Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 7

Matko...   muszę dzisiaj przeczytać do końca Balladynę, bo jutro sprawdzian, a ja ledwo ją napoczęłam xD literki będą mnie gonić we śnie, oj tak...  ostatnio strasznie się lenię  ._.  
Zapraszam do czytania~~

~~~~~~~~~~

Rozdział 7

Skórzana kanapa lekko trzeszczała za każdym razem, gdy się na niej wiercił. Wziął łyka swojej kawy i wstał, kierując się w stronę biurka. Kiedy był w swoim domu, wszystko było o wiele prostsze. Zero niepewności. Wszystko wiedział. Jeszcze tylko dwa kroki i będzie mógł usiąść na swoim obrotowym krześle. Postawił kubek ze swoją kawą na biurku.

- Namie? – zawołał swoją sekretarkę.

Dziewczyna właśnie schodziła po schodach i lekko westchnęła, od razu rozumiejąc, czego chce od niej brunet.

- Powinieneś był dać mi podwyżkę – mruknęła cicho, odgarniając włosy i zajęła miejsce tuż obok niego. Włączyła komputer, w którym już wczoraj zainstalowała odpowiednie programy i zaczęła pomagać Izayi w nauczeniu się na nowo z niego korzystać.

Wbrew temu co mogłoby się wydawać, Orihara nie uważał tego za coś złego. Owszem, nie odpowiadały mu uszczypliwe uwagi Namie na temat tego, że teraz już nie jest tak niezależny oraz tego, że gdyby nie ona to bla, bla, bla… Doprawdy jej ględzenie potrafiło być czasem okropne.

- Twoją wadą jest to, że nigdy nie pytasz o to, co chcesz wiedzieć – westchnął Izaya, wystukując coś na klawiaturze.

- Chciałeś raczej powiedzieć o to, czym chcesz się pochwalić – westchnęła zirytowana, po czym dodała – Nie wpisuj tu, tylko tam – bąknęła.

- Namie-san, wybacz, ale nie widzę, gdzie jest „tam”, możesz pokazać jeszcze raz? - wyśmiał ją. Dziewczyna wzięła jego dłonie w swoje własne i pokazała mu w ten sposób, które guziki powinien nacisnąć. Nie za bardzo podobał im się kontakt fizyczny, ale nie mieli innego wyboru.

- Gdybyś się skupił na tym, co czyta lektor, a nie na zbędnej rozmowie, łatwiej by ci szło – skomentowała, puszczając jego dłonie. Izaya wyczuł w jej dotyku obrzydzenie i lekko się uśmiechnął. Pewnie wolałaby teraz dotykać dłonie swojego Seijiego, prawda?

- Wracając do tematu… - kontynuował, wchodząc na czat.

Chciał sprawdzić przy Namie, czy wszystko zrobi dobrze. Zaczął rozmawiać z kimś o nic nie znaczących pierdołach, a sekretarka uważnie przyglądała mu się, sprawdzając czy niczego nie robi źle, np. nie wpisuje treści wiadomości do złego okna.

- Dobrze wiem, że ciekawi cię, co chcę zrobić z Shizu-chanem – jego asymetryczny uśmiech się pogłębił, co w połączeniu z pustym spojrzeniem wyglądało dość strasznie.

Dziewczyna westchnęła w oczekiwaniu na kolejny z monologów, które Izaya tak często wygłaszał, kierując je do niej lub do głowy dullahana. Lecz brunet nadal milczał. Namie lekko się pochyliła, spoglądając na niego z nieco bliższej odległości niż zwykle. Wiedziała, że teraz to i tak nie ma znaczenia, skoro on jej nie widzi. Przyjrzała mu się, ale nie zobaczyła niczego wykraczającego ponad jego zwyczajowe popierdolone zachowanie.

- Jakbyś nie mógł od razu przejść do rzeczy – westchnęła, opierając łokieć o biurko, a na dłoni ułożyła swój policzek – Tak więc, co chcesz z nim zrobić? – spytała, sztucznie udając zainteresowaną – Zemścisz się?

Izaya wydał z siebie krótki gardłowy pomruk, mający uchodzić za śmiech, po czym wzruszył ramionami – Kto wie? – spytał, oczywiście znając odpowiedź na jej pytanie, ale ją przed nią ukrywając – Możliwe, że sama się o tym niedługo przekonasz, jeśli weźmiesz nadgodziny – mówiąc to, zamknął okno w komputerze i włączył na nim obraz z kamery znajdującej się przed budynkiem, po czym lekko przekręcił głowę w stronę dziewczyny.

