Durarara!! - Song fick "Other people" - Amy Bowie [Tsukishima x Hachimenroppi]

Heeejooo~~~:D cieszę się, że spodobał wam się rozdział wśto~! Wiem już jak to wszystko porozkręcać i mam nadzieję, że cały czas będzie się coś działo~ ;)  Trzymajcie kciuki *podekscytowana i wgl*

Przechodząc do tematu~ napisałam song ficka, więc zapraszam do czytania~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Other people

Other people wake up in the morning
With a smile upon their face
In freshly laundered linen
One side of my bed has empty space
I try to fill it with a sleeping pill
I think I’m still awake
Still watching other people out my window

Inni ludzie budzą się o poranku z uśmiechem na twarzy, ale Ty się do nich nie zaliczasz. Leżysz w świeżo wypranej pościeli i wpatrujesz się w sufit. Trwa to jakiś czas, aż w końcu się nie nudzisz i wstajesz zrobić śniadanie. Kiedy się budzę, czuję nieprzyjemne zimno i właśnie wtedy orientuję się, że jedną stronę mojego łóżka zapełnia pusta przestrzeń. Znowu zaspałem i obudziłem się jako drugi.

Ostatnio wziąłeś sobie wolne od pracy. Naprawdę mnie to cieszy – możemy przez to spędzać ze sobą więcej czasu. Niestety ja dziś muszę iść do szkoły. Ubieram się, żegnam z Tobą i wychodzę, a gdy wracam, Ty siedzisz na parapecie, pijąc wodę ze szklanki. Na podłodze obok Ciebie leży pudełko tabletek. Kiedy ściągając z ramienia torbę, pytam ci się, co robisz, odpowiadasz mi, że źle się czujesz i chciałeś się przespać, dlatego wziąłeś tabletki. Uśmiecham się do Ciebie pocieszająco i pytam, czy czegoś nie potrzebujesz, może przynieść Ci koc? Ale Ty jedynie kręcisz przecząco głową.

Zabieram z ziemi pudełko tabletek i biorę od Ciebie pustą szklankę, by zanieść to wszystko do kuchni. Chwilę później postanawiam wyrzucić z kieszeni papierki po cukierkach i dwa bileciki. Przed praniem na pewno bym zapomniał, więc lepiej jeśli zrobię to póki jeszcze pamiętam. Gdy nachylam się nad śmietnikiem, widzę w nim zgniecioną kartkę papieru. W dolnym jej rogu dostrzegam znajomy znaczek, który widnieje na każdej stronie mojego notesu. Zastanawiam się, czy może przez pomyłkę nie wyrzuciłeś którejś z moich szkolnych notatek i wyciągam kartkę. Rozwijam ją i czytam, ale jedyne co widzę, to dwa zdania. Natychmiast rozpoznaję Twój charakter pisma.

„Znowu jest mi źle, czuję się pusty jak skorupa.
Staram się ją zapełnić pigułką nasenną”

To znaczy… że o tego typu złe samopoczucie Ci przed chwilą chodziło? Ponownie zgniatam kartkę i wrzucam ją do śmietnika razem ze swoimi papierkami, po czym opieram się dłońmi o blat i biorę głęboki oddech. Świadomość, że tak się czujesz mnie boli. Jakbym miał w klatce piersiowej coś bardzo ciężkiego, to coś ciągnie mnie w dół. Boję się, że upadnę. Na moment zamykam oczy i po raz kolejny nabieram do płuc powietrza. Zaciskam dłonie w pięści. Mój oddech drży. Weź się w garść – mówię sobie w myślach.

Kiedy ponownie wchodzę do salonu, nadal siedzisz na parapecie, ale tym razem opierasz policzek o szybę i Twoje oczy są zamknięte. Kucam przy Tobie i uważnie Ci się przyglądam. Cicho pytam, czy śpisz, ale ty jedynie kręcisz przecząco głową i nie otwierając oczu, mówisz – Wydaję mi się, że jeszcze nie śpię – chwilę później uchylasz powieki, ale nie patrzysz na mnie i wlepiasz wzrok w szybę – Wciąż obserwuję innych ludzi zza mojego okna. Cały czas…

- Innych? – pytam, nie rozumiejąc, o co Ci chodzi.

