Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 23

Rozdział 23

Gdy tylko się obudził, całą swoją uwagę skupił na tym, jak bardzo boli go głowa. Pulsowanie w tyle czaszki było niemalże nie do wytrzymania. Pomiędzy jego brwiami natychmiast pojawiła się głęboka zmarszczka. Poczuł, jak robi mu się niedobrze. Prawdopodobnie, gdyby nie był niewidomy, cały świat właśnie by wirował.

Z każdą przemijającą chwilą coraz bardziej przyzwyczajał się do bólu, a nudności powoli mijały. Lekkie uniesienie głowy wysłało falę bólu, która przebiegła przez całą jego skórę głowy i częśc karku oraz kręgosłupa. Skrzywił się i cicho syknął, postanawiając jednak się nie ruszać, dopóki trochę mu nie przejdzie. Wyraźnie czuł zaschniętą krew na swoich plecach i szyi. Najwyraźniej miał rozciętą głowę.

Nie do końca pamiętał, co się stało. Wszystko się ze sobą wymieszało, a ostatnim wydarzeniem, które potrafił sobie jakoś odtworzyć, było jedzenie z Shizu-chanem deseru w kawiarni. Im  bardziej starał się sobie przypomnieć, co było dalej, tym mocniej bolała go głowa.

Spróbował poruszyć ręką. Gdy to zrobił, zorientował się, że ma coś wokół nadgarstków. Chyba siedział na krześle. Izaya zaczynał powoli wszystko sobie układać. Poruszył ręką jeszcze raz, jednak niczego to nie dało – związano mu dłonie za plecami, a sznur był jednocześnie przymocowany do krzesła. Nie mógł się ruszyć. Nie mógł nawet spróbować wstać razem z krzesłem, ponieważ kostki też miał związane. Zresztą, nawet gdyby wstał, to i tak nie mógłby niczego zrobić. Nie wiedział, gdzie był. Prędzej by się zabił, upadając na coś ostrego, niż uciekł.

- Shizuo? – odezwał się cicho. Pomiędzy jego brwiami wciąż znajdowała się drobna zmarszczka. Ból głowy nie ustępował, ale przynajmniej nieznacznie zelżał.

- Też tu jesteś?

Gdy Izaya usłyszał głos Shizuo, po  jego ciele rozeszła się ulga. Mimo wszystko nieco zmartwił go fakt, że blondyn brzmiał jakby nieobecnie.

- „Tu” to znaczy gdzie? – spytał brunet.

- Nie… nie wiem.

Izaya nie zrozumiał od razu. Wciąż dość wolno wszystko kojarzył. Jednak z całą pewnością zdążył już sobie przypomnieć, co się stało. Z kimś się szarpał, a potem urwał mu się film. Jak ten ktoś znokautował Heiwajimę Shizuo – nie miał pojęcia.

- Jak to nie wiesz?

Po pokoju poniósł się cichy śmiech, przez co brunet natychmiast się spiął. Głos ten nie należał do Shizu-chana.

- Mam coś na oczach… - Shizuo brzmiał mniej więcej tak, jakby w każdej chwili mógł zasnąć.

- Shizu-chan! – Izaya uniósł głos zdenerwowany niewiedzą w tak wielu tematach.

Zupełnie jakby wydarcie się na blondyna w czymś mogło mu pomóc. Normalnie pewnie by tego nie zrobił, jednak w obecnym wolno kojarzącym stanie, jakoś nie wpadł na to, że krzyczenie w niczym mu nie pomoże. Był zbyt przyzwyczajony do tego, że Shizuo zawsze wszystko mu mówił.

- Bezużyteczny kundel – burknął pod nosem.

Chwilę później usłyszał za sobą kroki, mniej więcej z tego samego miejsca, z którego wcześniej dobiegał śmiech.

- W tym stanie jesteście nawet dość zabawni.

Brunet zmrużył oczy. Nie miał najmniejszego pojęcia, co się dzieje i choć mógłby to ukrywać przed otoczeniem, jak najlepiej tylko się da, to nie był w stanie okłamać samego siebie – bał się.

- Zgaduję, że uderzono cię w głowę trochę za mocno… rozumiesz przynajmniej, co mówię?

