Durarara!! "Dziwne marzenia" - oneshot

"Dziwne marzenia"

oneshot

Shizu-chan nie lubi zwierząt. Głównie dlatego, że są małe (przynajmniej te domowe) i boi się zrobić im krzywdy. Gdyby nie to, można by powiedzieć, że je uwielbia. Nie mówił mi tego nigdy, ale to widać chociażby po tym jak zawsze się zatrzymuje, kiedy przechodzimy koło sklepu zoologicznego lub po tym jak szklą mu się oczy, gdy w filmie umiera jakiś zwierzak. Szczerze powiedziawszy, jest to nawet trochę słodkie - słodkie jak na potwora.

Tak czy inaczej, nie do tego zmierzam. Nie chcę rozwodzić się nad tym czy Shizu-chan lubi zwierzęta, czy nie zbyt długo. Mając pewność, że z całą pewnością ma do nich słabość, chciałem to jakoś wykorzystać.

Jak wykorzystać? To bardzo proste.

Na początku chciałbym zaznaczyć, że do tamtej chwili nigdy nie widziałem płaczącego Shizuo. Nigdy nie widziałem, choć zawsze chciałem. Naprawdę. To było jedno z moich niewielu marzeń - oczywiście priorytetem zawsze będzie dostanie się do Vallhali, ale o tym kiedy indziej.

Zobaczenie jak Najsilniejszy Mężczyzna w Ikebukuro płacze jest czymś, na co miałem wtedy ochotę od bardzo dawna. Chciałbym też oczywiście, aby płakał z powodu mojej osoby, ale to nie jest takie proste - żadne z nas nie jest wystarczająco zaangażowane emocjonalnie w ten śmieszny "związek", aby przejąć się do tego stopnia i uronić choć jedną łzę. Biorąc to pod uwagę, na tym etapie jestem w stanie zadowolić się zwykłym zobaczeniem jego łez, niezależnie od tego, co je wywołało. Oczywiście, coś takiego jak podrażnienie oczu nie wchodzi w grę. Chciałem, aby przyczyną były emocje. Złość, smutek, zranienie - nieważne, która z nich dokładnie.

Wiedziałem, że ten widok z całą pewnością mnie usatysfakcjonuje.

Przejdę teraz może do tego, co mają z tym wspólnego zwierzęta. Cóż, co sprytniejsi pewnie już się domyślili.

Dokładnie rok temu (a mieszkam razem z Shizu-chanem już rok i dziewięć miesięcy) kupiłem psa. Mały szczeniak, nierasowy, kundel. Od tamtego czasu niewiele urósł, więc wszystko wskazywało na to, że już zawsze będzie mały. Nieszczególnie go lubiłem. Był ciemno brązowy i wyglądał przez to trochę jakby zawsze był brudny, choć Shizuo mówił, że się nie znam. No cóż, może faktycznie się nie znam. W końcu bardziej interesują mnie ludzie niż futrzaki.

Wracając do tematu. Zwierzak był kupiony bez wiedzy czy też zgody Shizuo. Coś jakby niespodzianka, ale taka niespodzianka, która wcale go nie ucieszyła. Wyraźnie czuł się niezręcznie, gdy chodziło za nim małe i delikatne coś, co mógł zabić praktycznie przez przypadek. Z tego powodu też nie pozwalał zwierzakowi się do siebie zbliżać. Nie bawił się z nim, nie kąpał go, nawet nie dawał mu jeść. Z jednej strony traktował szczeniaka jak powietrze, ale z drugiej często patrzył na niego z ciekawością, gdy ten bawił się gumowymi zabawkami lub gonił swój ogon.

Po upływie mniej więcej tygodnia, Shizu-chan nieco się oswoił. Wydaję mi się to nawet dość zabawne, ponieważ zwykle to zwierzęta się oswajają. Tak czy inaczej, po upływie tygodnia, Shizu-chan zaczął głaskać i stopniowo dotykać psa. Z upływem czasu bawił się z nim coraz częściej, aż w końcu prawie się od siebie nie odklejali. Momentami było to nieco irytujące. Nie miałem nic przeciwko, gdy Shizuo leżał na kanapie, a pies rozwalał się mu na brzuchu, jednak odkąd Shizu-chan nauczył tego pchlarza spać w naszym łóżku, naprawdę myślałem, że wyjdę z siebie.

Z natury mam lekki sen, więc za każdym razem, gdy ten kundel wpychał się między mnie a niego, rozpychał pyskiem kołdrę albo z jakiegoś powodu zaczynał ją kopać zupełnie jakby wywęszył zakopany gdzieś skarb... no, w skrócie szlag mnie trafiał i nie mogłem spać.