- Innych niż my – precyzujesz, a gdy patrzę w Twoje oczy, widzę w nich ból, a to sprawia, że ja sam też źle się czuję. Opieram czoło o Twoje udo, przez co słabo się uśmiechasz i nadal przyglądając się ludziom, których nienawidzisz, lekko głaszczesz mnie po głowie.

Other people like each others
Mothers, they make love like proper lovers do
Other people let each other be
They don’t need “someone else” to see them
Every weekend is a dream and it is beautiful

Inni ludzie lubią siebie nawzajem, myślę sobie, stojąc na cmentarzu. Tylko czemu tak bardzo nie lubią nas? Zmęczony ostatnimi ciężkimi tygodniami, stoję pośród tych innych ludzi, patrząc jak po kolei układają przy świeżo przysypanym grobie bukiety kwiatów. Przyglądam im się zaczerwienionymi od płaczu oczyma i mam ochotę na nich krzyknąć, żeby je zabrali. Nie lubisz przecież tych kolorów, więc czemu żaden Twój krewny o tym nie wie? Patrzę na trzymane przez siebie kwiaty. Trzy róże – biała, czerwona i czarna, którą specjalnie przez kilka dni trzymałem w wodzie z atramentem – Twoje ulubione kolory. Zamierzam je położyć na końcu, gdy nikogo już tu nie będzie. Po prostu nie chcę do Ciebie jeszcze podchodzić. Nie martw się, zrobię to. Nie ucieknę, tak jak zwykle mam w zwyczaju. Po prostu nie chcę podchodzić teraz, nie dopóki ci wszyscy inni ludzie sobie stąd nie pójdą.

Nagle wzdłuż mojego kręgosłupa przebiega chłodny dreszcz i gdy zauważam na sobie wzrok Twojej mamy, cały się wzdrygam i leciutko pochylam głowę w przód, kłaniając się przy tym i chowając twarz w szaliku od Ciebie. Zawsze myślałem, że matki, kochają się tak jak kochankowie kochać się powinni, dlatego zdziwiłem się, gdy powiedziałeś mi o jej zdradach. Na początku naszej znajomości nie wiedziałem, że Twoi rodzice się nie dogadywali. Nawet chciałem ich poznać, ale ty mi na to nie pozwoliłeś. Kiedy przez swoje studia zmuszony byłem wyprowadzić się od moich własnych rodziców, zaproponowałeś, żebym zamieszkał z Tobą, bo i tak  Twoje własne mieszkanie wydaje Ci się nieco za duże jak na jedną osobę. Jedyne czego nie przewidziałeś, to reakcji Twoich rodziców. Ja także tego nie przewidziałem. W końcu inni ludzie pozwalają sobie nawzajem być, więc czemu Twoi rodzice nie chcieli pozwolić nam na bycie ze sobą? Czemu tak zawzięcie się z Tobą kłócili? Mówiłeś mi wtedy, żebym się nie przejmował, ale ja i tak czułem się wtedy jak jeden wielki problem.

Kiedy wszyscy już odchodzą i zostaję sam, w końcu podchodzę do wbitego w świeżo zasypaną ziemię krzyża i kładę przy nim trzy róże dla ciebie. Nie rozumiem się, czemu Twoja rodzina wyprawiła Ci pogrzeb chrześcijański. Naprawdę tak mało o Tobie wiedzą? Przecież jesteś ateistą… ja chyba też, nie wiem, nie zastanawiałem się nad tym.

Kucam, kładąc swoje zmarznięte dłonie na kolanach i czuję, że zaczynają mnie szczypać oczy. Teraz kiedy jestem już sam, nie potrafię się powstrzymać i po moich policzkach spływają gorące łzy. Wyciągam dłoń przed siebie. Widzę jak drży, przez co lekko przygryzam wargę. Delikatnie dotykam wilgotnej i zimnej ziemi, która mnie teraz od Ciebie oddziela i zastanawiam się nad tym, czy to miejsce, w którym razem żyliśmy, aby na pewno jest dla nas odpowiednie. W końcu nikt tu nas nie potrzebował. Inni ludzie nie potrzebują „kogoś innego”, takiego jak my, aby ich zobaczył.