Izaya miał nadzieję, że wszystko poszło tak, jak miało i otworzył właściwy program. Na jego szczęście tak właśnie było. Namie ze zdziwieniem wpatrywała się w monitor na dwie bliźniaczki, odprowadzające pewnego mężczyznę tuż pod sam budynek. Tym mężczyzną był nie kto inny, jak Heiwajima Shizuo. Jego brwi były lekko zmarszczone, a  wyraz twarzy wyrażał czyste niezadowolenie. Zamienił z dziewczynkami kilka słów, po czym został sam. Spalił papierosa do końca, nie mając pojęcia, że przygląda mu się pewna dziewczyna i wszedł do windy.

- Jak… - wykrztusiła z siebie zdumiona, próbując się domyślić w jaki sposób brunetowi udało się przekonać Shizuo do przyjścia tutaj.

- Szantaż – streścił jej, cicho się przy tym śmiejąc, po czym wyłączył komputer.

- A więc to dlatego chcesz żebym została, tak? – powiedziała z wyższością, krzyżując ręce na piersiach – Boisz się zostać z nim sam na sam, kiedy nic nie widzisz – prychnęła zadowolona z faktu, że Izaya jej potrzebował.

- Boję się? – powtórzył z zamyśleniem – Nie… bardziej można by to nazwać ostrożnością, Namie-san. Wiem, że Shizu-chan nic mi nie zrobi ze względu na pewną groźbę, ale za bardzo cenię swoje życie, by tak po prostu podać mu się na talerzu.

- I powieżasz to swoje „cenne życie” w moje ręce? – burknęła, jawnie go wyśmiewając.

- Dostaniesz podwyżkę – powiedział jak gdyby nigdy nic i wstał od biurka, kierując się w stronę swojej planszy.

- Zgoda – skinęła głową. Może i była przekupna, ale nie mogła powiedzieć, że się nie opłacało.

Izaya lekko się uśmiechnął, słysząc dzwonek do drzwi i usiadł na kanapie, opuszkami palców dotykając pionków. Słyszał jak obcasy dziewczyny stukają o podłogę, a po chwili do jego uszu dotarł także dźwięk otwieranych drzwi.

- Heiwajima-san – sekretarka posłała blondynowi typowe dla siebie chłodne spojrzenie i wpuściła go do środka.

Blondyn rozejrzał się dookoła i prawie natychmiast zobaczył Izaye, który okrążał palcem czubek jednego z pionków.

- Hej, Shizu-chan – brunet uśmiechnął się do siebie i przedramieniem przejechał po planszy, przewracając tym samym wszystkie pionki. Odwrócił się w stronę, z której dobiegały do niego kroki blondyna, a jego uśmiech jedynie się pogłębił – Siadaj, nie krępuj się.

- Powiesz mi, czego chcesz? – burknął niechętnie blondyn i usiadł na drugiej kanapie, naprzeciwko Izayi.

- To, czego ty nie chcesz. Swoją drogą, to trochę nieuprzejme, że od razu przechodzisz do rzeczy – westchnął teatralnie – Zwykłe „Dzień dobry” na sam początek byłoby dobre.

Shizuo słysząc jego przemądrzały i wkurwiający ton głosu, zacisnął dłonie w pięści, co nie licząc pulsującej skroni, było jedyną oznaką jego zdenerwowania. Brunet oczywiście nie dowiedziałby się o tym, że już udało mu się wyprowadzić go z równowagi, gdyby nie fakt, że jego kości cicho strzeliły, a ich chrzęst rozniósł się po pokoju. Na widok pogłębiającego się uśmieszku Orihary w blondynie aż się zagotowało. Wziął nieco głębszy oddech, powoli wciągając powietrze przez usta, a następnie wypuszczając je przez nos i pomyślał o Kasuce. Przypomniał sobie o tym, jak brat zawsze podawał mu butelkę mleka, aby ochłonął. Musiał się uspokoić i nad sobą zapanować. Przymknął powieki, a jedyną osobą, która widziała jego trud, była Namie, która powoli przemykała pomiędzy regałami na półpiętrze i od czasu do czasu spoglądała w dół, aby sprawdzić, czy jej pracodawca żyje. Heiwajima sam nie do końca się rozumiał. Gdzie były teraz te wyrzuty sumienia, które wcześniej tak go męczyły? Czemu odczuwał je tylko wtedy, gdy Izayi nie było w pobliżu? Po tym wszystkim co mu zrobił, nadal chciał go zabić… u Shinry nawet przyparł go do ściany. Myślał wtedy o uderzeniu go i naprawdę niewiele brakowało. Czy gdyby nie Mairu, naprawdę by to zrobił? W końcu nie było wtedy Celty, więc nikt inny by go nie powstrzymał.

