Durarara!! "Zakład" - rozdział 15

Zgadnijcie kto ma dzisiaj urodzinki? ^^

Wszystkiego Najlepszego dla Tsugaru~!

ROZDZIAŁ 15

Ja i Izaya w osłupieniu patrzyliśmy na rozbrykaną osóbkę przed nami. Spojrzeliśmy na siebie kątem oka. Gdy nasze tęczówki się spotkały, zobaczyłem że był zirytowany i poddenerwowany. A ja? Nadal zdziwiony i oniemiały. Ledwo zdążyłem się otrząsnąć z wpadnięcia na kleszcza, a teraz jeszcze ona…

- Iza-Iza, dawno się nie widzieliśmy~ - wyśpiewała Erika, a na nasz widok jej oczy ponownie zamieniły się w gwiazdeczki.

Mimo podłego nastroju, który dostrzegałem u kleszcza jeszcze jakiś czas temu, odpowiedział jej bardzo sympatycznie… znaczy się… sympatycznie jak na dupka.

- Tak, rzeczywiście – lekko się zaśmiał.

- Ne, ne… Shizu-chan? To ty jesteś seme, co nie? – spojrzała na mnie od boku i dźgnęła łokciem między żebra.

- Kim? – zapytałem, nie rozumiejąc o co chodzi.

Była ode mnie o wiele niższa, więc gdy otoczyła mnie ramieniem musiałem się schylić.

- Przyznaj co robiliście po tym jak Iza-Iza się upił? – wyszeptała mi do ucha, a jej ton głosu był bardzo sugestywny.

Cały się spiąłem, a Erika odruchowo się ode mnie odsunęła, tym razem przylegając do pijawki.

- Ale powiedz, ale powiedz, Izaya-san~! Kto był na dole?~! – jej piski niosły się dookoła, ale zważywszy na to jak szybko mieliła jęzorem i tak nikt jej nie rozumiał. I całe szczęście…

Lekko zmarszczyłem brwi. Co prawda nie doszło do niczego od razu po imprezie, ale… skąd ona wiedziała?

- Erika – zaczął Izaya, a fachowy uśmieszek nie znikał z jego twarzy – Nie sądzi-

Karisakawa zasłoniła mu usta dłonią, a ja widząc to cicho się zaśmiałem – zawsze chciałem tak zrobić.

- Od jak dawna jesteście razem~? – spytała niskim głosem, patrząc kleszczowi głęboko w oczy.

- Nie jesteśmy! – szybko zaprzeczyłem, lekko się rumieniąc.

Skąd ta mała piszcząca dziewucha wiedziała, że przespałem się z Izayą?!

Znudzona pchła spojrzała na mnie kątem oka, a następnie na Erikę.

- Karisakawa-san, nie zawstydzaj Shizu-chana – powiedział, odsuwając z ust jej dłoń, a na jego twarzy malował się złośliwy uśmiech.

No tak… zawsze się cieszył, gdy czułem się niezręcznie – to było chyba jego ulubionym źródłem rozrywki.

Nagle otaku maniaczka doskoczyła do mnie, prawie się na mnie wieszając.

- Jak wolicie się całować? No a jaką pozycję lubicie najbardziej? Robicie to szybko, czy wolno? I co zazwyczaj mówicie? Też jesteście dla siebie podli? A może na ten czas się rozklejacie i zapominacie o kłótniach? Byliście kiedyś na randce? Wolicie coś romantycznego i oklepanego, czy może niezwykłego i wyjątkowego? Masturbujecie się myśląc o sobie? Czytacie yaoi? Często u siebie nocujecie? Robiliście to kiedyś w miejscu publicznym? Lubicie seks oralny? Izaya kiedyś przy tobie płakał? – potok pytań zdawał się nie mieć końca, a z każdym z nich robiłem się coraz czerwieńszy.

Cholera, gdyby nie była dziewczyną, to bym jej przywalił!

Śliniła się jak wariatka, a z nosa powoli ciekła jej strużka krwi. O co jej chodziło? Nie mogła zająć się sobą i swoimi sprawami?!

Nagle usłyszałem cichy świst i coś przecięło powietrze tuż przed moim nosem. Znałem Izayę zbyt dobrze i od razu domyśliłem się, że to jeden z jego noży. Tylko w co rzucił? Uniosłem wzrok w górę i zobaczyłem jak wielka reklama coca coli zaczyna powoli osuwać się w dół. Uderzyła o ziemię z głośnym hukiem, posyłając w powietrze tumany kurzu.

Była jak ściana oddzielająca od nas narwaną Erikę.

- Shizu-chan~! Izaya~! – piszczała, od czasu do czasu kaszląc – Gdzie jesteście?~!

Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie zorientowałem się kiedy Izaya złapał mnie za rękę i zaczął biec, a ja razem za nim. Biegliśmy strasznie długo, ale nadal słyszeliśmy za sobą piski oraz nieustanne pytania Eriki.