A, byłbym zapomniał. Nazwaliśmy go Poro-Poro. Dla mnie to w sumie nieistotne jak ta kulka futra się nazywa, ważne, że na to imię reaguje.

Wróćmy jednak do rzeczy bardziej istotnych. Skoro już mniej więcej wyjaśniłem co i jak, pora abym przeszedł do punktu kulminacyjnego całej tej historii.

Chodzi w końcu o to, by Shizu-chan płakał, prawda?

Po roku czekania - a było warto - w końcu wstąpiłem w fazę B swojego planu. Chyba można tak to określić. Faza B, zupełnie jakby chodziło o jakąś tajną operację. Cóż, jeśli operacją można nazwać przypadkowe przywrócenie się regału z książkami na psa, to z całą pewnością jest to faza B.

Po Poro-Poro została na podłodze mokra plama. Oczywiście mówię tutaj o mokrej plamie krwi, która zafajdała mój dywan, ponieważ oprócz tej plamy pod regałem znajdowało się też pogruchotane małe ciałko.

Nawiasem mówiąc, trudno było mi podjąć decyzję, który regał przewrócić - nie chciałem, aby moje ulubione książki były uwalone krwią. Z tego właśnie powodu musiałem niektóre z nich poprzestawiać i tak się złożyło, że psa zabiły ciężkie segregatory z wycinkami z gazet.

Gdy Shizuo wrócił do domu, regał już znowu stał na swoim miejscu, segregatory leżały na podłodze ułożone w równych stosikach, truchło psa znajdowało się w worku na śmieci, a ja powoli czyściłem dywan, czekając na jego powrót. Chciałem, żeby zobaczył krew.

Oczywiście, mógłbym tylko zaaranżować wypadek. Oddać psa do schroniska i udawać, że na spacerze potrącił go samochód. Problem w tym, że ja nigdy nie wychodziłem z psem - Shizuo by tego nie kupił - oraz w tym, że jeśli wypadek wydarzył się naprawdę, to nie ma niczego, do czego można by się podczepić i uznać za sfałszowane.

Dla Shizuo sprawa wyglądała mniej więcej tak.

Zdenerwowałem Namie, a ona chciała rzucić we mnie czymś ciężkim, np. czajnikiem (ta kobieta była zdolna do wielu rzeczy). Zrobiłem unik, czajnik uderzył w nieco niestabilny od kilku dni regał (zadbałem o to, aby jedna z jego nóg była uszkodzona - tak na wszelki wypadek, gdyby Shizuo zaczął węszyć), a ten zwalił się wraz z ciężkimi segregatorami na psa. Proste.

Oczywiście dałem Namie premię, aby siedziała cicho i potwierdziła taką wersję zdarzeń.

Na początku Shizuo był skołowany. Po wejściu do mieszkania gwizdał, chcąc tym samym zawołać psa i wyjść z nim na spacer, ale po tym jak nie usłyszał w odpowiedzi stukania pazurków o podłogę, wszedł do salonu. Muszę przyznać, że wyraz jego twarzy, gdy zobaczył "miejsce zbrodni" był bezcenny.

Najwyraźniej niczego nie zrozumiał, ponieważ spytał, co się stało.

Opowiedziałem mu całą tę wyssaną z palca bajeczkę o czajniku, obserwując przy tym z satysfakcją jak wyraz jego twarzy się zmienia. Na końcu, gdy już myślałem, że się złamie, zrobił coś niespodziewanego. Zdenerwował się, bardzo się zdenerwował. Myślałem, że, tak jak kiedyś, czymś we mnie rzuci, ale on wyglądał raczej, jakby naprawdę bardzo chciał mnie uderzyć i z trudem się powstrzymywał. Krzyczał, że to moja wina oraz że gdybym się nie wydurniał, był normalny i nie denerwował Namie, to nic by się nie stało.

Kiedy powiedziałem, że to przecież tylko pies jego usta zadrżały. Powoli zbliżałem się do celu.

Po usłyszeniu tego zdenerwował się jeszcze bardziej i  był naprawdę bliski rozwalenia czegoś. Koniec końców uderzył pięścią w ścianę tak, że aż posypał się tynk. Zrobił to kilka razy. Naprawdę trudno mi było uwierzyć w to, że zdecydował się uderzyć w ścianę, a nie we mnie.

