Durarara!! "Chciałbym poznać cię wcześniej" - część 1 [Tsugaru x Psyche]

"Chciałbym poznać cię wcześniej" - część 1

Tsugaru x Psyche

Byłem tchórzem. Tchórzem jakich mało. Doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. W końcu kto inny dokonałby się takiego oszustwa? Tak po prostu wyrzekłem się swojej dumy i gdy inni umierali na froncie, ja siedziałem w swojej bezpiecznej norze i przyglądałem się temu jak ginęli.

Jednakże dzięki swojemu tchórzostwu poznałem miłość mojego życia. Tego nigdy nie będę żałować – nie mógłbym.

Ale zacznijmy od początku. Nazywam się Psyche Orihara i mam dwadzieścia dwa lata. W kraju, a właściwie to na całym świecie, toczy się bezustanna wojna. Ludzie spierają się ze sobą o wszystko, co popadnie, toczą walki, zabijają się. Śmierć jest po prostu wszędzie, gdzie nie spojrzeć. Nawet na twarzach cywili w mieście widać ciągły strach i przygnębienie. Mało kto w ogóle się śmieje, ale nie ma w tym niczego dziwnego. Pracując w szpitalu, sam jestem świadkiem tego, ilu ludzi umiera. Wszyscy na łożu śmierci piszą listy pożegnalne do swoich bliskich. Obserwując to każdego dnia, mnie samemu także trudno jest się uśmiechnąć. Jednak mimo wszystko się staram. Ci ludzie potrzebują kogoś, kto ich pocieszy, więc dlatego codziennie wymuszam swój idealnie wyćwiczony, wesoły uśmiech.

W dniu, w którym przywieźli go do szpitala, jak każdego ranka, zmieniałem rannym żołnierzom opatrunki oraz kompresy. Codziennie przy pracy coś pogwizdywałem, nieco umilając tym samym pacjentom pobyt tutaj. Dziś była to uwertura do Sroki Złodziejki Rossiniego. Kiedy już skończyłem, zmieniłem wodę w kwiatach. Stawiając je na stoliku, tak jakoś wyszło, że zerknąłem w lustro. Nienawidziłem patrzenia na swoje odbicie. Różowe oczy, biała kurtka z różowym futerkiem i za długie włosy, które mnie denerwowały. I tak były dość krótkie jak na dziewczynę, którą udawałem, aby wymigać się od walki na froncie, jednak mimo wszystko mi przeszkadzały i dość często wchodziły do oczu. Najdłuższe pasma sięgały mi mniej więcej do podbródka.

Wszedłem do pokoju, w którym powiedziano mi, że mam się zobaczyć z Kishitanim. Był on jedyną osobą, która wiedziała o mojej prawdziwej płci. Pomagał mi utrzymać to w tajemnicy, a ja w zamian za to nikomu nie mówiłem o Celty, o której istnieniu dowiedziałem się tak naprawdę przez przypadek.

- Ktoś nowy? – spytałem, widząc dodatkowe łóżko.

Shinra skinął głową – Prawdopodobnie dwa lub trzy dni – powiedział, wzdychając i przeglądał przy tym jakieś dokumenty – Jakby nie mogli go po prostu dobić.

- Shinra-san… nie mów tak – skrzywiłem się.

- Wybacz, Psyche-chan, ale taka prawda – spojrzał na mnie i uśmiechnął się przepraszająco – Szanse na odratowanie większości znajdujących się tu osób są minimalne.

- Mimo to zawsze jest jakaś nadzieja.

- Nikła – gdy Shinra to powiedział, w jego okularach odbiło się słońce. Poprawił je – Bądźmy szczerzy, większość po prostu cierpi aż do ostatniej chwili – po powiedzeniu tego, skierował się do wyjścia – Co jakiś czas mierz mu temperaturę – rzucił mi przez ramię i zniknął.

Podszedłem nieco bliżej do leżącego w łóżku blondyna i dokładnie mu się przyjrzałem. Spał. Nie miałem pojęcia jakie były jego obrażenia, ale na szczęście miał wszystkie kończyny. Lub też niestety… gdyby był okaleczony nie musiałby później wracać i dalej walczyć, ale czy to było tego warte?

