Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 14

*umiera* Heeej~ chora jestem, ale napisałam :~)  gile w nosie, itp. No, ale mam ferie, więc jest ekstra~~ =w=

Miłego czytania~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział 14

Po zjedzeniu kolacji Shinra i Izaya jeszcze przez jakiś czas rozmawiali w salonie, podczas gdy Celty zmywała naczynia. Tematem ich rozmowy był oczywiście Shizuo i jego obecna  „współpraca” z brunetem oraz Awakusu-kai. Jak można się tego było spodziewać Kishitani nie był co do tego wszystkiego przekonany, ale uznał, że skoro Izaya mniej już mówił o zrobieniu krzywdy Kasuce, to i tak było lepiej niż wcześniej.

Później ich rozmowa zeszła na nieco bardziej normalne tematy i Shinra jak zwykle zaczął się wychwalać swoją najprawdziwszą w świecie miłością do Bezgłowej.

- Która godzina? – spytał nagle brunet.

- Dochodzi dwudziesta pierwsza – odpowiedział mu doktorek – Musisz już iść? – zapytał wyraźnie rozczarowany, gdy zobaczył, że Izaya wstaje z kanapy.

- Właściwie to nie muszę, ale chciałem coś jeszcze zrobić – mruknął, uśmiechając się asymetrycznie, a Shinra w odpowiedzi lekko skinął głową.

Informator zadzwonił do Shizuo i nie racząc się nawet przywitać, rzucił mu jedynie krótkie „Możesz już przyjść”, po czym się rozłączył. Nie wiedział, jak długo zajmie blondynowi dojście tutaj, ale i tak założył już swoją kurtkę i czekał na niego razem z Shinrą w przedpokoju. Opierał się o ścianę, rozmawiając z nim jeszcze trochę o nic nieznaczących pierdołach, a gdy usłyszał dzwonek do drzwi, lekko się uśmiechnął.

- Dość szybko, jak na kogoś, kto lubi się gubić – prychnął Izaya, wypominając blondynowi jego poprzednią wpadkę w Shinjuku, gdy ten nie potrafił znaleźć drogi do kawiarni.

- Zamkij się – burknął Shizuo, nawet nie zaszczycając go spojrzeniem i skinieniem głowy przywitał się z doktorkiem.

Nagle do przedpokoju weszła Celty z błękitnym zawiniątkiem w dłoni. Podsunęła Shizuo swoje PDA, na którym już wcześniej coś napisała i dała mu paczuszkę – [Jedliśmy mochi, więc trochę ci zostawiłam].

Kiedy Shizuo przeczytał wiadomość, odniósł niejasne wrażenie, że dziewczyna właśnie się do niego uśmiecha, mimo że tak naprawdę nie miała głowy. To była jedna z tych rzeczy, które po prostu się czuło.

- Dzięki, Celty… - mruknął cicho i lekko uśmiechnął się pod nosem. Zrobiło mu się nawet miło.

- Co dostałeś?~ - spytał zaciekawiony Izaya, dźgając blondyna łokciem między żebra.

- Nie twoja sprawa – warknął blondyn. Denerwowało go to, że kleszcz wszystko chciał wiedzieć.

Shinra jedynie nieco się uśmiechnął, w pewnym sensie ciesząc się, że był świadkiem tego, jak ta dwójka w końcu nie skakała sobie do gardeł, a Celty w tym czasie utworzyła blondynowi reklamówkę ze swojego cienia, aby łatwiej niosło mu się swoje mochi i żadne z nich nie zostało przypadkiem zgniecione.

- Jesteś moją Rybią Gałą, więc powinieneś mi mówić, co widzisz~ no więc, co dostałeś, Shizu-chan? – dopytał brunet, a gdy Shinra usłyszał nowe przezwisko blondyna, zakrył usta dłońmi i powstrzymał się przed wybuchem śmiechu.

- Paczkę widzę – burknął, nie zdradzając Izayi żadnych ważnych detali i posłał doktorkowi wrogie spojrzenie.

