Durarara!! "Zakład" - rozdział 1

ROZDZIAŁ 1

Dziś ktoś w mieście zapytał mnie czy jestem samotnym człowiekiem. Bez zastanowienia skopałem mu dupę. Niewiarygodne jak jeden głupi człowiek może spierdolić ci cały dzień, prawda? Przez jednego imbecyla, który chciał pobawić się w filozofa, to pytanie chodziło za mną cały dzień.

Czy jestem samotny? Tak.

Mam przyjaciół. Celty, Shinra, Tom-san… Jestem pewien, że gdybym był w potrzebie podaliby mi pomocną dłoń ale… boją się mnie. Gdy się przy nich zdenerwuję momentalnie się odsuwają i próbują mnie uspokoić. Oczywiście rozumiem ich, gdy wpadam w szał i rzucam czym popadnie, to chyba oczywiste, że chcą chronić własną skórę.

Cóż, na całym tym przeklętym świecie są tylko dwie osoby, które się mnie nie boją. Mój młodszy brat i Orihara Izaya. Ta pieprzona menda za każdym razem , gdy pojawia się w Ikebukuro i na mnie wpada, robi wszystko, dosłownie wszystko, żeby mnie sprowokować. Mówi, że kocha wszystkich ludzi. Wszystkich oprócz mnie, ponieważ jak on to kiedyś określił – nie jestem człowiekiem, tylko bestią, a on nie może kochać bestii - kiedy to od niego usłyszałem myślałem, że rozgniotę mu łeb. Kim on jest, żeby decydować kto jest człowiekiem a kto nie?! Uważa się za Boga ale sam nie jest lepszy ode mnie. Bawi go niszczenie żyć, tym swoim ukochanym ludziom – czy to też nie czyni go potworem? Z podłym uśmiechem panoszy się po Ikebukuro skocznym krokiem i uważa, że jest ponad innymi ludźmi. Może się uważać za króla, Boga i inne takie ale dla mnie nigdy nie będzie niczym więcej niż tylko kupą gówna.

Myślałem o tym wszystkim siedząc na kanapie u Shinry i patrzyłem jak zakłada mi szwy na lewej dłoni. Niezależnie od tego ile razy mówiłem mu, że nacięcia, którymi obdarowywał mnie Izaya nie są niczym poważnym, on zawsze odpowiadał mi tak samo:

 - Adrenalina w twoim ciele działa jak środek przeciwbólowy, nie czujesz tego ale te nacięcia nie są jak zwykłe skaleczenie papierem – mówił z uśmiechem na twarzy, kontynuując zszywanie – To dość głębokie rany, więc nie można ich tak sobie po prostu zostawić. Gdyby wdało się zakażenie, byłoby naprawdę źle

- Skoro tak mówisz – westchnąłem.

Do pokoju weszła Celty ściągając swój kask. Najwyraźniej była w pracy ponieważ na stole położyła kopertę prawdopodobnie z pieniędzmi.

- Cześć – przywitałem się.

Shinra był tak bardzo zaabsorbowany moją ręką, że dopiero teraz zauważył jej przybycie.

- Witaj w domu, Celty! – wykrzyknął, odwracając się do niej, a uśmiech na jego twarzy przybrał na sile.

Za każdym razem, gdy widziałem ich razem, zaczynałem się zastanawiać czy moje życie też wyglądałoby tak szczęśliwie, gdybym był normalny? Czy gdyby wyrwanie znaku drogowego było dla mnie czymś nieosiągalnym, byłbym wtedy szczęśliwszy?

- Koniec – oznajmił.

Mimo, iż patrząc na mnie uśmiechał się, to w jego oczach mogłem zobaczyć, że patrzył się na mnie jakby z politowaniem?

- Co? – spytałem, nie wiedząc o co mu chodzi.

- Nic – odpowiedział, wstając z krzesła, po czym podszedł do swojego laptopa i zaczął coś na nim pisać.