Jeden z kącików ust Izayi delikatnie uniósł się w górę. Parsknął śmiechem, zupełnie jakby właśnie usłyszał jakiś swój ulubiony dowcip, który nieco mu się przejadł.

- To prawda, może troszkę przesadzono, – przynał szczerze Orihara, jak zwykle zachowując pewność siebie – ale nie jest aż tak źle.

- Mhm… wiesz, ogółem mnie to wszystko nie obchodzi, ale Karasu jest nieźle wkurzony.

- Karasu? – powtórzył.

Starał się jakoś sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek słyszał to nazwisko. W swoim obecnym stanie zaczął jednak myśleć bardziej o znaczeniu tego słowa i niemalże automatycznie wyobraził sobie zdenerwowanego kruka.

- Jest wkurzony, bo jeśli coś nie wypali, to on pójdzie siedzieć, nie ja. Głównie dlatego, że jestem na bezpiecznej pozycji, rozmawiam z tobą w miarę normalnie.

- Zakładam, że ma o coś do mnie żal – mruknął.

Choć Orihara tego nie widział, to mężczyzna właśnie wzruszył ramionami.

Chwilę później brunet usłyszał cichy i niewyraźny mamrot Shizuo.

- Zostaw to… - głos Heiwajimy był jeszcze słabszy niż wcześniej.

Izaya nie miał pojęcia, co się właśnie działo.

Czemu blondyn tak brzmiał? Co takiego miał zostawić ten facet? Gdzie oni w ogóle do cholery się znajdowali?!

Orihara odruchowo szarpnął dłońmi, jednak nic to nie dało. Sznur tylko się zacieśnił.

- Nie za dużo, bo go zabijesz.

- Niewielka strata. Dobrze wiesz, że z kimś takim jak on lepiej zachować ostrożność – tym razem odezwała się inna osoba.

- I tak dałeś mu już większą dawkę, niż na początku zakładaliśmy.

Dawkę? Podawali coś Shizuo? Izaya zmarszczył brwi, gdy uświadomił sobie, że ich jedyna droga ucieczki, czyli wykorzystanie siły Heiwajimy, była najwyraźniej skutecznie tłumiona przez jakiś narkotyk. Przez chwilę starał się sobie jakoś wyobrazić, jak musi się czuć zaćpany Shizu-chan, jednak szybko wyrzucił to sobie z głowy. Skoro jako jedyny posiadał teraz w miarę dobrze funkcjonujący mózg, musiał jakoś wymyśleć, jak się z tego wszystkiego wydostać.

Chcąc wyładować kłębiącą się w nim frustrację, ponownie szarpnął sznur. Był wkurzony. Wkurzony faktem, że już po raz drugi chciano wykorzystać jego obecną słabość. Co tym razem? Ojciec dziewczynki, której Izaya kiedyś powiedział, że Święty Mikołaj nie istnieje, chce się zemścić?

- Przejdę od razu do rzeczy, Orihara – osoba, według której ewentualna śmierć Shizuo była niewielką stratą, odezwała się po raz kolejny – Wysłałeś już to zdjęcie?

- Jakie? – Izaya zadał to  pytanie jakby bardziej odruchowo. Wciąż naprawdę mocno bolała go głowa, więc nie skojarzył faktów wystarczająco szybko.

- To zdjęcie.

Wzdrygnął się, gdy tuż obok usłyszał głośny trzask. Nie miał o tym pojęcia, lecz tuż pod jego stopami, leżała właśnie roztrzaskana lustrzanka. Gdy powoli przetrawił wszystkie informacje, zrozumiał, o co chodzi.

- Wysłałeś je czy nie?

- Nie – odpowiedział, czując wzrastające mdłości. Robiło mu się co raz bardziej niedobrze za każdym razem, gdy nieco bardziej wysilał umysł.

- A komu miałeś je wysłać?

Brunet nie odpowiedział.

Wkopałby każdego. Naprawdę. Nie należał do lojalnych i wkopałby każdego innego klienta. Jednak nie miał zamiaru robić tego Shikiemu. Po pierwsze – gdyby nie on, nigdy nie wszedłby w tego typu interesy i nie miał tyle zabawy z ludźmi. Po drugie – zdradzanie kogoś z takimi wpływami jak on było nieopłacalne.