Gdy w końcu dwójka wrogów wyszła z budynku, niższy z nich lekko się uśmiechnął. Z jakiegoś powodu, gdy Shizuo to zobaczył, ogarnęło go zirytowanie. Uśmiech bruneta nie był złośliwy, ale wyraźnie mówił, że jest zadowolony, a skoro Izaya był zadowolony, to znaczy, że coś szło zgodnie z jego pokręconymi planami, a ta myśl jakoś nieszczególnie uśmiechała się do Shizuo.

- Shizu-chan, ładna dziś pogoda,  co nie? – zapytał nagle informator.

- A no ładna – burknął blondyn, wciąż stojąc w miejscu. Normalnie to zaczął by już iść, ale fakt, że Izaya się go puścił mu to uniemożliwiał.

- Tak myślałem… - powiedział spokojnie – a są chmury?

Shizuo uniósł głowę, spojrzał na granatowe niebo i widniejący na nim księżyc. Była pełnia i na część księżyca znajdującą się po prawej powolutku nasuwały się ciemne obłoczki.

- Są – powiedział w końcu, wciąż nie odrywając wzroku od nieba.

- Uhmm… - mruknął cicho brunet.

Rozłożył ręce na boki, niczym dziecko dla zabawy balansujące na krawężniku. Posunął się trzy kroki do przodu, robiąc to ostrożnie, tak aby o nic się nie potknąć. Shizuo przeniósł na niego wzrok dopiero wtedy, gdy usłyszał ciche szurnięcie i nieco zdziwiony przyglądał się plecom Izayi, który stał teraz w innym miejscu.

Nagle, Orihara szybko odwrócił się na pięcie, stając przodem do blondyna – Shizu-chan, bawiłeś się kiedyś w ciuciubabkę~? – spytał z zamkniętymi oczyma i uśmiechem na twarzy, który bardziej pasowałby do dziecka. Jednak Shizuo nie dawał się na to nabrać. Wyczuł, że pod spodem gdzieś głęboko pod tym niewinnym uśmiechem krył się znienawidzony przez niego szaleńczy grymas.

Izaye nieszczególnie zdziwiło milczenie, szczerze powiedziawszy, to tego się spodziewał – że Shizuo nie odpowie. Posunął się o kolejne kilka kroków, tym razem w tył, przez co jeszcze bardziej oddalił się od blondyna – Ja się nie bawiłem – powiedział i w jednej chwili niewinność jego uśmiechu znikła, zamieniając się w dobrze znane wszystkim szaleństwo i nieprzewidywalność – nie chciałbym, żeby ominęło mnie to doświadczenie – dodał, po czym zaczął się kręcić w kółko, głośno się przy tym śmiejąc.

Kilku ludzi spojrzało się w jego stronę, ale wszyscy jednogłośnie zdecydowali się to zignorować i poszli się w swoim kierunku, udając, że niczego nie widzieli. Natomiast Shizuo przyglądał się Izayi ze zmarszczką na czole. Nagle poczuł, jak paczuszka z cienia, którą trzymał, staje się nienaturalnie ciężka. Zupełnie jakby aż krzyczała, że tu nie pasuje i jest nie na miejscu. Shizuo rozumiał, że musi coś zrobić. Doskonale wiedział, na czym polega ciuciubabka i co zrobi Izaya, gdy przestanie się kręcić. Mimo to, tylko patrzył.

W końcu śmiech umilkł i Izaya przestał się kręcić. Był strasznie, naprawdę strasznie ciekaw wyrazu twarzy Shizuo oraz tego, co Heiwajima zdecyduje się zrobić. W końcu blondyn był nieprzewidywalny. Zawsze.

Nie mając pojęcia, w jakim dokładnie kierunku zmierza i co ma przed sobą, Orihara zaczął iść. Nie przejmując się faktem, że nie widzi, nawet nie zastanawiając się nad tym, co jest pod jego stopami. Po prostu zaczął iść.

