim większą kontrolę.

- Co robisz? – spytał nagle Izaya. Doszedł do wniosku, że tego typu rozmyślania i tak donikąd go nie zaprowadzą. – Śpisz?

Cichy szelest poduszki. Blondyn prawdopodobnie pokręcił głową na boki.

- Patrzę na ciebie.

Izaya cicho parsknął śmiechem, gdy to usłyszał. Nie spodziewał się takiej szczerej odpowiedzi.

- Prawdopodobnie nie wyglądam cudownie.

- Wyglądasz na zmęczonego – mruknął Shizuo. – i jakby coś chodziło ci po głowie.

- Sam mnie zmęczyłeś, więc mi tego nie wytykaj – usprawiedliwił się, po czym po chwili milczenia, spytał. – Chcesz wiedzieć co takiego chodzi mi po głowie?

- Co?

- Prysznic – brunet lekko się uśmiechnął.

***

- Dzisiaj też przychodzi? – spytała Namie.

Postawiła przed brunetem kubek z kawą, po czym zajęła swoje miejsce po drugiej stronie biurka. Wróciła do przeglądania gazety. Nieco ją to irytowało. Zazwyczaj to Izaya sam szukał interesujących go informacji i tylko zaznaczał długopisem, co Namie ma powycinać i wpiąć w segregator. Teraz jednak, kiedy Izaya nie widział, cały ten proces był nieco bardziej skomplikowany, ponieważ dziewczyna musiała czytać informatorowi artykuły na głos.

- Pewnie tak – odpowiedział jej i przekręcił się na swoim fotelu obrotowym o kilkadziesiąt stopni w prawo. Chwilę potem znowu przekręcił się w lewo. – Możesz później pójść kupić ciasto.

- Nie lubisz słodyczy – mruknęła, odkładając właśnie wycięty przez siebie artykuł na bok.

- Ale on lubi.

Namie cicho się zaśmiała i lekko pokręciła głową.

- Co? – spytał, sięgając po swoją kawę.

- Wcześniej nie obchodziły cię jego upodobania.

- Hej, jak nie dam mu nagrody, to skąd będzie wiedział, że jest grzeczny? – tym razem to Izaya się zaśmiał.

- Powiedz mu to wprost.

- „Shizu-chan, jesteś bardzo grzecznym psem. Proszę, w nagrodę daję ci smakołyka” – powiedział na próbę informator, choć w jego głosie wyraźnie dało się słyszeć sarkazm.

Namie westchnęła i przerwała wycinanie. – Nie, żebym lubiła cię słuchać, ale dawno nie robiłeś mi tych swoich wykładów, wiesz? Dziwnie mi rozmawiać z tobą o Shizuo, kiedy nie wiem, czy coś się między wami nie zmieniło.

Izaya uśmiechnął się, ale na jego twarzy wyraźnie malowało się także zdziwienie. Namie rzadko czymkolwiek się interesowała.

- Obecnie wygląda to tak, że on lubi mnie prawdopodobnie tak samo mocno jak ty Seijiego, choć nie powiedział mi tego wprost – oznajmił. – A ja traktuję go jako narzędzie i dalej wykorzystuję.

Dziewczyna zmarszczyła brwi. – W takim razie to cud, że nie masz podbitego oka… nie zorientował się?

Orihara zaśmiał się, odstawiając kubek na biurko. – Nie musiał, bo sam mu o tym powiedziałem~ zresztą, odkąd tylko stał się moimi „oczami”, to było raczej oczywiste, że jedyne, czego chcę to wykorzystanie go, prawda?

- Wcześniej mówiłeś mi, że chcesz go zmiażdżyć, pamiętasz? Ale tak… mentalnie jakby.

- Mhm – skinął głową. – ale potem doszedłem do wniosku, że to jednak nieopłacalne. Wolę, gdy jest tak jak teraz. Użyteczny Shizu-chan jest zdecydowanie lepszy od bezużytecznego Shizu-chana.

Przez chwilę oboje milczeli. Dziewczyna wróciła do wycinania, a zmarszczka między jej brwiami wyraźnie wskazywała na to, że nad czymś się zastanawia. Izaya natomiast wrócił do picia swojej kawy i powoli kręcił się na fotelu.