- Dlaczego te fujoshi są takie szybkie? – stęknął Izaya, skręcając w jakąś uliczkę. Skrót był tak strasznie oklepany i znany przez wszystkich, że aż chciałem go pociągnąć i zacząć biec w drugą stronę, lecz on zrobił coś niespodziewanego. Nagle skręcił w lewo i wcisnął się w drobną szczelinę między dwoma budynkami. Nawet nie wiedziałem o istnieniu tej kryjówki… A więc to dlatego przez te wszystkie lata gubiłem go w tej uliczce!

Szczelina była za ciasna dla dwóch osób i gdy Izaya pociągnął mnie za sobą, poczułem jak się o siebie ocieramy. Byliśmy strasznie blisko siebie. Głośno sapaliśmy zmęczeni biegiem, lecz kiedy usłyszeliśmy zbliżające się piski Eriki, obaj wstrzymaliśmy oddech.

- Shizu-chan~! Izaya~! Gdzie jesteście?~! – słyszeliśmy rozchodzący się echem po alejce głos.

Nie mogliśmy nawet przekręcić głowy i byliśmy zmuszeni do patrzenia w swoje oczy.

Przodem do siebie. W ciasnej szczelinie. Przylegając do siebie całym ciałem. Chowając się przed napaloną maniaczką. Czy mogło być gorzej?!

Jej głos zaczął się oddalać i odetchnęliśmy z ulgą.

Zorientowałem się, że kleszcz nadal trzyma mnie za rękę. Gdy zobaczył, że spoglądam na nasze splecione ze sobą palce, szybko mnie puścił i zaczął przesuwać się w stronę wyjścia, a ja zaraz za nim.

Zaczął się śmiać. Odwrócił się do mnie plecami i odszedł kilka kroków w przód, wplatając palce we włosy, a następnie spojrzał na mnie z nad ramienia, nadal się uśmiechając – tylko tym razem jakoś inaczej. Nie złośliwie, tylko… tak jakby rzeczywiście był rozbawiony. Uśmiech był szczery.

- Tak bardzo czerwony chyba jeszcze nigdy nie byłeś – powiedział, a usta wygięte w pięknym uśmiechu, ponownie zaczęły przypominać glizdę. Złośliwy uśmieszek wrócił na swoje miejsce.

Zacisnąłem pięści i szczękę, czekając na kolejne z jego wrednych uwag.

- Ale wiesz co, Shizu-chan? – uniósł w górę jedną brew, przybierając tajemniczy wyraz twarzy – Erika miała rację, mógłbyś mnie zabrać na randkę – jego chichot ponownie wypełnił alejkę, lecz uśmiech wciąż był denerwujący.

- Jasne, już się do tego palę – prychnąłem, wywracając oczami i sięgnąłem po papierosa.

- Mówię serio – jego mimika się zmieniła. Dziwna powaga i uniesiona w górze brew – Moglibyśmy spróbować – jeden z kącików powędrował w górę – Uznajmy to za eksperyment – wyciągnął do mnie dłoń, zupełnie jakbyśmy zawierali kolejny zakład.

- Nie – uciąłem krótko.

- A to ciekawe – zaśmiał się zdziwiony – Jak zwykle twoja reakcja jest inna, niż przewidywałem.

Wciąż nie cofnął ręki.

Jeżeli miał zamiar traktować to jak kolejną grę, to nie ma mowy.

Rzuciłem papierosa na ziemię i rozdeptałem go.

- Więc jak?

- Powiedziałem nie – mruknąłem i schowałem swoje okulary do kieszeni kamizelki.

- A to niby dlaczego? – przekręcił głowę na bok, wzruszając ramionami.

- Bo wiem, że coś knujesz.

- Całkiem możliwe – zaśmiał się – Ale powiedz, Shizu-chan… skoro i tak już wygrałem zakład i twoje życie jest w moich rękach, to co jeszcze mógłbym chcieć osiągnąć? Teraz kiedy mogę cię zabić kiedy tylko chcę, jestem dla ciebie niczym Bóg – niewinny uśmiech kompletnie nie pasował do tego co mówił – Co jeszcze mógłbym chcieć osiągnąć, skoro mam już wszystko?

Nadal patrzyłem na niego w ciszy, a on tylko czekał.

- Co ci szkodzi?

- Bardziej zastanawia mnie to, czemu nalegasz? – skrzyżowałem ręce na piersi.

- Podejrzewasz mnie o coś, Shizu-chan? – prychnął – Jesteś tylko zabawką – zaśmiał się.

Nie rozumiałem go. Nigdy go nie rozumiałem i nie miałem najmniejszego pojęcia do czego dążył.

Proponował mi związek. A ja ze względu na naszą wczorajszą kłótnię, odmawiałem. Zresztą, tu nie chodziło już tylko o kłótnie. Wiedziałem, że Izaya nic do mnie nie czuje – a jeśli tak jest, to po co nawet próbować?

Odmawiając czegoś, czego tak naprawdę bardzo chciałem, czułem się rozdarty i po satysfakcji jaką widziałem w oczach Izayi, byłem pewien, że on to zauważył.

