Durarara!! "Zakład" - rozdział 9

~({.}_{.})~  4/4 osoby przestraszyły się tej emotki, a wy? Co o tym sądzicie? Podoba się wam moje dzieło? ;P

Notka jest dziś, bo zagrożono mi utratą życia.

~~~~~~~~~~

ROZDZIAŁ 9

- Izaya, kocham cię

Patrzyłem przed siebie osłupiały. Patrzyłem na złote włosy i bursztynowe oczy, w których nie szło dostrzec kłamstwa.

- Przecież, to kurwa niemożliwe! – warknąłem, pięścią uderzając w lustro i widziałem jak moje własne odbicie się załamuje.

Część odłamków spadła na ziemię z trzaskiem, podczas gdy po mojej pięści powoli spływała krew.

A zapowiadało się na udany dzień. Naprawdę udany!

Ponownie uderzyłem w ostre odłamki, nie przejmując się tym, że wbijają się one w moją dłoń nieco głębiej niż powinny. Osunąłem się na ziemię i usiadłem, opierając się plecami na ścianę.

Pomiędzy spazmatycznymi oddechami cicho się śmiałem. Śmiałem się z własnej głupoty i z ironii jaką zaserwował mi los.

Przecież to Izaya miał pokochać mnie, dołączyć do tych swoich mrówek… więc czemu jest na odwrót? Czemu to ja pokochałem jego?

Kocham Izayę…

Chcę spędzać z nim czas i jak małe dziecko nie mogę się doczekać następnego spotkania z nim. Tak chyba nie powinno być… prawda?

Głośno przełknąłem ślinę, patrząc na to co zrobiłem ze swoją dłonią. Nie wyglądała za dobrze.

Wstałem na nogi i podszedłem do stolika po swoją komórkę. Drżącą ręką otworzyłem klapkę i przyłożyłem telefon do ucha.

- Shizuo? O co chodzi? Znowu kogoś pobiłeś? A może to ciebie trzeba poskładać? – Shinra odebrał niemal natychmiast.

Odchrząknąłem.

- Skąd ten pomysł? – zapytałem.

- A więc zadzwoniłeś, żeby pogadać? – w jego głosie usłyszałem zdziwienie – To nowość…

- Cóż, właściwie to dzwonię po to, żebyś mnie poskładał – uniosłem w górę zakrwawioną dłoń, zupełnie jak gdybym mógł ją w ten sposób pokazać doktorkowi.

- Standard – zaśmiał się – Więc przyjdź, czekam

- Sądzę, że… krwawi za mocno, aby wyjść z domu – obojętność w moim głosie nigdy nie potrafiła oddać powagi sytuacji – Jeszcze ktoś by się przestraszył… czy coś?

- W sumie to masz rację… na ulicach są dzieci. No cóż, więc poproszę Celty, żeby mnie do ciebie podwiozła~!

Rozłączył się.

Niecałe dziesięć minut później usłyszałem dzwonek do drzwi. Zaniepokojony swoim zdrowiem psychicznym – bo nikt zdrowy na umyśle nie mógł kochać pijawki – poszedłem otworzyć.

- Ach, Shizuo~! Powinieneś częściej się kaleczyć! – wyśpiewał niczym skowronek – Siedziałem na motorze u Celty~! I mogłem się przytulić do jej pleców!

- A to co? – zapytałem, zdrową ręką wskazując na jego zaczerwieniony policzek – prawdopodobnie od szczypania.

- Celty nie spodobały się moje aluzje odnośnie tamtej sytuacji – zaśmiał się nerwowo, drapiąc po głowie – No! Pokaż co tam masz! – wykrzyknął, ponownie się uśmiechając i położył swoją torbę lekarską na stole w jadalni.

Usiadłem na krześle i położyłem zakrwawioną dłoń obok jego torby.

- Ałć – syknął Shinra na sam widok – Czy to jest szkło? – zapytał, wskazując na wystające z pod skóry odłamki.

- Lustro – skinąłem głową, wyciągając z kieszeni papierosa i go zapaliłem.

- Lustro? Czemu je zniszczyłeś? Masz kompleksy, czy jak? – westchnął, zabierając się do pracy.

Nie odpowiedziałem. Wzrokiem podążałem za ruchami Shinry. Obserwowałem jak oczyszczał moją ranę z odłamków oraz krwi, a następnie zakładał mi szwy – pięć w gwoli ścisłości – i bandaż. Gdy skończył poprawił okulary i ciężko westchnął.

- Musiałeś się nieźle wkurzyć… Szkło wbiło się głęboko, ale jestem pewien, że nie przeoczyłem żadnego odłamka – uśmiechnął się dumnie.

Zgasiłem papierosa w popielniczce przed sobą.

- Postaraj się nie nadwyrężać dłoni przez jakiś czas, bo inaczej szwy puszczą – mówił te swoje lekarskie bzdury i wyrzucił wyciągnięte ze mnie ostre kawałeczki do śmietnika – Powiedz, w którym pokoju zbiłeś to lustro, bo jak posprzątasz samemu, to pokaleczysz się jeszcze bardziej – zaśmiał się, poprawiając okulary.

- W sypialni – mruknąłem i poszedłem za nim.

Jego zszokowana mina trochę mnie rozbawiła.

- Możesz już iść. Sam posprzątam swój bałagan – powiedziałem, nie chcąc być wrzodem na tyłku.

- Przestań i nie dyskutuj. Ja posprzątam.

Rozbawiony tym jak brunet mi matkował, usiadłem na łóżku po turecku i przyglądałem się jego poczynaniom.