- Izaya, stój! – gdy usłyszał za sobą głos Shizuo, jego uśmiech się pogłębił i prawy kącik ust uniósł się wyżej – Izaya!! – tym razem, mimo posuwania się na przód głos blondyna był słyszalny bliżej, to znaczy, że podszedł – Cholera, zatrzymaj się! – jeszcze bliżej.

Wreszcie Izaya poczuł nagły uskok, podłoże znajdowało się niżej. Jakby jakiś schodek.

- Izaya, ulica!! – gdy Shizuo krzyknął, mocno złapał bruneta za rękę i przyciągnął go do siebie dokładnie w tej samej chwili, gdy przed jego twarzą przejechała głośno trąbiąca furgonetka.

Informator poczuł się tak, jakby coś ciężkiego przygniotło mu płuca. Zupełnie jakby ten świst, który poczuł, nie był tylko świstem, a jego ciało faktycznie zostało uderzone przez pojazd. W dodatku głośniej oddychał i czuł jak waliło mu serce, przez przypływ adrenaliny lekko mrowiło go podbrzusze. Zaczął się ponownie śmiać, jednak tym razem zamiast szaleństwa słyszalna była w tym histeria, która nieomal graniczyła z czymś podobnym do rozpaczy. Izaya wolną dłonią, która lekko się trzęsła, odgarnął włosy z twarzy i powoli odwrócił się w kierunku Shizuo. Wyraźnie słyszał, że blondyn też głośno oddycha i czuł mocny – a właściwie to bolesny – uścisk na swoim nadgarstu.

Shizuo go odciągnął. Heiwajima Shizuo go uratował!  Uratował go przed śmiercią, mimo że dwa tygodnie temu sam prawie do niej doprowadził!! 

Izaya zaczął się śmiać jeszcze głośniej, aż w końcu jego policzki lekko przez to poczerwieniały.

Shizuo natomiast poczuł jak wzdłuż jego kręgosłupa przebiega zimny dreszcz. Czuł i wyraźnie widział, że z Izayą jest coś nie tak, a nawet trochę się bał. W końcu Orihara był nieobliczalny, a przed chwilą jedynie to udowodnił.

- To było takie przewidywalne! – krzyknął na cały głos brunet, a z jego twarzy nie znikał ten niepokojący wyraz.

Zmarszczka spomiędzy brwi Shizuo nie zniknęła nawet na sekundę, a teraz jedynie się pogłębiła. Wciąż milczał, po prostu coś mówiło mu, że odezwanie się jest nie na miejscu. W dodatku skrycie obawiał się, że jak powie coś nie tak, to Izaya znowu zrobi coś szalonego.

Uśmiech z wciąż zarumienionej od śmiechu twarzy chłopaka powoli znikał. Czuł jak do jego dłoni –  której nadgarstek wciąż mocno trzymał Shizuo – przestaje dopływać krew, ale nieszczególnie go to obchodziło.

- Powinieneś był zrobić coś, czego się nie spodziewałem – powiedział, wyglądając i brzmiąc przy tym na zrezygnowanego. Shizuo wciąż czuł, że coś jest nie tak – Powinieneś był… powinieneś pozwolić mi umrzeć – podsumował krótko, a jego spojrzenie zrobiło się w pewnym sensie ostre, ale mimo to nie było w nim widać ani odrobiny żalu lub jakichkolwiek pretensji względem Shizuo – Skoro wcześniej prawie mnie zabiłeś, to czemu nie pozwoliłeś mi teraz zginąć? I tak uznano by to za samobójstwo lub niefortunny wypadek – zaśmiał się, ale tym razem płytko i krótko – Tym lepiej dla ciebie. Przynajmniej o nic by cię nie oskarżono. Mógłby-

- Zamknij się! – wydarł się głośno Shizuo, niekontrolowanie mocniej zaciskając dłoń, przez co niewidomy chłopak lekko się skrzywił. Jego oddech ponownie przyspieszył – Gdybym nadal chciał cię zabić, to już dawno bym to zrobił! – warknął.

- Och, czyli teraz już nie chcesz, tak~?

