Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 16

Rozdział 16

Izaya zmarszczył nos. Zaczynał się powoli budzić i mimo że bardzo chciał jeszcze trochę pospać, to mu to nie wychodziło. W końcu się poddał i powoli rozchylił powieki. Niestety niczego to nie zmieniło. Zabawne. Wciąż miał złudną nadzieję na to, że utrata wzroku była tylko częścią jakiegoś długiego, złego snu. Powinien był już zdążyć się przyzwyczaić.

Lekko się uśmiechnął, dochodząc do wniosku, że naprawdę dobrze mu się spało. Jednak nie ma to jak trochę wypić przed spaniem~ Jednakże im Izaya intensywniej myślał o wczorajszym wieczorze, tym łatwiej przychodziło mu znalezienie odpowiedzi na pytanie: „dlaczego jego poduszka się ruszała?”. Słyszał nawet miarowy oddech oraz bicie serca osoby, na której leżał.

- Shizu-chan, śpisz? – zapytał.

Nie uzyskał odpowiedzi. Gdyby nie fakt, że tak wyraźnie czuł Shizuo, pewnie pomyślałby, że ten sobie poszedł. Brunet leżał na boku. Położył dłoń przy swojej głowie, czyli na brzuchu blondyna. Przyłożył ją do niego, przez koszulę wyczuwając zarys jego mięśni. Wciąż nie odrywając dłoni od Shizuo, uniósł się, odsuwając od niego swoją głowę, po czym z całej siły uderzył blondyna w brzuch, czekając na reakcję.

Nie musiał czekać długo. Okrzyk zaskoczenia, gwałtowne ugięcie się kanapy oraz kaszel. Shizuo się obudził – cel osiągnięty~!

- Co ci odwala?! – warknął blondyn, prawdopodobnie trzymając się za brzuch i patrząc na Oriharę wilkiem.

- Mi?~ Nie wiem, czuję się normalnie – uśmiechnął się przyjaźnie – A ty, Shizu-chan?

- Jak można się czuć normalnie po takiej pobudce?!

Uśmiech Izayi nieco się wywinął, tym samym z przyjacielskiego zamieniając w zadowolony. Wstał z kanapy i zatrzymał się dopiero przy wyjściu z salonu – Teraz jesteśmy kwita – powiedział z lekkim rozbawieniem w głosie i zniknął w kuchni.

Shizuo na początku jedynie zmarszczył brwi, nie wiedząc, o co chodzi brunetowi. Dopiero po chwili zrozumiał, że chodziło o dzień, w którym Izayi coś odpierdoliło i zaczął bawić się w ciuciubabkę. W końcu Shizuo nieźle mu wtedy przywalił… Tylko czemu Izaya odwdzięczył się dopiero teraz, co?! Pokręcił głową i westchnął, po czym puścił swoją koszulę, której materiał od czasu uderzenia odruchowo zaciskał w pięści. Przez chwilę jeszcze siedział na kanapie i rozglądał się dookoła. Zasypiając musiał najwyraźniej upuścić szklankę, ponieważ leżała ona na ziemi. Na szczęście była pusta i wystarczyło ją jedynie podnieść. Nic się nie wylało. Postawił ją na stoliku, po czym zapalił papierosa i udał się z nim do kuchni.

W tym samym czasie Izaya potrząsał pudełkami, żeby jakoś odgadnąć, w którym z nich są musli. Postawił oba na blacie kuchennym, po czym zawołał – Shizu-chan!

- Nie drzyj się durniu, jestem tu – burknął blondyn, wciąż mu się przyglądając.

- Cudownie~ - odpowiedział Izaya – Skoro już chodzisz za mną jak pies, to powiedz mi, które z owocami, a które z czekoladą.

- Te po twojej prawej są z czekoladą.

Izaya skinął głową i po sięgnięciu z szafki dwóch misek, do jednej nasypał owocowych – A ty jakie chcesz?

Shizuo nieco się zdziwił. Nie spodziewał się tego, że Izaya w ogóle zaproponuje mu coś do jedzenia – Z czekoladą – odpowiedział, tym samym wydmuchując z płuc obłoczki dymu.

Nie kłopocząc się używaniem stołu w kuchni, poszli z miskami na kanapę. Izaya siedział po turecku i powoli jadł płatki, a Shizuo spalał do reszty swojego papierosa.