Przyjrzał się Izayi nieco dokładniej. Zastanowił się, czy jeśli on sam przy swoim wrogu niemalże automatycznie zachowywał się, jak gdyby nic się nie wydarzyło, mimo że naprawdę czuł się inaczej… to czy z Izayą było tak samo? Nie znał odpowiedzi na to pytanie. Wariactwo Orihary utrudniało wysnucie jakichkolwiek teorii w tym temacie.

- Dzień dobry – burknął na odczepne, co zabrzmiało dośc opryskliwie – Teraz powiesz, czego chcesz?

- Shizu-chan… - zaśmiał się cicho brunet, kręcąc przy tym głową – jesteś niecierpliwy jak dziecko. Miałem rację, gdy wypominałem ci to, jak jesteś niedojrzały – przerwało mu ciche warknięcie i kolejny chrzęst – Shizu-chan, co myślisz o zemście? – zapytał, biorąc w dłoń jednego pionka. Zaczął obracać go między palcami, po chwili rozpoznając jego kształt. Biały goniec oznaczał Shinrę, a czarny Kasuke. Którego teraz trzymał? Uśmiechnął się do siebie, postanawiając później porobić drobne nacięcia na spodzie pionków, by móc jakoś rozróżniać ich kolory.

- Po co pytasz? – blondyn lekko zmarszczył brwi, obawiając się najgorszego. Zupełnie, jakby Izaya właśnie powiedział, że zaraz go zabije. Mimo to jedyne co dało się usłyszeć w jego głosie to wciąż nieznikające niezadowolenie.

- Po prostu odpowiedz – powiedział Izaya, specjalnie sprawiając wrażenie niezainteresowanego.

- Izaya, naprawdę nie mam zamiaru z tobą rozmawiać, bo dobrze wiesz, że nie jesteśmy nawet znajomymi i nie mamy wspólnych tematów – warknął zirytowany Shizuo – Przestań wszystko niepotrzebnie przeciągać! Naprawdę nie mam zamiaru tu siedzieć, bo wcale mi się to nie podoba – żyłka na jego skroni zaczęła pulsować mocniej.

- Shizu-chan, z tego co pamiętam, to z japońskiego miałeś trzy – zaczął Izaya, a jego poważny wyraz twarzy wskazywał na to, że jest niezadowolony. Nienawidził, gdy przerywano mu w takich momentach, a Shizuo był jednym z nielicznych ludzi, którzy nie słuchali jego wywodów. Izaya o tym wiedział, lecz mimo to chciał, aby Shizuo choć raz go wysłuchał. Chciał poczuć satysfakcję z tego, że ma możliwość rozmowy z Heiwajimą. Rozmowa oznaczała manipulację, a skoro ta dwójka nigdy nie rozmawiała, to raczej oczywiste, że Orihare ekscytowała myśl o zmanipulowaniu blondyna. Tylko on jak na złość cały czas się opierał – Sądzę, że z taką oceną powinieneś był wiedzieć, że każdy list, i nie tylko, powinien mieć wstęp, rozwinięcie oraz zakończenie – jego wyraz twarzy wciąż był poważny. Izaya zazwyczaj właśnie tak wyrażał swoje niezadowolenie: rezygnował z uśmiechu i zachowywał kamienną twarz, utrzymując miażdżący rozmówce od środka kontakt wzrokowy. Oczywiście, z wiadomych przyczyn, tego ostatniego nie był w stanie zrobić.

- To nie list – skomentował krótko Shizuo, a zmiana w mimice bruneta nie wywarła na nim większego wrażenia.

- W filmach też zazwyczaj jest wstęp, na którym wymieniają nazwisko reżysera oraz „ w roli głównej: Hanejima Yuhei” – Izaya wiedział, że to co powiedział nieszczególnie nawiązywało do tematu ich „rozmowy”, która powolutku zmierzała do zamienienia się w kłótnie, ale po prostu chciał przypomnieć Shizuo o jego bracie.

Blondyn niemalże od razu poczuł silniejsze uderzenie gorąca, które było adrenaliną. Czuł, że coś śmierdzi. Menda coś uknuła i to nie było nic dobrego. Już chciał powiedzieć „To nie film”, ale instynkt kazał mu obronić swojego brata.

- Nie mów nic o Kasuce – powiedział, z trudem udając opanowanego – Nie musisz wplątywać go w to jeszcze bardziej.

- Oczywiście, że nie muszę i póki co nawet nie chcę… - uśmiech ponownie przyozdobił jego twarz – ale jeśli będziesz mi dalej tak niegrzecznie przerywał, to może mi się zachcieć.

