Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 2

Rozdział 2

Czuł jak każdą część jego ciała wypełnia tępy ból, najprawdopodobniej złagodzony jakimiś lekami. Nie wiedział, gdzie jest, ale dobrze znał otaczający go zapach lekarstw i bandaży. To nie mógł być szpital. Wtedy to wszystko byłoby o wiele intensywniejsze. W takim razie musiał być u Shinry. Tak, to wyjaśniałoby brak stęchłego odoru i roznosząca się dookoła, powoli już zanikająca, woń pysznego posiłku. Szpitalne jedzenie nie pachniało tak przyjemnie i smacznie.

Brunet nadal walczył o to, aby ponownie nie zasnąć. Przez chwilę po raz kolejny zaczął odpływać w krainę w fantazji, ale udało mu się jakoś wyplątać ze swoich sennych marzeń. Starał się powoli otworzyć oczy. Był tak bardzo obolały, że musiał w to włożyć naprawdę wiele wysiłku. Gdy wreszcie mu się udało, nie zauważył żadnej zmiany. A więc musiała być noc…

Nie wiedział co dokładnie mu było i jakich doznał obrażeń, ale strasznie bolała go głowa i lewa część klatki piersiowej. Co się tak właściwie stało? Strzępki wspomnień odtworzyły się w jego wyobraźni. Jedyne co potrafił sobie przypomnieć to tir. Został potrącony? Uniósł dłoń w górę, a opuszki jego palców dotknęły szorstkiego materiału. Mógł dokładnie wyczuć, że nitki były luźno plecione. Bandaż. Skierował palce na tył swojej głowy. Nawet przez opatrunek wyraźnie wyczuwał guza. To wyjaśniało, czemu miał w głowie taki mętlik. Musiał się naprawdę mocno uderzyć. Cicho syknął, gdy poczuł kolejną tępą falę bólu.

Starał się wszystko sobie jakoś uporządkować. Przypomnieć sobie wszystkie szczegóły, jakie udało mu się wtedy zarejestrować. Gdy tylko mu się to udało, przypomniał sobie lecący w jego stronę znak stopu. Wspomnienie to było tak wyraźne, że chciał odruchowo uchylić się przed 'zmierzającym w jego stronę' obiektem, ale z powodu obrażeń mu się to nie udało, więc mocno zacisnął powieki, oczekując ciosu. Lecz ból nie nadchodził.

Prychnął zirytowany bujnością swojej wyobraźni. Więc to wszystko wina tego bezmyślnego pierwotniaka. Ponownie otworzył oczy. Lekko się zdziwił, ponieważ dopiero teraz zauważył, jak bardzo ciemno było. Przecież to Tokio. Światło bilboardów powinno wlewać się przez okno i oświetlać pokój. Więc czemu tak nie było? Nawet jeśli zasłony byłyby zaciągnięte, to pikająca wokół niego aparatura, pewnie też miała jakieś małe światełka. Dlaczego było aż tak ciemno…?

- Shinra! – zawołał, czując rozchodzący się po jego ciele niepokój. Coś było nie tak. Był tego pewien.

Doktorek w okularach szybko wbiegł do pokoju – Izaya? Obudziłeś się…

- Shinra, która jest godzina? – spytał, czując jak pomiędzy jego brwiami formuje się drobna zmarszczka.

- Umm.. około piętnastej, czemu pytasz? – odpowiedział, podchodząc do niego bliżej.

Słysząc to, Izaya poczuł jak po jego skroni spływa kropelka potu. Wszystkie drogi, którymi przemieszczały się jego myśli, poplątały się, tworząc jeden wielki kłębek. Wiedział, że był dzień, a więc powinien widzieć promienie słońca, prawda? Powinny nieśmiało wkradać się do pokoju przez okno i coraz pewniej rozlewać się wokół, aż w końcu odbiłyby się w okularach Shinry. Więc czemu, jedyne co widział, to ciemność? Otaczał go mrok.

Nic nie widział.

Chaos w jego głowie  obezwładnił go do tego stopnia, że nawet nie spróbował powstrzymać łez. Jedna, później druga i trzecia… czwarta… Powoli wypływały z zewnętrznych kącików  jego oczu i biegły w dół po policzkach, aby następnie zatrzymać się na czubku podbródka, gdzie formowały się w większe krople i skapywały na jego dłonie.

- Izaya… - Kishitani cicho wyszeptał i mimo, że okulary lekko zjechały mu z nosa, to ich nie poprawił.