- Jaki jest Izaya wobec kogoś kogo nie nienawidzi? – zapytałem go zaciekawiony.

- Huh? – zdziwił się moim nagłym pytaniem – Chcesz rozmawiać o nim? To do ciebie nie podobne…

- Więc? – ponagliłem go.

Może i zachowywałem się jak kretyn, ale teraz miałem jeszcze większą motywację do tego, aby wygrać zakład – tym razem nie dla samego zwycięstwa – chciałem, aby Izaya dostrzegł we mnie człowieka i naprawdę nie miałem ochoty go już więcej bić.

- Różnica jest niewielka – zaśmiał się – Bawi się każdym. Nieważne czy lubi tego kogoś, czy nie i tak zawsze będzie go widział jako zabawkę – wzruszył ramionami, ścierając z podłogi krew.

Więc… nawet jeśli dołączy mnie do swoich ukochanych ludzi, to i tak będę dla niego tylko zabawką?

Westchnąłem.

Wszystko zrobiło się jeszcze bardziej skomplikowane.

*** 

- Shizu-chan, jak sądzisz, gdzie ludzie idą po śmierci? – zapytał Izaya, segregując swoje papiery.

Dziś spotkaliśmy się u niego. Mówił, że ma dużo pracy, czy coś…

- Zależy od tego w co wierzysz? – wzruszyłem ramionami.

- A w co ty wierzysz? – dopytał, wsuwając na nos okulary i nawet nie oderwał wzroku od dokumentów.

Nie rozumiałem, dlaczego pytał o to wszystko akurat mnie. Na pewno znał kogoś mądrzejszego i bardziej wykształconego z kim mógłby poważnie porozmawiać na takie tematy. Ja się do tego nie nadawałem.

- Pytasz mnie o religię? Mnie? – zdziwiłem się.

- Po takim podejściu do tematu, mógłbym powiedzieć, że jesteś ateistą – zaśmiał się, poprawiając okulary.

Musiałem przyznać, że nawet ciekawie w nich wyglądał.

- Zależy…

Spojrzał na mnie z nad oprawek, po czym polizał palec i przewrócił kartkę.

- Sprecyzuj

Przełknąłem ślinę. Czy to było dziwne, że w tym co zrobił odnajdowałem nutkę uwodzicielskości?

- No więc… Uważam, że to w co wierzysz zależy tylko i wyłącznie od tego, gdzie się urodzisz i w co wierzą twoi rodzice.

- Słuszne podejście – mruknął, jakby będąc nie w temacie, ale tak naprawdę słuchał. On zawsze słuchał. W końcu był najlepszym informatorem – Ale nadal nie wiem co sądzisz na temat tego co jest potem

- Nie obchodzi mnie to co jest potem – mruknąłem.

Izaya cicho się zaśmiał.

- Tak jak się spodziewałem… Typowy Shizu-chan – wziął głęboki oddech – Skończyłem~! Została jeszcze godzina

Wstał od biurka i usiadł na kanapie obok mnie.

- Niestety – westchnąłem, chcąc zgrywać dawnego siebie, ale zabrzmiało to dziwnie i nieszczerze.

Izaya nie był głupi. Byłem pewien, że nie nabrał się na tak oczywiste kłamstwo. Bardziej zdziwił mnie fakt, że tego nie skomentował.

- A wy nadal macie ten zakład? – zapytała brunetka, przechodząc przez salon i niosła ze sobą jakieś dokumenty.

- Tak – Izaya się uśmiechnął – Komu kibicujesz, jeśli mogę spytać, Namie-san?

- Na pewno nie tobie – prychnęła, odgarniając włosy.

- Słyszałeś, Shizu-chan? – odwrócił się, szturchając mnie łokciem – Kibicuje ci…

Posłałem mu uśmiech i ciężko westchnąłem.

Teraz to naprawdę chciałbym wygrać…

- Dawno się nie zdenerwowałeś… - mruknął – Co robię nie tak?

- Nawet cię trochę lubię, więc nie wiem czy uda ci się mnie zdenerwować – wzruszyłem ramionami.

Z Izaya początku był zadziwiająco cicho, ale u niego taki stan nigdy nie mógł trwać za długo.

- "Nawet" – powtórzył, śmiejąc się cicho, jakby dopiero teraz przetrawił tą informację.

Spojrzałem na niego.

- No to mam przerąbane, co nie? – zaśmiał się.

- Zależy… - westchnąłem.

Chciałem wiedzieć co siedzi w jego głowie. O czym myślał? Co – innego oprócz denerwowania mnie – lubił? Czego – nie wliczając mojej osoby – nie lubił? Tego typu rzeczy…

Jakby zareagował, gdybym powiedział mu co do niego czuję?

Zacząłby się śmiać? Możliwe…

- Shizuo-san, jak ty go możesz lubić? – wtrąciła się Namie.

- Gdybym to ja wiedział… - westchnąłem, zapalając papierosa.

~~~~~~~~~~~~~

Trololololololololololo, Shizuś nie wyznał Izayi miłości x.x a już wam zrobiłam nadzieję... xD Jestem podła, buahaha! A tak wgl, to ostatnio uzależniłam się od emotikonek... (^O^) no ale co mogę na to poradzić... One są takie kawaii~!

Ach, no i przepraszam, że nie udało mi się niczego wykombinować z okazji 10.000 wyświetleń (T^T) ale ostatnio mam wenę na angsty i nie mogłam napisać niczego happy... *nastrój godny emo*

Suchar dnia:
- Jak się śmieją dyslektycy?
- chachachachacha
- *badam tss~*

Przyznać się, kto z was pomyślał o Kidzie? (>.<)