Durarara!! "Zakład" - rozdział 21

ROZDZIAŁ 21

Siedziałem niecierpliwie na łóżku, w oczekiwaniu na reakcje Izayi. Jego mina była taka sama, jak przed chwilą, zupełnie jakbym niczego nie powiedział. Nie wiedziałem, czy tak wolno trawił moje słowa, czy też może wcale go one nie przejęły, ale bardziej prawdopodobne było to drugie. W końcu to Izaya, on potrafi się dostosować do każdej sytuacji.

- Wiesz, że to dla mnie dość niekorzystne – oznajmił – Nie chodzi mi o lokalizację. Nie jestem jakoś szczególnie przywiązany do Shinjuku, po prostu twoje mieszkanie jest mniejsze. Nie pomieszczę tu wszystkich swoich rzeczy – jego  wyraz twarzy był wciąż taki jak przedtem. Czyli nie zareagował źle.

- Nie powiedziałem, że masz zamieszkać u mnie, tylko ze mną.

- W takim razie – przekręcił lekko głowę, spoglądając na mnie od boku – nieważne, gdzie?

Pokręciłem głową.

- Nawet, gdybyś miał się przeprowadzić do mnie i codziennie dojeżdżać metrem do pracy? – zdziwił się.

- No dobra… - podrapałem się po głowie – to byłoby już trochę upierdliwe.

- Ale gdybym tak chciał? – docisnął.

- Raczej tak – przytaknąłem niepewnie.

Na moment zapadła cisza. Po jego wyrazie twarzy widziałem, że myślał. Zresztą, to nie tak, że miał jakiś wybór. Wygrałem zakład i takie było moje życzenie. Musiał się zgodzić. Nie miał innego wyboru. Tylko, że w kwestiach nieruchomości zawsze lepiej było pomyśleć.

***

- Dużo tego jeszcze? – warknąłem niezadowolony, pakując kolejne pudło z książkami.

- Nieś i nie marudź! – zawołał Izaya, opróżniając regały na półpiętrze.

Westchnąłem ciężko, spoglądając na tytuł jednej z książek, ale niestety nic nie zrozumiałem – była po rosyjsku.

- Shizu-chan, następne! – ponownie zawołał mnie kleszcz.

Przeczesałem włosy palcami i wszedłem po schodach po kolejny karton, aby następnie znieść go na dół. Położyłem go obok kanapy i ponownie spojrzałem na jedną z książek. Tym razem to spojrzenie nie było przelotne. Przyciągnęła ona moje spojrzenie na znacznie dłużej. Miałem taką samą w domu. Ale nie u siebie w domu, tylko w rodzinnym domu. Prawdopodobnie na strychu lub w piwnicy. To była nasza kronika z Raijin. Każdy dostawał taką na zakończenie roku. Dziwne, że Izaya nadal ją miał, a co ciekawsze, pudło, w którym ją znalazłem miała nabazgrane markerem „ważne” na bocznym boku. Lekko uniosłem brwi w zaskoczeniu i otworzyłem album na pierwszej stronie.

To co zobaczyłem to nasz rocznik, wraz ze spisem wszystkich uczniów. Następne kilka zdjęć było przeznaczone na zdjęcia legitymacyjne, pod którymi można było zbierać podpisy. Pamiętam, że ja miałem tylko podpis Shinry, który podpisał  się bez mojej zgody i podpis pijawki, która chciała mi tym zrobić na złość. Nieźle się zdziwiłem, gdy zobaczyłem, że Izaya ma wszystkie, dosłownie wszystkie, podpisy. Włącznie z moim. Przez chwile zastanowiłem się, skąd on może go mieć. Zacząłem myśleć i myśleć… aż w końcu przypomniałem sobie, że jedyna osoba, której się podpisałem to pewna ładna brunetka. Poprosiła mnie o to, a skoro nawet mi się podobała, to nie widziałem powodu, aby odmówić. Tak więc… czy to możliwe, aby Izaya ją o to poprosił? Albo… albo jak zwykły oszust przekalkował mój podpis. Gdy o tym pomyślałem, żyłka na mojej skroni lekko zapulsowała. Chyba nawet Izayi nie był, aż takim idiotą, bardziej wierzyłem w tą pierwszą wersję.

