Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 3

Po przeczytaniu jednego komentarza od Anonima, strzeliłam sobie z liścia. Mam na myśli osobę, która pisała o tym, że wzrokowcy potrafią wszystko znaleźć z zamkniętymi oczyma. ^^  Dziękuję. Dzięki tobie wpadłam na pomysł, jak ulepszyć fabułę~~ ale, aby to zrobić muszę skasować jedno zdanie z poprzedniego rozdziału (co zrobię zaraz po zamieszczeniu tej notki). Chodzi mi o to "Był typowym wzrokowcem, więc nie radził sobie, gdy niczego nie widział." oraz w poprzednim zdaniu "nie potrafił zapamiętać drogi do łazienki" zmienię na "nie potrafił sam dotrzeć do łazienki". W ten sposób będę mogła dodać nowy wątek, a wy otrzymacie (miejmy nadzieję) ciekawsze opowiadanie.  ^^  Przepraszam za problem i jeszcze raz dziękuję osobie, która mi to wypomniała~~  :*  

~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział 3

Shizuo przechadzał się po parku, paląc przy tym papierosa i wsłuchiwał się w śpiew ptaków. Odnosił wrażenie, że melodia, którą nuciły była mu znajoma. Zaczął się nad tym głębiej zastanawiać i skręcił w dróżkę po prawej. Gdy tam wszedł, zorientował się, że dookoła niego rozchodzi się cień. Nie był to żaden ponury cień. W niektórych miejscach prześwitywały promienie słońca i ślicznie się mieniły, przez co wyglądało to bardziej tajemniczo. Korony wysokich drzew wyrastających po bokach ścieżki, splatały się nad nią, co tworzyło pewnego rodzaju tunel. Niestety był on dość krótki, ale w końcu to Tokio. Tutaj parki nigdy nie są tak duże, jakby się tego chciało. Wypuścił z płuc kłębki dymu i w dalszym ciągu starał się sobie przypomnieć skąd znał tą melodię. Niestety, w jego rozmyślaniach przerwało mu głośne wołanie, przez które melodyjka kompletnie wyleciała mu z głowy. Zdenerwowany odwrócił się w stronę, z której dobiegał ten głos.

- Shi-zu-o! – zawołał Rosjanin, machając do blondyna, ale mimo wszystko jego wyraz twarzy był poważny.

- Simon? – zdziwił się, poprawiając swoje okulary – Cześć, co tu robisz? Rozdajesz ulotki w parku?

- Chcę porozmawiać – odpowiedział – Chodź na sushi. Sushi dobre~! Sprzyja rozmowie – uśmiechnął się.

Blondyn lekko się zdziwił. Domyślał się czego miała dotyczyć ta rozmowa, ale mimo swojej niechęci, zgodził się. Razem z Simonem szli w ciszy przez park i część miasta, aż wreszcie doszli do pustej restauracji. Blondyn niepewnie zajął wskazane przez Simona miejsce i zaczął się rozglądać dookoła. Dziś wcześniej zamknęli? Rosjanin po chwili wrócił do niego z talerzem sushi w ręku, a tuż za nim szedł Dennis.

- Dzień dobry, Heiwajima-san – biały mężczyzna lekko się skłonił i wraz z Simonem zajął miejsce naprzeciwko Shizuo, który z każdą chwilą czuł się coraz bardziej niezręcznie.

- Dzień dobry – blondyn skinął głową, lekko marszcząc przy tym brwi.

- Simon poprosił mnie, żebym tłumaczył ci to co będzie do ciebie mówił po rosyjsku. Dobrze wiesz, że jego japoński nie jest najlepszy – lekko się uśmiechnął.

- Rozumiem… - mruknął cicho, słusznie domyślając się, że szykuje się poważna rozmowa.

- Chodzi o Izaye – zaczął Simon, jeszcze mówiąc po japońsku.

- To raczej oczywiste – westchnął Heiwajima i ściągnął swoje okulary, chowając je do kieszonki w kamizelce.

- Nie czujesz się choć trochę winny? – wtrącił się Dennis.

