Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 21

Rozdział 21

- Haaaa?! – Shizuo wydał z siebie zdziwiony i pełen niezadowolenia dźwięk, który prawdopodobnie miał być czymś w rodzaju „huh?”.

Odsunął od ucha telefon i na niego spojrzał tylko po to, aby chwilę później znowu go do siebie przysunąć. Żyłka na jego skroni lekko zapulsowała.

- Słyszałeś, Shizu-chan~ potrzebuję cię dzisiaj w nocy.

- I tylko dlatego, że tak sobie wymyśliłeś, mam być jutro w pracy niewyspany? – prychnął blondyn.

- Dooookłaadnie~!

Shizuo ciężko westchnął, wychodząc ze sklepu z reklamówką pełną mleka. Przez to ile go pił, dość szybko się kończyło. Na szczęście nie mieszkał daleko od sklepu, więc częste robienie zakupów nie było dla niego problemem. Cóż, może i było problemem dla jego portfela… ale właściwie to nieważne. Potrzebował mleka, kupował mleko. Potrzebował fajek, kupował fajki. Tak to z nim było. Bez tych dwóch rzeczy trudno mu było nie rozwalać wszystkiego co popadnie.

- No a po co tak właściwie? – spytał, powoli idąc do domu. W przeciwieństwie do ludzi dookoła, jemu się nie spieszyło. Była niedziela. Miał wolne. Spokojny dzień. Choć najwyraźniej noc nie będzie tak wspaniała.

- Bo ja tak mówię? – odpowiedział brunet, jakby samemu nie będąc pewnym, czy tego typu odpowiedź przekona Shizuo.

Cóż, oczywiście, że nie. Heiwajima zacisnął dłoń na swoim telefonie.

- No dobra, już mówię – Izaya znów zabrał głos – Ten „gość z Awakusu”, o którym wczoraj była mowa… Pamiętasz jeszcze, co nie?

- Pamiętam.

- W nocy ten ktoś sprzedaje towar w jakimś opuszczonym magazynie. Jak tam pójdziesz i zrobisz zdjęcia, damy je Shikiemu, a on już dowie się, kto to taki. Proste, co nie? Wydaję mi się, że nawet ty sobie z tym poradzisz.

Shizuo przekręcił w drzwiach kluczyki i wszedł do domu. Ściągnął buty, a następnie udał się do kuchni. Po położeniu zakupów na stole, usiadł na krześle i wziął sobie jedną butelkę. Napił się, po czym spytał – Czemu to właściwie muszę być ja, co? Jestem pewien, że znasz kogoś, kto lepiej by się do tego nadawał.

- Bo pracujemy razem i Shiki zapłaci nie tylko mi, ale tobie też i miło byłoby, gdybyś jednak coś zrobił? Póki co nadal jesteś jakby bezużyteczny.

- Też zauważyłem, wiesz? – prychnął blondyn niezadowolony z faktu, że kleszcz mu to wypominał – Ciągasz mnie ze sobą, choć tak naprawdę, to jestem zbędny – zmrużył oczy i znowu się napił.

- Nie moja wina, że się nie starasz.

Gdy Shizuo usłyszał tą odpowiedź, postanowił jednak odstawić butelkę na stół. Kaleczenie się szkłem to nie to, czego teraz potrzebował.

- Ach! Właśnie, Shizu-chan – po głosie Izayi można było się domyślić, że właśnie sobie coś przypomniał – Co tak wczoraj buczało, gdy byliśmy razem z Shikim i Akabayashim? Takie ciche bzz… też to słyszałeś?

- Pewnie filtr w akwarium.

- Akwarium? – zdziwił się informator – Mają tam akwarium?

- Mhm, Akabayashi-san patrzył na rybki przez większość czasu. Chyba były słodkowodne, ale nie jestem pewien – Shizuo był już nieco spokojniejszy, kiedy to powiedział – Kiedy poprzednio tam byłeś, nie mieli akwarium?

