Durarara!! "Zakład" - rozdział 17

ROZDZIAŁ 17

- Co?

Moja reakcja była dość barania. Kompletnie nie wiedziałem o co mu chodziło, ale nie było w tym nic szczególnego. Ja NIGDY nie wiedziałem o co mu chodziło – zdążyłem się do tego już przyzwyczaić.

- Wybacz Shizu-chan, może będzie to jak oklepany schemat z kreskówek, w których to zły charakter wyjawia swój niecny plan. Cóż, nie sądzę, żebym był złym charakterem, ale jak widać bez mojej pomocy nie umiesz powiązać faktów – rozmasował skroń, wyraźnie zirytowany – Nie mam pojęcia co cię tak zaślepia i nie moja w tym głowa, ale-

- Poczekaj! Jak to się ma do mojego pytania? – przerwałem mu – Mógłbyś, choć raz przestać unikać odpowiedzi?

- Właśnie do tego zmierzałem – westchnął z jeszcze większą irytacją w głosie – Bądź grzeczny i nie przerywaj mi – przyłożył mi do ust palec wskazujący.

Poczułem jak pulsuje mi skroń, ale mimo wszystko zamknąłem się, próbując skupić całą moją uwagę na nadchodzącym "wykładzie złego charakteru", jaki Izaya chciał mi przyszykować. Mimo wszystko podzielałem jego opinię, nie pasował na zły charakter. Joker, który patrzy na wszystko z góry i planuję, był bardziej neutralny, niż negatywny. Nie musiał namawiać ludzi do złych rzeczy. Dawał im wybór, a w zależności od okoliczności potrafił przewidzieć ich decyzję. Wszyscy byli graczami – dobrymi lub złymi. A on? On nie był graczem. On tworzył grę.

Westchnąłem ciężko i słuchałem w jakiej grze uczestniczyłem tym razem.

- No więc… jakby to wytłumaczyć tak, żeby zrozumiała mnie ameba… - mruknął pod nosem.

- Słyszałem to – wycedziłem przez zęby.

Spojrzał na mnie kątem oka, niezbyt przejęty moją uwagą. Nadal siedzieliśmy na ziemi, naprzeciwko siebie. Izaya sięgnął po swoją szklankę i zaczął powoli pić, wpatrując się we mnie znudzony wzrokiem. Nagle w jego oczach coś zabłysło i odstawił napój na stolik.

- Nasz zakład był pewnego rodzaju grą, prawda? – zapytał, a  ja w odpowiedzi lekko skinąłem głową – No więc przypomnij sobie co się działo, gdy graliśmy w inne gry – uśmiechnął się przebiegle, po czym zaczął wymieniać – scrable… karty…

Oszukiwał. Za każdym razem oszukiwał.

- TY PODŁA SZUJO! – wydarłem się i przewracając stolik, rzuciłem się na niego, przyciskając go do ziemi – OSZUKIWAŁEŚ!

- Bingo – wymruczał, ani trochę nie przejęty, czy też zaskoczony moją nagłą reakcją.

Docisnąłem go mocniej do podłogi, zaciskając dłonie na jego koszulce.

- Ale przyznaj Shizu-chan… mogłeś się tego spodziewać, prawda? Dawałem ci wskazówki odnośnie tego, że zazwyczaj gram nieczysto. Martwi mnie też fakt, że tak łatwo uwierzyłeś w moje słowa – zaśmiał się – Nawet jeśli jakimś cudem mnie nie nienawidzisz, nie powinieneś był mi ufać.

- To znaczy, że… - pokręciłem przecząco głową.

Oszukiwał w zakładzie – tego byłem pewien, ale cała reszta pozostawała dla mnie zagadką. Wszystko działo się za szybko. Zdecydowanie za szybko, przez co nie potrafiłem przetrawić wszystkich docierających do mnie informacji.

- To znaczy, że uznałem cię za człowieka. Dość dawno… na krótko przed tym, gdy śmialiśmy się z chmurki wyglądającej jak Simon… Zabawne, bo później nawet spotkałem Simona – zaśmiał się – Szkoda, że mu o tym nie powiedziałem.

