Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 10

Cześć~~  ostatnio nie miałam weny, ale dzisiaj tak mnie wzięło,  że napisałam najdłuższy rozdział w całym swoim życiu  ._. Naprawdę. Sami zobaczycie xD  przynajmniej nie będziecie znowu narzekać,  że za krótkie  xD ale żeby nie było,  to tylko jednorazowo~~~ 


  Miłego czytania~^^"

Rozdział 10

Izaya uśmiechnął się do siebie, kończąc połączenie i zatrzasnął klapkę od telefonu. Czy mogło być ciekawiej? Gdyby nie wcześniejszy telefon od yakuzy, to prawdopodobnie nigdy nie wpadłby na coś takiego. A przecież ten obrót wydarzeń dawał mu tak wiele nowych możliwości! Nowych możliwości na zniszczenie Shizuo, które ubariwią jego plan.

Przez chwilę zastanowił się, jak blondyn zareagował na jego nagłe rozłączenie się. Zdenerwował się jeszcze bardziej? Czy może lekko rozchylił usta, nie wiedząc co powiedzieć, ani co zrobić?

Brunet głośno się zaśmiał, domyślając się, że Heiwajima niedługo go odwiedzi. I nie mylił się, niedługo po tym, jak kazał Namie schować głowę Celty za książkami, drzwi mieszkania otworzyły się, z głośnym hukiem uderzając o ścianę.

- Nikt ci nie mówił, że nie możesz mieć wszystkiego, co chcesz?! – krzyknął Shizuo, a Izaya poczuł, jak jest unoszony za kołnierzyk swojego czarnego t-shirtu. Tak, wciąż był w piżamie.

- To samo tyczy się ciebie, Shizu-chan – uśmiechnął się – Nie możesz uniknąć wszystkiego, czego nie chcesz. Potraktuj to jak wizytę u lekarza.

- Lekarza!? – warknął, popychając go z powrotem na kanapę – Ty chyba leczysz na odwrót!

Izaya zachwiał się, czując jak serce podskakuje mu do gardła. Obawiał się, że wcale nie upadnie na kanapę i przez ułamek sekudny w jego pustych oczach widać było strach. Na szczęście Heiwajima był zbyt zezłoszczony, aby to zauważyć. Orihara poczuł ulgę, kiedy upadł na miękką poduszkę, którą niedawno sobie tu przyniósł.

- Shizu-chan, wiesz, że tak naprawdę, to nie masz wyboru? – zapytał Izaya, podnosząc się na łokciach.

- Nie mam? – prychnął – To w takim razie, skoro nie mam wyboru, to niech już ci będzie.

- Serio? – brunet zaśmiał się, unosząc w górę jedną brew. Sarkazm w głosie Shizuo był tak sztuczny, że aż śmieszny.

- Jasne, – wywrócił oczami – a skoro już mam mówić, co widzę, to dookoła nas są same rybie gały – mruknął.

Izaya lekko zmrużył oczy i przestał się uśmiechać. Shizuo specjalnie wspomniał o rybich oczach, prawda? Orihare w pewnym sensie nawet zdziwił fakt, że Heiwajima pamiętał o czyś tak nieistotnym, co wydarzyło się w liceum na lekcji biologii. To, że Izaya zwymiotował na widok rybiego oka rozniosło się po całej szkole, więc nawet jeśli byli w osobnych klasach, to niedziwne, że blondyn się o tym dowiedział.

Tylko czemu wszystko kręciło się wokół oczu!?

- Rozumiem, że nie chcesz dać mi tego, co chcę, ale naprawdę nie musisz tak dobitnie okazywać swojej niechęci, Shizu-chan – powiedział niezadowolony z upartości Shizuo, ale mimo to wygiął wargi w złośliwym uśmieszku.

- Żeby to tylko była sama niechęć – warknął.

Shizuo dość lekko, jak na siebie, kopnął kanapę. Cała zadrżała, a Izaya prawie podskoczył z zaskoczenia i zmarszczył brwi.

- Mógłbyś się uspokoić, Shizu-chan? – spytał Izaya, marszcząc przy tym brwi – Nie wiem, czy zdążyłeś już zapomnieć, ale ja nic nie widzę i martwi mnie to, gdy słyszę trzaski w swoim mieszkaniu, a cała kanapa, na której siedzę, się trzęsie.

Blondyn jedynie prychnął w odpowiedzi i skrzyżował ręce na piersi, mimo wszystko w duchu przyznając kleszczowi rację.

