Durarara!! "Zakład" - rozdział 14

Gomen, gomen, gomen, gomen, gomen, gomenne minna~!   ;-;   Przepraszam was za to, że musieliście czekać tak długo...  czuję się teraz okropnie i jest mi za siebie wstyd. Nienawidzę się nie wywiązywać! Tak czy owak, migrena poszła w siną dal i jak na razie się nie pojawia ^.^ - tym co uniemożliwiło mi pisanie był nawał sprawdzianów. Naprawdę?! Czy wszyscy nauczyciele jakoś się umówili?! "Hej zróbmy im pięć sprawdzianów w ciągu tygodnia~! Na pewno się ucieszą" -_-  bicz pliz...  Czuję, że już nie mogę, a czeka na mnie jeszcze geografia, francuski, polski, matematyka i fizyka...  ;-; 

Okej... wiem, że moje usprawiedliwianie się was nie interesuję xD 

Przyszła pora na to, na co się tyle naczekaliście ^.-  Oto wasz rozdział~!

~~~~~~~~~~

ROZDZIAŁ 14

Obudziłem się i natychmiast poczułem dziwne zimno dookoła. Nie wiedząc czym jest ono spowodowane leniwie otworzyłem oczy. Izaya leżał plecami do mnie, a ja obejmowałem go w tali. To on był źródłem tego chłodu. Lekko ściągnąłem brwi, zastanawiając się czemu tak było. Nawet, gdy podczas odnawiania zakładu, uścisnąłem mu dłoń – ona też była dziwnie zimna. Może miał problemy z krążeniem? Albo to ja przez adrenalinę byłem nieco cieplejszy od reszty ludzi i dlatego wydawało mi się to takie dziwne?

Tak czy inaczej, w końcu uświadomiłem sobie, że coś jest nie tak. Wreszcie zastanowiło mnie to, że leżymy obok siebie i zorientowałem się, że obaj jesteśmy nadzy i lepcy.

Mimo, że wewnątrz walczyłem z potokiem myśli, to nadal leżałem obok niego, a cieniutkie czarne kosmyki muskały moje ramię, lekko mnie łaskocząc.

Dlaczego do tego doszło? To była moja wina, czy jego? A może obojga z nas? Czy w ogóle któreś z nas było temu winne? A co ważniejsze… CO NAM STRZELIŁO DO TYCH SZALONYCH ŁBÓW?!

Starałem się zostawić wszystkie te pytania na później i w dalszym ciągu udawałem, że śpię, nie ruszając się nawet o centymetr.

Rozejrzałem się po pokoju.  Próbowałem zignorować porozrzucane dookoła ubrania i spojrzałem w stronę lekko uchylonego okna. Promienie powoli wpadały do pomieszczenia wraz z chłodnym wiatrem, a firanka delikatnie powiewała. Nagle na tak trywialny odgłos jakim był przyjazd śmieciarki, Izaya cały się wzdrygnął i niezauważalnie poderwał w górę, lecz chwilę później położył się z powrotem. Naprawdę miał bardzo lekki sen…

Wygodnie ułożył sobie głowę i lekko wtulił twarz w poduszkę, skopując z siebie przy tym kołdrę i odsłaniając swoją zgrabną, tylną część ciała. Zabrałem rękę z jego tali i przekręciłem się na plecy, ciężko wzdychając i wpatrując się w sufit.

- Więc… - mruknął kleszcz, a jego głos został stłumiony przez poduszkę.

- Co? – spytałem, gdy nie doczekałem się ciągu dalszego.

- Zjadłbym ootoro…

- To sobie zamów – bąknąłem obojętnie i sięgnąłem po papierosy.

Izaya westchnął i przewrócił się na plecy, przeczesując palcami swoją potarganą grzywkę, a ja pół-leżąc, pół-siedząc, oddawałem się swojemu nałogowi.

Zapadła niezręczna cisza. Nie wiedziałem co powiedzieć. Nie wiedziałem, czy w ogóle powinienem był coś mówić. Może lepiej siedzieć cicho?

Kleszcz nachylił się sięgając z podłogi swoje spodnie i nadal zakopany pod kołdrą, zaczął szperać po swoich kieszeniach. Wyciągnął telefon i szybko wykręcił numer.

- Simon~! Ja i Shizu-chan chcielibyśmy zamówić śniadanko~! – wyśpiewał do słuchawki – Tak. To co zwykle… Nie. Do Shizu-chana… Mhm… - dodał kilka słów po rosyjsku, a następnie się rozłączył – Idę się wykąpać – westchnął.

Wstał z łóżka i pomaszerował do mojej łazienki. Był nagi i dokładnie widziałem jak po jego udach spływa… "coś" co dokładnie wiedziałem, że należało do mnie.

