Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 26

Rozdział 26

- Przyjść za jakiś czas? – głos pielęgniarki.

Znowu ktoś w odwiedziny?

- Mhm.

Shinra raczej nie wszedłby z pielęgniarką. Zazwyczaj przychodził sam lub z Kadotą. Raz też przyszedł Tom.

Westchnienie.

- Jaki jest sens w odwiedzinach, skoro nawet cię nie widzę? – w głosie tym było słychać odrobinę rozbawienia. Podirytowanie było równie wyraźne.

Shizuo nieco się ucieszył, gdy to usłyszał. Skoro Izaya go odwiedził – mimo że ta wizyta według niego najwyraźniej nie miała sensu – to znaczyło to, że wszystko z nim w porządku. Wraca do zdrowia, ma się dobrze.

- Łóżko równie dobrze mogłoby być puste, dla mnie żadna różnica.

Miło było po tak długim czasie tego dość dziwnego snu jakim była śpiączka w końcu usłyszeć głos kleszcza.

- Hej, Shizu-chan, to prawda, że osoby w śpiączce słyszą, co się do nich mówi?

Wygląda na to, że prawda. Szczerze powiedziawszy, Shizuo musiał przyznać, że wcześniej jakoś w to nie wierzył, ale teraz, gdy doznawał tego na własnej skórze, miał niepodważalne dowody.

W skrócie – bardzo głupie uczucie.

Na tym etapie zdążył się już do tego przyzwyczaić, ale z początku był naprawdę tym wszystkim wkurzony. Naprawdę. Słyszał, jak ludzie do niego mówili, czuł, jak go dotykają – ale nie mógł na to w żaden sposób zareagować. Bezradność go irytowała. Była niemalże nie do zniesienia. Z początku naprawdę chciał krzyczeć, prawdopodobnie to naturalna reakcja, ale chciał zacząć krzyczeć, że ich wszystkich słyszy, że w pełni rozumie, o czym przy nim mówią.

Czuł się tak, jak gdyby był dla innych powietrzem. Oczywiście, czasem tak jak Izaya teraz, mówiono do niego, ale np. gdy Shinra przyszedł raz z Kadotą, przez jakiś czas rozmawiali ze sobą tak, jakby Shizuo wcale tu nie było.

W dodatku irytował blondyna fakt, że niczego nie widzi – nie miał pojęcia jak Izaya mógł się do tego przyzwyczaić, blondynowi po kilku dniach wciąż wydawało się to tak samo irytujące jak na początku.

Cóż, nie tak irytujące jak wtedy, gdy ktoś go badał. Czuł dotyk, jednak nie wiedział czyje dłonie stykają się z jego skórą – na początku naprawdę go to denerwowało, jednak teraz nieco już do tego przywykł. Mimo wszystko to naprawdę głupie uczucie, gdy wiesz, że ktoś cię myje, a nawet nie wiesz, kim ta osoba jest.

- Upierdliwy jesteś – cichy śmiech – Naprawdę. Powoli zaczynam cię rozumieć, jak to jest, gdy ktoś tak strasznie cię wkurza.

Shizuo zaśmiał się w myślach. Naprawdę Izaya zaczynał rozumieć? Kleszcz nie zrozumie, dopóki nie osiągnie prawdziwego apogeum wkurwienia.

Chwilę później poczuł na swojej dłoni ciepło cudzego ciała. Czyjeś smukłe i znajome palce splotły się z jego – Izaya złapał go za rękę. Shizuo nie do końca rozumiał czemu, ale miło było w ten sposób odczuć jego obecność. Po tylu dniach, wreszcie znów złapać mendę za rękę, jednak tym razem nie po to, aby go gdzieś zaprowadzić.

- Pewnie będziesz na mnie zły, kiedy się obudzisz,

I to jak.

- ale na pocieszenie mogę ci powiedzieć, że choć żyję, to dostałem kulkę w ramię.

