Durarara!! - Song fic "Everybody's Fool" - Evanescence

Dzień dobry~! W końcu wróciłam z nad morza ;-;  miałam już dość... cieszę się, że jestem w domciu =w= Tak czy inaczej, macie tutaj song-ficka ♥ Czekał tak sobie i czekał chyba dwa tygodnie, aż w końcu teraz postanowiłam go zamieścić xD  <myśli> to nawet praktyczne mieć coś w zanadrzu...

Miłego czytania~!

W ogóle to wzorowałam się także na teledysku, więc jeśli nie znacie, to obejrzyjcie~! ^.-

Evanescence - Everybody's Fool

Część pierwsza – Obserwacja

Perfect by nature
Icons of self-indulgence

Z natury doskonali – tacy właśnie są moi ludzie, a raczej tacy chcą być. Chcą udawać, że wszystko jest w porządku, stwarzać pozory względnej normalności. Są ikonami własnych słabości. Niezależnie od tego, na kogo spoglądam, to po jakimś czasie obserwacji jestem w stanie streścić jego osobowość, a także i życiorys. Widzę wszystko. Wszystko to, co nieświadomie pokazują. Niekontrolowane sygnały jakie przesyłają. Drobne, nerwowe gesty świadczące o uzależnieniach, traumach, bądź też przyzwyczajeń wynikłych z trybu życia.

Siedziałem sobie spokojnie w kawiarni, rozglądając się dookoła i od czasu do czasu sprawdzałem godzinę w telefonie. Wiedziałem, że gdybym po prostu siedział i patrzył się na ludzi, wyglądałbym zbyt podejrzanie. A tak? Każdy kto zobaczy, jak nerwowo spoglądam na zegarek pomyśli, że na kogoś czekam. Wcale tak nie było. Najzwyczajniej w świecie obserwowałem ludzi.

Kiedy kelnerka podała mi moją kawę, zauważyłem, że jeden z jej nadgarstków jest brudny od tuszu. Leworęczna? Gdy nasze spojrzenia się zetknęły, delikatnie się uśmiechnęła. Podziękowałem jej i odeszła. Jej chód był bardzo lekki i zgrabny, ale jak się chwile później przekonałem miała problemy z równowagą, ponieważ o mały włos się nie nie przewróciła. Było to nawet trochę zabawne. Chciałem przyjrzeć jej się dokładniej i dowiedzieć się czegoś więcej, tak więc zamówiłem sobie ciastko. Nie przepadałem za słodyczami, ale w połączeniu z mocną, gorzką kawą nie były wcale takie złe. Tak więc, kiedy przyniosła mi moje zamówienie, kolejną rzeczą jaką zauważyłem było to jak posłała jawnie i bezwstydnie przyglądającemu się jej kobiecym atrybutom mężczyźnie, przelotne spojrzenie. A więc nie lubiła, gdy ktoś tak na nią patrzył? Gdyby była ofiarą przemocy w rodzinie, czy też gwałtu, to wszystko nabierało by sensu, ale czy aby na pewno tego typu rozwiązanie nie było zbyt banalne? Przecież prawdą zazwyczaj okazuje się być to, w co najtrudniej jest uwierzyć.

Chwilę później cała moja uwaga przeszła na owego mężczyznie o rudych włosach, który przyglądał się całkiem zgrabnemu tyłkowi kelnerki. Nie był on sam. Przyszedł z dziewczyną i – jak widziałem po jej minie – jej także nie umknęło zachowanie czerwonowłosego. Jej splecione dłonie, leżały na blacie stolika, chwile później zaczęła się bawić serwetką i delikatnie ją skubać. Denerwowała się tak z powodu tego mężczyzny? Miała zamiar wyznać co do niego czuje, czy też może już byli razem i im się nie układało? Tak czy inaczej, z całą pewnością martwiło ją to, że nie zwraca na nią uwagi.