- Ani trochę – prychnął, opadając na oparcie – Ta menda sobie na to zasłużyła. Zresztą, to nie pierwszy raz, kiedy mu dowaliłem.

Simon odpowiedział po rosyjsku. Normalnie postarałby się powiedzieć coś po japońsku, ale sprawa była dla niego na tyle poważna, że nie mógł sobie pozwolić na żaden błąd. Po chwili odezwał się białoskóry, tłumacząc jego wypowiedź – Możliwe, że tak uważasz, ponieważ nie wiesz wszystkiego. Wiesz co się stało po tym, jak zaniósł go do Shinry? – skinieniem głowy wskazał na Simona.

- Nie. I jakoś nieszczególnie mnie to obchodzi.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że on prawie umarł? Tak naprawdę to na jakiś czas akcja jego serca się zatrzymała – ponownie przetłumaczył szef kuchni.

Shizuo na moment się zawahał. Naprawdę Izaya mógł umrzeć z jego winy? Przecież dobrze wiedział, że nigdy tak naprawdę nie chciał go zabić i nawet już wcześniej o tym myślał – Skoro nic mu nie jest, to w czym problem? – zapytał, lekko zirytowany całą tą rozmową – Przeżył, prawda?

Dennis spojrzał na Simona, czekając aż ten coś powie, ale on się nie odzywał. Po jego wyrazie twarzy było widać, że jest niezadowolony z słów blondyna. W końcu się odezwał, a jego przyjaciel zaraz po nim powiedział – Przeżył, ale określenie „nic mu nie jest” raczej nie jest tym odpowiednim.

Mężczyzna w stroju barmana jedynie prychnął – Jego wariactwo, to już nie moja wina.

- Shizuo, to jest naprawdę poważna sprawa.

- Mam go może przeprosić? – oburzył się.

- Tego od ciebie nie oczekuję, ale powinieneś zrozumieć, że te wasze bijatyki nie prowadzą do niczego dobrego. Przemoc jest bezsensowna.

Blondyn wziął głęboki oddech, łokciami podpierając się o blat stołu i rozmasował swoje pulsujące skronie. Gdy to robił, wbijał wzrok w swój nietknięty posiłek. Przecież i tak oczywistym było, że go nie zje. Od tego typu rozmowy, każdy straciłby apetyt.

- Więc co innego mam niby zrobić, skoro go nienawidzę?! – krzyknął sfrustrowany.

- Nienawiść nie wiąże się tylko i wyłącznie z przemocą, Shizuo – tym razem Dennis powiedział to w swoim imieniu.

- Niestety w moim przypadku tak. Nie potrafię się kontrolować przy kimś, kto jest tak wkurzający! – uderzył pięścią w stół, przez co sushi podskoczyło na talerzu, a pałeczki potoczyły się po blacie i spadły na ziemię – Nienawidzę go tysiąc razy mocniej niż on mnie!

- Sądzę, że po tym co zrobiłeś, to on nienawidzi ciebie mocniej – białoskóry przetłumaczył po raz kolejny.

Gdy Shizuo to usłyszał, lekko się wzdrygnął i cofnął głowę w tył – Jak to? – zdziwił się, nie rozumiejąc o co chodzi – Co mu jest?

- Powinieneś sam się tego dowiedzieć – Dennis tłumacząc te słowa, lekko im przytaknął na znak, że je popiera.

***

Płakał. Pamiętał to jakby przez mgłę, ale był pewien, że płakał. Nie teraz, nie wczoraj, lecz kilka dni temu, zaraz po tym, jak się obudził. Był wtedy zupełnie jak małe dziecko.

- Wtedy? – Shinra odpowiedział na jego pytanie z wyraźnym zdziwieniem w głosie – Cóż, tak właściwie to nie twoja wina. Na początku nie wziąłem tego pod uwagę i byłem zdziwiony twoim zachowaniem, ale byłeś pod wpływem silnych leków przeciwbólowych. To normalne, że puściły ci nerwy i wszystkie emocje się z ciebie wylały.

W pewnym sensie go to pocieszyło. Przynajmniej miał pewność, że nie był słaby i że całe to "załamanie" nie było jego winą. Nie zatracił swojej osobowości.

