Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 24

Rozdział 24

- Najlepszym materiałem na waifu jest Kobeni-chan.

- Kobeni-chan? Mashiro-tan jest o wiele słodsza, Yumacchi!

- Ale za młoda na waifu.

- Przecież lubisz lolicon~ nie zaprzeczaj, za dobrze cię znam~!

- Lubię, lubię – zaśmiał się – Tylko Kobeni-chan dobrze gotuje… dba o dom… jest śliczna, miła… moe… ma duże cy-

- Yumasaki! – wydarł się w końcu Togusa, mocniej zaciskając dłonie na kierownicy.

Miał zdecydowanie dość paplaniny tej dwójki. W dodatku gdy siedzenie obok nie było zajęte przez Kadotę, o wiele łatwiej się denerwował.

- Właśnie, Togusacchi~ daleko jeszcze? – spytała Erika, nagle zmieniając temat – Jeśli się spóźnimy, zamkną sklep i nie będziemy mogli odebrać zamówienia.

- Jeszcze dwa skrzyżowania – mruknął Saboro.

Chwilę później z ciężkim westchnieniem zatrzymał się na czerwonym świetle. Gdyby tylko nie było dzisiaj takich korków, już dawno miałby tę dwójkę z głowy.

***

- Ryugamine-kun?

- Mhm~

- Ale skąd on ma ten adres? – Kyouhei zmarszczył brwi.

- Noo… wiesz, może na takiego nie wygląda, ale niezły z niego haker~

Blondyn wziął do buzi kawałek sushi z majonezem i o mały włos nie zwymiotował. Widząc jednak jak Simon spogląda na niego kątem oka, przełknął wszystko i uśmiechnął się do Rosjanina, z uśmiechem pokazując mu kciuk w górę. Musi sobie zapamiętać na przyszłość, aby nigdy więcej nie zamiawać dania dnia.

Napił się soku, chcąc jakoś wypłukać z ust nieprzyjemny smak.

- Ludzie naprawdę piszą na czatach o takich rzeczach? – spytał Kadota.

Masaomi wzruszył ramionami – Sam nie wiem, jak to działa. Wydaję mi się, że o ile diler nie jest na tyle głupi, to jego klienci mogą to rozpowiadać między sobą.

Starszy chłopak skinął głową i z zamyśleniem zaczął wpatrywać się w swoją zieloną herbatę. Westchnął ciężko i podniósł wzrok na Kidę.

- Jeśli może z tego wyniknąć coś tak poważnego, to chyba nie ma rady – powiedział w końcu – Trzeba coś z tym zrobić.

- Problem w tym, że nie mam ludzi. Umiem się bić, tylko sam sobie nie poradzę, a Mikado to jakby taka ciapa trochę. Jest lepszy jeśli chodzi o planowanie.

- Kiedyś nie miałbyś tego problemu.

Masaomi zmrużył oczy. Nie lubił myśleć o tym, co było kiedyś.

- Pomożesz czy nie? – postanowił przejść do rzeczy.

Kyouhei napił się herbaty, najwyraźniej niezainteresowany jedzeniem, a następnie skinął głową.

Chwilę później Kida podsunął mu średniej wielkości karteczkę. Kadota przeczytał znajdujący się na niej adres.

***

- Pururin~Purupururin~pururin~purupuru~pururin~

Togusa zacisnął dłonie na kierownicy. Opening z anime, w którym była ta cała Mashiro-tan czy jak jej tam, mógł jeszcze wytrzymać, ale Pururin za każdym razem doprowadzało go do szału. Saboro zaczął niemalże świdrować wzrokiem czerwone światło na skrzyżowaniu i aby się uspokoić, powoli odliczał sekundy.

Kadota z pewnością już dawno jakoś by tę dwójkę uciszył, lecz Togusa nie dawał sobie rady.

- Wiem! Togusacchi, teraz zaśpiewamy coś dla ciebie – odezwała się Erika.

- Marsz pogrzebowy?

- Nieeee, głuptasie~!  Hijiribe Ruri!