- Hej, Izaya – Namie nagle podniosła głowę z nad papierków. – Spaliście ze sobą?

Informator  odsunął od ust kubek z kawą i lekko uniósł w górę jedną brew. Po chwili cicho się zaśmiał.

- Kobieca intuicja czy po prostu z dnia na dzień wyładniałem? – spytał, nagle przypominając sobie o tym stereotypie, że podobno po seksie ma się zdrowiej wyglądającą cerę.

Namie pokręciła głową. – Powiedziałeś, że Shizuo czuje do ciebie to, co ja czuję do Seijiego, a w zakres moich uczuć do niego wchodzi też pożądanie.

Izaya nieco się skrzywił. – Jesteś ohydna.

Dziewczyna tylko wzruszyła ramionami. – Nawzajem.

***

Kiedy Izaya dosiadł się do jędzącego ciasto Shizuo, oparł się plecami o jego ramię i cicho westchnął. Namie dawno już skończyła pracę i wyszła, więc teraz zostali w mieszkaniu sami.

- Co byś zrobił, gdybym ci nagle powiedział, że masz się wynosić, bo cię nienawidzę? – odezwał się.

Shizuo nieco zdziwiło to pytanie.

- A mnie nienawidzisz?

- Nie. Szczerze to mam cię w dupie. Dosłownie i w przenośni.

Blondyn cicho się zaśmiał. – Czyli pytasz z ciekawości?

Informator lekko skinął głową.

- W sumie to nie wiem, co bym zrobił… na pewno bym się zdziwił, że tak nagle wyskakujesz z czymś takim i może nawet się wkurzył.

- Może? – tym razem to Izaya się zaśmiał. – A w ogóle byś mi uwierzył?

- Zależy od okoliczności i twojego wyrazu twarzy…

- Zdałbyś się na instynkt?

Blondyn wydał z siebie ciche „uhm”.

- A jak bym ci powiedział, że cię kocham?

- Nie uwierzyłbym ci – Shizuo ciężko westchnął i odłożył pusty już talerzyk po cieście na stolik przed kanapą.

- Niezależnie od okoliczności, mojego wyrazu twarzy i twojego instynktu?

Blondyn spojrzał w bok. Przez chwilę wpatrywał się w profil bruneta, po czym lekko przechylił głowę w prawo, tym samym delikatnie uderzając nią w łeb kleszcza.

Informator cicho syknął, odsuwając się od Shizuo. Uniósł dłoń do swojej głowy i nieco się po niej pogładził.

- Nie zadawaj mi głupich pytań.

***

Tsukumoya Shinichi: Ikebukuro to miasto, w którym ludzie kochają się na wiele różnych, pokręconych sposobów. Czasem mówią sobie o swoich uczuciach wprost, a czasem nie. Jednak w niektórych przypadkach czekanie – chociażby i w nieskończoność – na te dwa słowa, wypowiedziane najszczerzej jak to tylko możliwe, jest tego warte.

Orihara Izaya: Powiedział jegomość, który siedzi na czacie 24/7. Co ty wiesz o miłości?

Tsukumoya Shinichi: Na podstawie własnych doświadczeń rzeczywiście niewiele, ale cudze są wystarczające.

Tsukumoya Shinichi: A ty? Co ty o tym wiesz, skoro jedyne co robisz, to wmawianie sobie miłości do całego ludzkiego gatunku?

Orihara Izaya: Odpierasz atak atakiem, bo twoja obrona jest za słaba? Tsukumoya, myślałem, że stać cię na więcej.

Tsukuoya Shinichi: Nie wmawiaj mi czegoś, czego nie robię. 

Tsukumoya Shinichi: Po prostu się zastanawiam, jak ktoś taki jak ty – osoba kochająca wszystkich ludzi – może nie zauważać tego, że się zakochał?

Orihara Izaya: Pardon?

Tsukumoya Shinichi: Doskonale wiesz, czym jest wyparcie. Zastosuj definicje do siebie.

Orihara Izaya: Tsukumoya, wybacz, ale skąd ty niby możesz cokolwiek wiedzieć o moim prywatnym życiu?

Tsukumoya Shinichi: Gdy pytasz mnie o prywatne życie innych, wszystko jest okej, nie kwestionujesz wiarygodności moich informacji.