Izaya… on mnie uznał za… ja… już nie byłem dla niego bestią?

- Ah… ludzie mają takie zabawne wyrazy twarzy, gdy nie wierzą w to, co słyszą – westchnął, zupełnie jakby leżąc na tej ziemi się odprężał – Ale jeden szczegół w tobie nigdy nie będzie dla mnie ludzki

- Siła?

- Nie. Adrenalinę mają wszyscy ludzie, ty po prostu masz jej więcej. Nienawidzę w tobie tej części, która sprawia, że nie potrafię przewidzieć twojego następnego ruchu – podniósł się na łokciach, ale ja nadal nie ruszałem się z miejsca – Ta część ciebie jest najmniej ludzka, ale staram się przymykać na nią oko – mówiąc to puścił mi oczko i cicho się zaśmiał.

- No ale…

- Ale? – dopytał rozbawiony.

Coś mi nie pasowało. Izaya mówił z dziwną swobodą i spokojem. Przecież właśnie wyjawiał swój "nikczemny plan", prawda?! Wyznał mi, że oszukiwał! Przyznał się do tego, że uznał mnie za człowieka, zanim jeszcze się poddałem! Co znaczy, że…

- Wygrałem? – zapytałem bardziej siebie, niż jego.

Uśmiechnął się. Asymetrycznie i podle.

- Gratulację, Shizu-chan. Kocham cię, tak samo jak wszystkich innych i oddaję ci nagrodę, którą sobie przywłaszczyłem. Możesz zrobić ze mną co chcesz – opadł z powrotem na podłogę i patrzył na mnie z tym dziwnym spokojem.

Ten spokój i opanowanie było pogodzeniem się z przegraną? Izaya tak po prostu się z tym pogodził? Cóż, miał na to dużo czasu… te wszystkie dni, gdy udawał, że nadal nie jestem człowiekiem. Ale to wciąż nie było do niego podobne. Tak łatwa rezygnacja z wygranej do niego nie pasowała.

Jego uśmiech. Ten jego podły uśmiech… planował coś nowego. Jeden plan miał się przerodzić w drugi i on chciał, żebym o tym wiedział. Miałem wiedzieć, że coś się szykuję. Tak otwarcie przekazywał mi to swoim zachowaniem – nawet nie próbował tego ukrywać.

Poczułem rosnące we mnie rozczarowanie, smutek i jeszcze jakąś inną gównianą emocję, gdy uświadomiłem sobie, że Izaya mnie kochał. Kochał tak jak wszystkich innych ludzi. Dostałem coś, co miał każdy inny. Nie było w tym nic szczególnego. Właściwie to już wolałbym jego nienawiść. Byłbym wtedy bardziej zadowolony faktem, że miałem coś unikatowego. Że dostawałem od niego coś, czego nie miał nikt inny. Że pod pewnym względem byłem dla niego wyjątkowy i miałem coś innego, niż reszta. Dopiero teraz. Po jego wyznaniu. Zrozumiałem, że wcześniej miałem coś o niebo lepszego od tej sztucznej, nic nieznaczącej i bezwartościowej miłości. Miłości, którą miał każdy!

Uświadomiłem sobie, jak ohydna była ta jego miłość od ludzi. Co to za miłość, skoro wcale się o nich nie troszczył, ani nawet nie martwił się o to jak skończą? Tak naprawdę to byli mu obojętni. Jedynie dostarczali mu rozrywki.

- Mogę z tobą zrobić co chcę? – zapytałem, starając się ukryć te cholerne emocje, które się we mnie kłębiły.

- Przed chwilą to powiedziałem – po jego wyrazie twarzy zobaczyłem, że nie spodziewał się tego typu pytania z mojej strony – Tak czy inaczej, bardzo ciekawa randka~! Bardzo… niezwykła? Tak, to chyba dobre słowo – posłał mi delikatny uśmiech.

- Nie powiedziałem, że to randka – bąknąłem.