Teraz tym bardziej nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Też powinienem się wykąpać, więc jedyne co mi pozostało, to czekanie na swoją kolej… wypaliłem papierosa do końca i usłyszałem dzwonek do drzwi.

Simon? Przyszedł tak szybko?

Wsunąłem na siebie dresowe spodnie i leniwie powędrowałem do drzwi. To rzeczywiście był Simon.

- Cześć, Shizuo – uśmiechnął się, podając mi dwa średniej wielkości pudełka – Doliczyć do rachunku? – zapytał.

- Jasne, rób co chcesz – powiedziałem, odgarniając swoje potargane włosy.

W Simonie najlepsze było to, że nigdy nie zadawał zbędnych pytań. Jeżeli jadłeś jego sushi i z nikim się nie biłeś, to robił co tylko mógł, aby nie rozpoczynać tematów, o których nie chciałeś mówić. Pod tym względem jego przeciwieństwem był Shinra.

Uśmiechnąłem się do swoich myśli i pożegnałem się z Rosjaninem. Kiedy zaniosłem jedzenie do salonu, Izaya już tam na mnie czekał i wycierał mokre włosy ręcznikiem.

Bez słowa podszedł bliżej i wziął jeden z kartoników. Usiadł na kanapie i zaczął jeść.

- Ciekawie zakończył się ten cały remont – zaśmiał się cicho, a ja tylko usiadłem obok niego i zacząłem się wpatrywać w swoją porcję.

Nie za bardzo wiedziałem do czego zmierzał, ale jeśli znowu chciał mnie wkurzyć…

Wziąłem głębszy oddech, aby nie dać się sprowokować.

Izaya westchnął – Ale mimo wszystko uważam, że to nie powinno się tak potoczyć… - pomiędzy jego brwaimi pojawiła się drobna zmarszczka, a ja widząc ją, aż chciałem ją wygładzić.

- Więc chcesz powiedzieć, że żałujesz? – starałem się zignorować adrenalinę napływającą do moich żył.

Jeśli żałował, to po co to wszystko?!

- Tak, Shizuo. Wiesz? W przeciwieństwie do ciebie dla mnie nie miało to żadnego głębszego znaczenia – jego głos był ostry i pierwszy raz usłyszałem w nim podenerwowanie. Zmarszczka się pogłębiła.

Wywróciłem oczami… Głębsze znaczenie?

- Więc czym to było dla ciebie? – spojrzałem na niego, kątem oka.

- Jednorazowy numerek, który nigdy nie powinien mieć miejsca – złośliwy uśmiech się nie pojawił, zamiast niego widziałem zamyśloną i lekko smutną minę. Smutną? Przecież to Izaya, prawda? On zawsze starał się ukrywać tego typu emocje, więc czemu teraz tego nie robił?

Odłożył kartonik z sushi na stolik i spojrzał na mnie, a w jego oczach widziałem ten dziwny błysk nienawiści. Kiedyś zastanawiało mnie, czemu nigdy na mnie tak nie spojrzał, ale teraz… wolałem, żeby kierował to spojrzenie do kogoś innego.

- A tak swoją drogą, to jesteś beznadziejny w łóżku – powiedział chłodno.

- Jak się daje dupy na prawo i lewo, to się potem jest takim nieczułym kleszczem! – warknąłem na niego, a pałeczki, które trzymałem w dłoniach, pękły, zamieniając się w drzazgi.

- W takim razie muszę cię zmartwić, bo najwyraźniej zakochałeś się męskiej dziwce! – Izaya wydarł się jeszcze głośniej, niż ja – Jeżeli naprawdę takie masz o mnie zdanie, to gratuluję ci, Shizuo!

Izaya krzyczał i już drugi raz nazwał mnie po imieniu. Żadne z tych zachowań nie było do niego podobne i byłem tym naprawdę zdziwiony. Może był wkurzony, do granic możliwości - dlatego nad sobą nie panował? Oczywiście moje zdziwienie i ciekawość zostały przyćmione przez złość.

- Musisz być zawsze taki upierdliwy?!

- Nie zawsze.

- Więc przestań przekręcać moje słowa! – warknąłem, cały się trzęsąc.

- Może to oznacza, że powinieneś wyrażać się jaśniej, głupi pierwotniaku!

- A może to właśnie ty powinieneś uważniej słuchać!

- Ja słuchać ciebie?! – prychnął – To ty powinieneś słuchać mnie!