Kiedy Togusa usłyszał to nazwisko i imię, na jego twarzy natychmiast pojawiło się odprężenie i podziw. Zupełnie jakby właśnie doznał objawienia. Po vanie poniosły się pierwsze wersy Rain Tears i Saboro doszedł do wniosku, że może to nawet lepiej, że nie ma Kadoty, który uciszyłby tę dwójkę.

Mniej więcej wtedy, gdy piosenka dobiegła do końca, dojechali na miejsce.

- Postarajcie się to w miarę szybko załatwić, dobra?

Dwójka otaku skinęła głowami i wyszła z vanu. Chwilę później dało się z niego słyszeć nieco stłumiony rytm Rain Tears puszczanego na głośnikach.

Walker i Erika powędrowali w stronę swojego celu. Yumasaki oczywiście otworzył przed dziewczyną drzwi wejściowe do sklepu, lekko się przy tym kłaniając, ponieważ wczoraj przegrał zakład. W skrócie Walker miał się za karę zachowywać jak prawdziwy bish z mangi shoujo. To nie tak, że Erika go wykorzystywała lub spełniała jakieś swoje chore fantazje. Tym razem wyjątkowo tego nie robiła. Po prostu uważała to za słodkie, gdy Yumacchi tak się starał.

Uśmiechnęła się lekko, wchodząc do środka.

- Puk~puk~ - wyśpiewała, rozglądając się dookoła.

- Yo! Karisawa-san, to co zwykle? – stojący za ladą sklepu rudzielec pomachał jej na przywitanie.

Dziewczyna skinęła głową – Też, ale przyszliśmy głównie po nasze zamówienie.

- Zamówienie?

- Potrzebujemy środka usypiającego – sprecyzował Walker.

Wbrew pozorom tego typu substancja dość często im się przydawała. Według Kadoty unieszkodliwianie niebezpiecznych osób było lepsze od tortur z mang – a szkoda. Dotachin nawet nie wiedział, ile go omijało. W końcu humanitarność jest nudna.

- Aaa, więc to dla was ta paczka – uśmiechnął się rudzielec – Zaraz przyniosę – po powiedzeniu tego zniknął za zapleczem.

Erika lekko uśmiechnęła się do swojego przyjaciela.

- Maraton? – spytała, lekko szturchając go łokciem i jednocześnie spoglądając przy tym w  zupełnie innym kierunku.

Walker odwzajemnił uśmiech, przez co jego oczy niemalże całkowicie zniknęły – Byle nie yaoi.

Dziewczyna zachichotała.

Jednak gdy tak patrzyła w bok, coś przykuło jej uwagę. Jeden mały, niby nic nie znaczący detal. Zmrużyła oczy i przyjrzała się nieco uważniej Znajomy breloczek zwisał z jednej z półek. Breloczek, który sama zrobiła.

Podeszła nieco bliżej do półki, z której on zwisał i stanęła na palcach. Doskonale pamiętała tę ozdobę. Często dorabiała sobie na robieniu biżuterii, jednak te osiem białych kosteczek nadzianych na czerwony sznureczek miało dla niej dość spore znaczenie.

I ♥ H U M A N S

Zmrużyła oczy. Mimo że model telefonu się nie zgadzał, to Izaye widziała przecież dość dawno. Mógł od tamtego czasu przecież zmienić komórkę.

- Yumacchi – pociągnęła chłopaka za rękaw i skinieniem głowy wskazała mu na komórkę – Iza-Iza raczej się z nią nie rozstaje, prawda?

***

Kyouhei jeszcze przez chwilę wpatrywał się w kartkę z adresem. Z jakiegoś powodu brzmiał on znajomo.

- Kadota-san?

Zmarszczył brwi. Dlaczego ten adres wydawał się tak bardzo znajomy? Togusa mu coś o nim chyba mówił.

- Kaaaadoootaaa-saaaan~? – Masaomi, szturchnął starszego chłopaka pod stołem – Odpłynąłeś?

- Po prostu się zastanawiam… chyba skądś znam ten adres. Mogę zadzwonić?

Kida wzruszył ramionami, chcąc tym samym przekazać, że jest mu to obojętne.

***

- Tu jest! – zawołał rudzielec, uśmiechając się nieco i położył paczkę na ladzie – Nie mogłem jej znaleźć. Zapłacone z góry, tak? – spytał, sprawdzając w notesie.