- A więc… skoro nie lubisz przeciągania, to przejdę do rzeczy – powiedział, ostrożnie dobierając słowa. Nie potrafił ocenić jak bardzo zdenerwowany był Shizuo, więc wolał nie ryzykować. Lecz wbrew temu, co myślał Izaya, blondyn nie był aż tak bardzo zezłoszczony – zdążył już nieco ochłonąć.

- Byłoby miło – mruknął na odczepne Heiwajima i usiadł naprzeciwko bruneta, który natychmiast wyłapał cichutki odgłos, jaki wydała z siebie skóra.

- Bycia informatorem nie można się tak po prostu nauczyć – uśmiechnął się z dumą – Trzeba mieć do tego odpowiednie predyspozycje – rozsiadł się nieco wygodniej i uśmiechnął się złośliwie – Oczywiście dla mnie jasne jest to, że ty ich nie masz – zaśmiał gorzko i na chwilę przerwał.

- Ale ja nie mam być informatorem – burknął Shizuo, wciąż niezadowolony z tego, jak Orihara kłapie jęzorem.

- Właśnie dlatego będziesz jedynie oczyma, na mojego zastępce lub pomocnika byś się nie nadawał – powiedział z udawanym wyrzutem – Jesteś zbyt szczerą osobą na te wszystkie manipulacje.

- To chyba nawet lepiej – odetchnął z ulgą były barman. Zdecydowanie wolał być zmuszany do robienia za gały ślepej mendy, niż do bawienia się w zapasowego największego dupka w mieście, czego i tak nie byłby w stanie robić.

Uśmiech na twarzy Izayi zrobił się nieco bardziej delikatny, ale wciąż wyraźnie odbijała się w nim jego arogancja.

- Tylko wiesz, Shizu-chan… ty nawet patrzeć dokładnie nie umiesz – wytknął blondynowi i cicho się zaśmiał.

- To znaczy, że się nie nadaję. Mogę już iść?

Izaya znowu się zaśmiał – Żarty na bok, Shizu-chan. Jeśli pomyślisz o obserwacji, jak o sztuce, to gwarantuję ci, że nawet z brutala takiego jak ty jestem w stanie zrobić artystę.

Znalazł się Picasso… - pomyślał sobie Shizuo, zaciskając dłonie w pięści i wziął głęboki oddech.

- Kiedy chciałbyś zacząć?

- W końcu dajesz mi jakiś wybór? – prychnął blondyn.

- Na to wygląda – Izaya cicho się zaśmiał i na moment przymknął oczy.

Shizuo wzruszył ramionami, jakby zapominając o tym, że brunet go nie widzi. Gdy to sobie przypomniał szybko dodał – Wszystko jedno.

- W takim razie im szybciej, tym lepiej – mówiąc to, Orihara wstał z kanapy – Pójdę się ubrać. Pierwsza lekcja obserwacji odbędzie się w terenie~~

Blondyn zamrugał dwukrotnie – Huh?

***

Kiedy Izaya był w sypialni i się przebierał, Namie zdążyła sobie pójść, przez co brunet był zmuszony do zamknięcia drzwi na klucz. Założył swoją kurtkę z futerkiem i razem z Shizuo wyszedł z apartamentu. Sięgnął z kieszeni kluczyki i jedną ręką namacał dziurkę od klucza, aby następnie wsunąć do niej jeden z nich.

Blondyn lekko zmarszczył brwi, widząc, że kluczyk nie chciał się przekręcić i ponownie poczuł to głupie uczucie w żołądku. Izaya spróbował przekręcić drzwi następnym kluczem, ale on też okazał się być tym nieprawidłowym.

- Shizu-chan – stęknął brunet, wyciągając kluczyk z zamka – Przydaj się na coś i powiedz, przy którym z nich jest żółty plastik. Jest tylko jeden żółty, więc nawet pierwotniak taki jak ty, jest w stanie go znaleźć.

Shizuo nie zdenerwował się, gdy został nazwany pierwotniakiem. Nadal czuł się źle na myśl o tym, że to tylko jedna z wielu czynności, z którymi kleszcz miał teraz problem. Spojrzał na kluczyki w dłoni Izayi. Przy kilku z nich znajdowały się plastiki. Jeden był czerwony, drugi niebieski, trzeci fioletowy. Blondyn wziął z jego chłodnej dłoni klucze i złapał za ten z żółtym plastikiem, po czym podał go informatorowi.

