Durarara!! "Niekończący się koszmar" - Tsuki x Roppi cz.2

"Niekończący się koszmar"

Tsuki powoli wchodzi po schodach z lekkim uśmiechem na twarzy. Jedyne co teraz odczuwa to beztroska i radość. Jego policzki jak zawsze zdobi delikatny, nigdy nie znikający rumieniec.

W swojej białej torbie niesie wypożyczone z biblioteki książki – dla siebie i Roppiego, zawsze lubili razem czytać. Przekręca kluczyki w drzwiach. Wchodzi do mieszkania i rozgląda się dokoła.

Pusto.

Znowu jest w domu jako pierwszy. Tsugaru i Psyche są na randce, Delic z Hibiyą od tygodnia zwiedzają Sapporo, a Shizuo i Izaya jak zwykle ganiają się po Ikebukuro.

Blondyn ściąga swoją torbę i szalik, zastanawiając się, czy Roppi już wstał. Ostatnio brunet coraz rzadziej wychodzi z łóżka i mało je. Tsuki się tym martwi, ale mimo wszystko stara się tego nie okazywać – wie, że tylko zdenerwowałby tym czerwonookiego.

Powoli wdrapuje się na pół-piętro, niosąc ze sobą książki dla czarnowłosego. Puka do sypialni, lecz nikt mu nie odpowiada. Postanawia zapukać ponownie – tym razem nieco mocniej.

Roppi nadal śpi?

Niepewnie łapiąc za klamkę, delikatnie uchyla drzwi. Mimo cichego pisku zawiasów, nikt nie każe mu wyjść, więc otwiera je szerzej i wchodzi do sypialni, rozglądając się dookoła.

Promienie słońca, wpadają przez uchylone okno. Zasłonka lekko powiewa na wietrze. W pokoju czuć wiosnę. Świeży zapach wcześniejszego deszczu i cichutkie śpiewy ptaków dochodzące z dworu. Czerwone róże, które dał Roppiemu na urodziny nadal stoją w wazonie na komodzie. Stoją tam i stoją od kilku tygodni. Spadły z nich już prawie wszystkie płatki – mimo wszystko Roppi nigdy nie pozwalał dotykać swoich rzeczy, a Tsuki nie chciał tego zakazu łamać, więc ich nie wyrzucał.

Oczy blondyna przemieszczają się na lewo. Kołdra jest cała wygnieciona i są na niej widoczne brązowo-czerwone na wpół zaschnięte plamy.

Torba upada na ziemię, a książki się rozsypują.

Tsuki zastyga w miejscu.

Widzi jak wiotka, drobna dłoń zwisa luźno z łóżka. Po smukłych palcach, które niegdyś czule muskały jego wiecznie zaróżowione policzki, spływa krew, a każde cichutkie kapnięcie jest niczym huk uderzającej o ziemię skały. Za piątą kroplą, podążają kolana blondyna – on także ląduje w szkarłatnej kałuży. Klęczy i tępo patrzy przed siebie, nie mogąc otrząsnąć się z ogarniającego go szoku.

Pojedyncza łza spływa po jego policzku, a dolna warga lekko drży.

Z całego serca wierzy, że to co teraz widzi to tylko jakiś sen. Jakiś przerażający koszmar. Wierzy, że tak naprawdę śpi, a Roppi z rumianymi policzkami leży obok niego i ma o wiele przyjemniejszy sen. Tylko, gdyby to był sen… czy wtedy wszystko byłoby tak realistyczne?

Mruga kilkukrotnie, lecz twarz Roppiego wciąż pozostaje tak samo blada.

Dlaczego się nie budzi? Dlaczego Tsuki się nie budzi?! Dlaczego ten koszmar nie chce odejść?!

Jego drżące palce zbliżają się do dłoni bruneta i delikatnie muskają chłodną i pokrytą krwią skórę. Z początku cofa rękę, zastanawiając się dlaczego w tym koszmarze skóra Roppiego jest tak samo gładka, jak w realnym świecie, lecz później nieco pewniej łapie go za dłoń i przysuwa się bliżej.

Dlaczego obaj nie mogą się po prostu obudzić?

Niestety, do Tsukiego nadal nie dociera, że Roppi już nigdy nie wybudzi się ze snu w jaki zapadł.

Nagle dochodzą do niego przebłyski rozsądku. Za pierwszą łzą, która zostawiła po sobie powoli wysychającą smugę, podąża druga, później trzecia, czwarta… Płacze, choć tak naprawdę sam jeszcze nie wie czemu?

Przecież to tylko sen, prawda? Roppi nadal leży obok niego i śpi, prawda? Coś tak okropnego nie może się dziać… prawda?

Czuje rozdzierający go ból. Z trudem nabiera powietrze – jakby ktoś zapełnił mu płuca kamieniami, które upłycały jego oddechy oraz ciągnęły go w dół. Nachyla się nad Roppim i delikatnie go do siebie przyciąga. Wtula się w chłodne ramię, a jego łzy wsiąkają w miękkie, kruczoczarne włosy.

Drobny jak zawsze. Lekki jak zawsze.

Nie rozumiał czemu Roppi go jeszcze nie budzi. Już dawno powinien się obudzić, widząc jak Tsuki wierci się w łóżku, więc czemu blondyn nadal śni? Dlaczego Roppi go nie budzi?

Może Roppi też ma teraz koszmar?

- Roppi, obudź się – mówi, ale jego łamiący się głos bardziej przypomina szept.

Nie potrafi zwalczyć powoli nadchodzącego szlochu, lecz także nie potrafi przyspieszyć jego nadejścia. Dusi się, chcąc złapać oddech, a jego okulary całkiem już zaparowały.

Dlaczego?!

Swoim szalikiem ściera odrobinkę krwi z twarzy Roppiego.

Więcej łez spływa po jego policzkach i nie wiedząc co innego może zrobić, zaczyna czekać, mocniej przytulając do siebie bruneta.

Czekać, aż koszmar się skończy. Czekać, aż Roppi wróci… i go obudzi.

~~~~~~~~~~~

Umm... wiem, że druga część miała być tą ostatnią, ale jednak zmieniam zdanie~! Będzie więcej! Wy się pewnie z tego cieszycie, co nie? :D

Kocham Tsukiego~! Jest taki słodki, uroczy, niewinny i głupkowaty *Q*

Kawaii & Baka~!

Aha, oczywiście wiem, że te rozdziały są krótkie, no ale cóż... właściwie to same opisy i zero dialogów, więc trudno jest mi napisać coś dłuższego.

[Część notki, którą wszyscy nazywają ogłoszeniami parafialnymi]

Nie mam najmniejszego pojęcia na kiedy zamieszczę trzecią część mojego emo-gówienka, a co do jutrzejszego zakładu to jestem w trakcie tworzenia i jak na razie dobrze mi idzie ^.-

Tłumaczenie na drugim blogu idzie dość opornie, ale jakoś idzie^^ zbliżają się egzaminy, więc będę miała wolne i się wyrobię ;3

Song-fic... hmm... jestem w trakcie analizowania tekstu i zastanawiam się nad swoimi możliwościami odnośnie fabuły (bo bez fabuły to... ekhem... no wiecie xD).

I jeżeli mi się nie odmieni (a ja często zmieniam zdanie) to niedługo się pośmiejecie, bo zastanawiam się nad napisaniem czegoś zabawnego, bo pomysł jest~!  buahahaha  :D

Mam coś jeszcze do dodania? Hmm... chyba to już wszystko.

Tak, to już wszystko. Skończyłam. A teraz... odejdźcie w pokoju~!  ;P