Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 15

Mam takiego ogromnego leeniaaaa, że normalnie nic mi się nie chcę, ale kilka dni pod rząd mnie tak powkurwiano, że aż usiedzieć nie mogłam (niczym Shizu) i się zmotywowałam do pisania! Yey~  adrenalina jest jak skarbnica pomysłów i weny - szczególnie kiedy tak sobie powolutku ulatuje i zanika

Zapraszam do czytania i wielbcie razem ze mną siłę adrenaliny~

~~~~~~~~~~~

Rozdział 15

- Shizu-chan, czy ty jesteś masochistą~?

Gdy Shizuo usłyszał to pytanie, jego oczy były wciąż zamknięte. Dopiero po chwili je otworzył i odwrócił się na kanapie, by zobaczyć wyraz twarzy bruneta. Malowała się na niej powaga lekko przełamana nieodłącznym dla niego uśmieszkiem. Pytał na serio.

- Nie jestem – odpowiedział pewnie blondyn.

- Nie~? A mi się wydaję, że jednak jesteś.

Izaya znowu przysunął się do kanapy, od której wcześniej nieco się oddalił i położył rękę na głowie znienawidzonej przez siebie osoby. Zrobił to wyjątkowo delikatnie, ale tylko po to, aby potem mocno zacisnąć palce na miękkich blond włosach. Zanim Shizuo zdążył odtrącić jego dłoń, a nawet unieść swoją własną, brunet mocno odchylił mu głowę, szarpiąc przy tym za jego włosy.

- Ugh… puszczaj, durniu – warknął groźnie Heiwajima, wyraźnie zdenerwowany tym na co sobie pozwalał Izaya.

- Podoba się? – zapytał, przy czym jego uśmiech się pogłębił. Mocniej zacisnął palce.

- Izaya, masz dwie sekundy na to, żeby mnie puścić, bo inaczej ci w tym bardzo niedelikatnie pomogę – wysyczał przez zęby blondyn – I ani trochę mi się to nie podoba!!

Informator rozluźnił pięść i wzruszył ramionami. Wciąż trzymał dłoń na głowie chłopaka przed sobą i w zastanowieniu lekko go po niej pogładził – Może to masochizm psychiczny, co? – mruknął.

Shizuo strącił sobie z głowy obcą dłoń i z przymrużonymi oczyma spojrzał na jego zamyślony wyraz twarzy. Pustość oczu Izayi jedynie pogłębiała to na jak bardzo zamyślonego wyglądał.

- Coś ty się tak uparł z tym masochizmem? – burknął, odgarniając sobie z oczu potarganą teraz grzywkę.

- Bo ty się zawsze nad czymś użalasz, Shizu-chan – zaśmiał się cicho, a na jego ustach wymalował się łagodny uśmiech – A potem tylko źle się przez to czujesz. Mam rację~?

Shizuo zmarszczył brwi. Musiał przyznać, że było w tym trochę racji. Zdecydowanie zbyt często myślał. O swojej sile, o tym jak nazywali go ludzie dookoła, o tym co zrobił Izayi… o wszystkich złych rzeczach. Rzadko kiedy myślał o tych dobrych.

- To raczej zwykły pesymizm – westchnął, spoglądając na Izaye od dołu, a ten jedynie obszedł kanapę dookoła i ponownie na niej usiadł, zajmując swoje poprzednie miejsce obok Shizuo.

- Podział na masochistów i sadystów jest ciekawszy – powiedział, rozsiadając się wygodnie i zadarł łokcie o oparcie kanapy.

- A ty to pewnie sadysta, co? – prychnął blondyn.

- Bardzo optymistyczny sadysta – skinął głową, dumnie się przy tym uśmiechając – Albo może jestem realistą… wszystko jedno~

Przez chwilę siedzieli cicho. Izaya z zadowoleniem „patrzył” przed siebie, podczas gdy Shizuo nieświadomie mu się przyglądał, zastanawiając się, czy to o czym teraz rozmawia z Izayą ma w ogóle jakiś sens. Pewnie nie.

- Jak tak teraz o tym myślę… - zaczął brunet – to trochę śmieszne, że przez tyle lat, to masochista chciał zabić i ukatrupić sadystę – zaśmiał się – Powinno być na odwrót, nie sądzisz, Shizu-chan?

- Skończ już z tym, nie jestem żadnym masochistą – wywrócił oczyma Heiwajima i posłał chłopakowi obok niechętne spojrzenie.

- Ze swoim „nienawidzę przemocy” nie nadajesz się na sado, Shizu-chan – Izaya lekko się skrzywił – W ogóle jesteś na to za miękki. A skoro nie jesteś sado, to musisz być maso. Nie można być nikim.

