Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 4

Cześć  ^^ wiem, że w niedzielę nie było rozdziału, ale skoro nie miałam weny, to postanowiłam nie pisać na siłę. Lepiej poczekać i zrobić coś porządnie, niż potem być niezadowolonym, nee~? Wiem, że rozdział jest krótszy od innych, ale właśnie taki ma być, bo nie mam w nim już nic do dodania i uznałam, że właśnie takie jego zakończenie mi się podoba  :3

Zapraszam do czytania~!

~~~~~~~~

Rozdział 4

Shizuo jedynie prychnął w odpowiedzi i stwierdził z obojętnością – Symuluje.

Celty lekko zdenerwowała się jego podejściem do sprawy, przez co pisała na PDA szybciej niż zwykle i kilka razy musiała kasować pomylone znaki kanji – [Nie da się symulować braku reakcji źrenic, Shizuo!]

Blondyn ze spokojem przeczytał wiadomość, a obojętność nie zniknęła z jego twarzy. Jakoś nie potrafił się tym przejąć. Wiedział, że powinien, ale nie umiał. Może to dlatego, że chodziło o Izaye? Sam nie był do końca pewien. Wiedział jedynie, że nie było mu z tego powodu przykro. Z początku myślał, że bardziej się tym wszystkim przejmie, lecz wcale tak nie było.

[Shizuo?] – Celty lekko zdziwiła się jego milczeniem i podsunęła mu pod nos swoje PDA.

***

Izaya czuł pod swoim siedzeniem i udami miękką, skórzaną kanapę. Przejechał po niej opuszkami palców. Nigdy wcześniej tak dokładnie nie zastanawiał się nad tym jakie to uczucie. Oczywiście, co było dość istotnym faktem, od niecałej godziny był już w swoim apartamencie. Shinra odprowadził go tuż pod drzwi. Jasne, że mogłaby to zrobić – znacznie mniej zapracowana – Celty, ale ona niestety w żaden sposób nie mogła porozumieć się z brunetem. Napisanie do niego wiadomości na PDA i oczekiwanie, że ten ją przeczyta byłoby po prostu bezmyślne i niegrzeczne.

Brunet ciężko westchnął. Nie lubił zaprzątania sobie głowy zbędnymi informacjami, a znajomość kolejnego alfabetu, jakim był alfabet braila, zdecydowanie się do nich zaliczała. Hiragana, katakana, ogrom kanji, alfabet łaciński, rosyjska cyrylica, a teraz jeszcze brail. Cóż, teraz był on jego jedyną deską ratunku, aby w ogóle był w stanie cokolwiek przeczytać, więc nie miał wyboru. Kilka znaków już umiał. Zdążył się ich nauczyć w czasie pobytu u Shinry. Uznał, że odwlekanie tego na później nie przyniesie mu żadnych efektów. Za namową jakże optymistycznego doktorka, Izaya sam nacisnął guzik w windzie. Brunet nie miał ochoty domyślać się, czego takiego oczekiwał Kishitani. Może tego, że Orihara jakoś się ucieszy swoim „małym sukcesem”? Jasne…

W pewnej chwili Izaya poczuł w kieszeni wibracje i usłyszał swój dzwonek telefonu. Sięgnął do kieszeni po komórkę. Niestety, nie mógł przeczytać kto dzwoni i aby się tego dowiedzieć był zmuszony odebrać.

- Kto mówi? – spytał na wstępie. Nie miał w zwyczaju się przedstawiać, mimo że był to jego telefon służbowy. Ludzie zazwyczaj wiedzieli do kogo dzwonili, a nawet jeśli nie, to lepiej dla jego bezpieczeństwa było, jeśli tego nie robił.

- A od kiedy to tak się witamy, Orihara-san? – brunet usłyszał w słuchawce poważny głos z delikatną nutką zdziwienia i rozbawienia.

- Shiki-san – lekko się uśmiechnął – Kishitani-san, zapewne wszystko ci wyjaśnił, prawda?

- Tak – yakuza prawdopodobnie skinął głową – Z początku pomyślałem, że to jeden z jego kiepskich żartów, ale ty raczej nie poparłbyś tak nieudanego dowcipu.

- Wbrew pozorom on też potrafi być poważny – odparł niby od niechcenia brunet, zadzierając łokieć o oparcie kanapy i przeciągnął się, wzdychając przy tym.

- Doskonale o tym wiem – głos starszego mężczyzny wciąż był tak samo poważny – Wyrazy współczucia, Orihara-san, ale wbrew temu co pewnie teraz sobie myślisz wcale nie chcę zerwać z tobą współpracy.

- Ach tak? – spytał, wyraźnie zaintrygowany i wydał z siebie niski, gardłowy śmiech, bardziej przypominający mruknięcie – A jakiż to użytek będzie miało Awakusu ze ślepego informatora, którego obserwacje mają miejsce jedynie w sferze marzeń?

- Nie popieram określenia „ślepy” – pouczył go Shiki – Wbrew temu co ci się wydaje, nadal jesteś użyteczny, co prawda w mniejszym stopniu. Wciąż jesteś najlepszy w wyszukiwaniu informacji przez internet, a one też są dla nas przydatne.

- To prawda, ale trochę potrwa zanim przywyknę do tego jak korzystać z komputera.

- Nie przeszkadza nam to. Masz dobrą opinię i jesteś sprawdzony, więc czas oczekiwania nie ma znaczenia. W dodatku masz chłonny umysł, więc przywyknięcie nie zajmie ci wiele czasu.