- A więc jednak rozróżniasz kolory~ - pochwalił go, gdy wreszcie udało mu się zamknąć drzwi.

Schował klucze do kieszeni kurtki i zaczął iść w stronę windy. Nacisnął guzik i obaj czekali w milczeniu na ciche ding. Kiedy do niej weszli, Izaya zaczął wodzić palcami po przyciskach, chcąc znaleźć ten z odpowiednią liczbą wypukłych kropek. Nagle jego palce trafiły na coś ciepłego i usłyszał kolejne ding. Winda wystartowała. Shizuo cofnął dłoń od przycisku z napisem P i spuścił wzrok w dół, czując się nieco dziwnie. Skręcanie w żółądku nasilało się za każdym razem, gdy patrzył na bruneta i jego puste oczy.

Izaya także cofnął dłoń, uświadamiając sobie, że ciepło, które poczuł, to palce Shizuo.

Ding.

Drzwi windy się rozsunęły i obaj z niej wyszli. Shizuo wyczekująco patrzył na bruneta, nie wiedząc jak dokładnie spytać o to, co chodziło mu po głowie. Niby pytanie „To gdzie teraz idziemy?” nie było skomplikowane, ale w tej chwili każde zdanie jakiego by nie ułożył wydawało mu się być złe i nieodpowiednie. Natomiast Izaya czuł się zadowolony z ciszy. Jeśli blondyn się nie odzywał, to znaczy, że miał ku temu jakiś powód. Niestety brunet nie był w stanie zobaczyć jego wyrazu twarzy i się go domyślić.

Orihara wyciągnął dłoń w stronę Shizuo i złapał go za rękaw – To teraz pobawisz się w psa przewodnika i będziesz prowadził – uśmiechnął się, mocno wczepiając palce w materiał jego koszuli. Nie chciał się zgubić.

Blondyn lekko uniósł dłoń, spoglądając na zaciśnięte palce bruneta – Pognieciesz mi mankiet – mruknął niezadowolony, z trudem ignorując całe to porówanie do psa.

Izaya wzruszył ramionami, cicho się śmiejąc – Dla mnie to akurat nie problem.

Shizuo ciężko westchnął, spoglądając w stronę wyjścia z bloku – To gdzie mam iść? – spytał.

- W stronę metra. Zatrzymaj się jak zobaczysz McDonalds, powiem ci wtedy gdzie skręcić – powiedział pewnie brunet.

Heiwajima wolną ręką wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i wsadził jednego z nich do ust. Z niezbyt zadowoloną miną wyszedł z budynku, zapalając papierosa i zaciągnął się.

Izaya natychmiast zmarszczył nos – Shizu-chan, odebrałeś mi już wzrok, czy mógłbyś chociaż oszczędzić moje płuca?

Pomiędzy brwiami Shizuo powstała drobna zmarszczka – Zamknij się – burknął, zaciągając się papierosem. Nie miał zamiaru słuchać jego zrzędzenia – Twoje oczy palą, a jak ci to nie pasuje, to znajdź sobie inne.

Izaya lekko się uśmiechnął, gdy wyobraził sobie oko z papierosem, po czym zaczął iść w kierunku, w którym ciągnął go blondyn. Dokładnie słyszał urywki rozmów innych ludzi oraz trąbienie samochódów, ale i tak czuł się tak, jakby był tylko z Shizuo. Gdyby nie trzymał go za rękaw i nie mógł w ten sposób wyczuć jego obecności, to pewnie odnosiłby wrażenie, że jest zupełnie sam.

- Czemu stoimy, Shizu-chan?

- Jest czerwone światło – mruknął blondyn, gasząc swoje papierosa, a po chwili znowu ruszył.

Szli jeszcze przez jakiś czas, aż informator zaczął mrużyć oczy – Shizu-chan – lekko pociągnął go za rękaw, ale blondyn nie zareagował – Shizu-chan – szarpnął nieco mocniej.

- Co? – spytał blondyn, zatrzymując się.

- Bolą mnie oczy.

- Oczy…? – Izaya usłyszał w jego głosie zaskoczenie – Patrzysz na słońce – powiedział w końcu Shizuo.

- Akurat ja nie wiem na co patrzę – powiedział złośliwie brunet, wyraźnie chcąc dopiec głupiemu pierwotniakowi.

- Poczekaj…

Chwilę później Izaya poczuł, że coś jest wsuwane na jego nos. Uniósł dłoń do twarzy i poczuł pod opuszkami palców chłodne szkło.

