Durarara!! "Zakład" - rozdział 10

Hejka~!

Jak to mówi Niekryty Krytyk i inni ludzie czas na ogłoszenia parafialne~!

Założyłam nowego bloga, na którym znajdują się tłumaczenia opowiadań yaoi z angielskiego na polski [KLIK] (głównie nasza ukochana Shizaya)

I JESZCZE RAZ KTOŚ MI ZAGROZI ŚW. MIKOŁAJEM, TO WALNĘ FOCHA! JEGO W TO NIE MIESZAJCIE! (xD) - a tak wgl, to tak sobie myślę, że zamiast we wtorki będę zamieszczać notki w niedzielę. Tak mi chyba wygodniej   >.<


No ale przejdźmy do konkretów i naszej Shizayi, którą tak kochamy~!

~~~~~~~~~~

ROZDZIAŁ 10

- Shizu-chan~! – wykrzyknął Izaya i uderzył mnie z pięści w twarz.

Złapałem się za policzek zdziwiony takim powitaniem. O co mu chodziło?

Ludzie dookoła patrzyli na nas zdziwieni. Może i zdążyli się przyzwyczaić do widywania nas razem, ale "to" było dla nich czymś nowym.

Zacząłem się zastanawiać, czemu Izaya to zrobił? Przecież nie prosiłem Celty, żeby znowu skopała mu dupę…

- Za co to? – mruknąłem niezadowolony i lekko wkurzony, pocierając swój policzek.

Naprawdę musiał walić z pięści? Nie mógł z liścia? Wtedy może mniej by bolało.

- Uznałem, że mam już dość tego całego zakładu – wzruszył ramionami i posłał mi swój wredny uśmiech – Tak naprawdę, to planowałem skończyć go po tygodniu, ale wszystko się jakoś przeciągnęło. Znudziło mi się i chcę już w końcu wygrać.

- Ale jak to się ma do bicia mnie na powitanie?! – warknąłem, zaczynając tracić cierpliwość.

- Ostatnio, gdy cię uderzyłem o mały włos nie oszalałeś… - westchnął – Myślałem, że tym razem zadziała podobnie – mruknął, potrząsając lekko swoją zaczerwienioną pięścią.

Chyba nic sobie nie zrobił, co nie? Zresztą nieważne. Jego wina. Trzeba było mnie nie bić. Ma za swoje.

- Nie ma tak łatwo – wyśmiałem go.

Niezależnie od tego co do niego czułem, to nadal był Izaya i wciąż potrafiłem być dla niego wrednym.

- Niestety – westchnął.

- Skoro tak bardzo chcesz wygrać, to czemu wtedy wstrzyknąłeś mi… tamto coś? – mruknąłem, nie wiedząc jak inaczej nazwać środek, który podał mi kleszcz.

- Musiałem wyjechać w interesach na jakiś czas. Zrobiłem to po to, żebyś zasnął i spędził ze mną więcej niż to potrzebne – wzruszył ramionami – Myślisz, że czemu zapewniłem ci te kilka dni wolnego?

- Wtedy mówiłeś co innego… - wymamrotałem bardziej do siebie i zmarszczyłem brwi.

- Kłamałem – zaśmiał się wrednie – Jak inaczej wytłumaczysz to, że miałem w kieszeni strzykawkę ze środkiem usypiającym, hmm? – jego uśmiech z jednej strony był niewinny, ale potrafiłem w nim dostrzec tą dziwną nutkę szaleństwa – Normalnie, ludzie nie noszą ze sobą takich rzeczy. Szczególnie, gdy są u siebie w domu – zaśmiał się.

Właściwie, to w tym co mówił było sporo racji… ale po co kłamał? Jaki był tego cel?

- Nie mogłeś od razu powiedzieć mi prawdy? Po co ten cały cyrk z kłamaniem? – burknąłem zirytowany.

- Żeby namotać ci w głowie – uśmiechnął się wrednie – Lubię to robić.

- Wariat… - mruknąłem, kopiąc leżący na ziemi kamyczek.

Nadal nie lubiłem w Izayi jednej rzeczy. Chodziło o to, że był strasznie zmienny. Jednego dnia potrafił zachowywać się w miarę normalnie, następnego jak gdyby uciekł z zakładu psychiatrycznego, a jeszcze innego był kwintesencją zła.

Wziąłem głęboki oddech.

- To co robimy? – zapytałem.

- Nie wiem co robimy, ale ja na pewno będę cię wkurzał – wzruszył ramionami, a uśmiech nadal nie schodził z jego twarzy.

Westchnąłem cierpiętniczo. Gorzej być nie mogło…

*** 

Wyszło na to, że poszliśmy do mnie.

Siedzieliśmy w kuchni, przy stole i graliśmy w karty. Ot, tak sobie. I tak nie mieliśmy nic lepszego do roboty.

- To się robi nudne, bo cały czas wygrywam, a ty nawet nie zauważasz, jak oszukuję – westchnął, rzucając karty na stół.

Skinąłem głową i także odłożyłem swoje karty.

- Też nie za bardzo podoba mi się ciągłe przegrywanie – mruknąłem.

Spodziewałem się tego, że nie będzie grał czysto – w końcu to był Orihara.

Znudzony wyraz twarzy Izayi nagle zastąpił złowieszczy uśmiech.

- Skoro nie zdenerwowało cię ciągłe przegrywanie, to czas obrać inną strategię – powiedział i szybko wstał z krzesła, przysuwając się do mnie i złączył razem nasze usta.

Szeroko otworzyłem oczy ze zdziwienia. Zrobił to tak nagle, że nawet nie zdążyłem zarejestrować kiedy wepchnął mi swój język do buzi.

Chciał mnie zdenerwować. Tak jak się spodziewał, poczułem rozchodzącą się po mnie falę gorąca. Tylko, że to nie była adrenalina. To było coś innego. Coś czego jeszcze nigdy nie czułem.