Nie wiedziałem po co jeszcze mam tu siedzieć i im przeszkadzać, więc też wstałem z krzesła i zacząłem iść w stronę wyjścia.

- Dzięki, Shinra – powiedziałem – Do zobaczenia

- Na razie – pomachał mi, uśmiechając się, po czym wrócił do swoich spraw.

Wyszedłem z mieszkania, po czym pomaszerowałem do parku i znalazłem jakąś ławkę, na której mógłbym usiąść, a następnie zapaliłem papierosa.

Zacząłem się zastanawiać czy mógłbym spróbować zacząć jakoś ignorować Izayę. Orihara z całą pewnością jest tym kto denerwuję mnie najbardziej. Pomyślałem, że gdybym zobojętniał na jego próby doprowadzenia mnie do białej gorączki, to z całą pewnością udałoby mi się nie reagować tak agresywnie na innych. Gdyby mi się udało… byłbym wtedy normalny? Tak jak inni?

Czy tej cholerze nigdy nie będzie dość? Przecież już się dziś poturbowaliśmy, więc czemu znowu widzę tu tą jego parszywą dupę?! Tu! W tym parku! Czy on naprawdę nie mógł pójść, gdzie indziej?

Już zaczynało się we mnie gotować ale oprzytomniałem. Tak, z całą pewnością uda mi się go olać. Muszę się tylko zachowywać tak jakby go tu nie było, jak gdybym oglądał całe to zajście z innej perspektywy. Jak gdyby Izaya był aktorem, jak gdyby jego pieprzony sposób bycia był tylko wymysłem jakiegoś głupiego scenarzysty.

- Cześć, Shizu-chan~! – wykrzyknął, podchodząc bliżej.

Śmietnik obok wyglądał strasznie zachęcająco, aż prosił się, żeby nim rzucono, a Orihara był wprost idealnym celem. Mimo wszystko powstrzymałem się, dalej siedząc na ławce, po czym zaciągnąłem się dymem z papierosa.

- Cześć – odpowiedziałem, starając się myśleć, że mówię do kogoś innego.

Izaya stał jak słup soli, nie wiedząc co zrobić. Nie spodziewałem się po nim takiej reakcji. Jego czerwone oczy skakały dookoła, z miejsca na miejsce. Spanikował tylko dlatego, że się przywitałem? Nie wiedział co zrobić, w pewnym sensie było to zabawne. Stał i patrzył się na mnie jak gdybym był jakimś kosmitą lub innym dziwadłem.

- Od kiedy jesteś taki kulturalny i się witasz? – zapytał otrząsając się, a na jego twarz powrócił ten chory uśmiech.

Cholera! Ten śmietnik nadal wyglądał zbyt zachęcająco!

- Przyszedłeś tu z jakiegoś konkretnego powodu? – spytałem starając się, aby mój ton głosu zabrzmiał w miarę spokojnie i udało mi się to.

Izaya najwyraźniej doznał szoku. Rozchylił lekko usta. Pierwszy raz widziałem, żeby tak długo zastanawiał się nad odpowiedzią. Przekręcił głowę na bok lekko mrużąc oczy.

- Ty… - zaczął – Co ty… dobrze się czujesz?

Powstrzymywałem się, żeby się nie roześmiać. To było strasznie zabawne.

- Dobrze – odpowiedziałem. Postanowiłem jeszcze bardziej, zaskoczyć tą mendę, więc dodałem – A ty?

- Ja? – spytał.

Wyglądał jakby wszystko docierało do niego z opóźnieniem.

- Ja… już pójdę – powiedział, po czym odszedł szybkim krokiem.

Nie wierzyłem w to. Tak po prostu sobie poszedł? Nie wiedział co zrobić, więc stchórzył i spierdolił. Zaśmiałem się cicho do samego siebie.

Skoro Izaya tak reaguję na spokojnego Heiwajime, to całe to panowanie nad sobą będzie zaskakująco proste. Bo co takiego może mnie zezłościć, skoro ten idiota zaniemówił od razu po tym jak się przywitałem?

