Durarara!! "Zakład" - rozdział 12

ROZDZIAŁ 12

Obudził mnie straszny ból, promieniujący od końca kręgosłupa, aż do czubka głowy. Spałem w fotelu. Nie najlepiej spędzona noc. Wstałem na nogi i przeciągnąłem się, a moje kości wydały z siebie głośne chrzęsty. Potarłem się po obolałym karku i udałem się do zgliszcz kuchni, po drodze zerkając na nadal śpiącego Izayę.

W jednej z powoli rozwalających się szafek znajdowały się tabletki przeciwbólowe, wziąłem ze sobą całe opakowanie i butelkę wody. Sam połknąłem dwie i położyłem wszystko na stół w salonie – Izaya na pewno będzie miał kaca, więc jemu też się przydadzą.

Zapaliłem papierosa, ukucnąłem na podłodze – tuż przy kanapie – i patrzyłem na jego spokojną twarz. Ciekawe czy w ogóle będzie pamiętał coś z wczoraj?

Po niecałej pół godzinie Izaya zaczął się powoli rozbudzać.

- Shizu-chan… – mruknął sennym głosem, który był, aż za bardzo uroczy – Wiesz, że to dość nieprzyzwoite patrzeć jak ktoś śpi? – spojrzał nam mnie nadal zaspanymi oczyma.

Wzruszyłem ramionami, wciąż na niego patrząc.

- Masz coś na ból gło-

Zanim zdążył dokończyć, podałem mu opakowanie tabletek.

- Och, dzięki… - mruknął zdziwiony i połknął tabletkę.

- Trochę przesadziłeś z piciem – zaśmiałem się.

- Na to wygląda – zaśmiał się – Ale zaraz… Ile czasu spędziliśmy razem? – zapytał, a po jego wyrazie twarzy mogłem powiedzieć, że coś kalkulował – Ile to będzie dni wolnego…?

- Nieważne – przerwałem mu – Spaliśmy, więc się nie liczy. Możemy spotkać się też jutro – powiedziałem.

Izaya wydawał się być zaskoczony moją odpowiedzią, ale jej nie skomentował – jedynie posłał mi spojrzenie, którego nie potrafiłem rozszyfrować, a następnie zmarszczył nos.

- Śmierdzę – mruknął.

- Czyli bez zmian – westchnąłem z przekąsem.

- Niemiły jak zawsze – powiedział, złośliwie się uśmiechając – Mogę skorzystać z prysznica?

- I tak śmierdzą ci ciuchy – mruknąłem, chcąc szybko wymyślić jakąś wymówkę. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby korzystał z mojej łazienki… Wolałem nie narażać swojej słabej samokontroli.

- Fakt, Shizu-chan – uśmiechnął się – Więc idę do siebie – uśmiechnął się – Sądzę, że dzisiejsze spotkanie mamy już z głowy – zaczął powoli wstawać z kanapy. Przeciągnął się i skierował się w stronę wyjścia, po drodze zabierając swoją kurtkę, którą wczoraj wziąłem z szatni – Do zobaczenia~!

Drzwi cicho trzasnęły, a ja zostałem sam.

Doszedłem do wniosku, że Izaya zawsze bardzo szybko się żegnał. Shinra przed wyjściem zawsze dramatyzował, jakbyśmy się mieli nigdy nie zobaczyć, Celty upewniała się czy wszystko w porządku, Simon zapraszał na sushi… a Izaya? Brał swoje rzeczy i znikał – tyle.

                                                                                                                                

*** 

Siedziałem na kanapie u Izayi i z nudów czytałem jedną z jego książek, podczas gdy on pracował na swoim laptopie. Chyba pracował… mam nadzieję, że nie udawał zajętego. Tak czy inaczej, książka nie należała do najciekawszych. Była to jedna z tych pisanych przez psychologów, które miały pomóc w zrozumieniu samego siebie i innych takich bzdur. Byłem pewien, że pijawka nie potrzebowała tego typu poradników, ale z całą pewnością chciał przez nie jeszcze bardziej zrozumieć swoich ukochanych ludzi. Gdy to wywnioskowałem, wywróciłem oczami i ponownie wczytałem się w tekst.

- Tak się zastanawiałem… - zaczął – Dlaczego ty w ogóle mnie kochasz?