- Nie… nie mieli – zaśmiał się cicho – Można to uznać za kłamstwo w sprawie „nie robienia przemeblowania”? Jak sądzisz?

- Umm… nie sądzę, aby jedno akwarium zaliczało się do przemeblowania – odpowiedział niepewnie.

- Ale jednak coś zmienili… - Orihara mruknął bardziej do siebie – Coś jeszcze zauważyłeś? W samochodzie nie byłeś jakoś szczególnie rozmowny, więc nie spytałem.

- „Coś” to znaczy co dokładnie? – blondyn znów napił się mleka.

- Najlepiej to powiedz mi wszystko.

Po usłyszeniu tego ciężko westchnął i zaczął opowiadać Izayi zauważone przez siebie rzeczy. Dokładnie opisał mu całe pomieszczenie, atmosferę… wszystko. Nawet ilość okien oraz wygląd podłogi.

- Czyli jedyne co się zmieniło to akwarium… Wiesz, Shizu-chan. Muszę przyznać, że wcale nie takie złe z ciebie oczy – zaśmiał się, a następnie dodał – Przyjdziesz po mnie o północy i pójdziemy do magazynu razem, okej?

Shizuo to pytanie zdziwiło.

- Jak to… też chcesz iść?

- Jakiś problem, Shizu-chan?

- No ale przecież… ty nie widzisz – zaprotestował – Co jak coś pójdzie nie tak?

- A więc z góry zakładasz, że coś się nie uda? To niezbyt dobre podejście do zadania, zdajesz sobie z tego sprawę? – Shizuo mógł sobie niemalże wyobrazić jak brunet właśnie kręci głową – Ujmę to tak. Idę z tobą, żebyś bał się zawalić. W porządku?

- Nie rozumiem…

Blondyn zmrużył oczy i nie wiedząc, gdzie podziać wzrok, wpatrywał się w stojącą na stole butelkę.

- Powiem wprost. Jeśli zawalisz, jest ryzyko, że coś mi się stanie, a zgaduję, że nie chciałbyś znowu czuć się tak potwornie winnym?

Shizuo zacisnął dłoń w pięść. Nie chciał, ale mniej więcej dlatego właśnie, wolałby, żeby Izaya z nim nie szedł. Aby zmniejszyć ryzyko. Jednak kleszcz zawsze musiał robić wszystko na odwrót.

***

Shizuo od jakiegoś już czasu palił papierosa, siedząc z aparatem na dachu trzypiętrowego budynku. Specjalnie wybrał jeden z niższych, aby nie być zbyt oddalonym od tego, co działo się w dole. Blondyn rozejrzał się, bardziej zainteresowany ciemnym niebem oraz kolorowymi światłami Tokyo w oddali. Dzielnica, w której się teraz znajdowali była dość słabo oświetlona i mało kto tędy przechodził. Prawdopodobnie dlatego było to dobre miejsce na handel narkotykami.

- Włącz głośnomówiący, będziemy słuchać, co mówią – powiedział Izaya, podając blondynowi swój telefon, na którym wyświetlało się „Połączono z: Shizu-chan”. Komórka Shizuo natomiast, znajdowała się na dole, schowana między kilkoma kartonami – wyłącz też mój mikrofon, żeby czasem to oni nie słyszeli nas.

- Coś jeszcze?

Brunet pokręcił głową na boki, machając przy tym zwisającymi z krawędzi budynku nogami. Shizuo niestety nie udało się namówić informatora, aby usiadł w bezpieczniejszym miejscu.

- Na pewno włączyłeś u siebie dyktafon?

- Na pewno – w głosie blondyna słychać było odrobinę zdenerwowania – Dlaczego musisz się tyle razy upewniać, co?

Izaya lekko się uśmiechnął rozbawiony reakcją Heiwaijimy. Poczuł na twarzy przyjemny powiew wiatru, który rozwiał mu jego nieco przydługą już grzywkę. Zabawne, ale gdy nie widział swojego odbicia coś takiego jak chodzenie do fryzjera zupełnie wylatywało mu z głowy.