- Zrobiłbym może coś lepszego, ale nie za bardzo mam jak – powiedział brunet.

- A umiesz coś lepszego? – zapytał Heiwajima. Jakoś nie potrafił sobie wyobrazić gotującego Izayi.

- Jajko, jajecznicę, omlety… nic zmyślnego – wzruszył ramionami – Nie przepadam za gotowaniem. Zwykle robi to Namie.

Shizuo skinął głową, nieco dziwnie się czując z myślą, że przez niego Izaya nie może sobie nawet zrobić ciekawszego śniadania. Chociaż po chwili doszedł do wniosku, że nie powinien był myśleć o takich bzdurach. Nie żeby to, co się stało Izayi, było dla Shizuo bzdurą, tylko… po prostu nie chciał już o tym wszystkim myśleć – wiedział, że nic dobrego z tego nie wyniknie.

- Shizu-chan? – z niepoukładanych i chaotycznych myśli Shizuo wyrwał głos siedzącego obok Izayi.

- Co?

- Nic… tylko tak cicho siedzisz, jakby cię nie było – odpowiedział mu informator.

Blondyn odruchowo skinął głową. Ponownie zapadła niezręczna cisza. Izayi najwyraźniej ona nie przeszkadzała, ale Shizuo denerwował fakt, że jedyny dźwięk rozchodzący się po pomieszczeniu to stukanie łyżek o miski. Postanowił się odezwać, ale zanim zdążył w ogóle zastanowić się nad tym, co chciałby powiedzieć, Izaya go uprzedził.

- Shizu-chan, która godzina?

Heiwajima wyciągnął z kieszeni spodni swoją komórkę i sprawdził godzinę – Dziesiąta… - po powiedzeniu tego westchnął cierpiętniczo na myśl o drodze do Ikebukuro, jaka go czeka – Będę musiał się zbierać do pracy.

- Fajnie tak nie musieć wstawać na ósmą – zaśmiał się Izaya, odstawiając pustą już miskę na stolik.

W międzyczasie Shizuo dopił pozostałość swoich płatków i starł wierzchem rękawa wąsy, które utworzyły się od mleka – No to lecę – mruknął, wstając z kanapy i zaczął się zbierać, najpierw zakładając kamizelkę, a później wiążąc swoją muchę.

- Zadzwonię, gdybym cię do czegoś potrzebował – powiedział brunet, rozsiadając się wygodniej na kanapie i pilotem włączył odtwarzacz. Z głośników zaczęła płynąć muzyka prawdopodobnie będąca ścieżką dźwiękową z jakiegoś filmu lub anime.

Shizuo jedynie lekko się uśmiechnął – sam nie wiedział dlaczego. Ten delikatny uśmiech sam wkradł się na jego usta. Chwilę później odwrócił wzrok od Izayi i wyszedł z mieszkania, trzaskając przy tym drzwiami tak, aby Izaya usłyszał, ale żeby ich też przy tym nie rozwalić. Chodziło po prostu o to, żeby informator wiedział, że Shizuo już nie ma.

Gdy Izaya faktycznie został sam, wziął głęboki oddech i rozluźnił się. Wsłuchiwał się w muzykę, nie wiedząc za co innego może się zabrać, jeśli chce po prostu się odprężyć i po lenić. Telewizji pooglądać przecież nie mógł, a surfowanie w Internecie nie było tak samo proste, wygodne i przyjemne jak kiedyś, więc wydawało mu się, że słuchanie muzyki jest dla niego najlepszym rozwiązaniem.

Przesłuchał nieco ponad trzy utwory, aż w końcu mu się to znudziło. Nie należał do osób, które mogły zbyt długo usiedzieć w bezruchu. Wyłączył odtwarzacz. Cichemu skrzypnięciu skórzanej kanapy, gdy wstawał, potowarzyszyło ciche szurnięcie buta. Izaya zastygł, wytężając słuch. Shizuo jednak jeszcze nie wyszedł?

Lekko zmrużył oczy i wsłuchiwał się w otaczającą go ciszę. Była ogłupiająca.

- Namie-san?! – zawołał, zastanawiając się, czy to może jego sekretarka bez słowa weszła do apartamentu.