- Mhm, z góry, z góry – skinęła głową Erika – Swoją drogą, skąd masz ten breloczek? Strasznie mi się podoba – uśmiechnęła się – Jest na sprzedaż?

- Ten… - chłopak jakby automatycznie się spiął.

Walker i Erika wymienili się krótkimi spojrzeniami.

- Wydaję mi się, że mogę ci go dać za darmo – wzruszył ramionami – W końcu to nie tak, że mi się przyda – uśmiechnął się lekko.

- O~ to super! – dziewczyna klasnęła w dłonie i jej uśmiech się pogłębił – A! Słuchaj, mam też taką sprawę, Ryuu-kun.

- O co chodzi?

- Właściciel breloczka też ci się nie przyda~? Bo wiesz, ja bardzo chętnie go sobie wezmę – uśmiechnęła się nieco mocniej.

Wyraz twarzy Ryuu na moment się załamał. Wtedy Erika i Walker mieli już pewność, że coś jest nie tak.

***

- Miałem tam podwieźć tę dwójkę napaleńców, nie pamiętasz? – zdziwił się Togusa – Tak… mhm, czekam na nich. Tak, są w środku… … …Co? Serio? – pomiędzy jego brwiami pojawiła się zmarszczka – I co teraz? … to go spytaj – Saboro ciężko westchnął, wyglądając przez okno samochodu na drzwi, za którymi znajdowali się obecnie Walker i Erika. Po usłyszeniu odpowiedzi, burknął – Mam tak po pro-…

Wypowiedź Togusy przerwał stłumiony, lecz bardzo charakterystyczny odgłos wystrzału. Gdyby Kadota wcześniej nie zadzwonił i muzyka nie była ściszona, prawdopodobnie niczego by nie usłyszał.

- Oddzwonię później – mruknął szybko i się rozłączył.

Normalnie pewnie nie zostawiłby swojego vana w takiej nieciekawej okolicy, ale w obecnej sytuacji nie miał innego wyboru. Wysiadł z auta i udał się w stronę sklepu będącego przykrywką dla handlu narkotykami. Do niedawna nie miał pojęcia, że ta dwójka w ogóle należała do Dollarsów i przemycała towar na taką skalę – uświadomił go dopiero telefon sprzed kilku chwil.

Po wejściu do środka, zobaczył leżącego niedaleko od lady nieprzytomnego chłopaka z rudymi włosami. Nie pamiętał jak miał na imię, ale wydawał się znajomy.

Następną rzeczą jaką uszłyszał, były podniesione głosy. Odgłosy bójki.  Szybko pobiegł w tamtą stronę. Skierował się na zaplecze, a następnie szybko wbiegł po schodach na górę. Drzwi do pierwszego pokoju po prawej były otwarte na oścież i gdy tylko Saboro tam dotarł zobaczył Erikę odciągającą jakiegoś gościa od Walkera, którego warga była rozcięta.

Wszystko działo się tak cholernie szybko, że ledwo udało mu się zarejestrować dwójkę nieprzytomnych wrogów.

Nie zdążył się ruszyć choćby o centymetr, ponieważ Erika szybko znokautowała napastnika kopniakiem w krocze. Niby nic, ale jednak zawsze coś.

Ciemnowłosy natychmiast zgiął się w pół i wtedy właśnie Walker zadał decydujący cios, uderzając go z łokcia w tył głowy. Chłopak wylądował na – z jakiegoś powodu zarzyganej – podłodze.

***

Każdy znał ten zapach, jednak nikt jakoś szczególnie go nie lubił – zapach szpitala.

Pomiędzy brwiami leżącego w łóżku bruneta pojawiła się drobna zmarszczka. Pikanie maszyny monitorującej pracę serca jedynie pogłębiało jego ból głowy. Zupełnie jakby coś od środka napierało na jego czaszkę i chciało ją przy tym rozsadzić.

Pikanie nieznacznie przyspieszyło.

Z całą pewnością budzenie się nie było tak przyjemne jak zasypianie. Może to właśnie dowód  na to, że śmierć jest o wiele łatwiejsza?