- Aha, czyli ja jestem miękki?! – warknął groźnie.

- Ktoś kto nie panuje nad swoimi emocjami zawsze będzie miękki. Miękki, słaby i łatwy do zmanipulowania – odpowiedział z politowaniem – Wystarczy dobrze zagrać ci na emocjach. Chociaż i tak twoja nieprzewidywalność wszystko komplikuje. Może to mechanizm obronny? – zaśmiał się krótko – Chociaż nie, tego nie powinno się starać wyjaśnić. To po prostu cecha potworów – powiedział z zadowoleniem i odchylił głowę w tył, lekko przymykając przy tym powieki.

Shizuo przez chwilę jeszcze mu się przyglądał, po czym cicho prychając, odwrócił wzrok w bok – Debil – bąknął pod nosem, a Izaya słysząc to cicho się zaśmiał. Przez jakiś czas się nie odzywał, z ciekawości chcąc zobaczyć, czy Shizuo jakoś przerwie ciszę, ale ten milczał.

- Wiesz.. – mruknął niepewnie Shizuo w tym samym momencie, w którym Izaya zaczął swoje pytanie od słowa „Czy”.

Brunet ponownie cicho się zaśmiał. Czemu ta Bestia była nieprzewidywalna nawet w kwestii tego, kiedy decydowała się coś powiedzieć? – Co takiego wiem, Shizu-chan? – dopytał, wciąż asymetrycznie się uśmiechając – Trochę głupio pytać informatora o coś takiego, nie sądzisz?

- Nieważne – burknął – Tym swoim gadaniem mnie zniechęciłeś – burknął, odchylając głowę w tył i z ciężkim westchnieniem zaczął wpatrywać się w sufit.

- Nie jest mi jakoś szczególnie przykro – wyprany z jakiegokolwiek przejęcia głos bruneta jedynie potwierdzał jego słowa. Po chwili nawet nie wiedząc, że robi to samo co Shizuo, ponownie odchylił głowę w tył, spojrzenie swoich pustych oczu znowu wlepiając w przestrzeń nad sobą.

- Też jesteś tak dziwnie zmęczony? – odezwał się po chwili Shizuo.

Izaya cicho mruknął w odpowiedzi, skinając przy tym głową – Zabawa w ciuciubabkę jest męcząca.

Heiwajima zacisnął dłoń w pięść, gdy to usłyszał i spojrzał na siedzącego obok chłopaka – Tylko, że to ja niosłem cię całą drogę z Ikebukuro do Shinjuku – przypomniał mu po raz kolejny.

Izaya jedynie cicho zaśmiał się w odpowiedzi.

Kilka dni później

Pokój wypełniał intensywny zapach wody kolońskiej oraz dymu papierosowego. Znajdujące się na prawo od wejścia okno wpuszczało do środka niewiele światła, a ciemna kolorystyka i ogólny wystrój sprawiły, że Shizuo wchodząc do środka poczuł się nieco przytłoczony. Niekontrolowanie nieco mocniej ścisnął trzymaną przez siebie dłoń Izayi, którego zmuszony był tu przyprowadzić.

- Mam nadzieję, że dotarliście bez żadnych… - odezwał się siedzący na skórzanej kanapie Shiki – niedogodności – dokończył, spoglądając na ich splecione dłonie. Szczerze powiedziawszy był tym zaskoczony.

- Nie, Shiki-san. Będąc eskortowanym przez twoich ludzi, nie byliśmy nawet w stanie kichnąć, a co dopiero się pobić~ - odpowiedział mu rozbawiony informator i puścił dłoń Shizuo.

Doskonale znał to pomieszczenie i nie potrzebował pomocy blondyna w poruszaniu się po nim. Niestety, gdy przeszedł trzy kroki i posunął się nawet o jeszcze jeden w przód, lekko zmarszczył brwi. Po trzecim kroku powinien był znaleźć się przy kanapie, a czwarty krok miał sprawić, aby mniej więcej dotknął jej czubkiem buta. Więc czemu…?

- Kazałem tu zrobić małe przemeblowanie – wyjaśnił yakuza, widząc jego zmieszany wyraz twarzy – Chyba się nie gniewasz?

- Nie… skąd – powiedział sztucznie, wciąż stojąc jak kołek. Nie wiedział gdzie się ruszyć. Po chwili cicho się zaśmiał. Złośliwość Shikiego była  tak wyrafinowana, że doświadczanie jej było nawet przyjemne, a co ważniejsze – bardzo ciekawe. Odruchowo  lekko się odwrócił, gdy usłyszał za sobą kroki, które od razu rozpoznał, kroki Shizu-chana. Blondyn złapał go za rękaw i poprowadził w stronę kanapy, bezceremonialnie go na nią popychając, po czym sam usiadł obok.