Tsukumoya Shinichi: Jednak kiedy wszystko sprowadza się do ciebie, nagle mi nie wierzysz.

Orihara Izaya: Bardziej jakby odnoszę wrażenie, że to co robisz, to zwykła prowokacja.

Orihara Izaya: Nie rozumiem tylko co chcesz przez nią osiągnąć.

Tsukumoya Shinichi: Nie musisz rozumieć, prawda?

Orihara Izaya: Ty uważasz, że nie muszę. Ja uważam, że muszę.

Tsukumoya Shinichi: Powiedz, Izaya

Tsukumoya Shinichi: Kiedy wspomniałem o tym, że jesteś w kimś zakochany, jakie nazwisko lub imię przyszło ci do głowy?

Tsukumoya Shinichi: Chyba zaczyna się na H, no nie?

Tsukumoya Shinichi: H… i S…

Tsukumoya Shinichi: Nie do końca pamiętam.

Orihara Izaya: Nie udawaj, że nagle czegoś nie pamiętasz. Zawsze wszystko wiesz, a teraz – gdy chcesz mnie podpuścić – tak po prostu zapomniałeś.

Tsukumoya Shinichi: Na tym to polega, prawda?

Tsukumoya Shinichi: Czujesz coś do niego, a on do ciebie. Tylko, że ty za nic w świecie mu tego nie powiesz. Jesteś na to  zbyt dumny.

Orihara Izaya: Przestałem nienawidzić się z Shizuo tylko dlatego, że, z uwagi na moją obecną niepełnosprawność, nie możemy kontynuować swojej dawnej rutyny. To takie trudne do zrozumienia?

Tsukumoya Shinichi: Shizuo? Heiwajima Shizuo? A ja myślałem, że tematem naszej rozmowy jest Shiki Haruya… No proszę, proszę… ale przynajmniej co do faktu, że jesteś zakochany się nie myliłem.

Orihara Izaya: Nie jestem w nim zakochany.

Orihara Izaya: I nie kłam, że myślałeś o Shikim. Tsukumoya nigdy nie przyznałby się do błędu.

Tsukumoya Shinichi: No właśnie.

Tsukumoya Shinichi: Tsukumoya nigdy nie przyznałby się do błędu.

Tsukumoya Shinichi: A wiesz czemu?

Tsukumoya Shinichi: Bo zawsze mam rację i moje informacje są zawsze prawdziwe.

Tsukumoya Shinichi: Dlatego pogódź się już z tym, że go kochasz, bo przez to całe wyparcie jesteś jeszcze żałośniejszy niż zwykle.

Tsukumoya Shinichi: A teraz wybacz, Izaya, ale odłączę cię. Wolę rozmawiać z osobami, które są w stanie zapłacić mi za informacje, a nie takimi, które nieświadomie szukają psychologa.

[Orihara Izaya, confirmed dead!]

***

Izaya wyciągnął z uszu słuchawki i odchylił się nieco na swoim krześle. Pomiędzy jego brwiami była widoczna wyraźna zmarszczka.

- Przyniosłem ci kawę.

Kiedy brunet nagle usłyszał głos Shizuo, wzdrygnął się. Przez to, że wcześniej miał w uszach słuchawki, nie usłyszał kroków, gdy ten do  niego podchodził.

- Dzięki – informator lekko skinął głową.

Chwilę później poczuł na swoim nadgarstku delikatnie zaciskające się palce Shizuo. Blondyn naprowadził jego dłoń na kubek, żeby ten wiedział, gdzie on jest.

- Sam bym znalazł.

- Wiem, ale kiedy tak szukasz na oślep, to mam wrażenie, że zaraz przewrócisz kubek i się poparzysz – po powiedzeniu tego Shizuo dosunął sobie krzesło, na którym zwykle siadała Namie i zajął miejsce obok Izayi.

- Mam rozumieć, że o mnie dbasz? – brunet cicho się zaśmiał. Wziął kubek do rąk i przysunął go sobie do twarzy, chwilę później delikatnie dmuchając na jego zawartość.

- Chyba… - Shizuo mruknął cicho w odpowiedzi.

Oparł łokieć o blat biurka i ułożył swój policzek na dłoni, wpatrując się przy tym w ułożone w lekki dziubek usta Izayi.