- Schlebiasz mi, Shiki-san – ponownie cicho się zaśmiał i odchylił głowę w tył.

Spojrzenie jego pustych oczu było utkwione w suficie, ale mimo to wyraz twarzy wyrażał wystarczająco wiele emocji. Wszystkie były bardzo wyraźne, a delikatny i zadowolony uśmiech dumnie stał na ich czele.

Przez chwilę ich rozmowa się urwała i zapanowała cisza. Ton głosu Shikiego uległ zmianie, co oznaczało, że z interesów zszedł na nieco bardziej osobiste tematy.

- Co masz zamiar zrobić z Heiwajimą? – spytał.

Izaya jedynie wzruszył ramionami – Na razie nic. Przynajmniej dopóki tego wszystkiego nie ogarnę i nie przyzwyczaję się do nowego stylu życia – odpowiedział niby obojętnie, ale poczuł jak uderza w niego fala złości na wspomnienie o Shizuo – Nie  będę się mścił od razu. Jestem jeszcze za mało samodzielny.

- „Mało samodzielny…” - powtórzył z podkoloryzowanym zdumieniem – Nie podejrzewałbym cię o to, że z taką łatwością się do tego przyznasz.

Informator się uśmiechnął. Czekał na taką odpowiedź.

- Tylko stwierdzam fakt. Obiektywizm jest ważny, o wiele ważniejszy od dumy.

- Racja – potwierdził starszy – Wygórowane mniemanie o sobie przyczynia się do przedwczesnej utraty życia, a obiektywizm często je ratuje.

Izaye zadowolił wniosek wyciągnięty przez yakuze. Był bardzo usatysfakcjonowany tą rozmową. Nagle usłyszał ciche trzaśnięcie drzwi i pożegnał się z Shikim, odwracając się w stronę usłyszanego dźwięku.

- Znowu ty? – mruknęła niezadowolona Namie i obrzuciła swojego pracodawce znudzonym spojrzeniem. Brunet znał ją na wylot i idelanie odtworzył to spojrzenie w swojej wyobraźni.

- Tęskniłaś? – spytał ze swoim ulubionym uśmieszkiem – Doceniam takie powitanie, ale mam nadzieję, że podczas mojej nieobecności nie urządziłaś tu żadnej orgii, a dookoła mnie nie ma porozrzucanych prezerwatyw, Namie-san.

- Grubiański, ślepy burak… - mruknęła niezadowolona dziewczyna i zajęła się swoją pracą.

Przez cały czas Izaya siedział na kanapie, wiercąc się na niej. Od czasu do czasu zagadywał dziewczynę, udając się z nią w dość uszczypliwe dyskusje, ale nie minęło zbyt wiele czasu, aż zaczęło go to nudzić.

Nuda, jak on jej nienawidził.

***

Mniej więcej w tym samym czasie, Shizuo zastanawiał się nad tym co przyrządzić sobie na kolację. Nie miał zbyt dużego wyboru, ponieważ jego lodówka świeciła pustkami. Powinien był wybrać się dziś na zakupy, ale wszyscy tak truli mu dupę „biednym” Izayą, że kompletnie o tym zapomniał. Nie mając niczego innego zrobił sobie jajecznicę. Wbijając jajka na patelnie, chcąc czy nie chcąc nad tym rozmyślał.

Widzący, czy nie widzący wciąż był dupkiem – tego faktu nie mogło zmienić nic. Shizuo domyślał się, że kogoś takiego jak Orihara nie załamie nawet utrata wzroku. Patrząc na ścinające się białko, poczuł jak z sekundy na sekundę waga tego co zrobił coraz bardziej wbija go w podłoże. Czy poczucie winy naprawdę było aż tak wielką dziwką, że musiało przyjść do niego akurat teraz? Nie chodziło o to, komu wyrządził krzywdę. Chodziło bardziej o to, że w ogóle dokonał czegoś takiego.

Jak zwykle w takich sytuacjach, Shizuo czuł się nieco dziwnie. To uczucie było podobne do tego, jak gdyby w jego brzuchu brakowało jednego organu i było za dużo wolnego miejsca, przez co z każdym krokiem coś w środku się o siebie obijało. Naprawdę nieprzyjemne. Skrzywiony spojrzał na swój już gotowy posiłek i wyrzucił go do śmietnika. Zupełnie stracił apetyt.

Uczucie to powracało za każdym razem, gdy tylko pomyślał o Izayi i męczyło go tak długo, aż w jakiś sposób nie udało mu się o nim zapomnieć. Było to coś, co przez kilka dni, zastępowało mu Izaye. Niemalże tak samo go denerwowało i wyprowadzało z równowagi. W dodatku uczepiło się go zupełnie jak kleszcz i nie chciało odejść.

***

Umyty i przebrany w piżamę Izaya udał się do swojego łóżka. W swoim mieszkaniu czuł się o wiele pewniej, w końcu znał je na wylot i to w nim spędzał największą ilość swojego czasu. Mimo to wciąż nie był przekonany do zaufania obrazowi w swojej głowie. W ogóle rzadko komu ufał.

Położył się do łóżka i okrył swoją czarną, satynową pościelą. Była śliska i chłodna, ale nie minęło wiele czasu, aż ciepło jego ciała się po niej rozlało. Zamknął oczy i mimo swojej silnej osobowości poczuł smutek, ponieważ po ich zamknięciu, czy też otworzeniu nic się nie zmieniało.

~~~~~~~~~~~

Pomęczę was trochę i spytam, jak tam w szkole? Ja tam się w sumie cieszę ;) Kocham jesień i czuję, że mój mózg w końcu pracuje! :D Tylko, że już jestem chora, ale zdrowieję, więc nie jest źle  ^.^