Izaya zachichotał trochę wymuszenie, ale jego spojrzenie cały czas pozostawało tak samo ostre.

- Może jednak jesteś nieprzewidywalny… - zastanowił się na głos.

- Izaya, przestań już i chodź stąd, ludzie się patrzą – stęknął Shizuo wyraźnie się poddając i zirytowany pociągnął Izaye w kierunku, w którym już wcześniej powinni byli się udać.

- A niech się patrzą! – krzyknął, unosząc wolną rękę w górę, a na jego twarzy znowu wymalował się w pewnym sensie histeryczny uśmiech – Skoro ja nie mogę patrzeć na nich, to niech chociaż oni patrzą na mnie!!

- Do końca już oszalałeś… - powiedział cicho blondyn i zaczął mocniej ciągnąć bruneta, ruszając go przy tym z miejsca. Wyczuwając, że stawia opór, blondyn pociągnął go nieco mocniej – No chodź, idziemy – wysyczał groźnie przez zęby, ale Izaya jak na złość zaparł się nogami i wyraźnie nie miał zamiaru nigdzie iść.

- Shizu-chan, puść mnie, ty amebo! – krzyknął w końcu brunet, ale wyraźnie chciał to zrobić po to, aby przyciągnąć na siebie większą uwagę ludzi i wprawić będącego z nim blondyna w jeszcze większe zakłopotanie. A co tam! Niech sobie myślą, że blondyn właśnie użera się z jakimś wariatem! Dopóki Shizuo czuł się z tym niewygodnie, to Izaya był w stanie kontynuować tę szopkę – Shizu-chan, to boli! – powtórzył, starając się wyrwać. Czuł, że coś jest nie tak. Blondyn zaczął go ciągnąć mocniej i oczywistym było, że jeśli chodziło o siłę, to Izaya nie miał szans. Dziwne uczucie niepokoju się nasiliło, gdy ponownie krzyknął, żeby go puszczono. Wiedział, czemu krzyczy i się wyrywa, wiedział, czemu ciągnie to przedstawienie, ale z jakiegoś powodu jego powody go nie przekonywały. Może przekonywałyby kogoś innego, ale z pewnych przyczyn nie jego samego.

Nagle poczuł mocne uderzenie w brzuch i z głośnym, ale stłumionym krzykiem nachylił się w przód i starając się złapać oddech. Zaczął kaszleć, a gdy do jego oczu napłynęły łzy, Shizuo przerzucił go sobie przez ramię, burcząc coś pod nosem o wariactwach kleszcza.

***

Izaya zdążył się już poddać. Przestał krzyczeć i się szamotać, ale nie dlatego, że nie miało to sensu, tylko dlatego, że się zmęczył. Luźno zwisał przewieszony przez ramię Shizuo i wyraźnie odczuwał każdy jego krok, wdychał jego intensywny zapach oraz słyszał i czuł jego miarowy oddech oraz spokojne bicie serca.

Tyle ludzkich rzeczy w tak nieludzkim człowieku… - pomyślał sobie.

Przez chwilę zastanawiał się nad wznowieniem krzyków i ponownym stawianiem oporu, ale gdy doszedł do wniosku, że skoro i tak nie zobaczy przerażonych lub zdziwionych twarzy mijanych przez Shizuo przechodniów, to nie ma to najmniejszego sensu.

Wciąż bolał go brzuch i nadgarstek, w dodatku ramię blondyna nieprzyjemnie wbijało mu się w miednicę. Nagle blondyn lekko go podrzucił jakby z obawy, że ten spadnie i wtedy właśnie Izayi zsunął się na głowę kaptur. Niewidomy chłopak delikatnie się przez to uśmiechnął.

- Jesteś ciepły – odezwał się cicho, przez co nieco zaskoczył Shizuo, który przez bezustanną ciszę myślał, że Izaya śpi.

- A ty szalony.

Przez uzyskaną odpowiedź, brunet cicho i łagodnie zachichotał – Hej, Shizu-chan…

- Czego? – odburknął mu blondyn.