Lekko zmarszczyłem brwi, uświadamiając sobie, że to już drugi raz, gdy Izayi zbiera się na przemyślenia akurat wtedy, gdy siedzi przed komputerem.

- Nie powiedziałem tego – mruknąłem, przewracając stronę w książce.

- To znaczy, że tak nie jest? – zaśmiał się.

- Tego też nie powiedziałem.

- Racja, Shizu-chan… Mimo wszystko, twoja miłość niczego nie zmienia, tylko mi wszystko utrudnia – powiedział, zupełnie jakby mówił o pogodzie. O czymś co jest nieistotne i nie ma większego znaczenia.

Zamknąłem książkę i rzuciłem ją na bok.

- Czemu nie dziwi mnie to, że jak zwykle myślisz tylko o sobie i swoim zwycięstwie? – mimo, że chciałem zabrzmieć spokojnie i byłem spokojny, to prawie warknąłem.

Izaya spojrzał na mnie kątem oka, odrywając palce od klawiatury.

- Czyżbyś poczuł się zraniony? – zaśmiał się – Co za ludzka reakcja… Sama twoja miłość jest, aż nazbyt ludzka – prychnął.

- To znaczy, że-

- I tak jesteś bestią, Shizu-chan – przerwał mi, najwyraźniej wiedząc, co chodzi mi po głowie – Nic nie zmieni mojego zdania.

Zrezygnowanie, złość, ból, odrzucenie – wszystkie te emocje uderzyły we mnie jednocześnie i sam już nie wiedziałem, jak mam zareagować. Normalnie bym się wkurzył i rozniósł wszystko dookoła, ale teraz jakoś nie potrafiłem. Sam nie wiedziałem czemu, ale adrenalina nie chciała się pojawić.

- Nie bądź głupi – bąknął, wstając od biurka i stanął przed swoim oknem, spoglądając na panoramę Shinjuku – To, że jestem singlem nie znaczy, że odwzajemnię miłość każdego, kto dobrze wygląda. Gdybym kochał cię jako człowieka, może miałbyś jakąś szansę… - wziął głęboki oddech, nadal stojąc do mnie plecami – Ale ty nie jesteś człowiekiem – wypowiadając to zdanie zerknął na mnie z nad ramienia. Jego spojrzenie mówiło samo za siebie. Nie kłamał. Mówił dokładnie to, co myślał.

Zacisnąłem dłonie w pięści.

- Nie jestem człowiekiem, bo co? – warknąłem – Bo chcesz się bawić w Boga i szufladkować wszystkich dookoła?

Izaya zaśmiał się gardłowo i w końcu odwrócił do mnie przodem, plecami opierając się o swoje ogromne okno. Skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na mnie wyniośle.

Mimo wszystko nie odpowiedział. Milczał i przeszywał mnie wzrokiem, a na jego twarzy malował się ten zarozumiały i złośliwy uśmieszek.

Nasza wymiana spojrzeń ciągnęła się w nieskończoność, a po kilku minutach zrozumiałem do czego on zmierzał. Izaya się nie odezwie, dopóki to ja pierwszy nie przerwę kontaktu wzrokowego. Nie wiedziałem, czy to przez jego obsesyjną chęć wygranej, czy może chciał mnie tym zdenerwować, ale poszedłem mu na rękę i wywróciłem oczami, tym samym przerywając niewidoczne połączenie, które pomiędzy nami zaistniało.

- Dzieciak z ciebie – bąknąłem pod nosem.

On tylko lekko uniósł brwi, najwyraźniej zdziwiony moją uwagą i zrobił kilka kroków w przód.

- Nie mów, że ciebie ten zakład nie ekscytuje? – zapytał.

- Co niby ma mnie w nim ekscytować? – spojrzałem na niego spod grzywki.

- Cóż, z twojego punktu widzenia rzeczywiście nie jest tak zabawnie – zaśmiał się.

Wziąłem głęboki oddech, powstrzymując się przed sięgnięciem po papierosa.

- Czy naprawdę każde z twoich dotychczasowych zachowań miało na celu zdenerwowanie mnie? – spytałem, a on skinął głową – Nawet wtedy, gdy się razem śmialiśmy? – dopytałem, nie wierząc mu.