Sam nie wiedział, ile spał, ale oceniając po tym jak się czuł, prawdopodobnie pomagały mu w tym jakieś leki. Był na tyle otępiały i obolały, że z trudem uniósł prawą dłoń na kilka centymetrów. To wystarczyło, aby cienka rurka otarła się o jego przedramię i tym samym uświadomiła mu, że najwyraźniej jest podłączony do kroplówki. Izaya opuścił dłoń. Gdy to zrobił, poczuł ostre ukłucie bólu, które pociągnęło się przez cały jego bark.

Pikanie przyspieszyło nieco bardziej.

- Izaya?

Brunet sam nie był pewien, czyj głos właśnie słyszy. Z całą pewnością był on znajomy, jednak przez wszystkie leki krążące w jego żyłach o wiele wolniej kojarzył fakty.

Powoli otworzył oczy. Niczego to nie zmieniło, po prostu chciał jakoś dać znać, że się obudził.

- Izaya… jak się czujesz?

- Ra-.... – odchrząknął, gdy usłyszał jak bardzo zachrypły jest jego głos, po czym spróbował jeszcze raz – raczej źle.

Po pokoju poniosło się pełne podirytowania westchnienie – Nawet nie wiesz, jak bardzo mam ochotę cię skrzyczeć.

Izaya słabo się uśmiechnął – Jak bardzo?

Uśmiech powoli zmył się z twarzy bruneta i zastąpiło go zmęczenie. Naprawdę nie odpowiadał mu otępiały stan, w jakim się znajdował, ale wyglądało na to, że nie miał w tym temacie nic do gadania.

Lekarze go naćpali, więc mówi się trudno – nie miał na to wpływu.

Naćpa… naćpali? Z czymś mu się to kojarzyło…

- Shizu-chan?

- …nie – w głosie jego rozmówcy wyraźnie słychać było zakłopotanie – Shizuo jest na innym oddziale.

- Więc z kim…? – brunet nie dokończył. Wszystkie słowa mieszały mu się w głowie przez co z trudem układał zdania.

- Kadota – chłopak mówiąc to, lekko się uśmiechnął.

- Dotachin – Izaya mruknął, nawet w swoim obecnym stanie nie zapominając o irytującej Kyoheia ksywce.

Zabawne. Ciekawe czemu myślał, że to Shizu-chan?

Kadota spojrzał na leżącego w łóżku chłopaka. Wyglądał źle. Blady, wyraźnie rozkojarzony i zdezorientowany. Jakby tego było mało znajdował się też pod wpływem silnych leków przeciwbólowych.

- Wyglądasz jak gówno.

Izaya cicho się zaśmiał. Mimo wszystko Kadota miał rację, ponieważ nawet samopoczucie bruneta pasowało do tego określenia.

- Też miło cię widzieć, Dotachin – mruknął sarkastycznie.

- Przecież ty nie widzisz.

- Oya, oya… - w głosie Izayi wyraźnie słychać było zmęczenie – plotki roznoszą się zadziwiająco szybko, nie sądzisz?

Kadota delikatnie się uśmiechnął. Gdy tak patrzył na swojego leżącego w szpitalnym łóżku przyjaciela, ogarniało go dziwne uczucie. Sam nie potrafił go opisać, ale z całą pewnością było ono niecodzienne.

- Dotachin – Izaya znowu powtórzył tę głupią ksywkę – Dotachin, gdzie Shizu-chan?

Wyraz twarzy członka Dollarsów nieco się załamał. Głównie dlatego, że nie do końca wiedział, jak odpowiedzieć. To było pytanie, którego akurat nie chciał usłyszeć.

- Shizu-chan… - powtórzył, marszcząc przy tym brwi – Shizuo jest na Intensywnej Terapii.

Izaya zaśmiał się słabo – A ja nie?

- Ty byłeś tam wczoraj – Kyouhei ciężko westchnął, zastanawiając się, czy Orihara nie może być poważny chociaż w takiej sytuacji.

Jednak mimo wszystko bicie serca bruneta przyspieszyło – tego nie był w stanie ukryć. Nie rozumiał, czemu tak się dzieje. Wcześniej myślał, że Shizuo nie żyje, więc po usłyszeniu tego powinno mu ulżyć, prawda?

- Izaya?