Mimo wszystko nie potrafił się wyprzeć smutku. Nie był on zbyt przytłaczający, ale cieszył się z faktu, że odczuwał kolejną z ludzkich emocji. Na własnej skórze doświadczał to, czego nie mógł już dłużej obserwować. To było dla niego jeszcze bardziej ekscytujące, lecz mimo wszystko, odczuwał wyraźny niedosyt.

Lekko się uśmiechnął i zaczął bardzo powoli machać nogami. Już od jakiegoś czasu siedział na kozetce w gabinecie Shinry i towarzyszył mu przy jego pracy. Z tego co wiedział, to doktorek segregował jakieś papiery od Shikiego, który zlecił mu zszycie kilku jego rannych ludzi. Niemalże odruchowo to sobie wyobraził. Co jakiś czas do jego uszu dobiegały ciche szmery kartek, ale w jednej chwili wszystko to ustało, aby zostać zastąpionym przez ciszę.

Usłyszał jak Kishitani bierze głęboki oddech – Izaya?

- O co chodzi? – zapytał. Jego ciekawość była jeszcze większa niż zwykle, ponieważ teraz nie mógł się niczego domyślić po wyrazie twarzy. Oczywiście było to także denerwujące, ale starał się to ignorować.

- Możesz sobie wyobrazić ten pokój?

Nieco zaskoczony pytaniem brunet skinął głową.

- W takim razie podejdź do szafki w prawym kącie pokoju – udało mu się wyłapać powagę w jego głosie.

Izaya zsunął się z kozetki, a gdy jego stopy zetknęły się z podłogą, przestał opierać się dłońmi o mebel za sobą. Posunął się o jeden krok do przodu, a następnie zmusił się do następnego, dłońmi szukając punktu podparcia, jakim był stolik, który powinien się znajdować tuż przed nim.

- Nie ufasz sobie, prawda? – Shinra przerwał mu poszukiwania, łapiąc go za jego wyciągniętą w przód dłoń.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – lekko zmarszczył brwi.

- Chodzi mi o to, że nie ufasz obrazowi w swojej wyobraźni. Od dawna polegałeś na tym co widzisz. W parkourze zawsze łapałeś się tego co było przed twoimi oczyma – jego głos był delikatny i lekko przyciszony.

Na twarzy Izayi pojawił się lekki uśmiech. Shinra miał rację. Orihara nie potrafił uwierzyć w coś czego nigdy nie widział – dlatego właśnie był ateistą – tak samo jak i nie potrafił zaufać czemuś, co nie było przed jego oczami. Gdyby tak robił, już dawno byłby trupem. Jeśli podczas ucieczki zaufałby wąskiej, wystającej belce, której nie widział, to z całą pewnością źle by się to dla niego skończyło. Nie mógłby ocenić tego jak solidna była oraz łatwo straciłby równowagę. To, że widział ją w wyobraźni niczego nie zmieniało. Dla niego liczyły się fakty. Był informatorem. Dobrze wiedział, że najlepszymi informacjami były te pozbawione przypuszczeń i oparte na prawidłowej obserwacji. Co z tego, że wiedział o stoliku, który powinien znajdować się gdzieś tu. W wyobraźni nie umiał odtworzyć tego, jak długi w rzeczywistości był jego krok. Wszystko mogło być zupełnie inne, niż w jego przypuszczeniach.

- Trafna diagnoza, doktorze – przytaknął z uśmiechem, zaznaczając ostatnie słowo – Ma pan jakieś zalecenia dla swojego pacjenta? – o dziwo w jego głosie nie było słychać kpiny. Można by raczej powiedzieć, że się bawił.

- Pogódź się z tym, że parkour to już dla ciebie przeszłość i że drobne potknięcie lub upadek przestało decydować o twoim przeżyciu – powiedział Kishitani, a cichy szelest kartek ponownie wypełnił pomieszczenie.

***

Był późny wieczór. Chłodne i orzeźwiające powietrze mieszało się z dymem wydychanym przez blondyna. Spacerował po okolicy, chcąc tym samym ochłonąć po ciężkim dniu w pracy. Naprawdę gorzej chyba już być nie mogło.