Przewróciłem kilka stron dalej, gdzie znajdowały się zdjęcia. Z wycieczek, uroczystości szkolnych, balów i innych takich… każdy mógł sobie wybrać jakie chce mieć w albumie. Oczywiście trzeba było za to odpowiednio zapłacić. Ja w swoim albumie miałem tylko parę zdjęć, na które nalegał Shinra. Kadota oczywiście stanął po jego stronie, mówiąc że pamiątki są czymś fajnym i tak o to nie miałem wyboru. Tak czy inaczej, moje zdjęcia były niczym w porównaniu do Izayi. Nie wiem, ile wydał na wywołanie ich, ale album pękał w szwach.

Spojrzałem na pierwsze zdjęcie. Była na nim, cała nasza klasa. To zdjęcie zostało zrobione, niedługo po tym jak Shinra nas sobie przedstawił. Mówił, że lubi nas obu, tak samo równo, więc chce mieć blisko nas obu i w ten właśnie sposób, przez jego zachciankę, wyszyliśmy na zdjęciu trochę głupkowato. Wszyscy ładnie stali i uśmiechali się. Kadota stał, gdzieś z tyłu i patrzył na nas ze zdziwieniem, a ja  i Izaya… Cóż, odgradzał nas Shinra z tym swoim głupkowatym uśmieszkiem. Ja, jak zwykle przy kleszczu byłem wkurzony, a on patrzył na mnie jak psychopata i uśmiechał się przy tym wrednie. Zawsze uważałem to zdjęcie za głupie, ale teraz, gdy na nie patrzyłem wydawało mi się być ono śmiesznym.

Kolejne zdjęcie było z naszej pierwszej klasowej wycieczki. Tym razem na zdjęciu byłem tylko ja i Shinra. Rozmawialiśmy o czymś. Ja wyglądałem na poddenerwowanego, ale byłem dość spokojny, a czterooki był tak bardzo roześmiany, że mogłem łatwo się domyśleć, co było tematem rozmowy – oczywiście Celty. Nie rozumiałem, czemu Izaya miał to zdjęcie, skoro go na nim nie było. Może ze względu na Shinre? Nagle zauważyłem, że zdjęcie jest podpisane. Tuż pod nim, była przyklejona mała, biała karteczka i kiedy przejechałem po niej palce, rozsunęła się i moim oczom pokazał się napis „Shizu-chan jak zwykle zdenerwowany, ale przynajmniej kupił sobie pocky i był zadowolony^^”. Zdziwiło mnie to trochę. Czemu Izaya miałby robić coś takiego? Gdy przyjrzałem się zdjęciu dokładniej, zobaczyłem, że rzeczywiście z mojej kieszeni wystaje paczka pocky.

Zacząłem przeglądać album dalej, tym razem szybciej, ciekawy tego, co za chwilę zobaczę.

Na następnej fotografii byliśmy na basenie. Shinra jak zwykle był do mnie przylepiony. Właściwie to prawie wcale się ode mnie nie oddalał. Jak zawsze, zainteresowany moją siłą, gapił się na moje mięśnie, a podpis Izayi, jedynie to potwierdzał „Shinra pewnie z chęcią zrobiłby mu autopsję”. Też tak sądziłem i aż cały się wzdrygnąłem, na myśl o chorych zainteresowaniach mojego przyjaciela.

Patrzyłem dalej i to co zobaczyłem było dość ciekawe. Czy naprawdę kółko fotograficzne nie miało lepszych rzeczy do roboty niż szpiegowanie Izayi? „No cóż, zostałem przyłapany :D”  dopiska mówiła sama za siebie. Na zdjęciu było widać, jak kleszcz obściskuje się na pustym korytarzu razem z jakąś ładną dziewczyną, tym samym przypierając ją do ściany. Heh, czyli wtedy jeszcze nie wiedział o swojej orientacji.

Następnym co zobaczyłem, było zdjęcia z naszych bójek.  Ja, trzymający w dłoni kosz do grania w piłkę. Izaya, z nożem. Ja, rzucający śmietnikiem. Izaya, szykujący się do uniku. Ja na w-f, starający się dogonić Izaye. Izaya, próbujący nie dać mi się złapać. Pod tymi zdjęciami i masą innych, znajdowała się jedna, wielka dopiska. „Mój dzień w szkole” było to prawdą. Biliśmy się tak często, że właściwie, to rzadko zdążyliśmy w pełni wyzdrowieć przed kolejną z walk.

Fotografii była cała masa i każdą oglądałem z lekkim uśmiechem na twarzy, a niektóre z dopisek Izayi były nawet śmieszne. W końcu… dotarłem do ostatniej strony. Były do niej przyklejone dwie rzeczy. Zdjęcie z zakończenia trzeciej klasy, bardzo podobne do tego z rozpoczęcia liceum, był przy nim dopisek „Shinra znowu wyszedł na zdjęciu, jak idiota, a nawet jeśli Shizu-chan to bestia, to i tak było zabawnie”. Ale rzecz, która zdziwiła mnie jeszcze bardziej to guziczek od mundurka. Był przyszyty do kartki. Dopiska „Podwędziłem Shizu-chanowi, szkoda, że się nie zorientował. Byłoby zabawnie”.

Stałem tam, jak osłupiały i patrzyłem w ostatnią kartkę albumu. Mój drugi guziczek. Izaya miał go przez cały ten czas? A ja… myślałem, że odpadł i zgubił się podczas jednej z naszych bójek. Ale jednak… to on go odciął i zabrał. Cóż, może przejąłbym się jego zniknięciem, gdybym miał jakąś specjalną osobę, której chciałbym go dać, ale… biorąc pod uwagę obecny stan rzeczy, to nawet lepiej, że kleszcz go miał. Skoro go kochałem, to wręcz idealnie się składało.

- Shizu-chan! Nie leń się! – poczułem lekkie uderzenie w tył głowy. Okazało się, że to Izaya rzucił we mnie komiksem. Zadarłem głowę do góry, spoglądając na niego. Wychylał się lekko za barierki i patrzył na mnie z pół piętra – Miałeś pomóc mi się pakować, a nie czytać literaturę – zaśmiał się – To nie biblioteka… - przekręcił głowę na bok, opierając się o barierkę i posłał mi złośliwy uśmiech.

Zamknąłem album i delikatnie mu nim pomachałem – Cóż, to jest akurat bardzo ciekawą lekturą – tym razem to ja się złośliwie uśmiechnąłem.

Otworzył szerzej oczy i poderwał się, chwilę później był już na dole. Tak po prostu stamtąd zeskoczył. Dla mistrza parkouru raczej nie było to wyzwaniem.

- Oddawaj to! – warknął, rumieniąc się i wyrwał mi kronikę z ręki – Ty niewychowana bestio!

Zaśmiałem się cicho – A jednak… - klasnąłem w dłonie – Obiecałem sobie, że sprawię, żebyś się zarumienił – W końcu mi się udało.

- Jak kupię apartament w Ikebukuro, to zrobię tam sobie osobny pokój, do którego nie będziesz miał dostępu – burknął niezadowolony i odwrócił się na pięcie.

Lubiłem, gdy Izaya raz na jakiś czas ściągał tą swoją maskę i pokazywał mi prawdziwego siebie. Tego, którego można było czasem zdenerwować. Tego, który lubił się śmiać z rzeczy, które naprawdę były śmieszne, a nie tragiczne. Tego, który był bardziej ludzki. Ale niezależnie od tego, którą jego część przed sobą miałem… socjopatę, świra, wariata, dziecko, miłego, czy też normalnego… to i tak był ten Orihara Izaya, którego znałem siedem lat, nienawidziłem siedem lat i kochałem od niecałych dwóch miesięcy.

- Izaya… – zacząłem, gdy chował album do innego kartonu i szybko zakleił go taśmą klejącą, prawdopodobnie po to, abym już go więcej nie dorwał – a ty dałbyś mi swój guziczek? – spytałem.

Zastygł, po czym odwrócił się do mnie i posłał mi rozbawione spojrzenie, podczas gdy jego usta układały się w złośliwym uśmiechu – Ara, ara… Shizu-chan~? Zebrało ci się na romantyzm?

- Nie, – bąknąłem, odczuwając chęć na papierosa. Mimo wszystko powstrzymałem się, czując, że to nie jest odpowiedni moment – ale skoro ty masz mój, to nie mogę pozwolić na to, abyś miał dwa. To nie fair – wzruszyłem ramionami.

- Ach tak… - mruknął i podszedł do swojego biurka, otwierając jedną z szuflad – łap! – rzucił we mnie czymś i pochwili zorientowałem się, że jest to właśnie jego guziczek – Ciesz się, że go zachowałem, bo wiele dziewczyn się o niego ubiegało – dodał z wyższością.

Uśmiechnąłem się lekko, chowając guziczek do kieszeni.

Koniec.

~~~~~~~~~~~~~~

Uwaga, uwaga... mała niespodzianka~!
~~~~~~~~~~~~~~

OMAKE~! / Bonus^^

- Co do naszego planu odnośnie umeblowania nowego salonu… - westchnął – wydaję mi się, że potrzebujemy więcej brązowego.

- Nie! – warknąłem – Wtedy będzie tak ciemno, jak w tej norze! Musi być więcej beżowego.

- Shizu-chan, to, co ty uważasz za beżowy, to jest écru, wiesz o tym? – zapytał z nutką irytacji w głosie.

- To jest beżowy i w salonie też ma być beżowy!

- Brązowy, ko-cha-nie – uśmiechnął się, kładąc duży nacisk na ostatnie słowo. Zajechało sarkazmem.

- Beżowy, skar-bie – odpłaciłem się mu pięknym za nadobne i przez niecałą minutę mierzyliśmy się spojrzeniami.

- Koniec! – zaśmiał się, przeistaczając naszą "poważną" kłótnię w komedię – Trzeba to załatwić po męsku – nadal chichotał.

- To znaczy? – zdziwiłem się.

- Gramy w pokera.

Po przeprowadzce…

Tak więc w salonie jest więcej brązowego. Niestety, ale Izaya nie oszukiwał tylko wtedy, gdy graliśmy w rozbieranego.

~~~~~~~~~~~~~~

Tym razem to już niestety prawdziwy koniec. Z jednej strony miałam już dość tego opowiadania, bo wiedziałam, że chcę pisać i zamieszczać kolejne, ale jak tak teraz patrzę na te 111 str. w Wordzie, to aż nie mogę uwierzyć w to, że to napisałam. To najdłuższy ff, jaki KIEDYKOLWIEK wypłodziłam ;-; świetnie się przy tym bawiłam i to, co teraz czuję to smutek wymieszany z dumą .3. 

Naprawdę szkoda, że to już koniec, ale hej! Oni też chcą happy endu ^^

Tak więc, jedyne co mogę teraz jeszcze napisać, to podziękowania. Za wsparcie na gg, słuchanie moich narzekań, gdy nie wiedziałam, co zrobić, aby Shizuo i Izaya "wreszcie doszli" xD. No i wielkie dzięki za komentarze *ociera łzy, których nie ma* Za każdym razem, jak je widzę, to mam banana na twarzy i uśmiecham się, jak głupia. Wielkie dzięki, że czytacie moje wypociny ;-; *szuka chusteczki*

Och, co za dramatyczna scena~! xD

No i mam ogromną prośbę. Niech każdy, ale tak serio KAŻDY, kto przeczytał to opowiadanie napisze komentarz. Wystarczy zwykłe "przeczytałam/łem", czy coś... PLIS~! *psie oczy* Chcę wiedzieć, tak mniej więcej, ile was jest~! :D

PS Prawie zapomniałam o zamieszczeniu, ale zdążyłam przed północą *fuck yeah*