*** 

Przez cały tydzień nie widziałem tego zapchlonego osła. Z jednej strony to dobrze ale jak mam ćwiczyć swoją samokontrolę skoro on się nie pojawia?

W pracy szło mi o wiele lepiej, gdy nie wkurzałem się na każdego dłużnika. Tom wydawał się być zadowolony z tego, że się go bardziej słucham i daje manto tylko temu komu on mi zleca, a nie komu popadnie. Nawet jeśli któryś z tych matołów nie specjalnie mnie denerwował, nadal byłem w stanie rzucić w niego automatem z napojami. Moja siła nie znikła. To nie było tak, że chciałem się jej pozbyć, była przydatna. Głównie chodziło o to, żebym nauczył się nad nią zapanować i ją kontrolować, co zadziwiająco dobrze mi wychodziło.

- Do jutra, Tom-san – powiedziałem, gdy obeszliśmy już wszystkich dłużników tego dnia.

- Do jutra – odpowiedział, po czym każdy z nas poszedł w swoją stronę.

Miałem zamiar pójść do domu ale zobaczyłem Coś. Coś, w co normalnie zacząłbym rzucać znakami drogowymi. Ciemna kurtka z jasnym futerkiem powiewającym na wietrze. Jej właścicielem był nie kto inny jak czerwonooki brunet o wkurzającym uśmieszku. Orihara Izaya – nareszcie się pokazał.

- Stęskniłeś się, Shizu-chan? – zapytał, podchodząc bliżej.

- Muszę odpowiadać?

- Nie, nie musisz – zaśmiał się.

Na pierwszy rzut oka zachowywał się tak jak zawsze ale jego oczy były rozbiegane. Znowu nie rozumiał co się dzieje, tylko tym razem lepiej to ukrywał.

To nie tak, że jego wzrok skakał w poszukiwaniu drogi ucieczki. Te krwiste oczy biegały po mnie, jak gdyby próbowały mnie prześwietlić. Nie wiedział o co chodzi, mogłem się domyślić jak bardzo niewiedza na jakiś temat może irytować informatora, szczególnie tego najlepszego.

- Shinra dał ci jakieś proszki? – zapytał, podchodząc bliżej z błyskiem ciekawości w oku.

- Nie – powiedziałem, chowając ręce do kieszeni.

- To może jesteś na coś chory? – ciągnął dalej, okrążając mnie dookoła, jakbym był eksponatem w muzeum.

- Nie – nie mogłem nic poradzić na to, że się zaśmiałem. Izaya był przekomiczny.

To był chyba pierwszy raz, gdy słyszał mój śmiech. Nie gorzki i nienawistny, tylko po prostu zwykły śmiech.

Odsunął się ode mnie, robiąc krok w tył, jak gdybym był jakimś dziwadłem.

- Rzuć we mnie czymś w końcu

- Niczym w ciebie nie rzucę – warknąłem na niego, starając się nad sobą panować – Nie lubię przemocy i nie będę już więcej bestią, którą zwykłeś mnie nazywać

- Rzucisz. Prędzej czy później czymś we mnie rzucisz – powiedział pewnie, patrząc się na mnie pełen powagi – Dziś, jutro, po jutrze… w końcu nie wytrzymasz i cię poniesie – mówił podchodząc coraz bliżej mnie, a na jego twarzy nie było ani śladu po denerwującym mnie uśmiechu – Niezależnie od tego jak bardzo chcesz być człowiekiem, nigdy nim nie będziesz. Byłeś potworem, jesteś potworem i będziesz potworem, a wiesz dlaczego? – zapytał, a jego krwawe oczy były bliskie zabicia mnie – Bo gdybyś był człowiekiem, musiałbym cię kochać tak jak wszystkich innych – wyszeptał mi do ucha – A to jest niemożliwe. Nie jesteś wstanie być człowiekiem, tak samo jak ja nie jestem wstanie cię kochać. Teraz rozumiesz?