- Ale też nie zaprzeczyłeś. Właściwie to nie jestem pewien, czy to aby na pewno na miejscu, abyś przygniatał swojego chłopaka do podłogi – przygryzł w zastanowieniu dolną wargę – No chyba, że myślisz o czymś perwersyjnym, wtedy droga wolna, możesz mnie przygniatać ile chcesz.

Nachyliłem się nad nim.

- Nie bądź upierdliwy.

- Przecież nie jestem – powiedział niewinnie – Mówię co myślę.  Miło z mojej strony, prawda?

- W takim razie ugryź się czasem w język – - burknąłem.

- Ty mnie ugryź.

Jego spojrzenie było tak uwodzicielskie, że o mały włos rzeczywiście tego nie zrobiłem. Odsunąłem się od niego, tym samym go wyswobadzając i wziąłem głęboki oddech.

Izaya tylko cicho się zaśmiał i podniósł się do siadu.

- Zły humor?

- Zgadnij czyja to wina? – wywróciłem oczami.

- Huh? Moja? Przecież wygrałeś... powinieneś się cieszyć,  prawda? – na początku był zdziwiony – Chociaż... mogłem się tego po tobie spodziewać, w końcu z tobą nigdy nie jest tak, jak przypuszczam,  że będzie – ale później znowu był przemądrzały.

Sięgnąłem do kieszeni po paczkę papierosów, wyciągnąłem jednego i zapaliłem. Tak, tego mi było trzeba. Odprężenia i spokoju.  Niestety fakt,  że obok siedział Izaya wcale mi nie pomagał.

- O czym myślisz? – zapytał i stuknął mnie w ramię.

- Staram się nie myśleć – mruknąłem,  podkreślając dwa ostatnie słowa.

- Nie myśleć o czym?

- Nie pomagasz! – warknąłem przez zaciśnięte zęby.

- A kto powiedział, że chcę? – byłem pewien,że złośliwie się uśmiechnął.

Przymknąłem na chwilę powieki i policzyłem do trzech, a następnie zerknąłem na niego kątem oka.

- No to jak? Co zamierzasz ze mną zrobić?

- Nie wiem.

Usłyszeliśmy ciche kroki.  Do pokoju weszła Namie, niosąc ze sobą jakieś dokumenty.

- Siedzicie na podłodze, bo...? – lekko zmarszczyła brwi.

- Bo jesteśmy w Japonii, Namie-san –  Izaya uśmiechnął się perliście.

- Tylko, że twoje mieszkanie nie jest urządzone w tradycyjnym japońskim stylu.

- Słuszna uwaga. Moje mieszkanie.

Wywróciła oczami i położyła dokumenty na biurku Izayi.

- Za piętnaście minut będzie tu Shiki i Akabayashi. Umówiłeś się z nimi na spotkanie, pamiętasz?

- Pamiętam – skinął głową.

- A zebrałeś chociaż informacje, za które mają ci zapłacić?

- Zrobię to jak już tu będą – wzruszył ramionami – To takie miłe,  że mi matkujesz...

- Za to mi płacisz – westchnęła znudzona i wyszła.

- Cóż, Shizu-chan, wygląda na to, że trochę się przy tobie zapomniałem. Dzięki za miłą randkę, ale obawiam się, że musisz już iść.

Już chciałem mu powiedzieć,  że to wcale nie była randka, a zwłaszcza, że nie była miła,  ale doszedłem do wniosku, że jego i tak nie obchodzi moje zdanie. 

~~~~~~~~~~~~

 Wiem, że ten rozdział (tak samo jak poprzedni) nie zachwyca długością, ale miałam mniej czasu, no i jeszcze w 17 tyle się wydarzyło, że...  xD  sami wiecie ^.-

Wgl, to mam jakiś dziwny przypływ weny =D Aha! I jeszcze jedno...

Jak sprzątałam w swoim folderze z moimi tworami, to okazało się, że mam napisany trzeci rozdział TsukixRoppi .///. zapomniałam o nim... nie wiem od jak dawna on tam był xD  taki biedny i zapomniany x.x Zamieszczę go w środę^^