- Czujesz się choć trochę skażony? – zapytał wyraźnie ciekaw, ale jego głos wciąż zachowywał spokojne brzmienie.

Shizuo zmarszczył brwi, wciąż trzymając Izaye pod kolanami, żeby nie ześlizgnął mu się z ramienia i nie poleciał na twarz – A czemu bym miał? – zapytał, nie rozumiejąc, o co mu chodzi.

- No bo mnie dotykasz.

Izayi odpowiedziała cisza, więc postanowił ponownie się odezwać.

- A ja dotykam ciebie. W ogóle jesteśmy w tej chwili blisko siebie. Zdecydowanie bliżej niż zwykle.

- No i co z tego? – mimo ciężaru, Shizuo mówiąc to i tak wzruszył ramionami, przez co brunet lekko się skrzywił, gdy ramię chłopaka wbiło mu się mocniej w miednicę.

Orihare nawet trochę zdziwiła taka odpowiedź, przez co jego dziwne samopoczucie lekko zelżało. Właściwie to czuł się spokojnie jak na siebie, myślał nawet trochę wolniej niż zwykle, ale doszedł do wniosku, że to przez zmęczenie. To był w końcu dość pokręcony dzień.

- Myślałem, że skoro wyzywasz mnie od robali, to uważasz, że roznoszę bakterie i inne takie – zaśmiał się znowu.

- Nie, – odpowiedział stanowczo blondyn, a Izaya poczuł jak o jego biodro ociera się głowa Shizuo, który pewnie się rozglądał – po prostu jesteś upierdliwy.

Znowu zapadła cisza, a jedynym co towarzyszyło im podczas drogi był ten upierdliwy księżyc, który swoim „gapieniem się” zdążył już wkurzyć Shizuo. Byli już niedaleko domu Izayi, a gdy tam się znaleźli, blondyn grzecznie odstawił bruneta na ziemię i bez  pytania wyciągnął mu z kieszeni kurtki klucze, po czym żółtym otworzył drzwi. Kątem oka spojrzał na jego wyraz twarzy, ale z ulgą stwierdził, że pewnie nie postanowi znowu bawić się w ciuciubabkę i obaj bez słowa weszli do środka.

- Grzeczny pies przewodnik~ – zaśmiał się Izaya i stając na palcach lekko podrapał Shizuo po głowie.

Blondyn zmarszczył brwi – To, że nie jesteś skażony, nie znaczy, że możesz się spoufalać – burknął, odtrącając jego dłoń.

- W sumie racja, Shizu-chan~ - mówiąc to, informator ściągnął kurtkę i przewiesił ją przez kanapę – możesz mieć wszy – uśmiechnął się złośliwie i usiadł na kanapie.

- Nie mam wszy! – zaprzeczył szybko Shizuo, niezadowolony z tego, że brunet znowu robił się złośliwy.

- Jak to nie masz?~

- Nie mam! – warknął groźnie, czując jak pulsuje mu brew.

- A ja to co? – zapytał, odwracając się w jego stronę.

Shizuo dwukrotnie zamrugał, przyglądając się jego pustym oczom, po czym sam lekko się uśmiechnął i usiadł na kanapie obok niego – Dziwny z ciebie wybryk natury – westchnął.

- Do takiego wniosku dochodzisz po siedmiu latach znajomości? – zapytał Izaya, rozpinając kieszeń swojej kurtki, ale gdy włożył tam rękę, trafił jedynie na komórkę. Odpiął drugą kieszeń i wyciągnął z niej fioletowe okulary, po czym podał je Shizuo.

Blondyn wziął od niego okulary i nie odpowiedział na pytanie – Jesteś dzisiaj jakiś inny – mruknął, chowając swoje szkła do kieszonki w kamizelce. Jednak teraz coś mu nie pasowało. Jakby wcale nie powinny się były w tej kieszonce znaleźć.

- Raczej bardziej zmęczony.

Shizuo spojrzał na niego pytająco i lekko zmarszczył brwi – Po czym ty jesteś zmęczony? To ja niosłem cię przez całą drogę! – warknął.