Jego spojrzenie było inne. Nie było w nim ani grama złośliwości. Czysta nienawiść, determinacja i dzikość – z jakiegoś powodu mi się to podobało.

- Możemy się założyć – powiedziałem.

Zaśmiał się.

- Mam się zakładać? Z tobą? – jego spojrzenie nadal pozostało takie samo – No dobrze… proszę bardzo

Jego uśmieszek wrócił na swoje miejsce ale w połączeniu z tym spojrzeniem był… inny… Jeszcze nigdy się tak na mnie nie patrzył.

- Jakie dokładnie są zasady i o co się zakładamy? – zapytał.

- Przez miesiąc – otrząsnąłem się, z lekkim opóźnieniem odpowiadając na jego pytanie – Będziemy się widywać codziennie. Ty nie możesz mnie pokochać, a ja nie mogę ci zrobić krzywdy. Zwycięzca może zrobić z przegranym co chcę

- Na przykład go zabić? – spytał zainteresowany ofertą.

- Na przykład – skinąłem głową.

- A co jeśli po upływie miesiąca, nie wyłonimy zwycięzcy? – zadał kolejne pytanie

- Wtedy, przedłużymy zakład o kolejny miesiąc

- Wiesz w ogóle w co się pakujesz? – przekręcił głowę na bok – Przecież nie będziesz wiedział, czy dołączyłem cię do moich ukochanych ludzi, dopóki ci tego nie powiem

- Jakoś się dowiem – powiedziałem.

- No więc, dobrze – oznajmił – Ale żeby niebyło żadnych nieporozumień. Kocham ludzi jako całość. Nie kocham ich za to jacy są, ani za to co robią

- Wiem o tym

- Shizu-chan, ja nigdy nie przegrywam – powiedział, wyciągając do mnie dłoń, a ja ją ucisnąłem – A więc mamy zakład… - mruknął pod nosem, a jego usta wygięły się w asymetrycznym uśmiechu.

- Mamy zakład – powtórzyłem.

Puścił moją rękę, po czym zaczął iść tyłem coraz bardziej się ode mnie oddalając. To był pierwszy raz gdy dotknąłem go jak każdego innego człowieka.

- Skoro mamy się widywać codziennie, to jutro do ciebie zadzwonię i uzgodnimy, gdzie się spotkać – powiedział, po czym odwrócił się do mnie plecami – Do jutra, Shizu-chan~!

Zamrugałem jeszcze kilka razy i spojrzałem na swoją dłoń.

Co ja przed chwilą zrobiłem?

Założyłem się z tym gnojkiem?! Niemożliwe! To naprawdę ja to zrobiłem?! Nie! Cholera, co ja miałem w głowie?

Uzgodniliśmy, że nie mogę zrobić mu krzywdy. Nie było mowy o martwych przedmiotach, więc wyżyłem się na automacie z napojami, który najwyraźniej bardzo się za mną stęsknił po tygodniowej przerwie.

Gdy ochłonąłem i otarłem pot z czoła, podniosłem z ziemi puszkę coli, która wyleciała ze zniszczonego przeze mnie urządzenia.

Przez cały miesiąc – a może nawet i dłużej – będę musiał codziennie widywać się z Izayą.

- Przecież to niewykonalne – mruknąłem, otwierając puszkę z napojem, ale zaraz później przypomniałem sobie, że to ja sam postawiłem ten warunek.

Cóż… dzisiaj poszło mi zaskakująco dobrze.

~~~~~~~~~

Porobiłam odstępy, aby było bardziej przejrzyście^^ (po kopiowaniu z worda, zawsze znikały, więc musiałam je zrobić ręcznie -_-").

Kocham pisać z perspektywy Shizuo~! Wyobrażanie sobie, że widzę świat przez jego fioletowe okulary jest takie fajne >.<

Ogólnie to mam zaciesz, bo dostałam kurtkę z futerkiem (I feel like Izaya ;D)

Btw 28.01. są urodziny Shizuo, co powiecie na oneshoota?