Gdyby nie fakt, że od kilku dni spał, Shizuo  pewnie otworzyłby szeroko oczy. Izaye postrzelono? Kiedy? Jak to się dokładnie stało? Karasu? Ten gość się nazywał Karasu, nie? Blondyn z trudem przywołał nieco mgliste wspomnienia. On miał broń, prawda? Miał czy nie… nie pamiętał. Nie mógł sobie przypomnieć. Wszystko co się wtedy działo było jakby zamazane. Narkotyki krążące wtedy w jego żyłach sprawiły, że ledwo potrafił sobie przypomnieć, o czym rozmawiano, a co dopiero co się działo. Większość rzeczy wiedział tylko dlatego, że mówili o nich Shinra i Kadota.

- Ty już byłeś kiedyś postrzelony, nie?  Miałem w tym w sumie swój udział, ale nie myślałem, że to aż tak kurewsko boli – śmiech.

No tak, niedziwne, że Shizuo od początku wiedział, że coś w tym śmierdzi. On po prostu  c z u ł, że tamten incydent był dziełem Izayi.

- Mała, głupia, metalowa kulka… Shinra mi trochę o tym mówił. Serio myślałeś, że się poślizgnąłeś? – znowu śmiech.

Poczuł jak kciuk Izayi, który, tak samo jak reszta jego palców, oplatała dłoń blondyna, zaczyna delikatnie przesuwać się po jego skórze, lekko ją przy tym gładząc.

- Masz farta, że przez tę adrenalinę cię nie bolało.

Izaya na chwilę zamilkł, co dało Shizuo czas na dokładniejsze przemyślenie jego słów. Gdy ponownie zabrał głos, delikatne uczucie głaskania na wierzchu dłoni Shizuo zniknęło.

­- Jestem ciekaw…

Zastąpiło je nieprzyjemne ukłucie bólu, gdy dotychczas delikatne palce, mocno się zacisnęły. Blondyn nie rozumiał, co to miało na celu, ale ból ten dość szybko zniknął.

- Wiesz, Shizu-chan… - w głosie Izayi nagle dało się wyczuć pewnego rodzaju smutek wymieszany z niepewnością – lekarze mówili, że prawdopodobnie się już nie obudzisz.

Co?

Shizuo się już nie obudzi? Jak to nie obudzisz? Dlaczego? Przecież… wszyscy mówili, że wszystko jest w porządku. Nawet Shinra tak mówił, więc…

Blondyn nie rozumiał, o co chodzi. Może Shinra po prostu nie mógł się zdobyć na odwagę, żeby mówić o tego typu rzeczach? To miałoby sens, w końcu Izaya to Izaya – on zazwyczaj przedstawia rzeczy takimi, jakie są.

- Rozważają odłączenie cię od aparatury…

Odłą… odłączenie? Ale przecież on żyje! Żyje, prawda? Nie umarł. Skoro słyszy i czuje, to znaczy, że żyje, nie mogą tak po prostu go odłączyć i zabić! Nie mogą, kurwa, nie mogą! Nie mają prawa, więc…

- Twoja rodzina za parę dni ma podjąć decyzję. Cieszysz się, że Kasuka cię odwiedzi?

Z każdym kolejnym słowem Izayi, Shizuo odczuwał coraz większą i coraz bardziej przytłaczającą bezradność. Ma słuchać o tym, że ktoś go tak po prostu pozbawić życia i nic nie może z tym zrobić. Nie może krzyknąć, nie może się ruszyć, nie może w żaden sposób zaprotestować. Cholera, cholera, cholera, CHOLERA!!

- To takie dziwne… skoro i tak masz umrzeć, to prawie jakbym rozmawiał właśnie z trupem.

W głosie Izayi słychać było coś dziwnego i Shizuo nie do końca potrafił sprecyzować, czym to coś dokładnie było. W dodatku jego myśli były teraz zbyt zajęte… nie umiał dokładnie powiedzieć, czym były zajęte, ale z całą pewnością były. W pewnym sensie doznał szoku – w końcu niecodziennie słyszy się tego typu rzeczy.

Sam nie wiedział, jak się czuć. Jak się powinien czuć? Szok, denerwująca bezradność… co jeszcze? Powinien być smutny?