Lekko zmarszczył brwi i westchnął, kręcąc głową. Być może tracił rozum? Cicho parsknął śmiechem – musiało mu się przesłyszeć. Zaczął iść w stronę swojej sypialni, gdzie leżał jego laptop, ale zanim w ogóle dotarł do schodów, ponownie się zatrzymał. Lekko zacisnął dłoń na poręczy. Usłyszał kolejne szurnięcie. Tym razem nie mogło mu się przesłyszeć. Dźwięk za jego plecami był zbyt wyraźny.

Powoli się odwrócił, czując dziwne uczucie niepokoju. Zupełnie jak wtedy, gdy jeszcze widział – jakby zaraz miał oberwać automatem, albo znakiem drogowym.

- Czujny jak zawsze, – po salonie poniósł się czyjś głos oraz tym razem bardzo wyraźne kroki – a obstawiałem, że po utracie wzroku będziesz miał depresję.

Izaya zmarszczył brwi. Nie znał tego głosu i wyraźnie wyczuwał zagrożenie. Tym bardziej, że tej osoby nie widział. Ten ktoś mógł mieć broń.

- Trochę za nisko mnie cenisz – powiedział Izaya z lekkim uśmiechem na twarzy i cicho się zaśmiał – Mogę wiedzieć z kim mam przyjemność?

- Ze zwykłym pionkiem w rękach swojego szefa.

Informator mimowolnie się uśmiechnął – więc doszło do tego, czego tak się obawiał. Najwyraźniej było to czymś nieuniknionym

- Jeśli jesteś sam, to naprawdę mnie to rani, jeśli wiesz, o co mi chodzi – powiedział nieco rozbawiony brunet.

Sam nie wiedział, czy grał dupka z przyzwyczajenia, czy też może z braku innych możliwości. Właściwie to miał w głowie pustkę. Co zrobić? Jak sobie z tym poradzić? Na pewno nie samemu…

- Po co wysyłać więcej niż jednego człowieka do zabicia niewidomej osoby? – prychnął nieznajomy – Jesteś przecież bezbronny.

Izaya mimowolnie się skrzywił. Tak, był bezbronny i doskonale o tym wiedział. Jednakże przyznanie się do tego przed samym sobą, a usłyszenie tego od kogoś innego, to dwie różne rzeczy.

- No, nie ma co przedłużać.

Wzdrygnął się, gdy usłyszał towarzyszący tej wypowiedzi dźwięk odbezpieczanej broni. Ma tak zginąć? Tak… po prostu? Tak szybko i… zwyczajnie? W dodatku w swoim własnym mieszkaniu?

Był rozczarowany.

Ale gdyby…

- Mógłbym chociaż wiedzieć za co ginę? – spytał nagle, chcąc nieco to wszystko wydłużyć.

- Wkopałeś Watanabe gościom z Awakusu, czyżbyś zapomniał?

- Ach, to… – Izaya delikatnie się uśmiechnął na myśl o swoim ostatnim zleceniu.

Nie przypuszczał, że Watanabe aż tak się pogniewa. Jednak psocenie się i próby zniszczenia sojuszu rosyjskiej mafii z Awakusu-kai, to poważne wykroczenie, prawda? Niedziwne, że Shiki się na niego pogniewał. Prawdopodobnie Watanabe stracił nawet palec, albo kilka… albo go wywalili… albo nie żyje.  Izaye jakoś nieszczególnie to obchodziło, on po prostu pracował. Miał dowiedzieć się, kto był winien i się dowiedział, koniec. Niczego więcej od niego nie chciano.

- Ale nie zrobiłem tego sam – dodał po chwili.

- Mam pewność, że to nie blef, boo..?

Izaya, aby ukryć zdenerwowanie, po raz kolejny się uśmiechnął – był mistrzem w udawaniu.

- To chyba logiczne, że nie byłem w stanie przeczytać tych papierów – wyjaśnił – Leżą na biurku. Połowę roboty wykonała osoba, która mi je czytała – gdy usłyszał szelest kartek, miał pewność, że facet właśnie je przeglądał.

- Ale to nie oryginały? – bardziej stwierdził niż spytał.

- Kopie kopii, które otrzymałem.

Informator po raz kolejny zadrżał, kiedy usłyszał odgłos przedzieranego papieru. Obawiał się, że kolejny dźwięk jaki usłyszy, będzie dźwiękiem wystrzału, który zakończy jego życie.