No chyba, że od tego będzie zależało jego życie – wtedy Orihara zdradzi nawet Shikiego. Jednak póki co, nic na to nie wskazywało.

Z ust informatora wydostał się głośny krzyk, gdy nagle poczuł, że spada i chwilę później uderzył wraz z krzesłem o ziemię. Po prawym boku jego ciała rozeszła się ostra fala bólu. To jedynie dodatkowo zwiększyło ból głowy.

- Karasu, wydaję mi się, że Orihara-san jest już wystarczająco… uszkodzony – ponownie odezwał się pierwszy mężczyzna, ten sam, który wcześniej mówił, że nieszczególnie się tym wszystkim przejmuje – Jak jeszcze coś mu zrobisz, to do końca rozwalisz mu głowę.

- Jakby mnie to obchodziło – po pokoju rozeszło się głośne prychnięcie.

- No cóż… jeśli jednego zaćpasz na śmierć, a drugiemu zwalisz mózg, to niczego się nie dowiesz. Więc powinno cię to obchodzić.

- Nie zgrywaj dupka, tylko dlatego, że masz bezpieczny tyłek! Zawsze mogę cię podkablować i będziesz siedział jako wspólnik.

Izaya przysłuchiwał się ich durnej sprzeczce jednym uchem, w między czasie walcząc z napływającą falą nudności. Nie za dobrze mu to wychodziło i kilka sekund później puścił pawia.

- Kurwa… - syknął Karasu, z obrzydzeniem wpatrując się w zalewające podłoge rzygi. Facet pewnie nie wiedział, ale właśnie patrzył na cholernie drogie tiramisu wymieszane z cholernie drogą kawą. Za to wszystko oczywiście zapłacił cholernie spłukany Shizuo.

Mimo wszystko finanse blondyna nijak miały się do tego, jak poniżony właśnie czuł się Orihara.

- Szkoda, że nie na twoje buty – zaśmiał się wrednie brunet, wbrew wszystkiemu chcąc pokazać, że ani trochę go to nie przejęło. Tylko… cholera, czy ta głowa nie mogła boleć trochę mniej?

Chwilę później poczuł, jak krzesło, na którym siedzi, jest ponownie podnoszone do pionu.

- To zrobimy tak. Powiesz albo zwiększe temu narwańcowi dawkę. Z tego co słyszałem, ostatnio się pogodziliście, więc raczej nie chciałbyś, żeby twój nowy przyjaciel zginął, co nie?

- Przyjaciel… - Izaya powtórzył wyraźnie rozśmieszony – zabawne, ile sarkazmu włożyłeś w to słowo.

- Powiesz? – nacisnął Karasu.

- Nie.

- Karasu – odezwał się drugi z facetów – Nie mów, że chcesz siedzieć też za morderstwo.

- Jakby to miało jakieś znaczenie za co mnie wsadzą. Narkotyki, zabójstwo… i tak nie dożyję dnia, w którym mnie wypuszczą.

- Desperat z ciebie – zaśmiał się cicho Izaya.

Zabawne. Ludzie mieli czasem takie głupkowate motywy. Ciekawe czy ta dwójka należała do grupki Awakusu, na którą miał z Shizuo donieść Shikiemu. Może tylko od nich kupowali? Orihara nie wiedział.

Ach, kolejni interesujący ludzie. Stęsknił się za tego typu bezpośrednim kontaktem i rozmowami z nimi.

- Zamknij się! – Karasu podniósł głos. Miał w dłoni małą strzykawkę bez igły i właśnie odkręcał żółty koreczek przy wenflonie na przedramieniu Shizuo. Założyli mu go dlatego, że ich wcześniejszy plan ograniczał się tylko do podawania blondynowi drobnej dawki od czasu do czasu. Karasu wsunął strzykawkę i wstrzyknął całą jej zawartość.

- Przyjdę za pół godziny. Jak nie będziesz chciał powiedzieć, strzelę mu kulkę w łeb, żeby się nie męczył i zacznę wstrzykiwać ten syf tobie – warknął mężczyzna.

Po pomieszczeniu poniosły się kroki. Z każdą chwilą coraz bardziej się oddalały i chwilę później dołączyła do nich kolejna para – najwyraźniej drugi facet też wychodził. Drzwi się zamknęły, a ciche szuranie butów zniknęło.

W pokoju zapanowała cisza. Ogłupiająca cisza, którą w tego typu sytuacji nikt się nie przejmował.

Izaya i Shizuo zostali sami, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że siedzą naprzeciwko siebie.

- Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe – odezwał się w końcu brunet, nieco skuteczniej już ignorując ból głowy – ale mówiłem ci przecież, że chcę cię tylko wykorzystać – uśmiechnął lekko do siebie, choć, z powodu bólu, uśmiech ten trwał tylko chwilę.

Shizuo nie odpowiedział. Jedynym co usłyszał Izaya, był jego przyspieszony i drżący oddech.

- Oddychaj powoli, Shizu-chan.

Blondyn dalej z trudem nabierał do płuc powietrza, zupełnie jakby w każdej chwili mogło się ono skończyć. Trzęsły mu się ręce, a kawowy kolor jego tęczówek był obecnie w większości zakryty przez wielkie jak spodki źrenice – oczywiście przez materiał zakrywający mu oczy i tak było to niewidoczne.

- Powoli – powtórzył spokojnie Orihara.

Oczywiście sprawiał wrażenie opanowanego tylko, gdy mówił do Shizuo. Musiał, żeby blondyn był jak najbardziej spokojny i nie zaczął się hiperwentylować. Tak naprawdę to właśnie bił się z myślami zalewającymi jego poobijaną głowę.

Miał pół godziny.

Trzydzieści minut na wymyślenie jakiegoś planu, dzięki któremu mogliby się stąd wydostać. Tylko jak? Nie było przecież żadnej możliwości. Obaj bezużyteczni. Izaya ślepy, a Shizuo niewiele brakowało do znalezienia się po drugiej stronie.

- Nie, Shizu-chan – znowu się odezwał, tym razem nieco zirytowany.

Mimo że naprawdę miał na to ochotę, starał się nie unosić głosu. Miał ochotę wydrzeć się na Shizuo i na nim wyżyć. Choć raz dać się ponieść emocjom. Jednak jeśli by to zrobił, jego szanse na wyjście z tego cało zamiast 0,1% wynosiłyby 0,0000000000001%. Mówiąc mniej matematycznie, obaj byliby jeszcze bardziej martwi niż są teraz.

- Powoli, okej? Wdech, wydech… wolniej – Izaya cierpliwie kontynuował zagadywanie Shizuo. Ważne było, aby blondyn pozostał przytomny. Orihara przez cały czas uważnie wsłuchiwał się w jego oddech i starał się jednocześnie też wymyślić jakiś sposób wyjścia z tego cało. Jednak nic nie przychodziło mu do głowy.

Znając życie, nawet jeśli powie, dla kogo robione było zdjęcie i tak zostaną zabici. Karasu był desperatem. Tchórzem, który za nic nie chciał pójść do pierdla. Logiczne, że za wszelką cenę będzie chciał pozbyć się wszelkich świadków – nawet jeśli nigdy nie widzieli oni jego twarzy. To po prostu pasowało do tchórza takiego jak on.

Izaya uśmiechnął się do siebie lekko. Sam też był tchórzem.

- Postaraj się nie denerwować. Oddychaj powoli. Jeśli do umówionej godziny nie przyniesiemy zdjęć, Shiki zacznie coś podejrzewać, więc będzie dobrze – skłamał.

Wyssał to wszystko z palca. W końcu blondyn w swoim obecnym stanie nie będzie zbyt wiele analizować i uwierzy w pierwsza lepszą bujdę.

- Będzie dobrze – powtórzył, tym razem chcąc nieco bardziej przekonać tym siebie.

Wyglądało na to, że obaj tu dziś umrą.

***

Shizuo miał rację – padało. To był naprawdę brzydki dzień.

Mimo wszystko pociągało to za sobą pewne pozytywy, bo mimo że Simon nie rozdawał ulotek, to Rosyjskie Sushi i tak tętniło życiem. Co prawda większość klientów zamawiała jedzenie tylko po to, aby mieć usprawiedliwienie dla przeczekania w restauracji deszczu, jednak lepsze to niż nic.

- Kida-kun! Narkotyki złe! – zawołał, Simon kładąc przed dwójką chłopaków ich zamówienie.

Obaj natychmiast przenieśli na niego wzrok. Kida wyglądał na nieco speszonego faktem, że Simon po raz drugi przyłapał go na rozmawianiu o narkotykach, jednak Kadota wyglądał na nieszczególnie wzruszonego.

- Właśnie o tym rozmawiamy. O tym, że są złe, Simon-san – wytłumaczył mu Masaomi.

- Dużo ludzi o nich rozmawia.

- Ostatnio? – spytał Kyouhei – Rzeczywiście dość sporo… jeśli nie przestaną handlować, to pewnie wybuchnie jakaś wojna gangów – Kadota skrzywił się na samą myśl o tym. Kolejne bójki, przez które niewinne dzieciaki miałyby lądować w szpitalach. Nie uśmiechało się to do niego.

- Podobno to jakaś grubsza sprawa i nawet yakuzi są w to zamieszani. Wiesz coś o tym, Simon-san? – dopytał Kida.

Simon tylko pokręcił przecząco głową. Nawet jeśli usłyszał coś w restauracji, to jak zawsze szybko wyrzucał to sobie z głowy. W końcu i tak miał już zbyt wiele nieprzyjemnych wspomnień z narkotykami. Wielu dzieciakom w Rosji zrujnowały one życie. Simon oczywiście wiedział, że tego typu używki były na całym świecie, jednak chociaż w tym mieście chciał choć trochę zapomnieć o ich istnieniu.

***

Oddech Shizuo gwałtownie drżał za każdym razem, gdy starał się powoli wypuścić z płuc powietrze.

- Nie tak głęboko. Płycej, inaczej będzie gorzej.

Kolejna rada Izayi.

Starał się jej posłuchać, jednak z każdą chwilą robiło mu się coraz słabiej. Nie był nawet w stanie myśleć. Nie był w stanie się nad czymkolwiek zastanowić, nie był w stanie niczego przemyśleć – ale być może to i lepiej. Gdyby przed śmiercią przeprowadził ze sobą skomplikowany monolog wewnętrzny – na co spewnością nie znalazłby cierpliwości – doszedłby pewnie do wniosku, że zbyt wielu rzeczy w życiu żałuje.

Albo po prostu zapaliłby papierosa i starał się o wszystkim zapomnieć.

Zaśmiał się cicho.

- Widzisz słoniki? – spytał Izaya.

- Sło… słoniki?

- Pytam, czy masz zwidy.

Shizuo delikatnie pokręcił w odpowiedzi głową. Na szczęście nie miał żadnych halucynacji.

- Więc co cię tak bawi?

- Sam… nie wiem – blondyn znowu cicho się zaśmiał, lekko odchylając głowę w tył – Hej, boisz się?

Nie miał pojęcia, czemu o to pyta. Właściwie to nawet nie odczuwał tego, że te słowa opuszczają jego usta. Wszystko działo się samo, a on obserwował to przez zamgloną szybę. Zupełnie jakby oglądał stare wspomnienia z dzieciństwa.

- Chciałbym powiedzieć, że nie, ale raczej się boję, a ty? – dopytał brunet, chcąc podtrzymać rozmowę i jednocześnie dopilnować przy tym, aby Shizuo nie zasnął.

Tak czy inaczej, brzmiał naprawdę spokojnie jak na kogoś, kto właśnie przyznał się do lęku. Naprawdę spokojnie jak na kogoś, komu zostało jeszcze niewiele ponad 5 minut życia.

- Shizu-chan?

Brak odpowiedzi.

Brunet zacisnął usta w wąską linię, po czym odezwał się ponownie.

- Shizuo?

Cisza przerywana jedynie cichym bzyczeniem jarzeniówki.

Chwilę później pokój wypełnił delikatny śmiech Izayi.

- Dobranoc, durniu – powiedział, odchylając głowę w tył, aby zbierające się w oczach łzy nie spłynęły mu po policzkach.

W końcu każdy dzieciak się smuci, gdy jego piesek odchodzi, prawda?

Orihara w dalszym ciągu lekko się do siebie uśmiechał. Czyli jednak wykończył blondyna. Przypadkiem, ale jednak to zrobił. Zaraz, jak to szło?

„…niezależnie od tego czy grozi ci śmierć albo dajmy na to stracenie ręki lub nogi.”

Izaya nigdy nie pomyślałby, że dojdzie do tego tak szybko. Zabawne, jak los czasem potrafił go zaskakiwać.

- Wiesz, jednak się męczył – odezwał się, gdy po około ośmiu minutach usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Był tym wszystkim nawet trochę rozbawiony– Spóźniłeś się nieco z tą kulką w łeb.

- Trochę szkoda, – mruknął obojętnie Karasu – ale nie wypada tak marnować kuli, nie sądzisz?

Chwilę poźniej Izaya usłyszał charakterystyczne kliknięcie metalu i natychmiast zrozumiał, że jest to wycelowany prosto w niego pistolet. Zamknął oczy, samemu nie wiedząc, o czym powinien w takiej chwili  myśleć.

Odkąd tylko pamiętał, bał się śmierci. Wątpił w istnienie życia po życiu, ale jednak kurczowo trzymał się myśli, że być może coś takiego istnieje. Chciał obudzić głowę Dullahana i trafić do Valhali…

Chciał wiele rzeczy, ale na samą myśl o kiczowatym podsumowaniu całego swojego życia, robiło mu się niedobrze. Śmierć jest śmiercią. Nie ma czasu na podniosłe przemyślenia. Nie ma czasu na nic. Sekundy mijają dwa razy szybciej niż normalnie. Ostatnie momenty przelewają się między palcami. Po prostu trzeba umrzeć.

- Dla kogo były zdjęcia?

- Nawet jeśli powiem i tak pociągniesz za spust – Izaya uśmiechnął się asymetrycznie.

Jego ostatni wredny uśmiech. Szkoda, że skierowany do takiego śmiecia.

Właśnie… dopiero teraz Izaya to sobie uświadomił, ale to z lekka rozczarowujące, że ma zginąć z rąk amatora.

No cóż, mówi się trudno. Równiedobrze mógłby zginąć wcześnej – tego samego dnia, którego oberwał znakiem drogowym i uderzył się w głowę.

Z trudem przełknął ślinę, samemu nie wiedząc, czego się spodziewać.

Pistolet został odbezpieczony. Serce Izayi zabiło szybciej. Pociągnięto za spust. Huk wystrzału poniósł się dookoła.

Ból. Powalająca fala bolu trafiła w ciało bruneta. Zupełnie, jakby ktoś odrąbał mu ramię. To uczucie było nie do zniesienia.

Tylko czemu nadal czuł, skoro powinien być już martwy? Kulka w łeb, prawda? Szybka śmierć.

Mimo wszystko on nadal czuł. Czuł cały ten ból.

Odrzut wystrzału sprawił, że krzesło poleciało do tyłu, a Izaya przewrócił się razem z nim, wydając z siebie głośny stęk bólu. Po podłodze rozlała się jego krew. Pulsowanie w głowie niemalże rozsadzało mu ją od środka. Był w szoku. Kompletnie nie wiedział, co się dzieje.

W pokoju coś się działo. Coś słyszał. Jakieś kroki. Czyjś głos. Nawet trochę znajomy. Jednak było zbyt duże zamieszanie, aby cokolwiek udało mu się zrozumieć.

Dopiero teraz – w tym chaosie i niewiedzy – uświadomił sobie, jak strasznie wali mu serce. Kołatało, obijając się o żebra. Każde uderzenie dzwoniło mu w uszach, a gdy nabierał do płuc powietrza, odczuwał ból w barku.

Nagle poczuł ulgę. Dziwną i dość nietypową. Zupełnie, jakby ktoś w jakiś magiczny sposób uzdrowił wszystkie jego rany. Znalazł się w błogim stanie odrętwienia. Wszystko odpłynęło. Najpierw ból, a później jego świadomość.