Wyczuwając jego język na moim własnym, nie potrafiłem się powstrzymać i zacząłem odwzajemniać pocałunek – a to chyba była najgorsza rzecz jaką mogłem zrobić.

Izaya szybko się ode mnie odsunął.

Jego wzrok wyrażał czyste zdziwienie. Krwiste oczy, którymi zawsze wyniośle spoglądał na świat, tym razem wwiercały się we mnie z ciekawością i zaskoczeniem, a wargi nie wyginały się w tak typowym dla niego złowrogim uśmieszku.

Czy to możliwe, że popełniłem największy błąd swojego życia?

Jak się przed chwilą okazało moja samokontrola był naprawdę słaba – i to nie tylko pod aspektem nerwowości.

Poczułem jak moje policzki stają się cieplejsze. Co ja przed chwilą zrobiłem?!

- Nawet trochę mnie lubisz, co, Shizu-chan? – powtórzył moje słowa, a jeden z jego kącików powędrował w górę – O które znaczenie słowa "lubię" ci wtedy chodziło?

- Zamknij się – bąknąłem, spoglądając w bok.

Byłem marnym kłamcą. Czasem mi się udawało, ale tym razem byłem zbyt spanikowany, abym mógł wymyślić sobie jakieś sensowne usprawiedliwienie.

Izaya cicho się zaśmiał.

- Ta reakcja mówi sama za siebie – dźgnął mnie palcem w mój rozgrzany policzek – Więc, Shizu-chan? Jak to jest być zakochanym w kimś kogo powinno się nienawidzić?

Spojrzałem na niego kątem oka i dostrzegłem, że podły uśmieszek nadal nie zszedł z jego twarzy. Bawiło go to. Tak jak przewidziałem, uznał tą sytuacje za kolejne źródło rozrywki, którą tak uwielbiał.

- Powiedz mi, Shizu-chan… - westchnął, siadając z powrotem na krześle – Biorąc pod uwagę taki obrót wydarzeń… Jak ja mam cię zmusić do tego, abyś zrobił mi krzywdę? – spojrzał na mnie kątem oka.

To chyba oczywiste, że ktoś taki jak Orihara mógł nadal myśleć jedynie o wygranej. Nie interesowały go moje uczucia i cała reszta tego syfu. To był Orihara Izaya – Najlepszy Informator Shinjuku – on był ponad to wszystko.

- Jesteś pomysłowy – odpowiedziałem z przekąsem, uznając, że mimo wszystko nie powinienem zachowywać się inaczej niż zachowałby się prawdziwy Shizuo.

Ukradkiem spojrzałem na zegar wiszący na ścianie. Jak po tym wszystkim co się stało, miałem z nim wytrzymać jeszcze całe pół godziny?! Tu już nie chodziło o samokontrolę, czy inne takie… Tym razem chodziło o to w jak bardzo niezręcznym położeniu się znajdowałem i o to, że Izaya wiedział o czymś co mogłem nazwać swoją "słabością".

W tej chwili wszystko wydawało się bardziej zachęcające niż Izaya. Podłoga, kuchenka, zlew, zasłonki, ilość chmur za oknem… Mógłbym nawet policzyć magnesy na lodówce, byleby tylko nie patrzeć na jego pełne zadowolenia i przewagi spojrzenie.

Cisza była dobijająca. Wolałem już chyba, aby zaczął się ze mnie śmiać, niż się nie odzywał. Odnosiłem wrażenie, że robił to specjalnie. Specjalnie tak reagował, wiedząc, że to postawi mnie w ten sposób w najbardziej zawstydzającej sytuacji. Czułem się po prostu niezręcznie.

Pozostałe nam tysiąc osiemset sekund spędziliśmy ciszy, nie ruszając się z miejsca. Przez cały ten czas czułem na sobie jego spojrzenie i starałem się go uniknąć, patrząc w każde inne miejsce – tylko nie na niego.

***

Siedziałem w miejscu, które kiedyś mogłem nazwać swoją kuchnią i piłem mleko, prosto z butelki.

Izaya już poszedł i gdy upewniłem się, że był wystarczająco daleko, aby niczego nie usłyszał, dałem upust wszystkim kotłującym się we mnie emocjom.

- I tak planowałem remont – bąknąłem i rzuciłem pustą już butelką, patrząc jak rozbija się o ścianę.

Byłem zmęczony. Miałem prawo być. Wszystkie moje sprzęty kuchenne… po tym co z nimi zrobiłem nie dało się ich już dłużej rozpoznać.

Nawet nie kłopocząc się wzięciem prysznica, rzuciłem się na łóżko, lądując twarzą w poduszce – i tak pozostałem, mając nadzieję, że się uduszę. Po chwili już nie mogłem wytrzymać i leniwie przewróciłem się na plecy, biorąc głęboki oddech. Wpatrywałem się w swój sufit, ale jedyne co widziałem to ten pełen wyższości i przewagi uśmiech Izayi. Niestety. Nawet, gdy zamknąłem oczy wciąż było tak samo.

To było dla niego tylko grą, dostarczającą rozrywki. Dla niego liczyła się tylko wygrana – nic więcej.

- Wygląda na to, że wszystko jest przeciwko mnie – mruknąłem, śmiejąc się słabo.

Nawet gdy zasnąłem… to w snach nadal prześladował mnie ten sam uśmiech.

~~~~~~~~~~
Naprawdę dziękuję wam za komentarze pod poprzednią notką. Jak zwykle były wspaniałe <3

Koneko-chan~!

To jest takie kawaii~!  *.*