- Nie mów, że to przez wyrzuty sumienia po wczorajszym? – westchnął, wspinając się na jakiś karton i na nim usiadł – Tak naprawdę to się nie gniewam o to, że nazwałeś mnie dziwką – spojrzał na mnie z góry.

- Tsk… pierwszy raz widziałem, cię wkurzonego – burknąłem, oczywiście mu nie wierząc.

- To dlatego, że ludzie nie lubią, gdy wypomina im się coś co jest prawdą – uniósł w górę jeden palec, jak gdyby głosił jakąś mądrość, a uśmieszek zadowolenia nie znikał z jego twarzy – Naprawdę nic się nie stało. Jeśli chcesz, to mogę nawet powiedzieć, że to moja wina – wzruszył ramionami – Nie! Zaraz, bo to była moja wina! – ponownie zaczął się śmiać.

Coś mi nie pasowało. Miałem złe przeczucia. W dodatku Izaya biorący na siebie całą odpowiedzialność, nie wróżył nic dobrego. Jakby coś knuł… chyba pierwszy raz próbował mną… manipulować? Tylko po co?

Coś śmierdzi. Definitywnie coś śmierdzi. I jak zawsze jest to Izaya i jego cholerne plany!

- Shizu-chan~! Nudzę się~! – wyśpiewał, spoglądając na swoje paznokcie i zaczął wymachiwać nogami w powietrzu – Tak, czy nie? Masz ostatnią szansę – wymruczał – Tik, tak, tik, tak~!

Zmarszczyłem brwi, spuszczając wzrok w dół. Wiedziałem, że Izaya chcę, abym się zgodził. Wiedziałem, że coś knuł. Wiedziałem, że nie skończy się to dla mnie dobrze, ale mimo wszystko nie słuchałem rozumu. Kierowałem się czymś innym.

- Tak – powiedziałem, spoglądając na niego i gdy to zrobiłem jego przebiegły uśmiech się powiększył.

- No to pięknie – westchnął, zeskakując z kartonów – Więc… czy teraz jako mój nowy chłopak odprowadzisz mnie do domu? – spojrzał na mnie psimi oczami.

Dlaczego on nawet nie starał się ukryć podstępu? Czemu robił to tak jawnie, skoro dobrze wiedziałem, że umiał lepiej? Tak wiele pytań kłębiło się w mojej głowie, ale obecnie nie potrafiłem znaleźć na nie odpowiedzi. Byłem zbyt skupiony na tym, że Izaya nazwał mnie swoim "chłopakiem". Nigdy nie spodziewałem się usłyszeć od niego takiego określenia i było ono dla mnie jak szok termiczny. Mógłby tak mówić w kółko i w kółko… mimo wszystko nadal pewnie odczuwałbym to dziwne uczucie. Coś jakby… radość? Radość, która odbierała mi zdrowy rozsądek i odciągała moją uwagę od planów uknutych przez najznakomitszego informatora.

Nagle, uderzyła we mnie pewna myśl. Jeszcze przed pojawieniem się Eriki kleszcz miał zły humor, a jego spojrzenie ciskało we mnie piorunami. Więc czy to możliwe, że wtedy jeszcze nie miał planu? Wymyślił go tak szybko? Lekko zdziwiony swoim odkryciem zacząłem iść obok Izayi.

Szliśmy w ciszy w stronę Shinjuku, co jakiś czas oglądając się za siebie i wypatrując, czy w pobliżu nie ma gdzieś otaku maniaczki.

Schowałem dłonie do kieszeni.

Przypomniałem sobie jak ostatnio odprowadzałem Izayę. Wracaliśmy z kręgielni i jeszcze nie wiedziałem o swoich uczuciach do niego. Właściwie to już wtedy coś do niego czułem, tylko nie potrafiłem tego rozpoznać.

Lekko się uśmiechnąłem, a gdy stanęliśmy pod budynkiem, w którym mieszkał kleszcz, tak jak ostatnio na coś czekałem – mimo, że sam nie wiedziałem dokładnie na co.

- To na razie – powiedziałem, w każdej chwili gotów odejść.

- Na razie, Shizu-chan~! – wyśpiewał i chwilę później jego usta znalazły się na moim policzku.

Lekko się zarumieniłem, spuszczając głowę w dół, a Izaya tylko wrednie się szczerzył, najwyraźniej zadowolony z reakcji jaką u mnie wywołał. Podła szuja! Nogi mu z dupy powyrywam… Czy to nie czasem jak powinienem zawstydzać jego?! Zacisnąłem dłonie w pięści.

Chwilę później pchły już nie było, a ja stałem tam jak skończony idiota.

Nie wiedziałem jaki był plan Izayi. Nie wiedziałem co dokładnie chce osiągnąć. Ale wiedziałem jedno. Byłem teraz jego chłopakiem… i postanowiłem, że następnym razem sprawię, aby to on się zarumienił.

~~~~~~~~~~~~

Yey~! Wyrobiłam się z rozdziałem w dwa dni ^.^

Nie wiem co jeszcze dodać od siebie... większość napisałam wam już wczoraj^^ a teraz.... zabieram się za sprzątanie ;-; TYLKO NIE TO!