- No więc przechodząc do rzeczy. Po co ta maskarada z samochodem i dlaczego w ogóle mieliśmy tu przyjść? – spytał jak zwykle zirytowany Heiwajima – Jeśli po kleszcza przyjechał samochód, to mógł dotrzeć tu beze mnie.

- Oczywiście, że Orihara-san mógł przyjechać sam, ale teraz pracuje on z tobą w duecie – powiedział wyraźnie nieprzekonany co do tego, czy dobrze dobrał ostatnie słowo – Więc uznałem, że jako członek tego przedsięwzięcia chciałbyś tu być. To chyba znacznie lepsze, niż pozwolenie nam decydować o wszystkim za twoimi plecami, Heiwajima-san. W końcu jesteś tego częścią.

Shizuo jeszcze przez moment przyglądał się yakuzie, po czym z głośnym westchnienie opadł na oparcie kanapy, która cicho zatrzeszczała – Wszystko jedno – mruknął, sięgając do kieszeni po papierosa, ale zanim zdążył wyciągnąć z kieszeni zapalniczkę, zapalił mu go jeden ze stojących w pokoju ochroniarzy. Shizuo zmarszczył brwi ze zdziwienia i zaciągnął się, nie wiedząc czy patrzeć na Izaye, czy może Shikiego. Czuł się jak kosmita – po prostu wiedział, że tu nie pasuje. Wypuszczając z ust obłoczki dymu, doszedł do wniosku, że w sumie to i tak ma to wszystko w dupie.

- No ale po co samochód? – burknął po chwili.

- Fakt, że chodzę z tobą za rękę, nie za dobrze wpływa na mój wizerunek, Shizu-chan – tym razem odpowiedział mu Izaya – Ludzie są zbyt przyzwyczajeni do naszych bójek, a aż tak obojętny na ich zdanie być nie mogę. Zresztą im mniej osób wie o mojej ślepocie, tym dla mnie bezpieczniej.

- A od kiedy to dbasz tak o bezpieczeństwo? – prychnął bardziej do siebie i odwrócił wzrok w bok.

Izaya nagle klasnął w dłonie, uśmiechając się po swojemu – No dobra~ jeśli będziemy tak przejmować się zrzędzeniem Shizu-chana, to nigdy nie załatwimy tego, po co tu przyszliśmy, prawda~?

Shizuo nie zrozumiał, czemu Izaya tak dobitnie zakończył temat, ale – gdy po chwili namysłu znalazł odpowiedź na swoje pytanie – zrozumiał. Izaya po prostu nie chciał się przyznać do tego, że jest teraz bezbronny. Przed sobą może i tak, ale nie przy wszystkich. Dlatego chciał uniknąć zagrożenia.

Shiki rzucił na stolik, który znajdował się pomiędzy dwoma kanapami, teczkę wypełnioną papierami. Sunęła ona przez jakiś czas po blacie, kilka razy się okręcając, aż w końcu dojechała do Shizuo, tuż na wyciągnięcie jego ręki.

- Przeczytaj i streść Oriharze. Pierwsza strona póki co wystarczy – powiedział, spoglądając na zegarek.

Shizuo westchnął i przy okazji sięgania teczki, zgasił swojego papierosa w leżącej na stoliku popielniczce. Gdyby nie fakt, że był oczyma Izayi, to by tego nie czytał, ale skoro musiał…

Lekko zmarszczył brwi, wodząc wzrokiem po linijkach tekstu. Brzmiało to jak zarys fabuły jakiegoś filmu, albo mangi. Chociaż z drugiej strony ludzie ginęli codziennie. Blondyn nabrał do płuc powietrza, chcąc zacząć mówić, ale Shiki mu przerwał, zasłaniając swoje usta palcem wskazującym.

- No to jak mam mu to niby streścić, skoro nie chcesz żeby oni słyszeli?! – warknął zdenerwowany i skinął podbródkiem na ochroniarzy, jednocześnie powstrzymując się przed zgnieceniem trzymanej przez siebie teczki.

Izaya słysząc pytanie swoich oczu, cicho się zaśmiał – Gdyby Mairu nadal miała pięć lat, to powiedziałaby, że „przez ucho”.

- Huh?

- Na ucho, Shizu-chan, szeptem – odpowiedział mu zirytowany – No chyba, że po tylu latach ryczenia i wrzeszczenia, zapomniałeś już jak to jest mówić cicho.