Darcie papieru nie ustępowało. Mężczyzna najwyraźniej chciał zniszczyć dowody – całkiem możliwe, że szef całej tej akcji kazał także zniszczyć oryginały znajdujące się w siedzibie Awakusu. W końcu podwójni członkowie byli teraz wszędzie.

Izaya postanowił powolutku przesunąć się w stronę schodów. Skoro mężczyzna jest teraz zajęty darciem papierów, to znaczy, że musiał odłożyć broń i odwrócić od niego wzrok. Gdyby tylko udało się Izayi dotrzeć na piętro i zamknąć się w sypialni… zdążyłby do kogoś zadzwonić, zanim zabójca jakoś sforsowałby drzwi.

- Nie ruszaj się – uciął krótko.

Cholera…

- Kto ci pomagał?

- Heiwajima Shizuo.

Na tę odpowiedź mężczyzna parsknął śmiechem – On cię nienawidzi, czemu miałby to robić?

- Pewne rzeczy się zmieniają, obecnie pracujemy razem – Izaya odpowiedział nieco za chłodno, ale mimo wszystko idealnie odgrywając swoją rolę.

Gorzej jeśli Namie postanowi nie przyjść sobie dziś do pracy… wtedy cały trud informatora włożony w przeciąganie tego, pójdzie na marne.

- Nawet pięciolatek by w to nie uwierzył – stwierdził mężczyzna.

- Sądzisz, że jestem na tyle głupi, aby wymyślać w swojej obronie tak debilne kłamstwo?

Izayi odpowiedziała cisza.

- No dobra, pomagał ci i co? Jego też zabić?

- Byłoby miło – brunet skinął głową.

- Ty chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego, ile to wymaga wkładu. Pozbycie się dwóch ciał, to nie to samo, co pozbycie się jednego.

- W portfelu mam wystarczająco dużo pieniędzy, aaale zejdźmy z tematu~ w końcu naprawdę nie chciałbym opłacać pozbycia się swojego własnego ciała – Izaya nieco już się rozluźnił, ponieważ poczuł, że w pewnym sensie jest górą nad tym gościem. W końcu udało mu się nawiązać kontakt, a przynajmniej tak mu się wydawało – Wiem, że to twoja praca i masz mnie zabić, a nie wdawać się w skomplikowane i zbędne dyskusje… jednakże, skoro jestem bezbronny i nie mogę niczego zrobić, to chyba pozwolenie mi porozmawiania z twoim szefem nie będzie żadnym ryzykiem, prawda?

- Uprzedzono mnie, że będziesz manipulować– parsknął śmiechem – i muszę ci przyznać, że jesteś w tym nawet niezły… ale nic z tego.

Rozkaz to rozkaz, co? Izaya poczuł jak skręca mu się w brzuchu. Trafił do punktu wyjścia. Gość był nieugięty. Jeśli zaraz nie pojawi się Namie, to Orihara naprawdę zostanie za-…

- Hej, Izaya! – trzaśnięcie drzwiami oraz znajomy głos – Zapomniałem zapalnicz-…

- Cholera – mężczyzna syknął, wyraźnie zdenerwowany – Nie ruszaj się, bo zarobisz kulkę.

Izaya zmarszczył brwi. Shizuo był naprawdę cholernie nieprzewidywalny. Żeby pojawić się tak nagle…

- Nie celuj tym we mnie, bo źle skończysz – warknął blondyn.

Informator zacisnął dłonie w pięści. Nie miał teraz czasu na myślenie o nieprzewidywalności Shizuo. Ważne było, że z tego co właśnie usłyszał, na celowniku znajdował się teraz nowoprzybyły, a nie on. Więc to chyba odpowiedni czas na…

Izaya cofnął się trochę. Tyłem wszedł na pierwszy schodek schodów, potem drugi… ostrożnie przeszedł na trzeci.

- Mówiłem, żebyś się nie ruszał, Orihara! – wydarł się mężczyzna z bronią.