Shinra nie miał pojęcia co się dzieje. Już zaczął podejrzewać szok pourazowy lub wstrząśnienie mózgu, lecz trzy słowa informatora wystarczyły, aby rozwiać wszelkie jego diagnozy.

- Nic nie widzę… – gdy Orihara wypowiadał te słowa, jego głos się łamał, a usta wyginały się w dziwnym grymasie, lekko przy tym drżąc.

Reakcja jego przyjaciela była natychmiastowa. Delikatnie złapał go za jego mokry podbródek, a następnie zaczął świecić mu w oczy latareczką. Jej światło odbijało się we łzach bruneta, które szaleńczo przy tym migotały, tym samym iskrząc się w okularach lekarza. Zupełnie jakby wołały w ten sposób o jego uwagę.

Shinra schował latareczkę z powrotem do kieszeni swojego kitla. Niestety, tak jak się tego obawiał, źrenice nie reagowały. Nie wiedząc co innego mógł zrobić przysiadł na łóżku Izayi i przytulił się do niego.

***

Leżał. Od jakiegoś czasu jedynie leżał na łóżku z rozpostartymi ramionami i rozmyślał nad słowami Shinry. Doktorek powiedział mu, że gdy uderzył głową o krawężnik prawdopodobnie doszło do uszkodzenia nerwu wzroku, znajdującego się w potylicy… bla, bla, bla… Izaya na samo wspomnienie tej bzdurnej paplaniny prychnął zirytowany i przewrócił się na prawy bok. Shinra zawsze za dużo gadał.

Izaya ciężko westchnął i usiadł na łóżku, spuszczając z niego nogi. Kiedy jego stopy zetknęły się z zimnym podłożem, lekko się wzdrygnął. Wstał i starał się sobie przypomnieć, w którą stronę powinien się udać, aby dojść do łazienki.

Posunął się o dwa kroki w przód i gdy tylko to zrobił, natychmiast poczuł rozchodzący się po jego ciele niepokój. Nie miał się czego złapać i w żaden sposób nie mógł wyczuć w jakim miejscu się znajdował. Ale po to tu właśnie był. Niedługo po tym, jak się obudził, uzgodnił z Shinrą, że lepiej dla niego byłoby, gdyby przez jakiś czas z nim pomieszkał. Był już tu od czterech dni, z czego dwa przeleżał w łóżku, i nie potrafił sam dojść do łazienki.

Skierował się w prawo i szedł tak długo, aż nie wpadł na ścianę. Cicho syknął, ponieważ zderzenie było dość bolesne i ponownie skierował się w prawo, tym razem idąc wzdłuż ściany, po której przejeżdżał opuszkami palców. Gdy dotknął drzwi, zatrzymał się i zaczął szukać klamki.

To wszystko było strasznie irytujące. Zastanowił się, czy właśnie tak będzie teraz wyglądała jego codzienność. Czy kiedykolwiek odzyska wzrok? Prychnął. Dobrze wiedział, że to, co raz się straci nigdy nie powraca. A więc w takim razie… już nigdy nie zobaczy swoich ludzi, nigdy nie będzie skakać po budynkach.

Zacisnął dłoń w pięść. Wszystko zostało mu odebrane. Teraz nie był już nawet sobą. Nie był już dłużej obserwatorem. Bo jak mógł obserwować, skoro niczego nie widział? Najgorsze z tego wszystkiego było to, że odebrała mu to osoba, której tak bardzo nienawidził. Jego największy wróg. Za każdym razem, gdy o tym myślał uderzała w niego fala gorąca, która mogła oznaczać jedynie to, że był zdenerwowany. Nie rozumiał dlaczego to akurat on musiał mu to wszystko odebrać. Odebrać mu jego ludzi.

Kiedy wyszedł już z pokoju zaczął kierować się w stronę łazienki, nadal nie odrywając palców od ściany. Jego kroki były niepewne, a drugą dłoń wystawił przed siebie, aby przypadkiem w coś nie uderzyć.

- Idzie ci coraz lepiej – do jego uszu dotarł wesoły i chłopięcy głos Shinry.

A więc ten wesołek cały czas tu stał i na niego patrzył. Czy patrzył też wtedy, kiedy Izaya rozmyślał i na jego twarzy pojawił się ogrom różnych emocji?

- Jak długo tu stoisz? – zapytał, nie wiedząc dokładnie na co się patrzył. Domyślał się, że musiało to wyglądać dziwnie. Głos doktorka dobiegał do niego z prawej strony, więc lekko odwrócił głowę w tamtym kierunku, ale jego oczy nie utrzymywały kontaktu wzrokowego z rozmówcą. Wzrok był tępy wbity w jeden punkt, znajdujący się daleko za plecami okularnika.

- Dość krótko – wyobraził sobie, jak Shinra wzrusza ramionami – Pomóc ci dojść do łazienki?

- Dam sobie radę – mruknął, odruchowo spuszczając wzrok w dół i zaczął ponownie iść przed siebie. Gdy tylko poczuł na swojej skórze chłód klamki, zacisnął na niej dłoń – Łazienka? – upewnił się.

- Łazienka – Shinra uśmiechnął się i lekko skinął głową. Cieszył się, że Izaya jakoś sobie radził. Czekał pod drzwiami i gdy brunet wyszedł, Kishitani powiedział – Masz gości

Gdy Izaya to usłyszał, pomiędzy jego brwiami pojawiła się drobna zmarszczka – Kogo?

Poczuł na swoim nadgarstku dotyk Shinry, który owinął swoją dłoń wokół jego własnej i zaczął go ciągnąć w nieznanym mu kierunku.

- Gdzie jesteśmy? – spytał.

- W salonie.

- Iza-nii~! – poczuł uderzające w jego tors dwa ciepłe ciała, chwile później materiał jego koszulki zrobił się mokry i zaczął coraz bardziej przylegać do ciała.

Mairu i Kururi.

Lekko się uśmiechnął i powiedział – Hej… nie płaczcie – odwzajemnił uścisk, delikatnie gładząc je po plecach.

- A-ale ty… nie widzisz… - wychlipała przez łzy Mairu.

- … Opiekować… - cichy głos należący do Kururi, poniósł się po pomieszczeniu.

- Właśnie, Kuru-ne~! Iza-nii, będziemy się tobą opiekować – wykrzyknęła z przejęciem żywsza bliźniaczka.

Orihara nie miał pojęcia jak zareagować. Wiedział, że sam sobie nie poradzi, ale nie chciał, aby ktokolwiek – nawet rodzina – widział go w tak żałosnym stanie.

Więc co teraz powinien zrobić? Pozwolić jego siostrom się zamartwiać i nim zajmować, pasożytować na Shinrze, czy może zwiększyć zakres obowiązków Namie? Żadna z tych opcji nie wydawała mu się być tą odpowiednią. Przecież mógłby sobie radzić sam, prawda? Niewidomi ludzie potrafią nawet funkcjonować poza domem, więc czemu on nie może?

Wydał z siebie ciężkie westchnienie i oparł czoło o głowę którejś z sióstr.

Miał zbyt wielu wrogów. Gdyby wyszedł gdzieś w takim stanie, nawet gdyby dokładnie wiedział, gdzie i kiedy skręcić, to i tak byłby zbyt łatwym celem. Nie mógłby się bronić, a z całą pewnością jego wrogowie nie zlitowaliby się nad nim tylko dlatego, że był ślepy.

- Iza-nii… smutny? – Kururi, lekko podniosła głowę w górę, spoglądając prosto w puste oczy swojego brata.

- Ta, tak jakby – powiedział, lekko rozbawiony. Bo czy to nie zabawne, że w końcu wszystko odwróciło się przeciwko niemu?

Jaką przyjemność mógł odnajdywać w ludziach i jak mógł ich kochać, skoro nie widział ich wyrazów twarzy i nie widział tych wszystkich przelewających się po nich emocji. Teraz, ludzie byli dla niego tak samo wyblakli jak jego własne oczy. Sam ton głosu, jaki słyszał nie dawał mu tyle radości ile by chciał. Nie mógł wyczytać z niego wszystkiego. Wiele zostawało przed nim ukryte, a to sprawiało, że nie mógł poddać pojedynczej jednostki głębszej analizie.

Jak można bawić się klockami, gdy brakuje aż tylu elementów? 

~~~~~~~~~~~

Ile ja się namęczyłam z tym rozdziałem. W połowie opuściła mnie wena i walczyłam o odzyskanie chociażby jej strzępków  D:  Na szczęście się udało~~!

Ostatnio mam taki spadek chęci, że nic mi się nie chcę .3. cały dzień przeleżałam w łóżku, a tuż obok piękne morze~ xD  

T^T