No tak. Teraz już wiedział, jak się czuć. Gdy tylko usłyszał śmiech Izayi, wiedział, że powinien był czuć wkurwienie. Zdenerwowanie. Gdyby tylko mógł, otworzyłby oczy, wyrwał z siebie wszystkie kable, wstał i przyjebał kleszczowi stojakiem od kroplówki za robienie sobie żartów.

- Hahahakhe.. khe khee.. khee.. strasznie suche powietrze tu mają, Shizu-chan. Nagle tak zacząłem haha.. khe.. ha… khe khe.. kaaahahahahaszleć.

Blondyn z chęcią wywróciłby właśnie oczami.

Aż sam zaczynał wątpić w to, że był w tym debilu zakochany. No ale przecież był. Wiedział, że był. Znał to uczucie. Na ogół bywało one niepoważne i rzadko kiedy dało się je jakoś logicznie uzasadnić – po prostu było. Taki bardzo silny sentyment i poczucie przywiązania, nie umiał tego inaczej określić.

Już raz był kiedyś zakochany. Nie było to oczywiście nic śmiertelnie poważnego – zwykłe dziecięce zauroczenie w pani, która codziennie dawała mu i Kasuce mleko. Jadnak i jej i Izayi zrobił krzywdę. Najwyraźniej nie potrafił obejść się bez krzywdzenia tych, na których mu zależy. Ale co zrobić? Stało się, już nic na to nie poradzi. Może się tylko obwiniać do końca życia, ale jednocześnie stanie się przez to bezużyteczny – tego Shizuo nie chciał. Dlatego starał się nie myśleć o złych rzeczach, które w życiu zrobił. Starał się z tym pogodzić. Zaakceptować to jako fakt.

- Obudzisz się, żartowałem.

Też miał taką nadzieję.

- Swoją drogą… jakie to uczucie mieć rurkę w penisie? Boli?

Po usłyszeniu tego pytania i zyliarda kolejnych Shizuo z całych sił starał się obudzić. Nie wiedział, na czym dokładnie polegało to staranie się, ale cały czas powtarzał sobie w myślach „obudź się”. Dlaczego? Dlatego, że teraz naprawdę chciał jebnąć kleszcza stojakiem od kroplówki i tym samym go uciszyć.

Niestety – nie udało mu się obudzić. Był skazany na słuchanie niekończących się pytań Orihary. Izaya był zupełnie jak irytujący dzieciak, który pyta o wszystko, o co tylko się da, np. o to, czemu trawa jest zielona.

***

Po wyjściu Shikiego zrobiło się pusto. Nie chodziło oczywiście o aspekt wizualny, ponieważ Izaya i tak nie widział. Myśląc o pustce, miał raczej na myśli atmosferę i ciszę, w którą od dłuższego czasu z niezadowoleniem się wsłuchiwał.

Brunet położył się na kanapie i przykrył, wdychając świeżą woń proszku do prania. Jego koc od dawna już nie pachniał jak Shizu-chan. Izaya był zmęczony. Mimo że wypisano go ze szpitala, to wciąż od czasu do czasu robiło mu się niedobrze, miewał bóle głowy i kłopoty z równowagą, jednak częstotliwość tych objawów znacznie się zmniejszyła.

Zamknął oczy. Nie za bardzo wiedział, co ze sobą zrobić. Kiedyś może oglądałby telewizję, popisał na czacie lub pobawił się jakimiś poważnymi problemami ludzi z depresją. Uśmiechnął się do siebie. To ostatnie było bardzo fajne. Brzmiało zachęcająco, lecz wymagało wiele zaangażowania. Samo to nie było problemem, jednak dla osoby niewidomej to zbyt wiele kłopotania się. W szczególności, gdy jest się samemu. Bo niby jak ma się udać na spotkanie z samobójcami? Bez Shizuo nigdzie nie dotrze.

Shizuo…

Izaya przycisnął koc do twarzy i nabrał powietrza do płuc. Wciąż pachniało proszkiem do prania. Brunet lekko zmarszczył brwi.