Shizuo spiął się, kiedy zobaczył, że to kleszcz znowu jest na celowniku. W dodatku ten facet wyglądał, jakby już tracił cierpliwość… co jeśli strzeli? Cholera, w co ta menda się wpakowała?! – pomyślał sobie blondyn. Kiedy przez chwilę patrzył na Izaye, dostrzegł, że lekko zadrżały mu kolana. Wyglądał na spiętego.

Blondyn zacisnął dłonie w pięści. Jeżeli zaraz czegoś nie zrobi, to… Shizuo poczuł, jak wszystkie jego mięśnie się spinają. Wykorzystując fakt, że nie celowano już w niego bronią, szybko podszedł do mężczyzny i wytrącił mu z dłoni pistolet, który przed tym jednak zdążył wystrzelić. Po mieszkaniu poniósł się odgłos wystrzału. Shizuo złapał mężczyznę za kołnierz i uniósł wysoko w górę, gotów nawet i wyrzucić go przez okno. Naprawdę niewiele brakowało, jednak coś go przed tym powstrzymywało. Zdenerwowany tym faktem, znokautował trzymanego przez siebie gościa, uderzając go z główki, po czym niezbyt zainteresowany jego stanem, puścił go, tym samym pozwalając mu upaść na ziemię.

Wyglądało na to, że już po wszystkim. Trochę jakby… za łatwo poszło, ale to w końcu Shizuo, więc nie było co się dziwić. Jednakże mimo wszystko Heiwajima miał złe przeczucie, że coś nadal jest nie tak.

Przeniósł wzrok na Izaye. Brunet siedział na schodku, jakby właśnie ugięły się pod nim kolana. Shizuo zamarł, gdy przypomniał sobie odgłos wystrzału.

- Dostałeś? – spytał, czując rozchodzącą się po jego ciele panikę. Niepewnie podszedł bliżej informatora, kątem oka zerkając na nieprzytomnego faceta, aby upewnić się, że na pewno jest już nieszkodliwy.

- N-nie wiem… - odpowiedział wyraźnie bledszy niż zwykle Izaya. Zupełnie jakby był przestraszony, niezależnie od tego jak bardzo nie pasowało to do jego osoby.

Shizuo lekko zmarszczył brwi i rozejrzał dookoła. Gdy zobaczył w ścianie ślad po kuli, odetchnął z ulgą, a jego złe przeczucia wyparowały – Nie dostałeś – oznajmił, domyślając się, że Orihara prawdopodobnie jest w lekkim szoku.

Izaya poczuł jak gula w jego gardle zanika. Powoli wypuścił z płuc powietrze. Kiedy usłyszał odgłos wystrzału, jego ciało jakby zareagowało samo. Po prostu… myślał, że to już koniec. Niczego nie bał się tak bardzo jak śmierci. Chciał żyć tak długo, jak tylko to możliwe. Nie miał ochoty na przedwczesne opuszczanie swoich ludzi.

- A ty dostałeś? – zapytał, słysząc zbliżające się kroki Shizuo.

- Nie.

Blondyn podszedł bliżej kleszcza i złapał go za rękę, chcąc tym samym pomóc mu wstać. Jednak mimo że Shizuo starał się delikatnie podciągnąć go w górę, Izaya wciąż siedział. Brunet nieco mocniej ścisnął jego dłoń i przyciągnął chłopaka do siebie. Shizuo natychmiast zrozumiał, o co mu chodzi i usiadł na schodku obok niego, po raz kolejny kontrolnie spoglądając na nieprzytomnego mężczyznę.

- O co chodziło? – spytał w końcu Shizuo.

Izaya zmarszczył brwi, zapominając o fakcie, że wciąż trzyma dłoń Shizuo. Dotyk i ciepło jego dłoni wydawało mu się być czymś naturalnym. Czując je, wiedział, że blondyn naprawdę tu teraz jest.

- Nasze zlecenie – odpowiedział brunet – To miała być zemsta.

- Chodzi o tego Wata…

- Watanabe – dokończył za niego Izaya, słusznie domyślając się, że Shizuo zaciął się dlatego, że po prostu tego nazwiska nie pamiętał.

Heiwajima skinął głową. Więc to ten gość, o którym rozmawiał z Shikim Izaya, gdy oddawali dokumenty…

Na chwilę zapadła cisza. Shizuo po raz kolejny zerknął na znokautowanego przez siebie faceta. Wydawało mu się, że niedługo się obudzi. Ponownie przeniósł wzrok na Izaye – wyglądał na naprawdę spokojnego, ale nie w pozytywnym sensie. Bardziej jakby głęboko nad czymś rozmyślał.