To było takie ekscytujące. Wystarczyło spojrzeć, pomyśleć, zastanowić się… i od razu tyle możliwości wdzierało się do głowy! Gdy widziałem jakiegokolwiek człowieka, nie potrafiłem nie zastanowić się nad jego przeszłością, pragnieniami, czy też obecnymi rozterkami i problemami. Wszystko to, razem tworzyło zbyt interesującą historię, aby móc ją sobie tak po prostu odpuścić. 

Dostarczało mi to tyle rozrywki… tym bardziej wtedy, gdy pracowałem. Wtedy musiałem szukać wiarygodnych dowodów, potwierdzających moje przypuszczenia. Jakaż to była satysfakcja, gdy dowiadywałem się, że miałem rację!

Ludzie…

Moje źródło rozrywki, dochodu i obiekt zainteresowań.

Wszystko można wyczytać z zachowania, a osoba, która potrafi to dostrzec, potrafi także to ukryć. Tak więc to raczej naturalne, że im więcej obserwowałem, tym lepiej ukrywałem te emocje, które chciałem zachować dla siebie.

Nigdy nie spoglądałem w podłogę ani nie bawiłem się palcami, gdy byłem zmieszany lub nie wiedziałem co powiedzieć. Nie podnosiłem głosu, gdy byłem zły. Nie przygryzałem wargi w zastanowieniu. Nie patrzyłem nadmiernie w oczy, gdy kłamałem. Wszystkie te ludzkie odruchy, wyrażające emocje. Używałem ich tylko do manipulacji, ale nigdy wtedy, gdy naprawdę czułem to, co one oznaczały. Czasami… czułem, że tracę przez to swoją cząstkę człowieczeństwa. Jakbym poprzez brak jawnego ukazywania emocji przestawał się kwalifikować do gatunku ludzkiego. Bo przecież to charakteryzowało nas, ludzi, czyż nie? Otwartość,  której nie można było zwalczyć. Tak więc, czy wygrywając bitwę z samym sobą i pozbywając się tej otwartości, pokonałem własne człowieczeństwo?

- Bzdura – mruknąłem sam do siebie i wstałem od stolika, kładąc zapłatę obok cukierniczki i opuściłem kawiarnię.

Jak najszybciej udałem się do domu, gdzie mogłem pobyć przez chwilę sam i pomyśleć.

Przecież nie można przez ukrywanie emocji stać się mniej ludzkim. To nie jest… nie jest normalne. Gdyby tak było, to czy niecała połowa ludzi na tej planecie, która skutecznie ukrywała chociaż jedną, tylko jedną emocję okazałaby się niewarta mojej miłości? To było zbyt niedorzeczne, aby mogło być prawdą. Więc w takim razie, czym było to dziwne poczucie wytrącenia? Czym innym była ta niewyjaśniona i głęboko odczuwalna, gdzieś wewnątrz mnie, odmienność? Przecież dla kogoś takiego jak ja rozszyfrowywanie emocji nie powinno być niczym trudnym. Więc czemu tej jednej nie umiałem zidentyfikować?

Czując, że moje myśli to stek bzdur, zająłem się czymś innym i odciągnąłem swoją uwagę od tego problemu. Po prostu odłożyłem to na potem, lecz niestety, gdy leżałem w łóżku, chcąc zasnąć wszystko wróciło. Czemu to właśnie wtedy, gdy mózg chciał odpocząć, myśli stawały się najbardziej niesforne i kłopotliwe?

Czym naprawdę jest człowieczeństwo? Przecież to zbiór cech kształtujących gatunek ludzki. Mowa, myśli, uczucia, zachowania – wszystko to wchodzi w skład człowieczeństwa.Więc, nawet gdy nie miałem jedynie kilku z nich, tylko kilku, to przecież nie oznacza, że nie mam człowieczeństwa, prawda?