Ostatnio nic nie pachniało jak Shizu-chan. Nawet pokój, w którym spał i łóżko, w którym leżał. Nawet sam Shizu-chan nie pachniał jak Shizu-chan. Wszędzie tylko woń szpitala. Obcy, sterylny zapach, którego nikt nie lubił.

Lekko się do siebie uśmiechnął, zastanawiając się, kiedy ten blondwłosy dureń się obudzi.

Może jutro, może pojutrze, za tydzień, za dwa? A może nigdy? Kto wie?

Zaśmiał się.

Nie, gdyby Shizu-chan nie miałby się już obudzić, to byłoby naprawdę kłopotliwe. W końcu Izaya zdążył się już nieco przyzwyczaić do swoich oczu.

***

- Jednak powiedziałeś o tym wszystkim Izayi? – mruknął Masaomi, siadając na kanapie z puszką coli w ręku.

- Ty za to zaangażowałeś w to wszystko Kadotę.

Blondyn uśmiechnął się lekko, przełączając program w telewizji. Starał się znaleźć jakiś ciekawy film. Kątem oka spojrzał na siedzącego obok Mikado.

- Chciałem zaangażować – poprawił go – Ale okazało się, że jego paczka ma niezłego farta i byli już gdzie trzeba, a co ważniejsze, kiedy trzeba – wzruszył ramionami – Można to uznać za przypadek, nie? Nietypowy zbieg okoliczności~

Ryugamine w dalszym ciągu wpatrywał się w zmieniane przez blondyna programy w telewizji i zastanawiał się nad jego słowami.

- Jestem tylko trochę niezadowolony, bo przez Karisawę i Yumasakiego ten gnojek Izaya jeszcze żyje – westchnął Kida i podał pilota Mikado. Skakanie po kanałach już mu się znudziło. Napił się coli.

- To trochę dziwne, gdy mówisz o kimś starszym od siebie „gnojek”.

- No to w takim razie skur-

- N-nie, nie! Może być gnojek! – Mikado szybko przerwał swojemu przyjacielowi.

Masaomi spojrzał na niego kątem oka i zaśmiał się – W takim razie gnojek – skinął głową.

Przez jakiś czas obaj milczeli, wpatrując się w pokazywany właśnie w telewizji zwiastun nowego filmu z Hanejimą Yuuheiem w roli głównej. Obaj prawie natychmiast pomyśleli o jego starszym bracie.

- No a… - zaczął niepewnie Mikado – słyszałeś o Heiwajimie?

- Słyszałem. Trochę nieciekawie.

Brunet skinął głową, a pomiędzy jego brwiami pojawiła się drobna zmarszczka. Masaomi szybko to zauważył.

- Heeej, nie myśl tyle, bo będziesz miał od tego zmarszczki, wiesz? – szturchnął przyjaciela łokciem – I co wtedy zrobisz ze zmarszczkami? Zdajesz sobie sprawę z tego, że żadna laaaseeczka nie będzie cię chciała~? Taki stary, pomarszczony, suchy i brzydki Mi~ka~do~ Będziesz mógł zapomnieć o jakiejkolwiek ero-ero akcji, a tym bardziej o ero-ero cycuszkach An-

Masaomi niestety  nie dokończył dobrze znanego im obu imienia, ponieważ z jego twarzą zderzyła się poduszka.

***

W mieszkaniu dało się słyszeć głośny śpiew. Właściwie to Celty nie była pewna czy tego typu fałsze wciąż zaliczane są do śpiewu. Tak czy inaczej, Shinra jak zwykle wydzierał się pod prysznicem. Najwyraźniej nie znał tekstu śpiewanej przez siebie piosenki, ponieważ momentami jakby coś mamrotał i plątał mu się język.

Dziewczyna zaśmiała się w myślach i ściągnęła z głowy kask. Właśnie wróciła z pracy. Odkąd nie dostawała nietypowych oraz kłopotliwych zleceń od Izayi, wszystko było dziwnie spokojne. Brakowało jej trochę tego. Mimo wszystko cieszyła się tym, że ma teraz więcej czasu dla Shinry.