- Bo według mojego planu wszystko powinno pójść idealnie, – odezwał się brunet – ale z doświadczenia wiem, że gdy w grę wchodzisz ty, to nic nie dzieje się tak jak powinno – zaśmiał się.

Shizuo zaciągnął się papierosem i po chwili wypuścił z płuc dym, cicho się śmiejąc – Mówi się trudno.

Przez chwilę obaj się nie odzywali. Shizuo spojrzał na dwa czarne samochody wjeżdżające na parking przed starym magazynem.

- Przyjechali – powiedział.

- Słyszę, Shizu-chan. Głuchy jeszcze nie jestem – mruknął brunet, choć mimo wszystko nie brzmiał na zirytowanego – Powiedz mi lepiej, ile jest samochodów.

- Dwa.

- Okej, weź aparat. Nie jesteśmy chyba jakoś szczególnie oddaleni, ale obserwuj wszystko na zbliżeniu i czekaj na odpowiedni moment. Postaraj się ująć twarze jak największej ilości osób.

Shizuo mruknął ciche „uhm” i wyciągnął aparat, który wcześniej dał mu kleszcz. Odsłonił obiektyw i na wyświetlaczu przyglądał się ludziom w dole. Zastanawiał się czy to, że handlują narkotykami oznacza też, że je biorą. Może tylko sprzedają je dalej, ale jeśli sami ćpają, to ciekawe z jakiego powodu? Oczywiście normalnie by go to nie obchodziło, ale coś podpowiadało mu, że Izaya jest tego ciekaw i głównie dlatego o tym myślał.

Po tym jak nacisnął odpowiedni guzik i zrobił zdjęcie, poczuł, że coś jest nie tak. Zmarszczył brwi. Wszyscy jakoś nagle spojrzeli się w jego kierunku. Cholera, patrzyli się. Widzieli ich! Ale jak?!

- A… - Shizuo wydał z siebie dość głupkowaty dźwięk, gdy uświadomił sobie, że nie wyłączył lampy błyskowej – Cholera – syknął, szybko chowając lustrzankę kleszcza oraz komórkę do pokrowca i przewiesił go sobie przez ramię.

- Co jest? – Izaya nie wiedział, o co chodzi.

Dilerzy w dole natomiast zaczęli już wchodzić do budynku, żeby sprzątnąć podglądaczy, podczas gdy część z nich zapakowała się w samochody i odjechała z towarem, koniec końców nie dokonując wymiany.

Gdy informator poczuł jak Shizuo mocno łapie go za rękę i zaczyna gdzieś ciągnąć, nie protestował. Nie miał innego wyboru i był zmuszony do zaufania swojemu psu przewodnikowi.

Blondyn szybko zbiegł z dachu schodami. Na najwyższym z pięter ukucnął za jakimiś kartonami w zaciemnionym miejscu i przycisnął Izaye w dół, żeby schował głowę. Sam jednak nieco się wychylił.

- Ani słowa – powiedział cicho, słysząc kroki biegnących po schodach ludzi. Wszyscy z nich wbiegli na dach, a Shizuo wykorzystał czas, gdy tam byli, do zejścia po schodach w dół.

Oczywiście skopanie dupy kilku wypierdkom nie byłoby dla Heiwajimy niczym trudnym, jednak doskonale wiedział, że Izaya nie chciał, aby ktokolwiek ich rozpoznał. Dlatego właśnie Shizuo skradał się teraz z kleszczem po schodach. Gdy znalazł się już kilka pięter niżej, zaczął biec, ciągnąc przy tym swojego towarzysza dokładnie tak, jak wyrośnięty kundel na smyczy ciągnąłby małe dziecko – Izaya po prostu nie potrafił wyrzucić sobie z głowy tych wszystkich porównań z Shizuo i psami.