Pomiędzy brwiami informatora pojawiła się głęboka zmarszczka. Odkąd tylko się obudził miał okropny ból głowy. Tak mocny, że równiedobrze mógłby puścić pawia. Trudno było mu się skupić na rozmowie.

- Pójdziesz po lekarza? – spytał – Boli mnie głowa.

- Jasne – Kadota skinął głową i chwilę później wyszedł z pokoju.

Izaya czuł, że ma ciężkie powieki, więc zamknął oczy i z wciąż nieznikającą z między brwi zmarszczką, głośno przełknął ślinę. Było mu niedobrze.

Kiedy Kadota wrócił, lekarz zadał Oriharze kilka pytań o samopoczucie. Nie owijał w bawełnę, czuł się źle. Poprosił o leki przeciwbólowe, jednak doktor odmówił. Powiedział, że Izaya jest już nafaszerowany wystarczającą ilością i nie mogą dać mu więcej.

Brunet zmrużył ze zirytowania oczy. Gdyby był u Shinry, a nie w szpitalu, to Kishitani pewnie bez większego problemu dałby mu jakieś proszki.

- Póki co najlepszym lekarstwem będzie sen – podsumował lekarz.

Izaya skinął głową, nie chcąc się wykłócać. Sprzeczka pewnie tylko pogłębiłaby to nieprzyjemne pulsowanie w czaszce.

Po tym jak doktor wyszedł, Kadota został jeszcze na jakiś czas. Nie trwało to jednak długo, ponieważ wyraźnie widział, że Izaya ma w głowie zbyt duży mętlik na jakiekolwiek rozmowy.

- Na razie, Dotachin – mruknął cicho brunet, po tym jak Kyouhei powiedział, że chyba już sobie pójdzie. W końcu Izaya i tak wyraźnie przysypiał i był zmęczony. Musiał odpoczywać i odzyskać siły.

Brunet przykrył się nieco bardziej kołdrą i zamknął oczy. Wolałby się przekręcić na bok, jednak rana postrzałowa i różne kabelki, które do niego poprzypinano, mu na to nie pozwalały. Dopiero jedną nogą będąc w krainie snów, uświadomił sobie, że zapomniał dokładniej spytać Dotachina, co z Shizuo.

***

Następnego dnia przy boku śpiącego bruneta stał Shinra i przyglądał mu się z zastanowieniem. Dowiedział się o wszystkim od Kadoty. Naprawdę… czy zawsze gdy Shizuo i Izaya pojawiali się gdzieś razem, to musiały z tego wynikać jakieś kłopoty? Kinshitani ciężko westchnął i poprawił sobie okulary.

Jakiś czas później wyszedł z pokoju. Odruchowo chciał schować dłonie w kieszeniach swojego fartucha, jednak dopiero po chwili przypomniał sobie, że go na sobie nie ma. Przyzwyczajenia trudno było wytępić, uśmiechnął się do siebie lekko, ale nie mógł przecież paradować po szpitalu w kitlu lekarskim. Jeszcze by mu kazali kogoś leczyć albo pozwali za podawanie się za lekarza. Głównie dlatego Shinra miał na sobie beżowy golf. Normalnie pewnie jak zwykle założyłby koszulę i krawat, ale golf był nowiutkim prezentem od Celty. W dodatku było dziś nieco zimno.

Zamiast do kieszeni kitla, Shinra schował dłonie do kieszeni spodni i rozejrzał się dookoła. Nie do końca wiedział gdzie iść. Z całą pewnością nie nadawałby się do pracy w szpitalu. Za dużo tu wszędzie skrętów i zakrętów.

Kishitani podszedł do znajdującego się na korytarzu okna i wyjrzał w dół, spoglądając na swoją czekającą pod szpitalem miłość. Nie chcieli wpuścić Celty do środka z uwagi na jej kask. Z jakiegoś powodu im się to nie podobało, choć chłopak nie do końca rozumiał, czemu.

Gdy zobaczył, że dziewczyna mu macha, jego uśmiech się pogłębił. Odmachał jej i chwilę później zaczepił jedną z pielęgniarek. Po krótkiej rozmowie z nią wiedział już gdzie iść.