- Po co słuchać kogoś, kto i tak nie jest normalny i zawsze gada bzdury? – prychnąłem, krzyżując ręcę na piersiach.

Rysy twarzy Izayi się zaostrzyły. Wstał z kanapy i zaczął zbierać swoje rzeczy, których jeszcze nie miał na sobie.

- Co robisz? – zapytałem.

- To chyba oczywiste, że wychodzę! Mam cię dość!

- Co? – zdziwiłem się.

- Wychodzę! W-Y-C-H-O-D-Z-Ę! Zrozumiałeś?! To, że nadal jesteś neandertalczykiem i nie ewoluowałeś tak jak reszta, nie oznacza, że masz prawo być, aż tak tępym!

Spiąłem wszystkie swoje mięśnie i zacząłem gwałtowniej oddychać. Tak bardzo zaznajomiona z moim wizerunkiem, pulsująca żyłka na skroni nie była nawet warta uwagi.

- Ta… idź sobie – warknąłem przez zęby, starając się uspokoić – Może ktoś czeka na twoje "usługi".

Izaya się zatrzymał. Jak gdyby go zamrożono. Miał już wszystkie swoje rzeczy i  mógł już stąd wyjść, ale mimo wszystko nadal tam stał i patrzył tępo w podłogę.

- Czemu nie dziwi mnie to, że teraz kiedy podobno mnie kochasz, mówisz mi gorsze rzeczy, niż wtedy, gdy mnie nienawidziłeś? – jego głos lekko zadrżał i mówił już o wiele spokojniej.

- Izaya… - zacząłem, bardziej już nad sobą panując.

Chyba naprawdę przesadziłem. Głupia adrenalina… dlaczego wtedy, gdy traciła władzę nad moim ciałem, przejmowała kontrolę nad językiem?!

- Jeśli chcesz przeprosić, to na to już za późno – powiedział wypranym z emocji głosem – A teraz wybacz mi, czekają na mnie klienci, którzy jak to uważasz "pragną, abym się im sprzedał" – po tych słowach wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami.

Kilkukrotnie zaciskałem i rozluźniałem pięści oraz nerwowo skakałem wzrokiem z jednego miejsca na drugie.

Zostałem sam.

Wplotłem palce we włosy, mocno za nie ciągnąc i nachyliłem się do przodu, z trudem powstrzymując się przed głośnym rykiem – jednak mi się nie udało i po chwili wszyscy w budynku usłyszeli jak dostaję szału. Izaya pewnie też…

I to niby on był tym wrednym, tak?

Uderzyłem pięścią w stolik, wcale nie przejmując się faktem, że był on kolejnym meblem, który ostatnio zniszczyłem. Teraz to już i tak wszystko jedno.

Rozejrzałem się dookoła. Nie miałem pojęcia co powinienem ze sobą zrobić.

Byłem idiotą.

Spojrzałem w stronę kuchni. Nie chciałem dokańczać remontu, ale wiedziałem, że jeśli się za coś nie wezmę, to te wszystkie upierdliwe myśi będą mnie tylko niepotrzebnie dręczyć. Nie było innego sposobu na pozbycie się ich, więc wziąłem prysznic, zjadłem sushi i zabrałem się za malowanie ścian.

Pomiędzy wargami miałem papierosa i niechętnie jeździłem wałkiem w górę i w dół.

Mimo tego, że już miałem zajęcie, to mój umysł i tak był złośliwy. Żyłka zapulsowała mi na skroni, ale mimo to, nadal malowałem, ignorując upierdliwą osóbkę kłębiącą się w moich myślach.

*** 

Następnego dnia w pracy jedynie wlokłem się leniwie za Tomem i powoli spalałem piątego już dzisiaj papierosa. Tanaka nawet nie spytał co się stało – wiedział, że tylko niepotrzebnie by mnie tym zdenerwował.

Podczas naszej przerwy na lunch – którą jak zwykle spędzaliśmy w Rosyjskim Sushi – zastąpiłem piątego papierosa, szóstym.

- Shizuo… nie sądzisz, ze powinieneś już skończyć z paleniem już na dziś? Dzień się dopiero zaczął, a ty już-

Słowom Toma przeszkodził dźwięk łamanego drewna – zgniotłem w dłoni pałeczki.

Miałem dziś okropny dzień. Dzień podobny do tych sprzed zakładu, kiedy to byłem zwykłym kłębkiem nerwów i nie potrafiłem nad sobą zapanować. Przez cały ten czas zmieniałem się na lepsze, coraz bardziej panując nad swoją siłą. Każdy dzień zakładu dawał mi siłę, dzięki której moja samokontrola wzrastała… a teraz? Powoli traciłem to wszystko, stopniowo powracając do poprzedniego stanu rzeczy…