Kiedy obaj znaleźli się już poza budynkiem, blondyn wepchnął niewidomego chłopaka do jednej z wąskich uliczek i ciężko oddychając (nie tyle ze zmęczenia biegiem, co ze strachu przed złapaniem i narażeniem kleszcza na niebezpieczeństwo), nachylił się w przód. Puścił dłoń Orihary i na wszelki wypadek obejrzał się za siebie.

- Powiesz mi już, co takiego poszło nie tak? – spytał nieco podirytowany Izaya.

Shizuo spojrzał na niego niepewnie. Sam nie wiedział, jak przyznać się do tak głupiego błędu.

- To twoja wina, pchło – warknął w końcu – Wykrakałeś i tyle.

Izaya parsknął śmiechem – Wykrakałem?

Blondyn zacisnął dłonie w pięści i zmrużył oczy, spoglądając na wyraźnie zaciekawionego i podirytowanego bruneta.

- Nie odzywaj się. Jestem na siebie wkurzony, więc jeśli nie chcesz, żebym się na tobie wyżył, to naprawdę lepiej nic nie mów – powiedział.

- Wykrakałem… - Izaya tym razem mruknął bardziej do siebie, po czym lekko się uśmiechnął.

Miło było mieć świadomość, że w końcu udało mu się przewidzieć ruch Shizu-chana. Przewidział nieprzewidywalne. Co prawda w tym przypadku lepiej byłoby, gdyby nie miał racji i wszystko poszło tak, jak powinno. Cicho się zaśmiał, samemu nie wiedząc, co o tym myśleć.

- No niech ci będzie – westchnął z lekkim uśmiechem – Powiesz mi, jak się uspokoisz, a teraz… - schował dłonie do kieszeni swojej kurtki – chodźmy do ciebie.

- Do mnie?

- A chce ci się iść o tej godzinie odprowadzać mnie do Shinjuku? – Izaya zadając to pytanie, lekko uniósł w górę ramiona.

- Nieszczególnie – Shizuo przyznał mu rację.

Chwilę później Izaya wyciągnął przed siebie dłoń – No to prowadź, Shizu-chan.

***

- Jak wielkim idiotą trzeba być, żeby zrobić coś takiego? – Izaya skrzywił się, gdy Shizuo powiedział mu wreszcie, co się stało – Cholera, gdybyś wybrał wyższy dach, wtedy może by nie zauważyli. Tsk… co z ciebie za dureń, Shizu-chan… Masz coś w tym pustym łbie, czy po prostu zapomniałeś o włączeniu mózgu?

- Przeprosiłem już – Shizuo mówiąc to, stuknął  dłoń bruneta chłodną puszką piwa, aby ten wiedział, że jest mu ona podawana, a sam usiadł obok niego na kanapie.

- Dzięki, – burknął informator i wziął puszkę, po czym ją otworzył – ale nie sądzisz chyba, że przeprosiny coś zmienią? Ten tchórz, którego gania Shiki pewnie już więcej nie pokaże się w Awakusu.

Izaya prychnął i napił się. Był nieco wkurzony.

- Ale o to chyba chodziło, nie? Żeby zniknął z Awakusu i przestał mieszać?

Brunet zignorował pytanie Heiwajimy i skrzywił się – Shizu-chan, czy to babskie piwo?

- Huh?

- Malinowe? Serio? – Izaya zaśmiał się z gustu swojej Rybiej Gały i wziął kolejnego łyka – Nie rozumiem, jak można pić takie siki… wracając do tego, co powiedziałeś… tak, o to chodziło, jednak w przypadku yakuzy o wiele lepiej jest ukarać tego, kto zawinił na oczach reszty. Żeby nikomu więcej nie wpadł do głowy taki durny pomysł, rozumiesz?

Shizuo westchnął i nieco bardziej zatopił się w kanapie. W przeciwieństwie do Izayi pił mleko.

- No ale jakoś to będzie – powiedział w końcu Orihara, chcąc tym samym przekazać mu, że jeszcze nie wszystko jest stracone – Która tak właściwie godzina, co?

- Umm… pół do drugiej – zaśmiał się – Nie myślałem, że już tak późno.