Sprawdziła w swoim PDA godzinę. Ma jeszcze dużo czasu do programu o UFO. Nastawiła budzik, aby nie zapomnieć, kiedy dokładnie będzie on w telewizji i usiadła na kanapie z laptopem na kolanach.

***

[Setton zalogowany]

Saika: Ale czy to czasem nie jest nielegalne?

Kanra: Jedne są legalne, inne nie ~ zawsze możesz sama sprawdzić ^^

Setton: Dzień dobry wszystkim.

Saika: Dzień dobry, Setton-san!

Kanra: Dzień dobry, dzień dobry~!

Setton: O czym rozmawiacie?

Saika: O niczym ważnym

Kanra: Saika pytała mnie o narkotyki~~

Saika: Kanra-chan!

Kanra: Jeśli chciałaś, aby to zostało między nami mogłaś pisać na PV, prawda?

Saika: Nie umiem

Kanra: Uuuuups~

Setton: Czemu akurat o narkotyki?

Saika: Byłam ciekawa, co się stało z Heiwajimą-san.

Kanra: Wszystkich to ostatnio ciekawi.

Kanra: Mówili o tym nawet w telewizji~ Ta dwójka dilerów z Dollarsów handlowała na naprawdę dużą skalę. Podobno mieli jakichś pośredników. Aż nie chce się wierzyć, że dwie osoby mogą tak namieszać, prawda?~

Saika: Jak ty to robisz, że zawsze tyle wiesz?

Kanra: Po prostu dużo słucham. W dodatku im więcej się plotkuje, tym więcej można się dowiedzieć~

[Tanaka Tarou zalogowany]

Kanra: Dzieeeeń dooobryyy~~~~

Saika: Dzień dobry

Tanaka Tarou: Dzień dobry

Kanra: Are~are? Setton-san się nie wita?

Kanra: Setton-san?

Kanra: Setton-saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan???

Tanaka Tarou: Może komputer mu się zaciął?

Saika: Możliwe.

Kanra: No, bywa~

***

Jednakże Celty wcale nie zaciął się komputer. Po tym jak przeczytała wiadomość o Heiwajimie, postanowiła nieco poszperać w Internecie. W przeciwieństwie do Shinry nie wiedziała dużo o śpiączkach, a tak się składa, że nie była do końca pewna, jak zacząć z nim rozmowę o Shizuo. Była świadoma tego, że Shinra i tak już bardzo często myśli o swoim przyjacielu i martwi się o niego – głównie dlatego nie chciała o tym mówić.

Jej samej też bardzo brakowało Shizuo. Tęskniła za wpadaniem na niego w mieście, gdy ten na przykład wracał z pracy. Zawsze mogła z nim szczerze porozmawiać, on z nią także. W dodatku denerwował ją nieco fakt, że nie mogła go zobaczyć, ponieważ nie chcieli wpuścić jej do szpitala w kasku.

„Najtrudniej jest wybudzić pacjentów, u których doszło do długotrwałego niedotlenienia mózgu (podtopienia, zatrucia, zachłyśnięcia, wylewy)”

Zatrucia…

Gdyby miała głowę, pomiędzy jej brwiami pojawiłaby się prawdopodobnie dość głęboka zmarszczka.

Shizuo, wyjdź z tego szybko – pomyślała – Zawsze dochodzisz do siebie w ekspresowym tempie, więc teraz też musi ci się udać.

- Ceeeeeltyy~ - dziewczyna podskoczyła, gdy poczuła, jak stojący za kanapą Shinra oplata ją ramionami i kładzie podbródek na jej ramieniu.

Szybko zamknęła okno z artykułem o śpiączce i otworzyła notatnik.

Chciała napisać, że Shinra ją przestraszył, ale zanim w ogóle zdążyła ten powiedział – Wiem, wiem, przepraszam – i nieco bardziej się do niej przytulił.

Czuła na ciele spływające z jego włosów kropelki wody.

[Co śpiewałeś?] – mimo wszystko napisała to w notatniku. Dziwnie się czuła, gdy Shinra tak sobie „czytał w jej myślach”.