- Sugerujesz, że coś do ciebie czuję, Shizu-chan? – w jego głosie usłyszałem powagę, ale także i kpinę.

- Nie. Ale mimo wszystko nie uważam, abyś mnie nienawidził – spojrzałem w podłogę, czując rozchodzące się po ciele dreszcze. Dreszcze, które zawsze towarzyszyły smutkowi.

- Możesz myśleć co chcesz, ale wtedy będzie to jedynie kłamstwem – zaśmiał się.

Cała ta sytuacja go bawiła. W tej rozmowie nie było dla niego niczego niezręcznego – byłem tego pewien.

- Izaya… - westchnąłem – Podejdź no tu na chwilę.

- Huh? – był zdziwiony. Tego się raczej nie spodziewał.

- Podejdź – powtórzyłem spokojnie, spoglądając mu prosto w oczy.

Przed pierwszym krokiem lekko się zawahał, ale mimo wszystko podszedł.

Wstałem z kanapy, stając przed nim, a on nadal patrzył na mnie z ciekawością, jak gdyby czekał na niespodziankę. Podły uśmiech nie znikał z jego twarzy.

Podszedłem do niego troszkę bliżej, w myślach przeklinając się za to co chciałem zrobić. Zacisnąłem dłoń w pięść i uznałem, że nie mam innego wyjścia.

Uderzyłem go w brzuch.

Z bólem w oczach obserwowałem jak się kuli i zaczyna kaszleć, nie mogąc złapać oddechu. Świat jakby zwolnił swoje obroty, a ja przełknąłem gulę, która powstała w moim gardle. Złapał się za brzuch i ukucnął, walcząc z odruchem wymiotnym.

Gdyby nie moja siła, to tak bardzo by go nie bolało, prawda? Przygryzłem dolną wargę, nadal stojąc jak słup i obwiniałem się za to, że nie umiałem wyprowadzić delikatniejszego ciosu.

- Co to… miało… być? – wydyszał Izaya, wstając na nogi, ale nadal trzymał się za obolałe miejsce.

- Poddaję się – oznajmiłem, rozkładając ręce – Wygrałeś.

Gdy padłem na kolana, jego źrenice zwęziły się w szoku.

- C-co? – prawie pisnął, a ja zacząłem myśleć, że się przesłyszałem – Ty nigdy byś nie… - zatrzymał się, a jego wzrok zaczął przede mną uciekać. Po chwili jakby się opamiętał i złośliwy uśmiech powrócił – Zrobiłeś mi krzywdę. Wygrałem – powiedział zadowolony, wyciągając z tylniej kieszeni spodni swój scyzoryk.

Skazałem się na śmierć. Śmierć z ręki osoby, którą kochałem.

Poczułem przy szyi zimne ostrze jego noża i zamknąłem oczy. Jeżeli to on miał odebrać mi życie, to była to dobra śmierć. Jeżeli miał przez to być szczęśliwszy, mogłem się z tym pogodzić.

Mocniej przycisnął nóż – po mojej szyi spłynęło kilka kropelek krwi

Czy było coś co jeszcze chciałem zrobić? Raczej nie. Czy było coś co jeszcze chciałem powiedzieć?

- Izaya, kocham cię.

*** 

Po raz pierwszy, te dwa słowa opuściły moje usta w jego obecności. Prawidłowo wyznałem mu swoje uczucia. Bo co z tego, że wiedział, skoro ja sam mu tego nie powiedziałem?

Ostrze lekko zadrżało, ale chwile później Izaya znowu przycisnął je odrobinkę mocniej.

Serce obijało mi się o żebra, a ja cierpliwie czekałem na swój koniec. Nie mogłem powiedzieć, że się nie bałem – bo w końcu kto nie bał się śmierci?

Czekałem i czekałem, ale nic się nie działo. Krew powoli spływała po mojej szyi, a ostrze ponownie zaczęło drżeć.

Do mojej głowy wkradło się pytanie - Czy Izaya był zdolny zabić?

Lekko rozchyliłem powieki i spojrzałem w górę, prosto w czerwone oczy nade mną. Jego wyraz twarzy był martwy. Żadnego złośliwego uśmieszku, zadowolenia... niczego. Jedynie te zawsze żywe i wwiercające się we mnie krwiste tęczówki.