- Twoje okulary? – spytał autentycznie zdziwiony tym, że Shizuo dał mu coś swojego.

- Ta… – mruknął, rozglądając się dookoła i szukając jakiegoś znaku, który pokazałby mu, w którą stronę do metra.

Wcześniej mijali takie znaki, ale Shizuo musiał najwyraźniej któryś z nich przeoczyć i ominąć jakiś zakręt. McDonalds też nigdzie nie było. Blondyn dalej szedł przed siebie, starając się jakoś odnaleźć drogę, aż w końcu po dziesięciu minutach Izaya się nie zniercierpliwił i spytał:

- Shizu-chan, długo jeszcze? Przecież to nie tak daleko

- Chyba nie.. – wymamrotał niepewnie, nadal się rozglądając.

Izaya westchnął, samemu nie wiedząc co myśleć – Co widzisz?

- Umm… budynek.. i drugi budynek, drzewo…

- Shizu-chan, ile ty masz lat..? – westchnął ponownie Izaya, wolną dłonią rozmasowując skroń – Żeby się zgubić w takim wieku.

- To dlatego, że rzadko opuszczam Ikebukuro – bąknął, zaciskając dłoń w pięść.

- Racja. Gdyby nie Tanaka-san, to pewnie nawet nie opuszczałbyś mieszkania – odparował. Może i w innych okolicznościach uznałby taką sytuacje za śmieszną, ale w tej chwili nie było mu do śmiechu. Jeśli Shizuo się zgubił, to znaczyło, że on sam też był zgubiony, a to nie wróżyło niczego dobrego.

- Jak masz zamiar być złośliwy, to sam sobie znajdź drogę do swojego domu, a ja do swojego! – mówiąc to, Shizuo wyrwał swój pognieciony rękaw z uścisku kleszcza i odszedł od niego kilka kroków.

Izaya natychmiast wyciągnął rękę, starając się złapać Shizuo, ale jego dłoń nie trafiła na nic oprócz chłodnego powietrza. Poczuł natychmiastowe uderzenie paniki. Oczywiście, że blondyn był nieprzewidywalny, ale żeby tak po prostu go zostawić?! Przecież on nic nie widział.

- Shizu-chan! – krzyknął.

Cały się spiął, zaciskając usta w wąską linię i nadal stał jak słup w otaczającej go ciemności. Urywki rozmów przechodzących obok niego ludzi sprawiały, że w pewnym sensie czuł się osaczony. Kochał ludzi, ale teraz kiedy sam nie wiedział w jakim miejscu stoi i kto go dokładnie otacza, na myśl o nich czuł strach. W końcu był bezbronny, a doskonale wiedział jak inni potrafili wyczuć takie rzeczy.

Na szczęście dla bruneta, mimo że Heiwajima go nienawidził, to nie był w stanie tak po prostu go zostawić. Kiedy obejrzał się przez ramię i zobaczył, jak Izaya po prostu stoi na środku chodnika, to nie potrafił odejść. W końcu sam zaciągnął tu kleszcza, więc powinien wziąć za to odpowiedzialność. Zdenerwowany wszystkimi kłębiącymi się w nim emocjami, podszedł do Izayi złapał go za rękę, ciągnąc przed siebie.

- Tylko jak jeszcze raz mnie zdenerwujesz, to naprawdę cię gdzieś zostawię – bąknął wciąż wkurzony.

- Będę trzymał język za zębami tylko i wyłącznie dla własnego dobra – Izaya skinął głową, przez co okulary trochę zjechały mu z nosa. Natychmiast poprawił je wolną dłonią, nie chcąc, żeby spadły na ziemię – A ty lepiej nie wywijaj więcej takich numerów, durna amebo, bo inaczej twój brat straci palec.

- Oo.. – Shizuo udał zdziwionego i znowu się zatrzymał – Czyli jednak ty też czasem się denerwujesz? – spytał, odwracając się do niego przodem i nieco mocniej ścisnął jego dłoń.

- Każdy się czasem denerwuje, Shizu-chan, ale w przeciwieństwie do ciebie, ja nie okazuje tego w tak prymitywny sposób – odpowiedział brunet, także zaciskając swoją dłoń, choć jego uścisk był niczym w porównaniu z tym Shizuo. Skrzywił się – Zaraz będziesz miał na sumieniu także złamanie mi ręki, Shizu-chan – powiedział, chcąc jakoś się wyszarpnąć.