Kucam tak jeszcze przez jakiś czas, wciąż cicho płacząc, aż nagle zauważam, że coś białego upada na czarny płatek róży. Przez moje łzy jest to zamazane, więc ściągam okulary i przecieram oczy dłonią. To płatek śniegu. Lekko zadzieram głowę i spoglądam w niebo, chwilę później czując na mokrym policzku zimno. Pada śnieg. Odnoszę niejasne wrażenie, że to coś oznacza, tylko nie mogę zrozumieć co. Dlaczego śnieg spadł akurat dzisiaj?

Powoli wstaje, wiedząc, że nie jestem za ciepło ubrany i niechętnie oraz powoli udaję się do domu, kilka razy oglądając się przy tym za siebie.

Wzdycham, kiedy przypominam sobie, że dziś sobota. Zawsze uważałem, że każdy weekend jest snem i to bardzo pięknym, ale teraz, kiedy nie możemy spędzić tych dni razem, sądzę, że bardziej będzie przypominał koszmar.

Other people wake up in the morning
With a smile upon their face
In freshly laundered linen
One side of my bed has empty space
I try to fill it with a sleeping pill
I think I’m still awake
Still watching other people out my window

Inni ludzie budzą się o poranku z uśmiechem na twarzy. Też kiedyś taki byłem, byłem jak ci inni ludzie, których nienawidziłeś. Ale mimo że to mnie z nimi łączyło, ty i tak traktowałeś mnie inaczej. Inni ludzie zasypiają i budzą się w świeżo wypranej pościeli, podczas gdy ja sam nie pamiętam, kiedy zmieniałem swoją.

Jedną stronę mojego łóżka zajmuje pusta przestrzeń. Brakuje mi ciebie. Kołdra jest strasznie zimna i niezależnie od tego jakbym się nią nie owinął, nie potrafię znaleźć źródła ciepła, którym zawsze byłeś Ty. Bezustannie towarzyszy mi pustka. Po Twoim zniknięciu została ciemna i lodowata dziura. Staram się ją zapełnić pigułką nasenną, a może nawet i dwoma… Leżę w łóżku jeszcze przez jakiś czas. Zamykam oczy i pozwalam się ponieść swoim myślom, które po chwili zamieniają się w ich całkowity brak. Myślę, że wciąż jestem przytomny… w takim razie może wezmę jeszcze kilka tabletek.

Następnego dnia, siedzę na parapecie przy dużym oknie w salonie. Zazwyczaj, to właśnie tutaj czytałeś książki. Opieram się policzkiem o chłodne szkło. Gdy ostatnio spoglądałem w lustro, moja twarz nie była tak zarumieniona jak zawsze. Zupełnie jakby wraz z Twoim zniknięciem z moich policzków odpłynęła cała krew. Mija godzina, dwie… a ja wciąż obserwuję innych ludzi zza mojego okna. Zastanawiam się, czemu Twoja nienawiść do nich skierowana doprowadziła do tego, że postanowiłeś zniknąć. Skoro się nimi brzydziłeś, to chyba nie powinni Cię oni obchodzić, prawda? Więc czemu ci inni ludzie sprawili, że to zrobiłeś?

Wiesz, chyba zaczynam rozumieć jak to jest nie mieć siły ani ochoty na nic,  jak to jest siedzieć w miejscu i patrzeć tępo w jeden punkt, zastanawiając się nad wszystkim, nad czym się tylko da. Zastanawiając się tak długo, jak ma się na to siłę, a później gdy nie ma się już siły na myślenie, zamienia się to w zatapianie się w pustce. Zupełnie jakbym dobrowolnie pozwalał się rzucać falom na morzu, wiedząc, że kiedyś w końcu przez to zatonę. Też tak się czułeś, prawda?

Pozwoliłeś roztrzaskać się falom o skały, a teraz ja pozwalam wciągnąć się im pod powierzchnie wody. Ale to dobrze. Jeśli Ty utonąłeś, to ja też chcę.