Wyciągnąłem dłoń przed siebie i go odkryłem. Jego nagi tors zawinięty był bandażem. Prawdopodobnie rana postrzałowa. Westchnąłem i ponownie go przykryłem. Jeśli Shinrze nie udało się wyciągnąć wszystkich odłamków pocisku lub strzępków przebitego przez kulę materiału, to miał on rację i prawdopodobnie dojdzie do zakażenia. Gdyby było to ramię, rzeczywiście można by było je amputować, ale w tym przypadku…

Skrzywiłem się. Codziennie myślałem o tego typu rzeczach, jednak mimo wszystko, trudno było mi się przyzwyczaić. Od niechcenia rozejrzałem się po pokoju, ale mój wzrok i tak utkwił za oknem. Pogoda była tak ładna, że aż nie pasowała do tego wszystkiego, co się tu działo.

Przeniosłem wzrok ponownie na blondyna. Na jego czole lśniły kropelki potu i dosłownie na sekundę pomiędzy jego brwiami pojawiła się drobna zmarszczka. Przestąpiłem z nogi na nogę i starłem mu pot z czoła wilgotnym ręcznikiem, który później mu na nim położyłem.

- Ach, tu jesteś Psyche-chan – usłyszałem głos Haruki i odwróciłem się w jej kierunku. Stała w progu, trzymając jakąś kartkę papieru i lekko się do mnie uśmiechała. Wymusiłem na sobie, aby także delikatnie unieść w górę kąciki ust – Zmienisz bandaże tym z czwórki, co nie? A temu tutaj zmień wieczorem, Kishitani-san prosił, żebym ci to przekazała.

- Przecież przed chwilą tu był – zdziwiłem się.

 - Wiem, ale mówił, że zapomniał ci powiedzieć. Jest dzisiaj jakiś zaplątany~ może się zakochał – zachichotała. 

Wziąłem się do pracy i skrupulatnie wypełniałem wszystkie swoje obowiązki, aż do wieczora. Zmienienie bandaży w dwójce było ostatnią rzeczą, jaką miałem dzisiaj zrobić. Później wystarczyło się tylko przebrać w szatni – tak aby nikt mnie nie zobaczył – i udać do swojego pokoju.

Zmierzyłem temperaturę blondynowi i ściągnąłem mu z czoła kompres. Gorączka już spadła, na szczęście. Zająłem się ściąganiem jego bandaży i oczyszczaniem ran. Później je wyrzuciłem i zacząłem zakładać nowe. Mniej więcej kiedy już skończyłem z jego raną postrzałową i zabrałem się za owijanie bandażem jego przedramienia, na którym znajdowało się rozcięcie, obudził się.

Powoli otworzył oczy i utkwił wciąż nieco nieobecny wzrok w swojej trzymanej przeze mnie ręce.

- Wiesz gdzie jesteś, prawda? – zapytałem, zawiązując bandaż i ostrożnie ułożyłem jego rękę z powrotem na łóżku.

Delikatnie i z lekkim opóźnieniem skinął głową, a gdy się odezwał, jego głos był zachrypnięty – Chyba tak…

Słabo się uśmiechnąłem i jeszcze raz dla pewności przyłożyłem dłoń do jego czoła. Nie miał gorączki.

- Przyniosę ci wody – powiedziałem i chwilę później byłem już z powrotem przy nim z pełną szklanką w ręku. Pomogłem mu się napić i gdy podziękował, w końcu na mnie spojrzał. Błękit jego oczu był tak samo czysty, jak ten na niebie. Nie spodziewałem się takiego koloru. Nie jestem pewien, jak wcześniej wyobrażałem sobie jego oczy, gdy patrzyłem na jego śpiącą postać, jednak na pewno nie spodziewałem się tak czystego i pięknego koloru.

Odchrząknąłem i przestąpiłem z nogi na nogę – Potrzebujesz czegoś jeszcze? – spytałem.

Powoli pokręcił głową, zrobił to tak ostrożnie i delikatnie, jakby bał się, że w każdej chwili może mu ona odpaść. Wyraźnie widziałem, że jest osłabiony. Shinra miał chyba rację, nie chciałem mu jej przyznawać, ale moje oczy i to co nimi widziałem, jedynie utwierdzało mnie w tym przekonaniu.

- Jesteś pewien? – dopytałem, podnosząc ze stolika szklankę.

Zastanowił się przez chwilę.

- Mógłbyś otworzyć okno?

Gdy to powiedział, zamarłem. Nawet nie poczułem, jak uścisk mojej dłoni się rozluźnia. Szklanka wylądowała na ziemi i się stłukła.

- Coś się stało? – spytał niepewnie. Widziałem w jego oczach, że gdyby nie był przykuty do łóżka i czuł się lepiej, to pomógłby i zaczął zbierać potłuczone szkło.