Izaya w odpowiedzi się zaśmiał i wzruszył ramionami – Może po tym, że prawie dziś nie zginąłem~? Albo po tym, że za dużo ostatnio myślę. Wiesz, Shizu-chan, trudno jest nie myśleć, kiedy jedyne co się widzi, to nic. W dodatku jestem trochę rozczarowany, bo całe moje życie wcale nie przeleciało mi przed oczyma, kiedy byłem o włos od śmierci – na moment urwał, a słysząc, że blondyn się nie odzywa postanowił kontynuować – Właściwie to zastanawiałem się ostatnio, o czym śnią osoby, które są niewidome od urodzenia. Jak sądzisz, Shizu-chan?

Shizuo oderwał wzrok od sufitu i spojrzał na bruneta. Wlepiał swoje puste oczy przed siebie, zupełnie jakby patrzył na coś, co jest bardzo daleko. Coś, czego Shizuo i nikt inny nie będzie mógł nigdy zobaczyć. Przyjrzał się jego oczom dokładniej i poczuł jak ogarnia go przez to nostalgia.

- Nie wiem, – odpowiedział cicho – ale o czymś na pewno.

Izaya uśmiechnął się delikatnie i wstał z kanapy. Gdy obchodził ją dookoła, czuł na sobie wzrok Shizuo. Stanął za nim i nachylił się nad jego głową – Tym razem chce mieć pewność, że nie podglądasz – powiedział, kładąc dłonie na jego oczach. chwilę później poczuł, jak Shizuo stara się odciągnąć jego dłonie.

- Tylko na co ci to? – zapytał dość sceptycznie blondyn, wciąż trzymając dłonie Izayi. Zupełnie jakby wciąż się wahał i miał zamiar zdecydować, czy rzeczywiście je odciągnąć, w zależności od usłyszanej odpowiedzi.

- No właśnie Shizu-chan… na co mi to? – westchnął, udając, że się zastanawia – A na co ci było rzucenie we mnie znakiem? Na co ci było odebranie mi tego, co kocham w życiu najbardziej?

Shizuo milczał i puścił dłonie Izayi, pozwalając na dalsze zasłanianie sobie oczu. Fakt, że niczego nie widział go irytował, ale mimo to chłód dłoni Izayi był w pewnym stopniu przyjemny.

- A co gdybym popadł przez to w depresje? – kontynuował – Gdybym chciał się przez to naprawdę zabić? Co byś wtedy zrobił, Shizu-chan? Jakbyś się czuł?

- Izaya, przestań już… - przerwał mu w końcu blondyn.

- Ach~ czyli nie chcesz tego słuchać, mam rację? – mruknął, nachylając się nad jego uchem – Czyżbyś przez cały czas skrycie się tego obawiał~? – zachichotał.

- Izaya, zamknij się! – warknął Shizuo, zaciskając swoje dłonie w pięści.

- Bo co? Bo ty tak chcesz? Ja nie chciałem oberwać znakiem, a ty i tak to zrobiłeś, więc czemu niby powinienem był spełnić twoją prośbę, co Shizu-chan? – prychnął z kpiną w głosie – W dodatku jeśli tylko chcesz, możesz mnie od siebie odepchnąć – dodał po chwili – więc, czemu tego nie robisz?

Gdy Heiwajima nie odpowiedział, Izaya sam się od niego odsunął i odszedł kilka kroków w tył. Na jego twarzy znowu malował się wkurzający, asymetryczny uśmiech – Shizu-chan, czy ty jesteś masochistą~?

~~~~~~~~~~~~~~~

Tak dużo śpię i smarkam... *kiwa się otoczona górą chusteczek* nie mam wam nic tu do napisania xD a szkoda~  W jakim terminie macie ferie~? :D W ogóle to chcę jutro do biblioteki ಠ_ಠ namówię mamę jak będziemy jechać do lekarza~ Może znajdę tam Tsukiego i Roppiego~? ^^ Wezmę ich do domu niczym Reina~ಠ_ಠ~~