Szczerze to brunet miał ochotę zabrać mu teczkę i samemu to sobie przeczytać – gdyby tylko mógł.

Shizuo natomiast odłożył teczkę na stolik, ponieważ rzeczywiście był bardzo bliski zgniecenia jej i nachylił się nad Izayą. Mógłby mu nawet odgryźć to pieprzone ucho, ale lepiej nie odbierać mu kolejnego zmysłu, bo jeszcze będzie musiał robić mu za zastępstwo ucha.

W pustych oczach bruneta zabłysnęła dobrze znana Shikiemu iskierka. Oznaczało to, że zaciekawiło go to, co usłyszał właśnie od Shizuo. Yakuza przyglądał im się z zamyśleniem i przeniósł wzrok na nadgarstek Orihary. Gdy lekko zmrużył oczy, dostrzegł powoli znikające już zasinienie wokół niego. Szef Awakusu tego nie wiedział, ale duży siniak znajdował się także na brzuchu informatora – pamiątki po zabawie w ciuciubabkę z Shizuo. Shiki lekko się uśmiechnął, w pewnym sensie domyślając się, że to blondyn tak mocno ścisnął jego nadgarstek. Każdy inny człowiek musiałby się w końcu nieźle natrudzić, aby zafundować komuś aż tak fioletowego i rozległego siniaka.

W dodatku sam Orihara nawet nie wiedział, że go ma – mógł się jedynie domyślać po bólu rozchodzącym się w tym miejscu, gdy je dotykał.

Kiedy Shizuo odsunął się od Izayi, uśmiech bruneta się pogłębił – Interesujące, Shiki-san – powiedział w końcu – Rozumiem, że w teczce jest więcej informacji, tak?

Yakuza skinął głową, – Tak – po czym westchnął i nachylił się nad stolikiem. Otworzył teczkę wskazując Shizuo jedną z kartek – Znajduje się tu kilka list z nazwiskami i kopii dokumentów, ale co do najważniejszych rzeczy nie mamy pewności.

- I ja mam się zająć potwierdzeniem tego co tu jest oraz szukaniem brakujących informacji?

- Tak właściwie to wy – sprecyzował yakuza.

- No tak… - mruknął Shizuo i jeszcze raz wziął od Shikiego teczkę.

***

- Dowody… huh? – mruknął do siebie Izaya – Shizu-chan, kiedy dokładnie Awakusu-kai przedłużyło umowę z rosyjską mafią?

Gdy Izaya usłyszał szelest kartek, zrozumiał, że Shizuo musi zajrzeć do papierów, aby się upewnić – Tydzień temu – odpowiedział.

- Powinnam być zaskoczona tym, że się dogadujecie? – gdy Izaya usłyszał głos Namie, trochę się zdziwił. Myślał, że była w kuchni, albo wyrwała się do Seijiego. To naprawdę do niej niepodobne, aby tak długo siedziała cicho i niczego nie komentowała.

Zmarszczył brwi, niezadowolony z wytrącenia. Jego potok myśli i skojarzeń powiązanych ze zleceniem od Shikiego właśnie został przerwany. Westchnął, lekko obracając się na swoim fotelu przy biurku.

- Tak się po prostu lepiej pracuje – odpowiedział Shizuo, a po jego głosie łatwo było stwierdzić, że właśnie wzruszył ramionami.

- Chociaż twoje nastawienie i marudzenie, że już masz swoją pracę i nie powinieneś tego robić i tak jest irytujące – Izaya mówiąc to, uśmiechnął się nieco złośliwie.

Żyłka na skroni Shizuo delikatnie zapulsowała. Siedział na drugim – zazwyczaj zajmowanym przez Namie – miejscu przy biurku Izayi. Po blacie były porozrzucane papiery od Shikiego, których blondyn nie potrafił w żaden sposób uporządkować, aby wygodnie mu się je przeglądało. Był pewien, że Namie pewnie by umiała, ale jakoś niespecjalnie chciał prosić ją o pomoc. Od jakiegoś czasu jedynie leżała rozwalona na kanapie i z niewielkim zainteresowaniem przeglądała strony czasopisma. Jej postawa sama w sobie odpowiadała słowem „nie” na każde możliwe pytanie bądź prośbę.

Shizuo także westchnął i odchylił się w tył na krześle, zupełnie tak, jak gdyby właśnie odrabiał zadanie domowe. Dwoiło mu się już w oczach od tych wszystkich słów i chciał już pójść do domu, ale doskonale wiedział, że był to winny Izayi. I tak przecież nie miał jakichś szczególnych zainteresowań, więc jeśli bycie oczyma Orihary będzie traktował jako hobby, to nie będzie to takie złe – a przynajmniej tak mu się wydawało.