- Piosenkę z ulubionego anime Emilii. Wysłała mi ją i teraz nie mogę wyrzucić jej sobie z głowy – zaśmiał się – Jak ci minął dzień?

[Dość spokojnie. Bez zleceń od Izayi jest nieco nudno.]

- W sumie to ci się nie dziwię – Shinra uśmiechnął się wesoło – Mimo że go nie lubisz, to ci go brakuje, nie?

[Tak jakby] – jej ramiona lekko zadrżały. Śmiała się.

- Masz nowe wiadomości – Shinra pokazał jej palcem okienko w dole ekranu, o którym ta zdążyła już zapomnieć.

***

Kanra: Setton-san o nas zapomniał ;~;

Bakyura: Nie przeżywaj tyle.

Kanra: Ale Tanaka Tarou-san już sobie poszedł i nie dostał od Settona „dzień dobry”

Bakyura: Tragedia…

Bakyura: Tak czy inaczej, nie mam ochoty pisać z tobą, a skoro nie ma nikogo innego, to sobie idę.

[Bakyura wylogowany]

Kanra: Setton-saaaaan, nudno mi!

Kanra: Teraz jestem sama, chodź tuuuuuu!!

Setton: Przepraszam, zaczytałem się.

Kanra: Ooooo, coś ciekawego?

Setton: Niekoniecznie.

Kanra: Pewnie porno~

Setton: Wcale nie!

Kanra: Nie kłam~ mnie nie oszukasz

Setton: Myśl sobie co chcesz -.-"

***

Odwiedził go Kasuka. Co prawda nie mówił wiele, ale Shizuo i tak to cieszyło. Szkoda tylko, że po tak długim czasie spotkał się ze swoim bratem akurat w szpitalu – w dodatku nie mógł go zobaczyć. Chciał spytać o jego dziewczynę i pracę. Jednakże Kasuka nigdy sam z siebie nie schodził na tego typu tematy i głównie dlatego Shizuo niczego się nie dowiedział. Cały czas zastanawiał się nad tym, kiedy jest premiera jego najnowszego filmu. Wolałby tego nie przespać. W końcu zawsze chodził na premiery – taki nawyk.

Ciekawe, ile dni już śpi?

***

Jedenaście.

Jedenaście dni, a ten głupek Shizuo nadal śpi.

Izaya z ciężkim westchnieniem podniósł się do siadu. Woda dookoła niego cicho zachlupała.

- Mógłbyś się już obudzić, śpiochu – mruknął, wyciągając prawą dłoń i starał się znaleźć butelkę szamponu. Tym razem na szczęście nie wziął ze sobą do łazienki telefonu.

Podczas mycia włosów, myślał głównie o tym, jak długo zajmie blondynowi dojście do siebie, gdy już wybudzi się ze śpiączki. Dziwnie będzie po tej długiej przerwie znowu zacząć z nim pracować. Można by powiedzieć, że Orihara częściowo jakby wypadł z rytmu pracy, a przynajmniej tak mu się wydawało.

Odchylił się do tyłu i zanurzył w wodzie, chcąc tym samym spłukać sobie z głowy pianę.

No, jakoś to będzie.

***

- Kuru-neeee, też tęsknisz za Shizuo~?

- Też.

Mairu spojrzała w bok na zaplatającą jej warkoczyki Kururi.

- Ale tak serio, serio? – spytała.

Starsza z dziewczynek wzruszyła ramionami.

- Bo jak dla mnie to straszne, że tym razem nie załatwi nam biletów w naszym ulubionym miejscu – westchnęła Mairu – Szósty rząd, miejsca na środku, zawsze tam siadamy i rzucamy popcornem w Shizuo-san, który siedzi tuż przed  nami.

Okularnica spojrzała na trzymane przez siebie bilety. Rząd A, miejsce pierwsze i drugie. Ponownie westchnęła. Siedzenia na samym przodzie, miejsca z lewej. Zdecydowanie za blisko ekranu, w dodatku bliżej kolumn z lewej strony niż tych z prawej. Będzie do kitu.