Schyliłem się i sam zacząłem podnosić odłamki, ostrożnie układając je sobie na dłoni, po czym wyrzuciłem te większe z nich do śmietnika. Wciąż kucając i zbierając mniejsze z nich, cicho się odezwałem – Jak się zorientowałeś? – mimo że na niego nie patrzyłem, to i tak czułem na sobie jego spokojny i uważny wzrok.

- Przepraszam… nie za bardzo rozumiem, o co ci chodzi.

Wstałem i wyrzuciłem kolejne odłamki, po czym na niego spojrzałem. Najwyraźniej rzeczywiście nie wiedział, o co mi chodzi. Westchnąłem, i tak będę musiał mu powiedzieć, żeby czasem nie odezwał się tak do mnie przy kimś.

Złapałem za różowe futerko od swojej kurtki – To chyba wiele wyjaśnia.

Pokręcił przecząco głową, patrząc na mnie jakbym mówił do niego w innym języku.

- Futerko jest różowe. Udaję dziewczynę, żeby nie walczyć na froncie i pytałem, jak się zorientowałeś, że jestem chłopakiem – powiedziałem w końcu.

Przez chwilę milczał, jakby analizując moje słowa. Niedziwne, po lekach pewnie trudno mu było powiązać ze sobą te informacje.

- Nie powiem nikomu, jeśli o to się martwisz – oznajmił na wstępie.

- No a jak się zorientowałeś? – dopytałem, podchodząc do okna i tak jak prosił, otworzyłem je.

- Dziękuję – powiedział, kiedy to zrobiłem.

Nie spodziewałem się podziękowania, więc trochę mnie to zdziwiło. Dosunąłem znajdujące się niedaleko od drzwi krzesło do jego łóżka i usiadłem na nim.

- Więc? – nacisnąłem. Musiałem się dowiedzieć, po prostu musiałem. Jeśli ktoś inny zauważy, to nie będzie za kolorowo.

- Nie widzę kolorów – odpowiedział z delikatnym uśmiechem – Innych pewnie róż nakłania do postrzegania cię jako dziewczyny, ale dla mnie jesteś po prostu chłopakiem o delikatnej urodzie.

Powoli skinąłem głową – Rozumiem…  - więc nie chodziło o moje zachowanie, ani jakąkolwiek inną rzecz, którą byłbym w stanie zmienić – Tak czy inaczej, powinieneś teraz odpoczywać, to jest najważniejsze. Przepraszam – lekko się skłoniłem.

- Nie… nic się nie stało – odpowiedział wyraźnie zmieszany.

- Na pewno niczego więcej nie potrzebujesz?

Ponownie pokręcił głową, robiąc to tak samo delikatnie jak poprzednio. Podczas całej naszej rozmowy jego głos był cichy i dość płaski, było po nim słychać, że nie ma w sobie zbyt wielu sił.

Wciąż siedziałem, właściwie to mogłem już sobie iść, jednak nie chciałem. To jakby takie wewnętrzne przeświadczenie o tym, że powinno się zostać, że jeszcze po prostu nie czas na to, by odchodzić. Nie powinno się i tyle. Przez jakiś czas wpatrywałem się w swoje ręce ułożone na kolanach, a gdy ponownie na niego spojrzałem, miał zamknięte oczy. Wyglądał przy tym naprawdę spokojnie. Jakby znowu spał. Po chwili je otworzył i przez jakiś czas wpatrywał się w sufit. Nie wiem, o czym myślał – może o tym, czy z tego wyjdzie? Niestety, ale znałem odpowiedź i byłem pewien, że by mu się nie spodobała.

- Jak właściwie do tego doszło? – zapytałem skinieniem głowy, wskazując na jego tors.

- Po prostu dostałem – odparł, po czym przeniósł na mnie wzrok – Nie kryje się za tym żaden heroiczny czyn, ani nic z tych rzeczy. Nie zasłoniłem nikogo własnym ciałem. Po prostu dostałem – powtórzył.

- To brzmi tak jakbyś żałował, że nie ma za tym niczego bohaterskiego.

Lekko się uśmiechnął, choć widziałem, że wkłada w to sporo siły – Nie żałuję, ale po twoim wyrazie twarzy, gdy pytałeś, wywnioskowałem, że spodziewasz się jakiejś wzruszającej historii.

- Wiele się tu takich słyszy – przyznałem.

- Nie wątpię – odpowiedział, ponownie wlepiając wzrok w sufit.