- Ja też nie – Izaya też lekko się uśmiechnął – To idziemy spać?

Shizuo zmarszczył brwi – Idziemy? Ty śpisz tu – prychnął.

Informator chcąc przetestować kanapę, na której siedział, lekko wcisnął w nią pięść – Wiesz, Shizu-chan… twoja kanapa nie jest tak miękka jak moja. Jestem twoim gościem. Nie sądzisz, że zasługuję na odrobinę komfortu?

- Oczekujesz, że będę spać na kanapie we własnym domu?

- Nie, Shizu-chan – zaśmiał się brunet – Oczekuję tylko, że pozwolisz mi spać ze sobą. To chyba nie jakiś wielki problem, skoro już wcześniej spaliśmy obok siebie u mnie, prawda?

Shizuo westchnął i wstał z kanapy, zabierając swoją pustą szklankę po mleku do kuchni i zaczął ją myć – Wszystko jedno – powiedział, przecierając szklankę gąbką.

Izaya w tym czasie siedział dalej na kanapie, wsłuchując się w cichy szum wody i następujące po nim delikatne stuknięcie odstawianej na półkę szklanki. Od czasu do czasu brał łyka piwa oraz zastanawiał się nad zawalonym przez Shizuo zadaniem. Powoli, bez pośpiechu analizował wszystko w głowie i rozważał wszelkie możliwe opcje, nie chcąc ominąć przy tym żadnego – nawet drobnego – elementu.

- Nie idziesz się umyć? – spytał Shizuo, zaglądając przy tym do lodówki.

Brunet lekko się uśmiechnął i nie odpowiedział. Shizu-chan był naprawdę zapominalski, skoro zadał to pytanie. Co za głupek…

- Kleszczu?

- Shizu-chan, jestem u ciebie pierwszy raz, wiesz? – powiedział rozbawiony, zastanawiając się, czy powiązanie faktów jest dla Shizuo naprawdę takie trudne – Nie wiem, w którą stronę iść.

- Aaa.. – Shizuo mruknął, czując się nieco niezręcznie. Jakoś tak… zapomniał. Oczywiście wiedział, że Izaya nie widzi, ale zapomniał o tym, co się z tym wiążę. Do chodzenia z nim za rękę po mieście zdążył się już na tyle przyzwyczaić, że nie kojarzył tego sobie z prowadzeniem. Stało się to dla niego po prostu czymś naturalnym.

- Tak czy inaczej, mogę się umyć rano, jak już wrócę do siebie, więc to raczej nie duży problem – brunet wzruszył ramionami, dochodząc do wniosku, że wolałby nie kąpać się u Shizuo.

Myśl o poślizgnięciu się, jakoś się do niego nie uśmiechała. Teraz kiedy niczego nie widział, nie ufał nowym miejscom, w szczególności wtedy, gdy nie było z nim Shizuo, a do łazienki kundla raczej ze sobą nie zabierze.

Izaya biorąc kolejny łyk piwa, zastanowił się jeszcze nad kilkoma rzeczami. Natomiast Shizuo poszedł przełożyć swoje wyprasowane i świeżo wyprane koszule z łóżka do szafy, a następnie udał się do łazienki. Wkrótce po mieszkaniu poniósł się dźwięk uderzających o kafelki kropel wody.

Brunet uśmiechnął się do siebie lekko. Najpierw Shizuo był pierwotniakiem, nie? Potem Rybia Gała… a teraz kundel i pies. Zabawne.

Jakiś czas później Shizuo wrócił i zaprowadził bruneta do swojej sypialni, lekko popychając go na łóżko, żeby ten wiedział, gdzie usiąść. Izaya poczuł, że ręka blondyna wciąż jest nieco wilgotna i rozgrzana od ciepłej wody.