- W kogo będziemy rzucać popcornem… - mruknęła niezadowolona, nieco przechylając głowę w prawo, gdy Kururi przy zakładaniu gumki delikatnie pociągnęła za jednego z jej warkoczy.

- Gotowe.

Mairu uśmiechnęła się wesoło, chowając bilety do kieszeni bluzy. Była już gotowa.

- To teraz ja pomogę ci się uszykować~

Kururi spojrzała na nią swoim nigdy się niezmieniającym znudzonym wzrokiem i zaczęła szperać w szafie.

- Nie~ ja pomogę! Podnieś ręce do góry – zawołała wesoło.

Chwilę później ściągęła z Kururi koszulkę… i stanik… spodenki zresztą też. Właściwie to ściągnęła z niej wszystko, a potem, wyraźnie się przy tym ociągając, ubrała ją w ładną, żółtą sukienkę i założyła jej na głowę słodką czapeczkę z pandą.

- Rajstopy – przypomniała Kururi.

- Ach, no tak… jest trochę zimno. Zaraz coś się znajdzie~  Mogą być czerwone?

- Bocian.

Mairu się zaśmiała – Z czerwonymi rajstopami nie będziesz wyglądała jak bocian! Ale masz rację, nie pasują… no to czarne zakolanówki~ będzie sexy~

***

- Pani doktor.

Brew Namie zadrżała.

- Pani doooktor.

- Czego chcesz? – warknęła w końcu, odwracając głowę o dziewięćdziesiąt stopni i przeniosła wzrok na leżącego na kanapie Izaye.

- Niedobrze mi.

Dziewczyna westchnęła i – chcąc go zignorować – spojrzała z powrotem na ekran komputera.

- Pani dooooktooooor, umieram.

- Nie umierasz – burknęła, znowu niechętnie na niego spoglądając. Gdy nie usłyszała od niego żadnej odpowiedzi, wróciła do pracy.

Naprawdę, narzekał jej już tak cały dzień. Najpierw bolała go głowa, potem szumiało mu w uszach, kręciło mu się w głowie. Miała już dosyć latania w tę i z powrotem po tabletki. Zresztą, i tak nie mógł wziąć więcej niż dwóch dziennie, więc to nie tak, że Namie mogła coś wyczarować – jednak Izaya najwyraźniej właśnie na to liczył.

- Namie-san, teraz mówię serio, zaraz się porzygam – tym razem było to słychać nawet w tonie jego głosu i Namie, nie chcąc później sprzątać wymiocin z podłogi, poszła po jakąś miskę dla swojego pracodawcy.

Po zwróceniu swojego obiadu Izaya poczuł się już nieco lepiej.

- Przypomnij mi, żebym na przyszłość zabijał każdego, kto kiedykolwiek uderzy mnie w głowę – mruknął pod nosem.

Po usłyszeniu jego słów, lekko uśmiechnęła się pod nosem.

- O ile w ogóle przeżyjesz następne wstrząśnienie mózgu – burknęła.

- Słyszałem!

Do jego uszu dotarło stukanie obcasów. Namie najwyraźniej szła pozbyć się zawartości miski.

***

W pokoju, w którym znajdowały się rzeczy pacjentów, coś cicho zawibrowało. Dźwięk ten dochodził z jednego z wielu znajdujących się tam kartoników. Na tym kartoniku napisane było „Heiwajima Shizuo”. W środku były ubrania, w których przywieziono go do szpitala oraz to, co miał w kieszeniach, czyli portfel, kluczyki, papierosy, zapalniczka oraz telefon. Telefon, który, mimo wcześniej niedziałającej baterii, przed chwilą zawibrował.

Na jego ekranie widoczna była jedna nieprzeczytana wiadomość

„Od: Izaya
Wake up, Shizu-chan”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ojeju, przypadkiem zamieściłam tę notkę przed chwilą. I tak sobie pomyślałam, że skoro już na waszych "listach czytelniczych" bloggera pojawiła się informacja, że rozdział jest, to brzydko z mojej strony by było tak was wykiwać xD  No i rozdział jest szybciej niż miał być~