- Shizu-chan – odezwał się po jakimś czasie i mimo że wyraz jego twarzy był opanowany, to w oczach błyszczało dziecięce wręcz podekscytowanie - Możesz iść do domu. Do jutra nie będę cię potrzebował – powiedział, nie ruszając się z miejsca i w zastanowieniu lekko przygryzł swój kciuk.

- Wpadłeś na coś? – spytał zaskoczony Shizuo i lekko poderwał się ze swojej dotychczasowej pozycji, to znaczy: przestał leżeć głową na blacie biurka.

- Tak, można tak powiedzieć. Mam teorię, a dowody uda mi się utwierdzić za pośrednictwem bardziej doświadczonych osób niż ty, więc… - lekko się uśmiechnął – więc obecnie jesteś tak jakby zbędny.

- Uhm.. – mruknął cicho Shizuo. Właściwie to nie poczuł się urażony, miał przeczucie, że powinien, ale tak naprawdę bardzo mu ulżyło, że może po prostu bez wyrzutów sumienia iść sobie do domu i zająć się swoimi sprawami – No to idę, późno już trochę – powiedział, wstając od biurka i wziął z oparcia okupowanej przez Namie kanapy swoją kamizelkę oraz muchę, którą wcześniej zdjął – Na razie.

Dwa dni później

- Przypomnij mi, dlaczego ja się na to wszystko zgodziłem – mruknął skonany blondyn. Był nieco zsunięty z kanapy i tak samo jak Izaya, z którym stykał się ramieniem, zadzierał nogi na stoliku do kawy.

- Bo musiałeś – odpowiedział mu Izaya, który czuł rozchodzące się po jego ciele ciepło.

- No tak…  - Shizuo obojętnie spojrzał w swój kieliszek i po raz kolejny się napił – To był cholernie męczący dzień.

Izaya skinął głową, a do jego uszu po raz setny dotarł cichy dźwięk lodu obijającego się o wnętrze szklaneczki – A ilu osobom dzisiaj dowaliłeś w pracy? – zapytał, chwilę później czując, jak Shizuo wzruszając ramionami, lekko go przy okazji trąca.

- Chyba trzem – mruknął niepewnie.

- To nie tak dużo.

- Ale musieliśmy oddać Shikiemu dokumenty… i znowu tam siedzieć… rozmawiać z nim – powiedział blondyn, czując jak jego twarz zalewa otępiająca fala ciepła. Właściwie to był tak zmęczony, że mógłby tu nawet zasnąć – Rozmawianie jest męczące.

- To się zamknij i odpoczywaj – zaśmiał się Izaya nieco rozbawiony – Nie mów, że pleciesz bzdury, bo już jesteś pijany, Shizu-chan~?

- Nie jestem pijany! – warknął – No i nie o takie rozmawianie mi chodzi. Teraz rozmowa nie jest męcząca, ale z Shikim to jest tak sztywno, poważnie i trzeba myśleć, co się mówi, a to jest właśnie tak upierdliwie męczące.

- Przyznaj się, leń z ciebie – Izaya mówiąc to, lekko szturchnął blondyna łokciem – A może tracisz kondycję, bo mnie nie gonisz, co? I teraz męczą cię nawet zwykli dłużnicy.

- Ja nie tracę kondycji – bąknął Shizuo, stawiając sobie kieliszek na brzuchu i wyciągnął z kieszeni spodni papierosy. Po zapaleniu i zaciągnięciu się, powiedział – Robiłem już bardziej wyczerpujące rzeczy, niż ganianie cię po mieście.

Izaya skinął głową, przyznając mu rację. W końcu Shizuo to był Shizuo. W jego słowniku nie było czegoś takiego jak kondycja. Zbił całą armię dzieci Saiki, więc nie powinno się po nim spodziewać jakiegokolwiek pogorszenia jeśli chodzi o siłę.

Na jakiś czas zapadła cisza. Izaya doszedł do wniosku, że blondyn nie ma siły już rozmawiać. Sam nieszczególnie miał na to ochotę. Też był zmęczony.

Nawet się nie zorientowali, kiedy zasnęli. 

~~~~~~~~~~~~~~

No i ogólnie to mam coś fajnego w planach jeśli chodzi o 16 rozdział~ Śmiechowo by było, jakby się okazało, że to będzie miało tyle samo rozdziałów, co "Zakład" o.o