***

- Niee, nie znowu… – mruknął leniwie Izaya, czując, że ktoś bardzo delikatnie nim potrząsa i do niego mówi. Kompletnie nie rozumiał, czemu te głupie pielęgniarki musiały go co jakiś czas budzić tylko po to, aby zaraz potem znowu pozwolić mu zasnąć.

- Przepraszam, ale taka jest procedura – westchnęła dziewczyna, już któryś raz przepraszająco się uśmiechając. Jednak Izaya i tak tego nie widział, więc można uznać, że narażała się na powstanie zmarszczek na próżno – Może pan spać dalej, jeśli…

- Nie, skoro i tak znowu mnie pani obudzi, to chyba nie ma sensu – mruknął, prawą dłonią przecierając sobie oczy. Zdążył już zapamiętać, że aby uniknąć bólu w barku, nie powinien ruszać lewą.

- Jakiś czas temu miał pan gościa.

- Gościa? – spytał.

Całe szczeście dzisiaj czuł się już lepiej. Głowa nie bolała tak bardzo i nie chciało mu się wymiotować, natomiast mówienie i układanie zdań też nie sprawiało dłużej trudności. Oczywiście i tak nie było najlepiej, ale z całą pewnością wczoraj czuł się gorzej.

- Tak, młody chłopak w okularach. Pytał też o pana przyjaciela i chyba właśnie do niego poszedł.

- Shinra pytał o Shizuo?

Dziewczyna skinęła głową – Tak, chyba właśnie tak się nazywał.

- A co z nim? – dopytał brunet – Wszystko dobrze?

- Heiwajima-san jest w śpiączce narkotykowej, – odpowiedziała spokojnie, specjalnym suwaczkiem nieco spowalniając kapanie w kroplówce Izayi – ale jego stan jest stabilny.

- Śpiączce?

Skinęła głową – Po tak dużej ilości narkotyków to niedziwne. Często mamy takie przypadki, jednak to się raczej zdarza u z trudem odratowanych samobójców lub narkomanów.

Pomiędzy brwiami bruneta pojawiła się zmarszczka. Shizuo był w śpiączce. Tak po prostu sobie przez ten cały czas spał z prawdopodobnie najspokojniejszą miną, jaka kiedykolwiek malowała się na jego twarzy.

– No a… jakie są szanse na to, że się obudzi? – spytał, wciąż nieco zaskoczony otrzymaną odpowiedzią.

- Jeśli chodzi o pobudkę w przeciągu mniej więcej dwóch dni, to szanse są zerowe. Natomiast biorąc pod uwagę dłuższy okres czasu… wciąż raczej niskie.

Izaya niepewnie skinął głową.

Wyglądało na to, że jednak nie zabił Shizuo. Po prostu obaj byli teraz równie bezużyteczni. Brunet cicho się zaśmiał. Prawdę powiedziawszy to już jako małe dziecko często psuł swoje ulubione zabawki. Problem tkwił tylko w tym, że często potem płakał, gdy nie dało się ich naprawić.

~~~~~~~~~~~~~~~

Co za pechowy tydzień...  mówię wam xD najpierw masa sprawdzianów i nauki, potem mój laptop pękł i tata musiał go kleić, co równało się z dwoma dniami bez używania go, potem jakiś sterownik mi się zjebał i musiałam robić windowsa na nowo, a do tego trzeba było zabezpieczyć dane z dysku C i musiałam coś zrobić z osiemdziesięcioma GB a nie dało się przerzucić na drugi dysk, bo miałam na nim tylko ileś tam mega wolnego xDD a dzisiaj już myślałam, że będę miała spokój~ jednak nie o^o  choroba, lekarz, kolejki, zło. Tak czy inaczej, jakoś to zrobiłam, że podczas tego całego zamieszania w nielicznych wolnych chwilach udało mi się napisać rozdział xD dzisiaj tylko korekta ;) Mam nadzieję, że się podobało~

PS Wszyscy widzieli zwiastun Durarara!!x2 w wersji updated~? *W*  jest na nim Shizuo i Kida  [LINK]

PPS Piosenka Pururin śpiewana przez Erikę już drugi raz w tym opowiadaniu jest z Welcome to the NHK, a Mashiro i Kobeni są z Mikakunin de Shinkoukei.