W takim razie co jest nie tak? Nawet jeśli okłamuję innych, to siebie nie. Przed sobą samym nigdy nie wypieram się emocji. Przed sobą nigdy nie gram, ani nie staram się zachować pozorów. Więc… czemu tak bardzo dręczy mnie to ciągłe kłamanie i oszukiwanie? Czemu tak jest? Przecież… nie mogę być tak słabym, aby kłamstwo obciążało mnie do tego stopnia. To do mnie nie podobne. To nie powinno mi przeszkadzać. Tak nie powinno być.

A co jeśli…

…osiągnąłem swój limit?

Dręczące mnie myśli przedzierały się przez ciszę dookoła i odbijały w mojej głowie, niczym kauczukowa piłeczka w pustym pokoju. Mocno i gwałtownie. Sprawiały, że miałem wszystkiego dość i bolała mnie głowa. Chciałem zasnąć, ale nie potrafiłem. Mój mózg był pobudzony do tego stopnia, że kontynuowałem te bezsensowne rozmyślania przez całą noc. Ze skamieniałym wyrazem twarzy, leżałem tyłem do okna i tyłem do promieni wschodzącego słońca i lekko zwinąłem się w kłębek.

Jeszcze wczoraj czułem się dobrze. A dziś byłem wyprany i pozbawiony jakichkolwiek chęci do działania. Mimo wszystko zmotywowałem się, mówiąc sobie, że jedna noc pełna rozmyślań nie może zniszczyć całego mojego dnia i zacząłem szykować się do pracy. Dziś miałem do załatwienia pewną ważną rzecz. Zignorowałem swój podły nastrój, który zdarza się każdemu człowiekowi i zastąpiłem go wczorajszym podekscytowaniem. Zadowolony ze swojego osiągnięcia pomaszerowałem do łazienki i wziąłem prysznic, a kiedy byłem już ubrany i najedzony wyszedłem z domu.

Moim dzisiejszym zadaniem było podsłuchanie spotkania Niebieskich Kwadratów. Nic wielkiego. Wystarczyło się podkraść i schować, reszta poszła jak z płatka. Powiedzieli wszystko. Wszystko czego potrzebowałem ja i mój klient. Teraz znałem ich plany i związane z nimi słabe punkty. Wystarczyło tylko sprzedać te informacje za dobrą cenę i patrzeć jak wszystko dalej się potoczy.

Po zakończeniu ich spotkania, gdy wychodziłem z ukrycia, myśląc, że jest już bezpiecznie, mój instynkt dał o sobie znać. Niestety było już za późno. Zostałem uderzony w głowę.

Część druga – Maska

Just what we all need
More lies about a world that
Never was and never will be

Cały poobijany i obolały skierowałem się do windy. Miałem na głowie kaptur i starałem się nim zakryć. Nie byłem w windzie sam. Musiałem zachowywać jakieś pozory. Mimo że bardzo bolało mnie udo, w które zostałem uderzony kijem bejsbolowym, to i tak nie kulałem. Udawałem, że wszystko jest w porządku. Stwarzałem pozory. Nie pokazywałem, że się niecierpliwię ani, że coś mnie boli. Po prostu stałem plecami do dwójki wymalowanych dziewczyn i czekałem, aż winda dojedzie na moje piętro.

Bo jedno czego wszyscy potrzebujemy, to więcej kłamstw w świecie, którego nigdy nie było i nigdy nie będzie. Więcej kłamstw i więcej pozorów. Równie dobrze mógłbym upleść sobie z nich wszystkich nową rzeczywistość.

- Futerko? – zdziwiła się jedna z nich – Haha! Popatrz, Mimi-chan, to ten stary facet, który podeptał moją komórkę! – zaśmiała się kpiąco i stanęła do mnie przodem, wyraźnie wlepiając wzrok w mój zadrapany policzek – Co to? Ktoś w końcu ci dokopał? – ponownie zaczęła się śmiać.

Dołączyła się do niej także jej koleżanka – Dobrze ci tak. Może w końcu czegoś cię to nauczyło!