- Zanim wróciłem, miałeś strasznie niezadowoloną minę.

Izaya odsunął od siebie kubek i przestał dmuchać.

- A ty jesteś ciekaw czemu? – dopowiedział.

Shizuo lekko skinął głową i mruknął. – Częściowo.

Przez jakiś czas żadne z nich się nie odzywało. Izaya włożył słuchawkę do jednego ucha, aby w razie czego móc usłyszeć Shizuo, a po pokoju poniósł się cichy dźwięk stukania w klawiaturę.

Shizuo nie do końca wiedział, co ze sobą zrobić. Ostatnio czuł się przy Izayi jakoś niepewnie. Za każdym razem rozmowa urywała się zaskakująco szybko. W pewnym momencie Izaya po prostu nie odpowiadał i obaj siedzieli potem przez to w dość niezręcznej ciszy.

Tak jak poprzednio ich rozmowa skończyła się na „Nie zadawaj mi głupich pytań”, tak tym razem zakończyło ją „Częściowo”. Shizuo nie wydawało się, aby w którymś z tych przypadków odpowiedział w zły sposób. Normalnie Izaya zawsze znajdywał jakiś sposób na pociągnięcie rozmowy. Tylko teraz najwyraźniej nie chciał.

- Mogę o coś spytać? – po jakimś czasie Shizuo postanowił się jednak odezwać.

Izaya lekko skinął głową i wyciągnął z ucha słuchawkę.

- Pytaj.

Blondyn nieco się zawahał. Niepewnie spojrzał na informatora, który z obojętnym wyrazem twarzy "wpatrywał" się w pustą przestrzeń przed sobą.

- Skoro ani mnie nie nienawidzisz, ani mnie nie kochasz, to jak powinno się nazwać naszą obecną relację?

Izayi przyszło do głowy określenie „Obustronne wykorzystywanie się dla własnych korzyści i przyjemności”, jednak nie powiedział tego na głos i tylko ciężko westchnął, odchylając przy tym głowę w tył.

- Dlaczego ludzie wszystko chcą jakoś nazywać… - mruknął po chwili milczenia. – Nie wystarczy, że niektóre rzeczy po prostu są?

- Nie znając ich nazwy, nigdy nie ma się pewności czy są długotrwałe – odpowiedź Shizuo brzmiała dość niepewnie.

Zupełnie jakby jego myśli nie nadążały za tempem tej rozmowym. Po prostu mówił co mu ślina na język przyniesie, ale tak właściwie to nie było to koniecznie czymś złym.

- A ty chciałbyś, żeby to, co pomiędzy nami teraz jest, było długotrwałe? – spytał brunet.

- Nie wydaję mi się, żeby to było czymś złym, więc raczej tak…

- Nie jest czymś złym? Więc jest czymś dobrym? – Izaya cicho i krótko się zaśmiał.

- Czymś… - Shizuo przeniósł wzrok z Izayi na ekran jego komputera, w zastanowieniu wodząc wzrokiem po wyświetlanej w przeglądarce internetowej stronie. – …innym i niecodziennym, ale w bardzo pozytywnym znaczeniu, więc chyba tak – blondyn skinął głową. – Wydaję mi się, że można to nazwać czymś dobrym.

- W takim razie pomiędzy nami jest „coś dobrego”. To ci nie wystarczy?

Izaya nie do końca wiedział, dokąd tak właściwie prowadzi ta rozmowa.

- Ale jak długo będzie? – spytał z lekkim zawahaniem blondyn. – Dopóki się mną nie znudzisz, tak?

- Dokładnie tak powiedziałem ci ostatnio. Nie widzę powodu, dla którego miałbym wtedy kłamać – brunet skinął głową.

Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało. Izaya nieco marszczył brwi zmieszany tą nagłą rozmową, podczas gdy Shizuo wciąż uparcie wpatrywał się w monitor, nawet nie myśląc o tym, co było na nim wyświetlane – po prostu gdy nie patrzył na Izaye, lepiej mu się myślało.

