Durarara!! "Tysiąc osiemset sekund" - Tsuki x Roppi

"Tysiąc osiemset sekund"

Tsukishima & Hachimenroppi

Zasłony delikatnie powiewają na wietrze. W pokoju panuje idealna cisza, mimo to, wcale nie jest ona dobijająca. Uspokaja, pozwalając się odprężyć i zatopić we własnych myślach. Jedynym źródłem światła jest księżyc za oknem, a chłodne powietrze przyprawia siedzącą na łóżku postać o dreszcze.

Czuje jak nieistniejące języki łaskoczą go pod skórą. Jest to typ dreszczy, który oznacza smutek i zapowiada płacz. Zastanawia się, czy słusznie wybiera. Pierwszy raz od bardzo dawna na jego ustach pojawia się uśmiech. Bardzo delikatny i przepełniony smutkiem.

Nienawidzi ludzi. Nienawidzi ich, ale najbardziej, nienawidzi siebie samego. Gdy patrzy w lustro, czuje obrzydzenie. Chce zedrzeć z siebie skórę, wykrzyczeć wszystkie swoje myśli i skończyć z sobą.

Jego uśmiech się powiększa, lecz wciąż pozostaje dyskretny i nieszczery – wciąż tak samo smutny.

Wykrzyczeć? A kto by go wysłuchał?

Nie potrafi znieść myśli, że jest jedną z tych okropnych istot. Jedną z kreatur, które potrafią zadawać jedynie ból i są szczęśliwe tylko dlatego, że ktoś kiedyś powiedział, że tak być powinno.

Jego oddech drży, a dłonie się trzęsą, lecz szybko udaje mu się nad tym zapanować. Zaciska dłoń na rękojeści swojego noża nieco mocniej, a niekontrolowany potok łez spływa po jego twarzy.

Czuje chłód stali na swojej bladej skórze i lekko się wzdryga. Jasno-niebieskie żyły są, aż nazbyt widoczne. Nie potrafi spowolnić swoich akcji i dociska ostrze, a na białą pościel skapują czerwone kropelki. Czuje pieczenie, ale nie przejmuje się tym. Niedługo i tak całkowicie straci ten zmysł, tak samo jak i wszystkie inne.

Spogląda w sufit, chcąc pohamować łzy, lecz jego starania zdają się na marne. Gorące łzy spływają po jego chłodnych policzkach. Po chwili nie może już wytrzymać i zaczyna chicho skomleć.

Brzydzi się sobą jeszcze bardziej. Jego słabość tylko podsyca nienawiść jaką darzy samego siebie. Nie potrafi już dłużej wytrzymać i dociska ostrze, tym samym przecinając błękitną wstążkę pod swoją skórą.

Ostry ból uderza niczym głaz, ciemna krew spływa po nadgarstku, biała pościel zmienia zabarwienie, a paniczny głośny szloch nadchodzi.

Ostatnie minuty jego życia zdają się ciągnąć w nieskończoność. Nie potrafi przestać się zastanawiać i zaczyna wątpić w to, czy na pewno tego chce. Powinien przestać czuć ten nieistniejący ból w klatce piersiowej, który nie pozwalał mu wyjść z łóżka każdego ranka. Powinien poczuć się lepiej.

Lecz ulga nie nadchodzi.

Jego ciało drętwieje i robi mu się zimno. Nie ma już dłużej siły siedzieć i opada na plecy. Wiotki nadgarstek zwisa z łóżka, a krew powoli spływa po palcach prosto na podłogę. Druga dłoń luzuje ucisk na nożu. Serce przestaje kołatać i zwalnia, a mózg pracuje coraz intensywniej.

Czuje się jeszcze gorzej, niż zwykle. Pokonany. Nieszczęśliwy. Odrzucony. Beznadziejny. Żałosny. Słaby. Niekochany?

Czy jest niekochany? Otóż właśnie nie.

Do głowy wskakuje mu jedno imię.

Tsukishima
Czy właśnie tego chce? Czy chce, aby Tsuki został sam?

Uspokajający się szloch ponownie wraca, tym razem ze zdwojoną siłą. W tych ostatnich minutach zdążył znienawidzić się jeszcze bardziej z dwóch powodów. Okazał słabość i zwątpienie w swoje poglądy oraz nie pomyślał o Tsukim.

Leży spoglądając w sufit i traci czucie w kończynach. Kałuża krwi na podłodze się powiększa. Wskazówka zegara tyka coraz głośniej i wolniej, a on liczy każdą mijającą sekundę.

Dziewięćset siedemdziesiąt dwa... Dziewięćset siedemdziesiąt trzy... Dziewięćset siedemdziesiąt cztery...

Myśli stają się coraz bardziej chaotyczne i niepoukładane. Biały, niegdyś jednolity sufit zaczyna wirować.

Żałuje.

Chce zacząć krzyczeć i wołać o pomoc, lecz nie ma na to siły. Nawet mruganie wydaje mu się być wyczerpujące – ma już zamknięte oczy i jedynie czeka na swój niegdyś upragniony, lecz teraz tak przerażający koniec.

Zabawne... przez całe życie był martwy, a gdy wreszcie miał umrzeć, poczuł, że żyje.

Ból w nadgarstku stawał się coraz mniej uporczywy, a zimno przestawało być nienaturalne.

Tysiąc jeden. .. Tysiąc dwa... Tysiąc trzy... Tysiąc cztery...

Wskazówki zegara zaczynają tykać wolniej, a myślenie staje się trudniejsze.

Po raz kolejny, szloch zanika – tym razem nie z jego woli. Nie ma już siły płakać. Ostatni raz otwiera oczy i ponownie patrzy w sufit. Część jego wizji pokrywają czarne plamy. Nie wie czym one są, ale patrzenie na nie, nie jest przyjemne. Powieki opadają, a tętno powoli zanika.

Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt siedem... Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt osiem... Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć... Tysiąc osiemset.

Jego ostatnie pół godziny było przepełnione bólem, smutkiem i żalem. Umarł. Przez cały ten czas zdążył jedynie dojść do wniosku, że chciał żyć. Niestety było już za późno. Uświadomił to sobie po fakcie. Chciał zacząć wołać pomocy, gdy już nie miał na to siły.

Po Hachimenroppim Oriharze pozostało jedynie wątłe, zakrwawione i pozbawione życia ciało.

~~~~~~~~~~~~

Będzie druga część~! ^.^ (to tak od razu na pocieszenie). Jest to moje pierwsze opowiadanie pisane w czasie teraźniejszym i moje pierwsze opowiadanie z tak ciężką tematyką.

Wiem, że jest krótko, ale tak ma być. Postaram się jak najszybciej napisać drugą część, a co do "Zakładu" to bez zmian możecie się go spodziewać w niedzielę~! (przemilczmy fakt, że ledwo zaczęłam pisać rozdział xD, ale dam sobie radę~!).