Durarara!! "Zakład" - rozdział 19

ROZDZIAŁ 19

- Więc to o to ci chodziło od samego początku?! Żeby mieć pewność, że cię nie zostawię?! – warknąłem, przyciągając go do siebie za koszulkę i unosząc kilkanaście centymetrów nad ziemię.

Wkurzył mnie. Wkurzył mnie tak bardzo, że nie miałem nawet cierpliwości na to, aby zastanawiać się nad tym, czym tym razem objawiał się mój przypływ adrenaliny. Rozszerzone źrenice, pulsująca żyłka na skroni, pocące się dłonie… Pieprzyć to wszystko! Nieważne co się stanie z moim ciałem! Teraz interesuje mnie coś zupełnie innego.

Izaya nawet nie mrugnął i nadal pewnie patrzył prosto w moje oczy. Był opanowany, po jego postawie widziałem, że wbrew temu co mi się wydaję, wciąż ma kontrolę.

- Może nie od samego początku, ale od czasu, gdy zacząłem oszukiwać – powiedział z uśmiechem szaleńcy wymalowanym na twarzy.

- Mogę cię teraz zabić? – zapytałem, cały drżąc.

- A chcesz?

Wziąłem głęboki oddech i odpowiedziałem – Nie…

- Tak więc, masz swoją odpowiedź – uśmiechnął się.

- Mógłbyś mi chociaż powiedzieć na czym teraz stoję? – zapytałem. Nie miałem już sił rozmyślać o tym jak bardzo irytowało mnie jego zachowanie.

- Na ziemi, Shizu-chan – uśmiechnął się złośliwie.

Korzystając z tego, że nadal trzymałem go za koszulkę i unosiłem wysoko w górze, przycisnąłem go do stołu i nachyliłem się nad nim.

- Przesadzasz – warknąłem gniewnie.

- Czy aby na pewno to ja przesadzam? – zaczął się śmiać – Nie sądzisz, że to zależy od punktu widzenia? Patrząc na to z innej perspektywy uznałbyś, że to ty przesa-

- Zamknij się! – wydarłem się, tym samym mu przerywając i uderzyłem pięścią w stół tuż obok jego głowy. Niestety ten nie wytrzymał i pękł w połowie, powodując, że obaj opadliśmy na dół. Leżeliśmy teraz na połamanych deskach, a Izayi, który był na dole z całą pewnością nie było za wygodnie. Kiedy patrzyłem w jego oczy, dostrzegłem, że wraz z moim uderzeniem jego źrenice się zwęziły. To była właśnie ta moja nieprzewidywalność, którą tak się zachwycał, ale szczerze? Ja sam jej nienawidziłem. Denerwowało mnie to, że w przeciwieństwie do innych działam tylko i wyłącznie pod wpływem emocji, kompletnie nie przejmując się zdaniem innych. To było wkurzające. Przez tego typu zachowanie zawsze wszystko niszczyłem.

Jego oczy. Pełne zaskoczenia spojrzenie… skierowane prosto na mnie. Kropla potu powoli spływała po jego skroni. Tak zdziwiony nie był prawdopodobnie jeszcze nigdy.

- Zamknij się… - powtórzyłem ciszej z przyspieszonym oddechem. Serce kołatało mi tak mocno, że każde jego uderzenie dzwoniło w moich uszach. Każde było jak uderzenie jakieś bomby, potrafiącej rozsadzić pół miasta, a może nawet i kraju. Mimo wszystko te uderzenia nie były bolesne – Zamknij się i już nic więcej nie mów… - powtórzyłem, opierając się czołem o jego ramię, a on lekko się wzdrygnął.

- S-Shizu…? – jego głos zadrżał. Bał się? Nie. To by było śmieszne, niemożliwe… nierealne. Nie wykluczam takiej możliwości, oczywiście, że nawet Izaya miał prawo się bać, ale on nigdy nie bał się mnie. Nigdy. Był tchórzem, ale bał się czegoś innego, niż mojej niszczycielskiej siły, bał się, gdy wydarzenia zbaczały z obranej przez niego ścieżki. Odchrząknął, lekko się wiercąc – A mógłbym chociaż wiedzieć, czemu mam się zamknąć, Shizu-chan? – jego głos był poważny i wyraz twarzy prawdopodobnie też, ale wiedziałem, że w środku się uśmiecha. Nawet gdy jego plany legły w gruzach, to był usatysfakcjonowany. W każdej sytuacji odnajdywał dla siebie jakieś pozytywy. Zacząłem się zastanawiać, czy czasem nie robi tego na siłę? Tylko po to, aby się pocieszyć.

Odsunąłem się od niego i spojrzałem mu w oczy.

Znowu był zadowolony i pewien swego – jak zawsze. Każda drobna zmiana na gorsze w jego zachowaniu była tylko na chwilę.

- Bo znowu chcesz mnie omotać, wmawiając mi coś, co wcale nie jest teraz istotne – powiedziałem.

- Czyżbyś w końcu zaczął myśleć? – kącik jego ust powędrował w górę, a wyraz twarzy się załamał. Wyglądał jak szaleniec i z perspektywy kogoś innego niż ja, pewnie byłoby to przerażające.

Nie odpowiedziałem, a jego mimika nabrała odrobiny łagodności. Uśmiech psychopaty znikł i został zastąpiony innym, delikatnym i łagodny. Nie pasował do niego i przez to wyglądał nienaturalnie.

- Wiesz, w tej jednej chwili chciałbym ci tyle powiedzieć, że sam nie wiem od czego zacząć – zaśmiał się, starając się unieść na łokciach. W końcu nadal leżał na deskach, a ja go sobą przygniatałem – Może zacznę od tego, że rozwaleniem stołu i tą nieprzewidywalnością po raz kolejny udowadniasz mi, że nie jesteś człowiekiem – westchnął z irytacją.

Cóż, miał rację.

- Co do próby omotania cię… tak, to prawda. Dziwię się, że mnie przejrzałeś.

Prychnąłem – Znowu nagle zebrało ci się na wyjaśnianie misternego planu?

- Nie, Shizu-chan… - pokręcił głową i zaśmiał się – mimo że zazwyczaj starałem ci się objaśniać  swoje plany, których nigdy nie mogłeś zrozumieć, to teraz robię coś innego – wziął głęboki oddech – Kiedy mówiłem ci swoim oszustwie lub tak jak dziś, gdy mówiłem o tym, dlaczego wszystko tak usilnie komplikuję… to wszystko były plany. Wyjaśnianie ich, pewnej nierozumnej amebie – kiedy to powiedział, cicho warknąłem. Zachichotał – Ale to, co chcę ci powiedzieć teraz, jest wyjaśnieniem czegoś innego, niż tylko planów. Teraz chcę wyjaśnić coś, na co zawsze zwracasz uwagę. Nie dostrzegasz planów, dlatego, że skupiasz się na emocjach. A ja swoich emocji jeszcze nigdy nikomu nie tłumaczyłem. Nawet sobie samemu.

Zamrugałem dwukrotnie, wydając z siebie mało inteligenty odgłos i lekko się cofnąłem. Spojrzałem na prawo, a następnie na lewo, analizując to, co przed chwilą usłyszałem. Tak właściwie to czułem się tak jakby to wszystko było snem. Bez przerwy towarzyszyło mi to głupie i wkurzające uczucie, przez które wydawało mi się, że czas jakby jednocześnie zwalnia i płynie szybciej. Głupie…

- Jak to? – wymamrotałem – No a… a twoja miłość do ludzi? I… i ta cała nienawiść?

Westchnął – Będę żałować, że ci to wszystko mówię…

- A czemu to mówisz?

- Czemu? Bo pytasz… bo wyraźnie masz dość tego wszystkiego… bo doszedłem do wniosku, że skoro nie działasz zgodnie z planem to i tak nic nie osiągne… – wymieniał – Powodów jest wiele, ale tak naprawdę żaden z nich nie jest teraz istotny – westchnął z odrobiną irytacji – moja miłość do ludzi, tak samo jak i dawna nienawiść do ciebie były dla mnie… - zastanowił się przez chwilę – swego rodzaju podstawą… wiesz o co mi chodzi?

Pokręciłem przecząco głową.

- Ludzie opierają większość swoich zachowań na emocjach, a mimo mojego spojrzenia na świat nie wykluczam faktu, że sam jestem człowiekiem. Tak więc na przekór temu, że na co dzień – dla czystej wygody – nie zastanawiam się nad swoimi odczuciami, to wiedziałem, że i tak muszę jakieś mieć. Padło na to, że wybrałem miłość. A skoro była miłość, to uznałem, że potrzebuje czegoś jej przeciwnego. Nienawiści.

- To ma się jakoś zazębiać? – zmarszczyłem brwi – Trochę się gubię w tym twoim wariactwie.

Zaśmiał się – Nie dziwie ci się. Tak, Shizu-chan… w pewnym stopniu to się jakoś zazębia, chyba…?

- Co to ma znaczyć?! – warknąłem, mocniej dociskając go do desek – Sam nie wiesz?!

- Wybacz, Shizu-chan, ale nie każdy mam obowiązek być mistrzem, który przeszedł kurs samopoznania – prychnął cicho i nadzwyczaj łagodnie. Rzadko musiał krzyczeć. W jego przypadku nie powalał ton głosu, tylko znaczenie wypowiedzianych przez niego słów – to nimi chciał przewyższyć przeciwnika – Tak więc… - wziął głęboki oddech – Kiedy zgodziłem się na zakład z tobą, nawet nie przypuszczałem, że mogłoby dojść do… do tego, do czego doszło – zauważyłem, że na tym etapie zaczął się gubić. Pierwszy raz widziałem, żeby nie potrafił czegoś ubrać w słowa. Zabawne…

- Ta… ja też się tego nie spodziewałem – wywróciłem oczami.

Ponownie wziął głęboki oddech – Shizu-chan, naprawdę nie pomaga i fakt, że przyciskasz mnie do twardych desek, które wbijają mi się w plecy. Nie mogę oddychać.

- Och… wybacz – powiedziałem szybko i się od niego odsunąłem. Nie wiedziałem, że przyciskam go do nich tak mocno.

Izaya podniósł się do siadu i lekko podrapał po głowie. Spojrzał za siebie – Taki ładny stół – zaśmiał się.

- Przejdź do rzeczy – mruknąłem, zapalając papierosa i mocno się zaciągnąłem.

Spojrzał na mnie od boku i uśmiechnął się złośliwie – Mimo tego, że wcześniej postawiłem przed sobą sprawę jasno – zaczął nagle – i powiedziałem sobie, że swoje akcje będę opierał jedynie na miłości i nienawiści to, to, że emocje względem ciebie zaczęły się zmieniać nie zależało od mojej woli. Po prostu, gdy spędzamy z kimś wystarczająco dużo czasu, to przyzwyczajamy się do jego dziwactw – zaśmiał się.

- Mów za siebie – prychnąłem, wydmuchując obłoczki dymu – Ja się do twoich nigdy nie przyzwyczaję.

Ponownie się zaśmiał, tym razem głośniej i weselej – No cóż… tak bywa~!

- Powiesz mi w końcu do czego zmierzasz? – zapytałem zirytowany.

- Do tego, że mimo iż nie chcę, to wygląda na to, że cię kocham.

- Taa… to już wiem od jakiegoś czasu – bąknąłem niezadowolony.

Skrzywił się, jakby czegoś nie rozumiał, ale chwilę później jego rysy twarzy się wygładziły – Nie, Shizu-chan – zaśmiał się – Źle zrozumiałeś. Ja cię kocham jako indywidualną jednostkę. Za to jaki jesteś, a nie za to do jakiego gatunku należysz.

Papieros wyleciał mi z pomiędzy palców i upadł na ziemię. Serce, które cały czas dzwoniło mi w uszach się zatrzymało.

- A-a gdybym powiedział, że po tylu twoich kłamstwach nie jestem w stanie ci uwierzyć? – spytałem niepewnie.

- Dla jakiego normalnego człowieka, taka ilość produkowania się i wyjaśniania swoich odczuć byłaby warta kłamstwa? – wyglądał na autentycznie zdziwionego, a nawet lekko się odsunął.

- Ty nie jesteś normalny – burknąłem.

- Cóż… - przekręcił głowę na bok w zastanowieniu – Pewnie dlatego tak dobrze kłamię… Ale tym razem mówię prawdę.

- Skąd ja to niby mam wiedzieć?! – warknąłem.

- Gdybym cię nie kochał, to przyznanie się do tego – nawet nieszczere – uważałbym za najgorszy rodzaj upokorzenia. Nie zrobiłbym tego.

- Dobrze wiesz, że jesteś za bardzo nieprzewidywalny, żebym mógł ci w to uwierzyć – skrzyżowałem ręce na piersi.

- Obaj jesteśmy – zaśmiał się – Tylko ty jesteś nieprzewidywalny w bardziej bezmyślny sposób, oparty na nieprzemyślanych decyzjach.

- I jak to się ma do rzeczy, huh? – wycedziłem przez zęby.

- Nijak – wzruszył ramionami – Ale jesteś jakiś za spokojny i chciałem cię trochę wyprowadzić z równowagi. Chociaż… może nie było to dobrym posunięciem – przygryzł wargę – Przez adrenalinę stajesz się jeszcze bardziej nieufny względem mnie, niż zwykle.

- Zaraz… - spojrzałem w bok, uświadamiając sobie, że tym razem Izaya nie kłamie.

To co powiedział przed chwilą – nie musiał tego mówić, to było zbędne i nie dawało mu żadnej przewagi. Stąd miałem pewność, że te zdania były jego myślami, a skoro mówił co myślał, to nie mogłem mieć wątpliwości.

Izaya mnie kochał.

Nie mogłem nic na to poradzić i gdy to do mnie dotarło, lekko się uśmiechnąłem.

- Co się tak uśmiechasz? – zdziwił się, lekko się przysuwając.

- Przypuśćmy, że ci wierzę-

- Czyli wierzysz? – przerwał mi.

- Przypuśćmy! – zaznaczyłem.

- Czyli tak – uśmiechnął się.

- Izaya!

- Słucham?

- Nie, właśnie wcale mnie nie słuchasz!!

- No bo po co? – wzruszył ramionami i zaczął się cicho śmiać – I tak nie umiesz kłamać. W twoim wypadku słowo 'przypuśćmy' jest pozbawione jakiegokolwiek znaczenia. Gdy go używasz od razu wiadomo, że tak jest i koniec.

Zmrużyłem oczy, patrząc na niego gniewnie, a on tylko niewinnie się uśmiechnął – jak gdyby nigdy nic.

- Miłe z twojej strony, że jednak mi wierzysz – powiedział zadowolony.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Błagam, nie narzekajcie (znowu) na zakończenie, ale nie mam już siły D:   heheh xD

W ogóle to ostatnio mam jakąś fazę na anime  O.o  dokończyłam oglądać Mirai Nikki.. wczoraj cały dzień oglądałam Madokę... dzisiaj oglądam Shinrei Tantei Yakumo... coś mi odwaliło xD  od dwóch miesięcy anime nie tykałam, a teraz proszę~!  Jakaś faza xD

Papatki~!