- Chyba już wam mówiłem, że nazywanie dwudziesto-czeterolatka starcem to czysta głupota – uśmiechnąłem się, wyciągając ręce z kieszeni i rozłożyłem je teatralnie na boki – Tak czy inaczej, najwyraźniej prosisz się, abym znowu rozdeptał twój telefon – uśmiechnąłem się – Chyba, że jest tu gdzieś twój chłopak?~! – rozejrzałem się dookoła.  Oczywiście niemożliwym byłoby, aby nie zauważył go w tak małej windzie – Deptanie ludzi jest o wiele ciekawsze.

- Świr – mruknęły jednocześnie i gdy tylko winda się zatrzymała, jak najszybciej z niej wyszły.

Ja jedynie głośno westchnąłem, zamykając przy tym oczy. Nie lubiłem wzdychać, ale teraz byłem już sam i nikt tego nie widział, więc mi to nie przeszkadzało. Kiedy winda dojechała już na moje piętro, pospiesznie wszedłem do mieszkania i ściągnąłem z siebie swoją kurtkę, niedbale rzucając ją na ziemię.

Bez zastanowienia podszedłem do barku i wyciągnąłem z niego butelkę whiskey, idąc w stronę swojej sypialni. Po drodze otworzyłem butelkę i zacząłem z niej pić. Wziąłem tylko jednego łyka i odstawiłem ją na szafkę nocną. Niemal natychmiast poczułem rozchodzące się w przełyku ostre ciepło. Podszedłem do swojego okna i spojrzałem na zachodzące słońce. Kątem oka zerknąłem na lustro. Mój policzek był zadrapany. Bluzka brudna. Spodnie podarte. Nic wielkiego mi się nie stało, dlatego nie poszedłem do Shinry. Jedynie trochę oberwałem, gdy chciałem im uciec, ale nie miałem żadnych poważnych obrażeń. Tylko kilka siniaków i zadrapań.

Gdy tak patrzyłem w lustro, postanowiłem spojrzeć na siebie pod kątem tego jaką osobę udaję. Tak naprawdę, to byłem zupełnie inny niż ten Orihara Izaya za jakiego postrzegała mnie reszta świata. Zabawne, że tak naiwnie wierzyli w te wszystkie pozory. Nikt nie potrafił mnie przejrzeć – pod tym względem ludzie byli rozczarowujący. Podszedłem bliżej lustra i przyłożyłem do niego dłoń.

Have you no shame, don't you see me
You know you've got everybody fooled

Kiedyś byłem szczery z samym sobą. Zawsze. A teraz… myślałem, że nadal taki jestem. Niestety okazało się to nieprawdą. Stwarzanie pozorów tak bardzo weszło mi w nawyk, że zacząłem ukrywać swoje złe samopoczucie nawet przed samym sobą.

Od dłuższego czasu czułem się rozdarty oraz wytrącony i dopiero teraz, gdy nie byłem w stanie dłużej tego w sobie tłumić, w końcu to zrozumiałem. Jakbym był podzielony na dwie części. Jedna służyła do maskowania zachowań i odczuć tej prawdziwej, a za każdym razem, kiedy to robiła, niszczyła jeden jej fragment. A teraz? Teraz wyparłem się części, która mnie maskowała. Odepchnąłem ją od siebie i jedyne co mi zostało, to ta słaba i wyniszczona ruina jaką był ten prawdziwy ja.

- Czy nie masz wstydu, nie widzisz mnie? – zapytałem się swojej masce – Wiesz, że wszystkich oszukałeś! – krzyknąłem głośno na siebie, zaciskając dłonie w pięści.

To było żałosne. Moja maska… była na tyle skuteczna, że oszukała nawet mnie.

Look here, he comes now
Bow down and stare in wonder

- Patrz! On właśnie tu idzie – śmieję się z siebie, idąc w stronę łazienki i odkręcam wodę w wannie – zgięty w pół i wpatrzony z zachwytem w swoich ukochanych ludzi!