Po okolicy rozniosło się głośne rżenie konia, mogące oznaczać tylko jedno.

- Yo, Celty – powiedział cicho Shizuo, unosząc przy tym w górę dłoń.

Bezgłowy Jeździec zatrzymał swój motor tuż przed nim. W czarnej szybce kasku krótko mignęło światło latarni, a dziewczyna zaczęła szybko pisać na swoim PDA.

Blondyn obawiał się, że pewnie ona też chciała zacząć mu wytykać to, jaki był "niedobry" i "okrutny". Chociaż, szczerze w to wątpił. Wiedział, że Celty taka nie była i nawet jeśli nie przejeżdżała tędy przypadkiem, to i tak nie miałaby zamiaru z nim o tym rozmawiać. Znali się wystarczająco długo, aby się przekonał, że za każdym razem, gdy zrobił coś złego, to bezgłowa go wspierała. Nie prawiła mu kazań.

Wiedziała, że nie chciał się takim urodzić oraz wiedziała, że nienawidził swojej siły. Nie potrafiła się na niego złościć z tego powodu. Jego siła ją fascynowała. Nie pojmowała tego, jak człowiek mógł być silniejszy od niej, istoty magicznej, i właśnie to ją tak ekscytowało. Mimo wszystko zdawała sobie sprawę z tego, jakim zagrożeniem potrafił być Shizuo.

[Słyszałam, że nieźle się dzisiaj wkurzyłeś. Chcesz o tym pogadać?] – pokazała mu tekst na ekranie swojego telefonu, a on pokręcił w odpowiedzi głową.

- Co z Izayą? – zapytał.

Nie potrafił nie zadać tego pytania. Po rozmowie z Simonem, wiedział, że nie będzie w stanie porozmawiać z Celty lub Shinrą bez spytania się o niego. Może i Rosjanin nie nakłonił go do zaprzestania używania przemocy, ale przez niego Shizuo nie mógł przestać zastanawiać się co takiego spotkało kleszcza, aby ten zaczął go nienawidzić jeszcze bardziej. W jego głowie kłębiła się masa domysłów. Obawiał się nawet, że Izaya trafił przez niego na wózek, czego nie życzyłby nikomu, nawet Oriharze.

Celty w reakcji na jego pytanie lekko odsunęła się w tył, nie dowierzając w to, co usłyszała. Zaczęła pisać na PDA.

[Już mu lepiej, poniekąd. Znaczy się, chodzi i w ogóle, ale-] – gdy to pisała co jakiś czas jej palce sztywno zawisały nad klawiaturą. Tak samo jak Simon nie wiedziała, czy powinna była zdradzić blondynowi najważniejszy szczegół.

- Ale? – dopytał blondyn, czytając jej z nad ramienia.

Dziewczyna szybko skasowała wcześniejszą wiadomość – [Sądzę, że nie ja powinnam ci o tym mówić.]

- Więc kto?! – warknął zdenerwowany – Wszyscy mówią mi, że zrobiłem coś złego, ale nikt nie chce powiedzieć co dokładnie. Wiem jedynie, że prawie umarł, ale podobno jest coś jeszcze – ostatnie zdania wysyczał przez zęby, zgniatając w dłoni papierosa i rzucił go na ziemię.

Przez jego nagły wybuch Celty lekko się wzdrygnęła, lecz chwilę później odpisała – [Chcesz się z nim spotkać?]

- Nie – prychnął oburzony – Chcę tylko wiedzieć, co mu jest.

Zrezygnowana dziewczyna, lekko uniosła i opuściła ramiona, jakby wzdychała i napisała – [Pamiętasz jak Izaya uderzył się w głowę?]

Czytając te słowa, Shizuo przypomniał sobie głowę bruneta na krawężniku i wypływającą z niej krew, która powoli rozlewała się dookoła. 

Lekko skinął głową.

[Nadal uważam, że nie jestem odpowiednią osobą, która powinna ci o tym mówić, ale po tym uderzeniu Izaya stracił wzrok.]

~~~~~~~~~~~~~~

Dziękuję za czytanie~!