Shizuo jedynie przysunął się do bruneta, zabijając go przy tym spojrzeniem i lekko rozluźnił uścisk na jego dłoni – Może jeśli bym to zrobił, to w końcu byś się zamknął – warknął i znowu ruszył przed siebie, ciągnąc go za sobą.

- Nie dość, że przez ciebie jestem ślepy, to jeszcze chciałbyś złamać mi rękę? – spytał z kpiną w głosie Izaya – Czy to jakiś twój plan, Shizu-chan? Chcesz uzależnić mnie od innych? – prychnął.

Shizuo ponownie się zatrzymał, tym razem nie odwracając się do Izayi. Po prostu przez chwilę stał, patrząc w ziemię i zastanawiał się, czemu usłyszenie tych słów od mendy zabolało, skoro i tak go nie lubił.

- Dobra, przepraszam, – warknął, nadal walcząc z adrenaliną – ale to też twoja wina, jakbyś mnie nie denerwował, to-… - blondyn nagle zamilkł.

- Shizu-chan? – Izaya się zdziwił. Naprawdę nieźle się zdziwił, w końcu nie codziennie słyszy się przeprosiny od swojego wroga. Mimo to jego zdziwienie odbijało się tylko w głosie, wyraz twarzy nie uległ zmianie – Shizu-chan, co tak nagle prze-

- McDonald… - przerwał mu Shizuo – a tam dalej jest metro… to gdzie teraz iść? – spytał już w stu procentach uspokojony przez swoje odkrycie.

Izaya pokiwał głową, trawiąc nową informację. Czyli już nie byli zgubieni… przez chwilę się zastanowił – Naprzeciwko McDonalda jest uliczka, widzisz?

- Uhmm..

- Idź tam – powiedział w pewnym sensie zadowolony z tego, że tak rozkazuje Heiwajimie.

- Noo.. i gdzie teraz? – spytał niepewnie blondyn, rozglądając się dookoła.

- Po lewej powinien być sklep z ubraniami, widzisz? Zaraz obok jest kawiarnia, masz tam wejść.

Shizuo po raz kolejny pociągnął bruneta we wskazanym kierunku – Czemu to akurat musiała być ta kawiarnia, co? – spytał niezadowolony i wszedł do środka.

- Bo tak – odpowiedział krótko Izaya – Stolik w rogu po lewej. Jest wolny?

- Mhm… - Shizuo do niego podszedł i naprowadził Izaye na kanapę – Siadaj.

Brunet namacał kanapę i na niej usiadł, podczas gdy Heiwajima zajął miejsce naprzeciwko.

Do ich stolika natychmiast podeszła wesoła kelnerka z zieloniutkim notesikiem w dłoni. Średniej długości różowe włosy spięte w dwie kituszki podskakiwały z każdym jej krokiem, a usta mieniły się od błyszczyka, który podkreślał jej ładne usta.

- Co podać? – spytała, przenosząc swoje trawiasto-zielone oczy z Shizuo na Izaye, który właśnie ściągał z siebie kurtkę i podsunął okulary z nosa, na czubek głowy – O~Nakura-san! Dawno pana tu nie było~~ - uśmiechnęła się  przyjaźnie, z zaciekawieniem mu się przyglądając – Podać to co zwykle? Znowu trochę pan schudł.. – zaśmiała się – Na pewno dobrze się pan odżywia?

Izaya zaśmiał się, idealnie udając zakłopotanego i posłał przyjazny uśmiech w stronę, z której dobiegał do niego głos dziewczyny – Tak, Mami-chan, to co zwykle – powiedział, starając się bardziej skakać wzrokiem, aby nie sprawiać wrażenia niewidomego. Nie chciał marnować czasu na rozmowę z dziewczyną o tym, co akurat teraz nie było istotne.

- A dla pana? – skierowała pytanie do Shizuo, lekko przy tym dygając i przekręcając głowę na bok. Zdecydowanie była jedną z tych osób, które zarażały dobrym humorem.

- Gorącą czekoladę i lody – odpowiedział nieco przytłoczony jej optymizmem.

- W porządku~ - zapisała sobie – A czekolada ma być miętowa, karmelowa, waniliowa, truskawkowa, czy normalna~?

- Wolniej, Mami-chan, bo Shizu-chan nie zapamięta – zaśmiał się cicho Izaya.

- Miętowa – mruknął Shizuo, mrożąc Izaye spojrzeniem.

- Okej~♪ - zapisała sobie i odeszła skocznym krokiem.

Kiedy dziewczyna oddaliła się wystarczająco, by ich nie słyszeć, blondyn nieco nachylił się nad stolikiem – Czemu Nakura?