- Mam już iść? – spytałem. Nie byłem pewien, czemu to zrobiłem. Po prostu wiedziałem, że sam z siebie bym nie poszedł, jednakże jeśli mu w jakiś sposób zawadzałem, to wolałbym o tym wiedzieć.

- Jeśli musisz, to cię nie zatrzymam – odpowiedział cicho.

- A jeśli nie muszę?

Uśmiechnął się – To byłoby mi miło, gdybyś jednak został.

Kiedy to powiedział, poczułem jak moje policzki robią się nieco cieplejsze. Było w nim coś takiego, czego nie potrafiłem dokładnie określić, co wywołało u mnie taką reakcję.

Doprowadzając się do ładu, przeniosłem wzrok na wiszący na ścianie zegar. Było już dość późno.

- Jesteś pewien, że nie chcesz się przespać?

Pokręcił głową i przeniósł na mnie wzrok. Aż trudno było uwierzyć, że oczy o tak intensywnym i pięknym kolorze nie rozróżniają barw.

- Spałem cały dzień i dopiero się obudziłem, więc nie sądzę, aby mi się udało.

- Ach tak… – skinąłem głową.

Później rozmawialiśmy. O ważnych rzeczach i tych małoznaczących. Mówiliśmy co nam ślina na język przyniosła i mimo, że on był w nie za dobrym stanie, to i tak upierał się przy swoim, że nie jest śpiący.

- Jesteś pewien? – zapytałem z powątpiewaniem.

- Nawet jeśli jestem śpiący, to myśl, że mogę się już nie obudzić i tak nie pozwoli mi zasnąć – wyznał w końcu.

Gdy to powiedział, poczułem nieprzyjemne ukłucie i spojrzałem na swoje dłonie. Nie wiedziałem jak to jest, ale domyślałem się, że musiał się czuć z tą świadomością okropnie.

- Właściwie to… - zacząłem, czując się przy tym nieco głupio – nie spytałem nawet jak masz na imię.

- Tsugaru – uśmiechnął się delikatnie – Ja też nie spytałem.

- Psyche – także się uśmiechnąłem.

Niedługo po tym powiedziałem, że muszę już iść i poprosiłem go, aby mimo wszystko postarał się zasnąć – Na pewno się obudzisz – powiedziałem z uśmiechem, lekko dotykając palcami wierzch jego dłoni – Jutro też przyjdę – wstałem, po czym zatrzymałem się jeszcze w drzwiach – Dobranoc, Tsugaru.

- Dobranoc, Psyche.

Gdy wypowiedział moje imię,  poczułem ciepło na twarzy. Moje imię w jego ustach brzmiało o wiele ładniej.

Następnego dnia ponownie do niego przyszedłem, aby oczyścić jego rany i sprawdzić temperaturę. Lekko uniósł kąciki ust w górę, a ja automatycznie odwzajemniłem uśmiech.

- Lepiej dzisiaj wyglądasz – przyznałem, patrząc na termometr. Nie miał gorączki.

- Miło słyszeć, nawet czuję się lepiej.

Po tym jak to powiedział, uznałem, że być może Shinra jednak się mylił. Ucieszyła mnie ta myśl. Zrobiło mi się o wiele lżej na sercu. Niestety ten stan nie trwał u niego tak długo, jakbym tego chciał. Po skończonej pracy odwiedziłem go ponownie i rozmawialiśmy do późnego wieczora, z każdą minutą poznając się coraz bardziej. Przez odsłonięte okno wpadały do środka promienie księżyca, mieszając się z ciepłym blaskiem lampki na stoliku.

- Wiem, że moje zdanie pewnie się nie liczy, ale sądzę, że masz piękne oczy – powiedział po krótkiej chwili milczenia.

Moje serce zabiło nieco szybciej. Czy on naprawdę właśnie to powiedział?

- D-dlaczego miałoby się nie liczyć? – zapytałem, nie do końca go rozumiejąc.

- Bo nawet nie wiem, jakiego są koloru – uśmiechnął się ze skruchą. Zupełnie jakby fakt, że nie rozróżnia barw był jego winą.

- Szczerze powiedziawszy to nie lubię ich koloru.

Lekko zmarszczył brwi – Dlaczego?

- Bo są różowe. Nienawidzę tego całego udawania – mówiąc to, lekko zacisnąłem dłonie w pięści. Nie chciałem mówić niczego więcej, ale po wyrazie twarzy Tsugaru wiedziałem, że wszystko już rozumie. Rozumie, że za bardzo boję się walki i śmierci, jednak mimo to brzydzi mnie moje własne tchórzostwo. Cieszył mnie fakt, że nie musiałem mówić tego na głos, a on i tak wszystko rozumiał.