Gdy tylko to sobie uświadomiłem, poczułem jak pomiędzy moimi brwiami tworzy się drobna zmarszczka.

- Shi-zu-o~! Zły humor być zły. Zjedz sushi. Poprawi nastrój~! – do stolika podszedł Simon, kładąc na stole nasze zamówienia i wołając do nas (a raczej do mnie) swoim łamanym japońskim – Zmarszczki też złe – dodał z uśmiechem i palcem starał się wygładzić drobne zagłębienie pomiędzy moimi brwiami.

Lekko się zaśmiałem, delikatnie odpychając od siebie jego dłoń. Tom także się uśmiechnął. To jak bardzo miły był Simon poprawiało humor każdemu.

Zgasiłem papierosa w popielniczce i zabrałem się za jedzenie, sięgając po nowe pałeczki.

Kiedy razem z Tomem skończyliśmy jeść, pożegnaliśmy się i wróciliśmy do pracy, skopałem tyłek kilku gostkom, rozładowując przy tym swoją frustrację. Humor poprawił mi się jeszcze bardziej, a gdy zapaliłem siódmego papierosa wszystkie zmartwienia jakby gdzieś odeszły.

Niestety nie na długo.

Tym co o wszystkim mi przypomniało, było jasne futerko. Mignęło mi przed oczami, ukazując się zaledwie na jedną sekundę – ale ta jedna sekunda, wystarczyła, aby dzień ponownie zamienił się w piekło. Masa niechcianych myśli powróciła, jakby się ze mnie naśmiewając. Zły humor i niezadowolenie znów zaczęło mnie dobijać. A najbardziej irytował mnie fakt, że to futerko nawet nie należało do Izayi. Młoda, śliczna i zgrabna kobieta… pech chciał, że przy jej torebce znajdował się futrzasty pomponik. Czy naprawdę o kleszczu musiał mi przypomnieć tak drobny i mało ważny detal?

Z niezadowoloną miną wyrzuciłem papierosa i zrobiłem kilka kroków w tył, a następnie szybko się odwróciłem i zacząłem iść w stronę swojego mieszkania, a przynajmniej… taki miałem zamiar. Gdy tylko się odwróciłem, poczułem uderzenie. Nie na tyle silne, aby mnie powalić, ale mimo wszystko mnie ono zatrzymało.

Spojrzałem w dół, na trzymającą się za czoło, niższą ode mnie postać.

Futerko tym razem nie było pomponikiem. Czarne włosy… i czerwone spoglądające na mnie tęczówki.

Patrzyliśmy tak na siebie i patrzyliśmy, ale żadne z nas nie ruszyło się nawet o centymetr. Ja – zdumiony naszym nagłym zderzeniem. I on – patrzący na mnie wzrokiem pełnym nienawiści. Nienawiści, która sięgała tylko oczu. Czerwone jak krew, wyraziste tęczówki wwiercały się we mnie z rządzą mordu, a ja nadal oniemiały nie wiedziałem co zrobić, ani co powiedzieć.

Przeprosić? Przywitać się? Odejść? Czekać, aż on odejdzie?

Żadna z opcji nie wydawała mi się być tą odpowiednią.

- Shizuo~! Izaya~! – z początku pomyślałem, że ten znajomy głos jakoś wyciągnie mnie z tej niezręcznej sytuacji, ale gdy tylko odwróciłem się do źródła dźwięku i zobaczyłem kim była wołająca nas osoba, pomyślałem, że gorzej już być nie mogło.

~~~~~~

Nadal nienawidzę pisać na kartkach D: zrobiłam tak na religii... było to jakieś takie okrojone i łyse, a opisów w ogóle brak(!), ale potem ulepszyłam~! Mnie tam inspiruję klawiatura ^.^ długopis budzi we mnie odrazę  >.<"

Umm.... nie wiem dokładnie czy wyrobię się na niedzielę... Postaram się zdążyć~! Jakby co, to dam wam znać ^o^  a teraz... usunę hańbiącą tego bloga migrenową notkę O^O  WON MI Z TYM~!! Chociaż w sumie... wasze komentarze były słodkie  .///.  jednak zostawię tak jak jest ^.^  Dziękuję wam za wyrozumiałość~! Jesteście kochani  *zbiorowy przytulasek*

PS  Zapomniałabym! Wpadłam na pomysł napisania mojego pierwszego song-fica~! Mam już wybrane dwie piosenki, ale nie dopracowałam fabuły ;-;  i nie wiem, czy w ogóle to coś napiszę  xD  Tyle pomysł... tak mało czasu....   ZA CO?! D: