Durarara!! "Kocham, gdy się jąkasz" - Tsuki x Roppi

Blog reaktywowany~~! Yey~! Tydzień przed terminem xD  Stęskniłam się, noo...  ;~; Tak więc przechodząc do konkretów .3. napisałam oneshota, ale jeśli chodzi o "The Game" i "Widzieć świat twoimi oczyma", to jakoś mi jeszcze nie idzie, więc nie wiem, czy uda mi się wyrobić na następną niedzielę, ale się postaram z całej siły~~  *determinacja*

~~~~~~~~~~~~

"Kocham, gdy się jąkasz"

oneshot

[Hachimenroppi]

To się stało znowu. On znowu to zrobił. Znowu skrzywdził Tsukiego.

[Tsukishima]

Kiedy się obudziłem byłem wyczerpany. Zupełnie jakby ta drzemka nic nie dała. Rozejrzałem się dookoła. Roppiego nie było, a przecież pamiętałem, że zasypialiśmy razem.

- R-Roppi-san? – zawołałem, jak zwykle się jąkając. Naprawdę chciałem mówić normalnie, ale nie potrafiłem. Roppi-san zawsze mi powtarzał, że mu to nie przeszkadza i mam się tym nie przejmować, ale byłem pewien, że go to irytowało.

Wstałem z łóżka i założyłem swoje okulary leżące na stoliku, po czym rozejrzałem się dookoła. Jego kurtka z futerkiem nadal była przewieszona przez fotel, na którym co wieczór czytał książki, więc na pewno był w domu.

- Roppi-s-san?! – zawołałem nieco głośniej i wyszedłem z sypialni, żeby sprawdzić czy nie ma go w salonie lub kuchni. Nie było go tam, w takim razie musiał być w łazience – Roppi-san, m-mogę wejść? – spytałem, pukając do drzwi.

Nie odpowiedział, a to mogło znaczyć tylko jedno. Natychmiast poczułem, jak moje dłonie zaczynają się pocić. Drżały, przez co z trudem złapałem za klamkę i nacisnąłem na nią, tym samym wchodząc do środka. Drzwi jak zawsze były otwarte. Nie mieliśmy zamka w drzwiach do łazienki. Przed tym jak zamieszkaliśmy razem, wiedziałem już o tym, że Roppi się samo-okalecza, więc dla jego bezpieczeństwa rozmontowałem  zamek. Nigdy nic nie powiedział w tym temacie, w takim razie uznałem, że raczej mu to nie przeszkadza.

Moje serce się  zatrzymało, gdy zobaczyłem, że Roppi znowu siedzi na ziemi z podkurczonymi kolanami i płacze. Jego policzek był siny, a na dłoniach miał krew.

- Roppi… - to jedyne co udało mi się z siebie wykrztusić.

W takich chwilach jak ta mojej twarzy nie zdobił już dłużej rumieniec. Byłem blady jak ściana i czułem jak zimno rozlewa się po całym moim ciele.

Powoli do niego podszedłem i ukucnąłem przy nim, kładąc dłonie na jego kolanach. Chciałem przyjrzeć się dokładnie jego twarzy, ale on chował ją przede mną. Odwracał wzrok lub kulił się, chowając pomiędzy ramionami. Zupełnie jakby się mnie bał.  Wiedziałem, że strach był do niego niepodobny, ale ostatnio coraz częściej go takiego widziałem. Wzdrygał się, czego wcześniej nigdy nie robił lub odsuwał się ode mnie i coraz rzadziej spoglądał mi w oczy.

Martwiłem się o niego. Bałem się, że mu się pogorszyło.

Delikatnie złapałem go za podbródek. Normalnie robiąc to, bym się zarumienił, ale nie w takich okolicznościach. Kiedy uniosłem lekko jego głowę, on skulił się jeszcze bardziej. Przysunąłem się do niego i opuszkami palców przejechałem po jego zsiniałym, spuchniętym i wilgotnym od łez policzku, a następnie, po przeciętej wardze. Znowu się bił… Pamiętam jak kiedyś wszedłem do domu właśnie wtedy, gdy to robił i w porę złapałem jego pięść, zanim zetknęła się ona z jego posiniałym już przedramieniem.

Nadal odwracał ode mnie wzrok i patrzył gdzieś w bok.

Jego pokryte czerwoną cieczą dłonie trzęsły się prawie tak samo mocno jak moje. Chciałem spytać skąd wzięło się tak dużo krwi, ale nie potrafiłem nic z siebie wykrztusić. Zresztą, nawet jakby mi się udało, to zdawałem sobie sprawę z tego, że jąkałbym się jakieś pięć minut zanim w końcu wypowiedziałbym choć jedno słowo. Byłem bezużyteczny.

Nadal na mnie nie patrząc, Roppi jakby wyczytał z moich myśli o co chcę spytać i podwinął swoją koszulkę, tym samym pokazując mi rozcięcie po prawej stronie jego brzucha.

- R-R… Rop-ppi! – krzyknąłem nieudolnie i szybko wstałem z ziemi, podbiegając do szafki.

Drżącymi dłońmi zrzucałem wszystko do umywalki, w której znajdował się zakrwawiony scyzoryk, aż w końcu znalazłem to czego szukałem. Wracając do Roppiego, upadłem na kolana, ale nie przejmowałem się tym. To i tak pewnie tylko zwykłe stłuczenie. Najwyżej będę miał siniaka. Przypomniałem sobie wszystko czego nauczył mnie Shinra-san i kiedy tylko udało mi się zapanować nad swoją niezdarnością i drżeniem rąk, otworzyłem wziętą wcześniej apteczkę. Dokładnie odkaziłem ranę i zacząłem ją zszywać.

- Przepraszam, Tsuki… - powiedział Roppi, a jego głos był ledwo słyszalny.

W odpowiedzi jedynie energicznie pokręciłem głową i spojrzałem mu w oczy, wymuszając uśmiech, który i tak pewnie wyglądał jak jakiś grymas.

[Hachimenroppi]

Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem w lustro, podwijając swoją koszulkę. Delikatnie dotknąłem opatrunku dookoła mojego brzucha.

To Jego wina. To On mi to zrobił. To przez Niego Tsuki znowu był smutny.

Po moich policzkach spłynęły łzy. Znowu. Kiedyś uznałbym, że jestem żałosny, ale teraz, gdy nie opłakiwałem siebie, tylko Tsukiego, to potrafiłem to zaakceptować. Jego cierpienie było prawdziwe, a ja swoje stwarzałem sam. Jeszcze bardziej bolał mnie fakt, że cierpiał przeze mnie. Przez to, że widział mnie w takim stanie.

Widział moje siniaki, łzy, krew… widział wszystko to, czego nie powinienbył nigdy widzieć.

Gdybym zniknął z tego świata… Naprawdę chcę zniknąć. Kiedyś prawie zniknąłem. Ale Tsuki mnie uratował. W takim razie, skoro nie chciał, abym znikał, to znaczy, że robiąc to jedynie zraniłbym go jeszcze bardziej. W takim razie nie mogę znikać. Będę cierpiał tak długo, jak Tsuki będzie przez to szczęśliwy. Ale to nie zmieni tego, że On nadal będzie mnie krzywdził…  To przez Niego Tsuki jest smutny i będzie smutny tak długo jak On będzie mnie ranił.

Byłem w kropce. Już się w tym wszystkim gubiłem. Moje myśli były niepoukładane. Wszystko było dla mnie niewiadomą, ale jedyne czego byłem pewien to to, że kocham Tsukiego i nie chcę, żeby znowu był smutny.

[Tsukishima]

Była noc. Roppi już spał, a ja leżałem tuż obok niego i się mu przyglądałem. Co prawda jedynym źródłem światła były lampy i kolorowe bilboardy za oknem, a przez mój słaby wzrok wszystko było rozmazane, ale mi to nie przeszkadzało. Nie chciałem wstawać po okulary, żeby go nie obudzić, a dobrze wiedziałem jak lekki był jego sen. Wyobrażałem sobie wszystkie szczegóły, których nie byłem w stanie dostrzec.

Nigdy nie potrafiłem zrozumieć czemu Roppi to sobie robił. Był mądry, ładny… dla mnie był ideałem, więc czemu robił sobie te wszystkie rzeczy?

Delikatnie dotknąłem jego policzek i go po nim pogładziłem.

- Tsuki? – po chwili usłyszałem je go zdziwiony i zaspany głos, po czym cały się zarumieniłem.

Cofnąłem rękę  - P-przepr-raszam… - powiedziałem zawstydzony.

On tylko delikatnie się uśmiechnął i swoją zimną dłonią także pogładził mnie po moim płonącym policzku.

[Hachimenroppi]

Jak co wieczór czytałem książkę w fotelu w naszej sypialni. Minęło już kilka dni odkąd ostatnio pojawił się On i moja rana na brzuchu zamieniła się w różową bliznę, a opuchnięty policzek wyglądał normalnie. Niedługo nawet i po bliźnie nie będzie śladu. Zupełnie jakby nic nie miało miejsca. Ale, mimo wszystko, wiedziałem, że On wróci. Zawsze wracał, lecz nie spodziewałem się, że będzie to akurat dzisiaj.

- Znowu czytasz, Roppi? – moje ciało przeszedł dreszcz, gdy usłyszałem ten głos. Niepewnie uniosłem wzrok w górę i zobaczyłem Tsukiego. Nie miał na sobie okularów, ani szalika, a jego głos był idealny. Nie jąkał się, a to mogło oznaczać tylko jedno.

On znowu przyszedł.

~~~~~~~~~~~~

Mam nadzieję, że wszyscy rozumieją o co chodzi ^^ a jak jesteście zaspani lub skacowani i wasz mózg działa na niższych obrotach, to zamieszczam wytłumaczenie.

Tsuki ma rozdwojenie osobowości i krzywdzi Roppiego. Gdy wraca do normy i jest już sobą myśli, że to on sam robi sobie krzywdę, tak jak dawniej się okaleczając.

Bo ja wiem, jakim cudem to wymyśliłam? *wzrusza ramionami* Uznałam, że nasz niepozorny Tsukishima byłby ciekawym wariatem :D Krótkie to tak właściwie... początkowo chciałam opisać scenę, w której Tsuki robi Roppiemu kuku, ale uznałam, że to zakończenie bardziej mi się podoba ^^ Jakieś takie delikatne .3.