Takie właśnie było moje prawdziwe ja. Skulona, wyniszczona pusta skorupa człowieka. Ale mimo wszystko ślepo kochająca resztę ludzi.

Oh, how we love you
No flaws when you're pretending

Rozebrałem się z poszarpanych ubrań i wszedłem do ciepłej wody.

 "Och, jak my cię wszyscy kochamy! Jesteś bez skaz, gdy udajesz" – zupełnie, jakbym przez całe życie oczekiwał usłyszenia czegoś takiego. Jak gdyby to 'prawdziwe ja' oddało kontrolę 'masce', bo wiedziało, że samo nie poradzi sobie z osiągnięciem tego celu.

Zanurzyłem się pod powierzchnią i siedziałem tam tak długo, jak tylko mogłem wytrzymać. Kiedy skończyło mi się już powietrze szybko i gwałtownie zerwałem się do siadu, biorąc kilka głębszych oddechów. Odgarnąłem z twarzy mokrą grzywkę i starłem wodę z policzków.

Odkąd tylko wszedłem do domu czułem się jak gdyby ktoś rozrywał mnie w okolicach splotu słonecznego. Na szczęście to uczucie nie było bolesne, jedynie niekomfortowe.

But now I know he
Never was and never will be

Zastanawiałem się nad tym, kim teraz jestem? Co się stało z Izayą ukrywającym swoje emocje. Szukałem go, chciałem nim być. Wiedziałem, że tak jest wygodniej, ale teraz wiem, że on nigdy nie istniał i nigdy nie będzie.

You don't know how you've betrayed me
And somehow you've got everybody fooled

- Nie masz pojęcia, jak mnie zdradziłeś – wymamrotałem do swojej nieistniejącej części, a mój oddech utworzył na powierzchni wody delikatne fale.

Wyszedłem z wanny i wycierając się ręcznikiem wszedłem do sypialni. Kiedy wyciągałem z szafy ubrania zgarnąłem także butelkę whiskey i udałem się do łazienki, aby się w niej przebrać. Założyłem na siebie białą koszulkę z krótkim rękawkiem oraz czarne spodenki do kolan i wziąłem kolejnego łyka trunku, wierzchem dłoni ocierając wilgotne usta. Odstawiłem butelkę na blat. Oparłem o niego ręce i zacząłem się tępo wpatrywać w umywalkę. Czułem, jak za sprawą alkoholu rozchodzi się po mnie przyjemne ciepło. W pewnym stopniu mnie ono uspokajało i koiło, ale nawet to nie było w stanie mnie opanować.

Uśmiechnąłem się do swojego odbicia. Szczerze. Uśmiech był prawdziwy. Później spojrzałem na siebie z obrzydzeniem.

- I jakimś cudem wszystkich oszukałeś!! – wykrzyczałem do siebie, uderzając pięścią w lustro.

Wszyscy naiwnie wierzyli w to, że jestem taki, jakim  się im pokazuje.

Lustro pękło i roztrzaskało się na większe oraz mniejsze kawałki. Po łazience rozniósł się głośny trzask. Ostre krawędzie odłamków rozcięły moją skórę i w reakcji na ból szybko cofnąłem rękę, jednocześnie przez przypadek potrącając butelkę whiskey. Spadła na ziemię i stłukła się tak samo, jak lustro. Stłukła się tak samo, jak moja maska.

Without the mask where will you hide
Can't find yourself lost in your lie

Stłukłem ją, ale zanim odeszła na dobre zdąrzyłem od niej usłyszeć – Bez swojej maski, gdzie się ukryjesz?

Słysząc to, cały się wzdrygnąłem, szybko siadając na toalecie i przyłożyłem papier toaletowy do swojej rany. Gdzie się ukryję? Jak ukryję swoje słabości bez maski?

- Nie możesz się odnaleźć, zagubiony w swoich kłamstwach! – słysząc ten krzyk lekko się skuliłem.