Shizuo zmrużył oczy i po raz kolejny wziął głębszy oddech. To będzie go wymagało od niego dużej ilości samokontroli…

Namie po chwili przysłuchiwania się rozmowie, postanowiła zrobić herbaty. Dobrze wiedziała, jaką lubił Izaya, ale nie była pewna co do gustu Shizuo. Dla dobra wszystkich postanowiła zaparzyć mu melisy. Ustawiła dwie filiżanki na tacce wraz z cukierniczką i talerzykiem ciasteczek, po czym ani trochę się nie spiesząc, udała się do salonu. Nachyliła się nad stolikiem, spoglądając na Shizuo. Kiedy odgarniała porozsypywane pionki, zobaczyła jak pełne nienawiści było jego spojrzenie. Heiwajima utkwił je w Izayi i ani myślał odwrócić wzroku. Dziewczyna zastanowiła się, jaki w tym sens, skoro Orihara i tak go nie widział? Tylko słyszał jego głos, nad którym to blondyn najmniej panował. Namie zaczęła ustawiać zawartość tacki na stoliku, specjalnie nieco stukając talerzykiem, aby brunet zdawał sobie sprawę z tego, że coś przyniosła. Może i go nie lubiła, ale wiedziała, że za brak tego typu współpracy zapłaci jej mniej – zawsze tak robił. Niezręczna cisza przypadła do gustu tylko Izayi, jako jedyny czerpał z niej satysfakcję.

- Wracając do tematu… - westchnął Izaya, odkładając pionka na stolik, po czym wyciągnął dłoń przed siebie, sięgając po herbatę.

- Nie ta – mruknęła Namie, gdy zobaczyła jak opuszki palców Izayi zetknęły się ze złą filiżanką i podsunęła mu drugą.

- „Nie ta”, bo co? – warknął Shizuo, nabierając podejrzeń – Bo moja jest zatruta? – prychnął.

- „Nie ta”, Shizu-chan, – wtrącił Izaya, podnosząc talerzyk ze swoją filiżanką, po czym upił łyka gorącego napoju – ponieważ ze  swoim dziecięcym gustem, raczej nie lubisz yunnan* - brunet na moment zamknął oczy, nadal pijąc, po czym powoli rozchylił powieki – Nie chcę cię poganiać, naprawdę. Wiem, że dla takiego pierwotniaka odpowiedzenie na zwykłe pytanie może być czymś trudnym, ale czy dowiem się w końcu, co sądzisz o zemście?

Shizuo przez chwilę patrzył na ciasteczka, które wyglądały na naprawdę dobre. Lubił słodycze, ale wiedział, że nawet jeśli nie były zatrute, to zjedzenie jednego lub też nawet napicie się herbaty było czymś, czego oczekiwał Izaya. Oznaką pewnego rodzaju zaufania i przewagi dla bruneta.

- Nie wiem – blondyn wzruszył ramionami, a po pokoju rozniosły się ciche kroki odchodzącej od nich dziewczyny – Nie zastanawiam się nad takimi rzeczami.

Izaya westchnął z podirytowania. Od kilku minut miał przygotowane dwie odpowiedzi. Miał wybrać jedną z nich w zależności od tego, co powie Shizuo, ale słowa „nie wiem” uniemożliwiały mu wybranie jakiejkolwiek z nich. Odłożył talerzyk ze swoją filiżanką na stół.

- Nie uznaję takiej odpowiedzi, Shizu-chan – powiedział spokojnie, zastanawiając się, jaki wyraz twarzy miał teraz Shizuo. Zazwyczaj był on adekwatny do tonu jego głosu, więc domyślenie się nie było trudne – Biorąc pod uwagę twoje „Nienawidzę przemocy” mógłbym dojść do wniosku, że uważasz zemstę za głupią, ale oceniając po twoim zachowaniu, powiedziałbym coś zupełnie innego.

Blondyn milczał. Nie miał zamiaru odpowiedzieć.

- Powiesz mi kiedy indziej – Izaya znowu się odezwał, niezadowolony z braku odpowiedzi.

Skoro Shizuo nie chciał współpracować, to będzie musiał to rozegrać jakoś inaczej. Zmienić taktykę. W końcu plansza była pusta, prawda? Czas rozpocząć nową grę.

- Bądź tak miły i ustaw białego króla na D5, Shizu-chan.

~~~~~~~~~~

A teraz się wyspowiadam i powiem, że gdyby nie ten rozdział, to nadal bym myślała, że pisze się "fliżanka"   xD

*yunnan - rodziaj chińskiej herbaty o mocnym i zdecydowanym smaku.