Patrzyłem na niego i cierpliwie czekałem na upragniony widok łez. Oczywiście, to tylko pies. Jednakże warto wspomnieć o tym, że Shizu-chan nie ma wielu przyjaciół. Mnie i jego łączy tylko seks oraz to, że od czasu do czasu porozmawiamy ze sobą jak ludzie - mieszkamy razem dla zwykłej wygody. Oprócz mnie ma tylko Celty i Toma, a ze swoim bratem nie rozmawia już od dawna.

Ja - nędzny ze mnie przyjaciel.

Celty

Tom

Dwie osoby, na których może polegać. Dwie osoby, które są mu bliskie.

Głównie dlatego przy tak wąskim gronie przyjaciół,  Shizu-chan był w stanie przywiązać się do głupiego zwierzaka. Głównie dlatego mój plan był w stanie zadziałać i głównie dlatego niecałe pięć minut później usłyszałem ciche pociągnięcie nosem.

Natychmiast się uśmiechnąłem. Nie chciałem tego nawet ukryć - zresztą, i tak nie musiałem, bo Shizuo miał spuszczoną głowę.

Chciał się odwrócić i pójść do sypialni, ale w porę złapałem go za rękę i zatrzymałem. Spróbował się wyrwać, jednak zrobił to dość delikatnie jak na siebie. Mocniej zacisnąłem dłoń wokół jego nadgarstka. Nie chcąc wzbudzić jego podejrzeń, przestałem się uśmiechać.

Aby zagrać nieco bardziej na jego emocjach i wzbudzić w nim zaufanie, przytuliłem go. Z lekkim zawahaniem odwzajemnił uścisk. Chwilę później poczułem na swojej skórze jego łzy.

Dopiąłem swego.

Słyszałem jego drżący oddech. Widziałem oraz czułem jego łzy, a nawet ścierałem mu je z twarzy. Pocieszałem go i przepraszałem jak prawdziwy przyjaciel.

Jednak nieważne jakich słów bym nie użył i tak nigdy nie przywiązałby się do mnie tak jak do tego nieumiejącego mówić psa.

Ta historia może i jest bezsensowna. Może i to tylko głupia opowiastka o tym, jak pewien informator chciał dopiąć swego i doprowadzić Najsilniejszego Mężczyznę w Ikebukuro do płaczu. Jednak nie wiem jak wy, ale ja wyciągnąłem z tego pewien morał.

Shizu-chan jest samotny. Naprawdę bardzo samotny i dość szybko się przywiązuje. W rok był w stanie naprawdę bardzo mocno pokochać stworzenie, którego na początku zarzekał się, że nie lubi.

Oczywiście tym stworzeniem jest pies - nie ja. Mnie też mówił, że nie lubi i chyba było to szczere, bo po tak długim czasie wciąż jesteśmy sobie obojętni.

Zabawne, co nie?

.

.

.

Ryugamine spojrzał na bruneta z wyraźnym zmieszaniem na twarzy. Nie do końca wiedział, jak zareagować. Właśnie się dowiedział, że mężczyzna przed nim zabił niewinnego pieska na rzecz durnej zachcianki. Mały, biedny piesek.

- Jesteś chujem - podsumował Masaomi.

Mikado skinął głową, a Anri bardzo niepewnie podążyła za jego śladem.

~~~~~~~~~~~~~~~

Nie ma rozdziału wśto, tylko ten oneshot (pisany na telefonie, lol) z powodu braku czasu xD 

SPAM/No więc ogółem to to wszystko jest nieco wkurzające. Pierwszy raz od półtorej tygodnia włączyłam laptopa. Nie mam kompletnie na nic czasu. Moja higiena snu (och, co za piękna nazwa) jest chujowa. W połączeniu z dużymi wymaganiami w szkole nie mam na nic czasu - zaczynam żałować, że wybrałam sobie liceum o tak wysokim poziomie. 

Cały mój tydzień wyglądał tak:
- 13/14/lub15 wracam ze szkoły i od razu idę spać (czasem w ubraniach, ale mówi się trudno),
- budzę się o 23/24 i ogarniam się, tzn prysznic itp,
- Od północy do czwartej lub piątej nad ranem robię lekcje i uczę się na multum sprawdzianów - zajmuje mi to tak dużo czasu, bo nie mogę się skupić na tym co czytam .____.  serio, tyle kawy chlam, że kaplica
- Od 5 rano do 6 lub 7 sobie pośpię, a potem szykowanie i znowu do szkoły  ^^"
Jak ja przeżyję te trzy lata, to nie wiem~ /SPAM


!!PS!! Przez weekend postaram się dokończyć rozdział wśto i zamieszczę go w niedzielę wieczorem lub w nocy z niedzieli na poniedziałek, ale to raczej wyjdzie w praniu.

A co u was? :D