- Często zdarza ci się takie coś? – zapytał.

Izaya skinął głową, nadal bezustannie „wpatrując się” w przestrzeń, a jego wyraz twarzy niewiele mówił.

Blondyn poczuł dziwny ucisk w żołądku. Wydawało mu się, że coś powinien zrobić. Że z kleszczem jest coś nie tak. Że może tego po nim nie widać, ale trzeba go pocieszyć.

- Ale jeszcze nigdy nie byłem w tego typu sytuacji tak bezbronny – dodał cicho brunet. Jego głos był jakby trochę smutny. Tylko trochę, lecz jednak nie umknęło to uwadze Shizuo.

- Bałeś się?

Izaya nie odpowiedział, przez co Shizuo miał wrażenie, że odpowiedź na nie brzmi „tak”. Ucisk w jego żołądku jedynie się przez to nasilił. W końcu Izaya naprawdę mógł zostać zabity, każdy by się w takiej sytuacji bał – nawet jeżeli idealnie ukrywał to przed swoim zabójcą.

Izaya zamrugał dwukrotnie, gdy poczuł jak otacza go bardzo przyjemne ciepło. Dotyk drugiego ciała oraz zapach papierosów i znajomego perfumu.

- Shizu-chan, co ty robisz? – spytał, cicho się przy tym śmiejąc.

- Nie wiem… czułem, że powinienem – przyznał szczerze, wciąż przytulając Izaye.

- Głupek z ciebie – odpowiedział nadal rozbawiony, ale mimo wszystko odwzajemnił uścisk, także oplatając Shizuo ramionami.

Jakoś… potrzebował tego. Może i to wyjątkowo ludzka potrzeba, ale przecież sam też był człowiekiem – siebie również za to kochał. Jedynie Shizuo nienawidził, chociażby za to, że był na tyle nieprzewidywalny, aby go uratować… oraz na tyle nieprzewidywalny, aby w ogóle go przytulić.

- Wiesz… dzięki, Shizu-chan – powiedział, zamykając przy tym oczy.

- Ale to nie zmienia faktu, że jesteś zawszonym palantem – mruknął w odpowiedzi Shizuo.

- A ty pierwotniakiem i rybią gałą~ - zaśmiał się brunet i odsunął się od blondyna, zaczynając nieco trzeźwiej już analizować całą sytuacje. Wstał na nogi i zszedł ze schodów – Trzeba zadzwonić do Shikiego i o wszystkim go poinformować – oznajmił – Pozbycie się tego gościa zostawimy ludziom z Awakusu… a póki co, przydałoby się go czymś związać, w razie gdyby się obudził… słusznie się domyślam, że jest nieprzytomny, prawda Shizu-chan?

- Mhm – mruknął Shizuo, wciąż siedząc na schodach i z lekkim zamyśleniem przyglądał się Oriharze. W pewnym sensie nie rozumiał, jak ten mógł tak szybko ochłonąć i przejść do tak poważnych spraw jak praca. Ale tym czego nie rozumiał jeszcze bardziej, było to, czemu chciał go znowu przytulić.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jakoś nie mam dziś ochoty na pisanie rozległej części "od autora" #YOLO    hehehe, gimb ze mnie =c= 

Ach~ muszę sobie kupić jakiś puder, bo mój z Avonu mi się kończy, a za chuja nie wiem jaki kupić ;/ coś polecacie~? Taki co nie zapycha porów i najlepiej tani xD jakie ja mam wymagania o_o  heheh

aaaa~no i mam za sobą pierwszy odc. Mekakucity actors, ostatnio wam o tym pisałam. Zapowiada się fajnie, ale trochę mało ten pierwszy odc. zdradził xP No i Kagami rozpierdolił system w ostatnim odc. KnB =w= odkładałam obejrzenie od dawna, bo nie chciałam końca tej serii, no ale bywa  </3   trzeci sezonie, kiedy nadejdziesz~? ;c; Chcę więcej Akashiego ._.

*wzdycha*  no proszę, nawet jak mi się nie chcę, to i tak piszę rozległą część "od autora" xD przysięgam! To się samo napisało!!