- Zgaduję, że chciałbyś, żeby było inaczej, prawda? – zaczął nagle informator. – Mogę wiedzieć czemu? Bo się do mnie przywiązałeś? Bo z jakiegoś powodu po tylu latach nienawiści nagle zaczęło ci na mnie zależeć? Czemu tak nagle? Bo poczułeś się za mnie w pewnym sensie odpowiedzialny? Odpowiedzialny za to co mi zrobiłeś? Albo może po prostu przywiązałeś się przez to, że spędzamy ze sobą tyle czasu?

Kiedy Izaya przestał mówić i zaczął czekać na odpowiedź, kilka sekund ciszy nieco go zirytowało.

- Nie wiem… 

Te dwa słowa były pierwszymi, jakie przyszły Shizuo do głowy. Normalnie może i wykrzesałby z siebie coś więcej, ale nie po tym, jak Izaya tak zbombardował go pytaniami.

Po pokoju poniosło się głośne westchnienie informatora.

- Nie wiesz – brunet mruknął cicho pod nosem i lekko pokręcił głową.

- Czasem każdy ma prawo czegoś nie wiedzieć – Shizuo wzruszył ramionami.

- W takim razie ja mam prawo nie wiedzieć jak długo może trwać nasza obecna relacja. Jest dobrze tak jak jest teraz. Powinno ci to wystarczyć. Od kiedy to impulsywne osoby martwią się o przyszłość, co?

- A od kiedy to osoby, które mają bzika na punkcie kontroli się o nią nie martwią? – Shizuo w końcu przeniósł wzrok na Izaye i nieco zmrużył przy tym oczy.

Brunet nie odpowiedział na pytanie. Zamiast tego sam zadał jedno blondynowi.

- Zależy ci na mnie, co nie? – po krótkiej chwili zawahania, dodał. – Po prostu czujesz się niepewnie i chcesz potwierdzenia, że cię nie zostawię i nie każę ci spadać, hm?

Shizuo nieco zmarszczył brwi. Już chciał zaprzeczyć, ale po głębszym zastanowieniu jednak ugryzł się w język.

- Chyba…. – powiedział w końcu.

Izaya ciężko westchnął.

- Słuchaj, amebo. Nie ufam ludziom. Z reguły większości nie ufam, a przynajmniej nie na tyle, aby powierzyć im swoje życie, rozumiesz? Nie ufam im, bo sam jestem człowiekiem. Skoro ja mogę kłamać, manipulować i oszukiwać, to oni też. Ty jesteś na to za głupi i za… nie wiem jaki jeszcze, ale twój mózg pierwotniaka najwyraźniej ma inne priorytety niż bycie fałszywym. Jesteś pieprzoną Bestią i skoro tak przekłada się to na twoją szczerość z emocjami, to jesteś i zawsze będziesz jedyną osobą, której będę mógł zaufać. Jesteś wkurzony – wszystko rozwalasz. Jesteś wesoły – śmiejesz się. Kogoś nie lubisz – mówisz mu to. O kogoś się troszczysz – to wyrwałbyś dla jego dobra nawet i pieprzoną wieżę Eiffla. Nie jesteś fałszywy i wątpię w to, żebyś w ogóle umiał taki być. Więc, aby odpowiedzieć na twoje pytanie, jak długo będzie między nami to „coś dobrego”? Dopóki nie znajdę osoby szczerszej od ciebie. Taka odpowiedź cię zadowala?

Przez kilka sekund Shizuo się nie odzywał. Wpatrywał się tylko w ziemię i z zamyśleniem bawił jednym z guzików swojej koszuli. Po chwili przestał i przeniósł wzrok na Izaye.

- Mówisz to dlatego, że tak myślisz czy dlatego, żebym otrzymał zadowalającą odpowiedź i dał ci spokój?

Izaya lekko się do siebie uśmiechnął. Nie spodziewał się ze strony Shizuo takiej podejrzliwości.

- Wydaję mi się, że tak myślę, Shizu-chan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ten rozdział jest albo przedostatni, albo przed-przedostatni. Na obecną chwilę trudno mi powiedzieć, ale chcę, żebyście mieli tę świadomość, że opowiadanie powoli zmierza ku końcowi. No chyba, że przy pisaniu napotkam jakieś komplikacje, to całkiem możliwe, że się przedłuży, ale... no, jedna wielka niewiadoma - inaczej tego nazwać nie umiem.