- Tak czy inaczej, dla mnie są piękne takie, jakimi je widzę – uśmiechnął się delikatnie.

Rozluźniłem dłonie i zawstydzony odwróciłem od niego wzrok. Dlaczego tak się czułem, gdy to mówił?

- Dziękuję – powiedziałem cicho. Prawdopodobnie nawet i trochę za cicho, aby był w stanie usłyszeć.

Też chciałem mu powiedzieć coś miłego. Na przykład to, jak bardzo spodobały mi się jego oczy, gdy je pierwszy raz zobaczyłem. Na samą myśl o tym, robiło mi się cieplej na twarzy. Milczałem.

- Psyche, mógłbyś zamknąć okno?

- Dobrze – mówiąc to, wstałem z krzesła ze spuszczoną w dół głową, tak aby nie zauważył moich czerwonych policzków. Zamknąłem okno i zająłem swoje miejsce.

- Dziękuję.

W tej chwili chyba po raz pierwszy cieszyłem się z posiadania nieco za długich włosów. Przynajmniej mogłem się za nimi schować. Mimo wszystko moje zawstydzenie nie trwało zbyt długo. Uczucie to dość szybko zelżało, pozwalając mi tym samym wrócić do normalnej rozmowy z Tsugaru.

- Nie jesteś już zmęczony? – spytałem po jakimś czasie.

- Trochę, – przyznał szczerze – ale nie idź jeszcze, proszę.

Uśmiechnąłem się delikatnie – Dobrze.

I rozmawialiśmy dalej. Chyba z nikim innym tak przyjemnie mi się nie gawędziło. Rozmowa z jakąkolwiek inną osobą po jakimś czasie zaczynała mnie nudzić, jednak odnosiłem wrażenie, że Tsugaru nie znudziłby mnie nawet za tysiąc lat. Upajałem się jego osobą i z prawie, że dziecinną ciekawością pochłaniałem opowiadane przez niego historie. Sposób w jaki się wypowiadał, sposób w jaki się uśmiechał, sposób w jaki na mnie patrzył… wszystko to sprawiało, że chciałem go więcej i zdawało mi się, że niezależnie od tego, ile spędzę z nim czasu, to i tak będzie dla mnie za mało.

- Tsugaru? – zdziwiłem się, gdy nagle przerwał opowieść.

Przeniosłem wzrok z okna i gwiazd, o których mi mówił. Gdy na niego spojrzałem, automatycznie się uśmiechnąłem. Zasnął.

Wstałem z krzesła i przysiadłem na krańcu materaca, tuż obok niego. Trochę poprawiłem mu poduszkę i przy okazji nachyliłem się nad nim. Opierałem przedramiona po bokach jego głowy, a moją twarz dzieliło od niego jedynie kilka centymetrów. Wyglądał tak spokojnie… przysunąłem się nieco bliżej. Moje usta zawisły nad jego odpowiednikami.

Puk, puk.

Jak oparzony odskoczyłem od Tsugaru i odwróciłem się do źródła dźwięku. W progu pokoju stał Shinra i przyglądał mi się badawczo. Serce podskoczyło mi do gardła.

- Nie powinieneś był już dawno siedzieć u siebie? – spytał, poprawiając swoje okulary.

- Wiem… przepraszam – te słowa były jedynymi, jakie przyszły mi do głowy.

Shinra delikatnie się uśmiechnął, czego się po nim nie spodziewałem – Nie jestem na ciebie zły, ani nic z tych rzeczy, Psyche. Każdy się do kogoś przywiązuje – mówiąc to, podszedł bliżej i pacnął mnie w głowę trzymanymi przez siebie papierami – Jednak wolałbym, żebyś go nie przemęczał. Siedzenie do późna nie wyjdzie mu na dobre.

Skinąłem głową, czując nagłe wyrzuty sumienia. Shinra miał rację.

Po zamienieniu z nim jeszcze kilku zdań udałem się do swojego pokoju. Leżąc w łóżku i czekając aż przyjdzie sen, jeszcze przez jakiś czas myślałem o Tsugaru. Wydawało mi się, że znam go o wiele dłużej. Zupełnie jakby te niepełne dwa dni były dwoma latami. Lekko się uśmiechnąłem. Nie potrafiłem do końca zrozumieć uczuć, jakie we mnie wywoływał, jednak z całą pewnością mogłem stwierdzić, że jestem dzięki niemu szczęśliwy.