- Nie wszyscy muszą wiedzieć, że Orihara Izaya, to ja – uśmiechnął się z dumą – Są tacy, których to odstrasza, albo zniechęca i wtedy nie chcą puścić pary z ust, a nie o to chodzi w tym zawodzie.

Shizuo odruchowo skinął głową, ale gdy po raz kolejny uświadomił sobie, że Izaya go nie widzi cicho mruknął – Mhm…

- Więc… - westchnął brunet, przeciągając się i opadł na oparcie – Jeśli już mam cię uczyć, to musisz wiedzieć, że będę to robił trochę inaczej.

- To znaczy?

- Najpierw praktyka, potem teoria i znowu praktyka – sprostował Izaya, a jeden z jego kącików uniósł się w górę.

- No ale przecież umiem patrzeć, tak? – warknął nieco zirytowany.

Przerwała im Mami, która podeszła do stolika z ich zamówieniem. Izayi podała kawę i jakieś ciemne ciastko z orzechami, według Shizuo prawdopodobnie o smaku ciemnej czekolady, ale tak naprawdę to miało w sobie też rum. Gorzki deser Izayi nawet z wyglądu był totalnym przeciwieństwem słodkiego zamówienia Shizuo. Blondyn spojrzał na to co kładzie przed nim dziewczyna. Góra różnokolorowych gałek wypełniała pucharek po brzegi, a po całości spływała smakowicie wyglądająca czekoladowa polewa. W dodatku aromat mięty dobiegający z czekolady był tak mocny, że czuł go nawet Izaya.

- Shizu-chan, naprawdę… - mruknął jakby lekko rozbawiony brunet – Ty się nigdy nie zmienisz – zaśmiał się, przypominając sobie, jak Shizuo często chrupał coś słodkiego w szkole. Kiedy brunet miał pewność, że Mami już przy nich nie ma powiedział – Skoro uważasz, że umiesz patrzeć, to powiedz, co takiego w niej zauważyłeś.

- Etto.. – zastanowił się przez chwilę blondyn, bebłając lody łyżeczką – Zgrabna-

- Shizu-chan! – od razu mu przerwał, głośno się śmiejąc – Jeśli to jest pierwsze, co zauważasz, to równie dobrze mógłbym powiedzieć, że mam oczy w dupie i jedyne co widzę, to gówno – skomentował jego odpowiedź, wciąż rozbawiony.

- No ale zgrabna jest, to fakt. Fakty chyba są ważne, nie? – Shizuo nie mógł nic na to poradzić, że lekko się zarumienił.

- No dobra, niech ci będzie – Izaya wciąż się uśmiechał i uniósł filiżankę z kawą do ust, lekko ją dmuchając – Coś jeszcze? Czy może twój zwierzęcy umysł myśli tylko o jednym..?

- Wulkan energii.. trochę to przytłaczajce – mruknął w taki sposób, że mogłoby się wydawać, że jest bardziej zainteresowany lodami. Ale tak naprawdę to głęboko się zastanawiał, jak najlepiej odpowiedzieć Izayi.

- Już lepiej – powiedział brunet, dalej pijąc kawę.

Shizuo milczał, jedząc lody i wciąż się zastanawiając.

- To wszystko? – zapytał Izaya, lekko unosząc brwi.

- A czego więcej byś chciał? – odpowiedział niezadowolony blondyn.

- Szczegółów, Shizu-chan, szczegółów – Izaya odstawił filiżankę i lekko nachylił się nad stołem, a jego puste spojrzenie przeszyło Shizuo na wskroś. W jego oczach było coś jakby… żądza, ale taka inna. Żądza informacji.

Izaya naprawdę nie potrafił zrozumieć, jak Shizuo mógł nie dostrzec tak wielu banalnych rzeczy i to naprawdę go irytowało. Nie rozumiał, o czym myślał ten pierwotniak i co siedziało mu w głowie, ale to coś musiało go dekoncentrować. To było dla niego jedyne wytłumaczenie. Przecież Shizuo nie mógł być aż tak tępy! Bardziej ślepy od… od niego samego.

Orihara cofnął się, znowu opadając na oparcie i zaczął się śmiać.

Co to za oczy, które nic nie widzą?

~~~~
Dziękujcie na kolanach Yaarie, bo gdyby nie ona, to rozdział nie byłby zamieszczony i wchodźcie na jej bloga: www.yaoicujemy-fangirlujemy.blogspot.com