Mimo, że wiedziałem o swoim szalejącym tętnie, to zdawało mi się, że pomiędzy każdym uderzeniem mojego serca następuje przerażająco długa przerwa. Nie lubiłem tych momentów - tych, w których świat zdawał się zwalniać.

Ręka Izayi ponownie zadrżała, a nóż wyleciał mu z dłoni i upadł na ziemię z brzdękiem.

Jego czerwone oczy lekko się zalśniły, podczas gdy ja nadal patrzyłem na niego zdziwiony.

Wziął głęboki oddech.

- Wybacz, Shizu-chan ale zawsze miałem sentyment do zwierzaków - powiedział, a złośliwy uśmiech powrócił.

Zmarszczyłem brwi. Kompletnie go nie rozumiałem, a im bardziej próbowałem, tym mocniej bolała mnie głowa.

- Wstawaj i wynoś się, - mruknął chłodno - a ja pomyślę nad swoją nagrodą.

Zamiast podnieść się na nogi i wyjść, usiadłem na tyłku, w zastanowieniu mocniej ściągając brwi.

- Shizu-chan, słyszałeś?

- To, że wygrałeś i możesz zrobić ze mną co chcesz wcale nie oznacza, że muszę się ciebie słuchać, więc zamknij się i daj mi pomyśleć! - warknąłem wkurzony, a on nadal patrzył na mnie z góry.

Izaya westchnął ociężale, po czym usiadł przed swoim komputerem, wsunął na nos okulary i wrócił do przerwanej pracy.

- Masz dziesięć minut, aby skończyć "myśleć" i stąd wyjść, inaczej dzwonię na policję - dodał, powracając do wstukiwania czegoś na klawiaturze - Chociaż jakuza chyba poradziłaby sobie lepiej - mruknął pod nosem.

Byłem w lekkim szoku. Cały czas Izaya mówił mi, że gdy wygra, to mnie zabije, a teraz...? Tak nagle zmienił zdanie? Tak, to prawda - był nieprzewidywalny, ale chyba nie, aż tak?

- Izaya?

- Sześć minut - mruknął.

- Spadaj! Nigdzie nie idę! - bąknąłem - Powiedz o co ci chodzi!

- Shizu-chan, jeśli naprawdę chcesz umrzeć to skocz z dachu - powiedział, zamykając klapkę od laptopa i ściągnął okulary - Tylko proszę nie z mojego, brudź u siebie.

Wkurzył mnie. Znowu był tym zasranym kleszczem, który nie przestawał się podle uśmiechać, a jego głos był tak samo wkurzający jak zawsze.

- Izaya! - warknąłem.

Ponownie spojrzał na mnie kątem oka, a jego wzrok był jeszcze bardziej wyniosły niż zwykle.

- Nie chodzi o to, że mnie nie zabiłeś tylko o to, że zachowujesz się jeszcze idiotyczniej niż zwykle - wycedziłem przez zęby.

- Ludzie łatwo zmieniają zdanie, a skoro tego nie rozumiesz, to jeszcze bardziej utwiedza mnie to w przekonaniu, że jesteś zwykłą bestią, a teraz wyjdź. Czas minął - jego głos był inny niż zwykle. Zazwyczaj co sekundę zmieniał szybkość mówienia przez co wydawało się jakby śpiewał i z jakiegoś powodu mnie wkurzało. Ale teraz mówił inaczej. Zabrakło w tym wszystkim płynności, jak gdyby się do tego zmuszał przez co brzmiał sztucznie.

- Cholera jasna, kleszczu! Znam cię siedem lat! To ponad jedna trzecia całego mojego życia, przecież widzę, że coś kręcisz!

Nie odpowiedział. Kiedy zobaczyłem jak sięga po telefon i zaczyna wykręcać numer, głośno warknąłem i wyszedłem z mieszkania, trzaskając za sobą drzwiami, tak mocno, że aż posypał się tynk.

~~~~~~~~~~~

No więc tego... nie wiem co dodać od siebie... wzrok mi się pogorszył O.O może będę nosić okulary i będę uczonym? >.<

Edit: No i oczywiście głupia, roztrzepana ja zapomniałam życzyć wam wesołego jajka~! ^^ No więc.... Wesołego jajka~! ♡♥♡♥♡