Ciekawiło go to, jak wygląda mieszkanie, w którym teraz przebywa. Naprawdę żałował, że nie był w stanie go zobaczyć i nie miał pojęcia w jakiego dokładnie typu sypialni się znajduje. Uporządkowanej, skromnie urządzonej czy pełnej porozwalanych dookoła ubrań? Jak wyglądał ten pokój? Niewiedza go irytowała.

Jednak z całą pewnością pachniało tu Shizuo – w całym domu wyczuwał zapach jego perfum wymieszany z tytoniem oraz czymś jeszcze. Czymś czego nie potrafił dokładnie określić, ale prawdopodobnie było to naturalnym zapachem  blondyna. W końcu każdy miał jakiś swój własny zapach.

- Nie jesteś głodny, nie?

Izaye zaskoczyło to pytanie – Nie spodziewałem się, że jesteś typem osoby, która dba o gości – powiedział z przekąsem – Ale nie, nie jestem głodny. Dzięki, Shizu-chan.

Blondyn skinął głową i zastanowił się nad zapaleniem papierosa. Koniec końców jednak zrezygnował. Patrzenie na to jak Izaya marszczy nos było nieco dziwne, więc wolał tego uniknąć i tym samym wyświadczyć informatorowi przysługę.

Z ciężkim westchnieniem położył się na łóżku i kątem oka zerknął na wciąż siedzącego na nim kleszcza, który właśnie ściągał dżinsy. Spanie w nich pewnie byłoby niewygodne.

Shizuo przykrył się kołdrą i odwrócił do mendy plecami. Chwilę później Izaya zrobił to samo.

- Umm… dobranoc – powiedział nieco niezręcznie blondyn i odwrócił się nieco, aby zerknąć na plecy chłopaka za sobą.

- Dobranoc, Shizu-chan.

I mniej więcej w tym momencie zaczęły się problemy. Obaj starali się nie wiercić zbyt wiele, aby szelestem kołdry nie utrudniać zaśnięcia drugiemu, jednak i tak niewiele to dało. Shizuo przekręcił się na plecy, podczas gdy Izaya próbował jakoś ululać się na drugim boku. Żadne z nich nie miało pojęcia, czemu nie mogli zasnąć. Izaya podejrzewał, że to prawdopodobnie przez przebywanie w innym miejscu i brak swojego wspaniałego łóżka, podczas gdy Shizuo uważał, że to przez posiadanie w łóżku intruza.

Po jakiejś pół godzinie bezowocnych prób zaśnięcia na plecach, blondyn przekręcił się przodem do bruneta i ciężko wzdychając, spytał – Też nie możesz spać?

- Uhm… – Izaya mruknął cicho w odpowiedzi – A podobno alkohol pomaga w zaśnięciu – zaśmiał się cicho i ziewnął, zakrywając przy tym usta.

Shizuo jedynie patrzył na niego przez chwilę, nie wiedząc, co mógłby powiedzieć i odwrócił się nieco za siebie, aby zapalić znajdującą się na stoliku nocnym lampkę. Zmrużył oczy i znowu odwrócił się do Izayi, przypominając sobie o czymś niekoniecznie ważnym, ale jednak istotnym.

- Właśnie… - zaczął, czując się przy tym jak największy idiota w całym świecie – uświadomiłem sobie, że mój telefon nadal leży między tymi kartonami przed magazynem.

Izaya zaśmiał się nieco głośniej niż wcześniej, otwarcie naśmiewając się z Shizuo.

- Możemy pójść po niego jutro, o ile jeszcze tam będzie.

Shizuo skinął głową, jak zawsze zapominając o tym, że kleszcz nie widzi tego typu gestów.

- Shizu-chan, dlaczego powiedziałeś Mikado?

Blondyn nie do końca zrozumiał, o co chodzi.

- Komu? – spytał.

- Ryugamine Mi-ka-do, uczeń Rairy, czarne włosy, niebieskie oczy… kojarzysz?

- Aaa, przyjaciel Celty – Shizuo znowu skinął głową, w dalszym ciągu patrząc na leżącego obok Izaye – Wiem, o kogo chodzi.

- No więc czemu powiedziałeś mu, że straciłem wzrok?

- Umm… doszedłem do wniosku, że skoro nie mówi nikomu o Celty i jej braku głowy, to tego też nie wygada. Zresztą, prędzej czy później i tak wszystko się wyda.

Jeden z kącików ust Izayi lekko uniósł się w górę. Prędzej czy później… był ciekaw, kiedy to „prędzej czy później” nastąpi i czy ktoś jeszcze będzie chciał go zabić.

- Wiesz, Shizu-chan… jeśli dalej będziemy chodzić za ręce, ludzie mogą zacząć myśleć, że ze sobą jesteśmy – powiedział chwilę później, przypominając sobie o pewnym wątku na chacie Dollarsów, który przejrzał po rozmowie z Mikado.

Włamanie się do archiwum nie było trudne, ale poszłoby zdecydowanie szybciej, gdyby jednak widział monitor.

- Tym bardziej, gdy postanowisz sobie znowu mnie pocałować i ktoś to zobaczy – dodał po chwili.

Shizuo nie odpowiedział. Poczuł jak zalewa go fala wstydu, wykręcając mu przy tym żołądek i jakby przestawiając coś w brzuchu. Nie wiedział, jak dokładnie odpowiedzieć kleszczowi, więc milczał. W tej chwili w pewnym sensie był wdzięczny, że menda go nie widzi.

- Wciąż nie otrzymałem odpowiedzi, czemu to wtedy zrobiłeś, Shizu-chan? – w głosie Izayi wyraźnie było słychać zadowolenie. Droczenie się z Bestią go satysfakcjonowało, jednak naprawdę żałował, że nie był w stanie zobaczyć jego twarzy.

Właściwie to… szczerze powiedziawszy zapomniał już, jak wygląda Shizu-chan. Rzadko widział go spokojnego lub rozbawionego, a co dopiero zawstydzonego. Jedyny wyraz twarzy Shizuo, który wyrył się w jego pamięci był przepełniony złością i nienawiścią.

Brunet skrzywił się i pokręcił głową na boki.

- Zapomnij o pytaniu, właściwie to jest ono nieistotne, tylko się droczę – po tym jak to powiedział, przysunął się do Shizuo i wyciągnął dłonie przed siebie.

Blondyn nie wiedział, o co chodzi i był dość skołowany, ale mimo wszystko się nie odsuwał, pozwalając Izayi wodzić palcami po swoich policzkach i całej reszcie twarzy.

- Znowu to robisz? – spytał spokojnie, przypominając sobie poprzedni raz, kiedy kleszcz dotykał go w ten sposób.

Izaya lekko skinął głową, powoli przejeżdżając opuszkami palców jednej dłoni po łuku brwiowym blondyna, a palcami drugiej dłoni dotykał jego ust.

- Uświadomiłem sobie, że nie pamiętam, jak wyglądasz – informator zaśmiał się gorzko i chwilę później wyczuł jak pomiędzy brwiami blondyna pojawia się drobna zmarszczka – Przynajmniej Celty nie da się zapomnieć – zaśmiał się nieco głośniej, chcąc tym samym powiedzieć coś śmiesznego.

Tak naprawdę to wygląd jej głowy, którą dość często oglądał, też zaczynał mu się powoli wymywać z pamięci.

- Nie pamiętam szczegółów, ale z resztą jest w miarę okej – Izaya skrzywił się i warknął cicho – To takie wkurzające – po czym odsunął dłonie od blondyna i ze zirytowaniem przekręcił się na plecy.

Shizuo tylko patrzył na niego przez jakiś czas, czując, jak rozlewają się po nim te cholerne i znienawidzone przez siebie wyrzuty sumienia. Nienawidził ich mieć, ale nie potrafił ich zignorować, gdy na każdym kroku widział, jak wiele odebrał brunetowi. Wystarczyło, że spojrzał w prawo, w lewo lub gdziekolwiek indziej i w jego głowie od razu pojawiała się myśl, że Izaya tego nie widzi i już nigdy nie zobaczy.

Wiedząc, że i tak milczy już zbyt długo i jednocześnie nie mając pojęcia, co innego z siebie wydusić, powiedział – Przepraszam, kleszczu…

Gdyby tylko mógł cofnąć czas, to zanim rzuciłby tym cholernym znakiem, zastanowiłby się pewnie z miliard razy nad konsekwencjami. Jednak czasu cofnąć się nie dało.

Izaya parsknął śmiechem, gdy to usłyszał. Shizu-chan przepraszał? Który to już raz…? Drugi. Trzeci licząc to, jak Bestia na nim usiadła i czwarty licząc to, jak dziś przepraszał go za niewyłączenie flesza w aparacie.

- Wybaczę ci, jeśli dasz mi się wykorzystać – powiedział w końcu brunet.

Tak naprawdę to Orihara już dawno przestał się „gniewać” na Shizuo i tak jakby mu wybaczył, ale skoro blondyn najwyraźniej tego nie wiedział, to nawet lepiej się składało. W końcu w każdej grze można było oszukiwać.

- Wykorzystać?

- Uhm – brunet lekko skinął głową, a spojrzenie jego pustych oczu utkwione było w suficie – Chcę, żebyś się do mnie przywiązał. Myślał tylko o mnie, był na każde moje zawołanie. Uważał, że moje dobro jest ważniejsze od twojego. Masz stawiać mnie na pierwszym miejscu, niezależnie od tego czy grozi ci śmierć albo dajmy na to stracenie ręki lub nogi. Chociaż bez nogi byłbyś trochę bezużyteczny…

- Mam… złożyć przysięge? – Shizuo nie do końca rozumiał, uważając każde kolejne wypowiedziane przez Izaye zdanie za jeszcze dziwniejsze od poprzedniego.

Brunet jedynie lekko się do siebie uśmiechnął i znowu przekręcił się przodem do Shizuo. Przysunął się tym samym bliżej jego twarzy. Jednak tym razem zamiast dotknąć ust blondyna opuszkami palców, złączył je ze swoimi odpowiednikami. Pocałunek był delikatny i trwał tylko chwilę.

Gdy Izaya odsunął się na kilka centymetrów od skołowanego Shizuo, powiedział – Chcę, żebyś się we mnie zakochał i był tym na tyle zaślepiony, aby nie obchodził cię fakt, że tego nie odwzajemniam i tylko się tobą bawię – ponownie przysunął się do jego ust i tym razem muskał je swoimi nieco dłużej, chcąc tym samym, aby w głowie i tak już zagubionego blondyna zrobił się jeszcze większy mętlik.

Nie wyczuwając żadnej formy sprzeciwu, ale też i nie otrzymując najmniejszej odpowiedzi, Izaya wciąż ostrożnie obejmował swoimi ustami dolną wargę Shizuo. Po około dziesięciu sekundach, odsunął się od niego.

- Wydaję mi się, że jestem już w połowie drogi, jeśli chodzi o osiągnięcie tego celu – uśmiechnął się delikatnie Izaya, wciąż znajdując się niebezpiecznie blisko ust blondyna.

Shizuo wpatrywał się w chłopaka przed sobą i na moment spuścił wzrok w dół. Nie wiedział, jak zareagować. Normalnie może by się rozgniewał. Tak, na pewno by się rozgniewał, ale to raczej tylko w przypadku, gdyby Izaya wyjawił mu swój plan już po fakcie. Jak mógł się gniewać, skoro jeszcze do niczego nie doszło i nic się nie stało?

Ale… nawet jeśli przez zakochanie się w Izayi miałby wpaść w tak wielkie kłopoty i być może stracić rękę lub nogę… to mu to nie przeszkadzało. Bo i tak było już za późno.

- A mi się wydaję, że… - Shizuo znowu spojrzał na Izaye i jego nic nie widzące, lecz wyraźnie przepełnione podekscytowaniem oczy – już ten cel osiągnąłeś.