Uświadomiłem sobie jakim tchórzem jestem. Wiecznie chowając się za kłamstwami widziałem rzeczywistość taką, jaką chciałem ją widzieć. Podchodząc do wszystkiego, jakbym nie był tego częścią, sprawiałem, że było mi w ten sposób łatwiej. Ale teraz, gdy pozbyłem się maski… kłamstwa przez nią wytworzone uwięziły mnie. Nie tylko nie umiałem się odnaleźć, ja byłem zagubiony do tego stopnia, że nie wiedziałem, co ze sobą zrobić.

Patrzyłem, jak moja krew wsiąka w papier i powoli rozprzestrzenia się po jego powierzchni. Zalewa ją, aż w końcu dojdzie, że będzie nią cały przesiąknięty i nie będzie mógł wchłonąć już ani odrobiny. Tak samo jest ze mną i moimi kłamstwami, prawda?

Część trzecia - Odwyk

I know the truth now
I know who you are
And I don't love you anymore

Siedziałem na podłodze w swoim gabinecie, ramieniem opierając się o szybę w oknie i patrzyłem na zachodzące słońce. Zacząłem delikatnie skubać bandaż na swojej prawej ręce. Byłem jakby wyprany. Wyprany od środka i niezdolny do odczuwania jakichkolwiek pozytywnych emocji. Nie miałem na to siły. Byłem zmęczony. Zwalczenie maski i próba egzystowania bez niej była dla mnie zbyt dużym wyzwaniem. Byłem tak bardzo przyzwyczajony do życia w otoczce kłamstw, że teraz, gdy jej nie było, nie umiałem sobie sam poradzić. Byłem uzależniony od maski i nie mogłem znieść myśli, że już jej nie mam. Lecz… wiedziałem, że ta maska była jeszcze bardziej żałosna niż prawdziwy ja, którym byłem obecnie.

- Teraz znam prawdę. Wiem kim jesteś i już cię nigdy nie pokocham – wymamrotałem cicho, kierując te słowa do części mnie, której się pozbyłem. Zdawałem sobie sprawę z tego, że już jej nie ma, ale pocieszała mnie myśl, że nadal może mnie ona słyszeć.

It never was and never will be
You don't know how you've betrayed me
And somehow you've got everybody fooled

Uśmiechnąłem się lekko, widząc jak po drugiej stronie mojego gigantycznego okna siada ptaszek. Przekręcił główkę, raz w jedną, raz w drugą stronę, a następnie zamachał skrzydłami i odleciał.

Westchnąłem.

- Tego nigdy nie było i nigdy nie będzie – ponownie skierowałem swoje słowa do swojej drugiej części. Sam dokładnie nie rozumiałem, czemu do niej mówiłem. Po prostu odczuwałem taką potrzebę – Nie masz pojęcia, jak mnie zdradziłeś – poczułem, jak moje oczy robią się bardziej wilgotne niż zwykle, a kąciki zaczynają delikatnie piec – I jakoś wszystkich oszukałeś – przetarłem oczy, tym samym rozmazując swoje łzy po policzkach.

Odwróciłem wzrok od panoramy miasta za oknem i rozejrzałem się po swoim apartamencie. Promienie zachodzącego słońca, jakby się w nim rozlewały i wszystko wyglądało na znacznie piękniejsze niż było w rzeczywistości.

Część czwarta – Ciemność

It never was and never will be
You're not real and you can't save me
And somehow now you're everybody's fool

Stałem na dachu budynku, w którym mieszkałem. Od dłuższego czasu nie wychodziłem z domu. Miło było w końcu poczuć wiatr na twarzy. Na zewnątrz powietrze było o wiele świeższe i chłodniejsze.

Powoli podszedłem do barierki, odgradzającej mnie od pewnej śmierci i spojrzałem w górę.

Gwiazdy.

Gdy na nie spojrzałem przypomniałem sobie o tym, jak wielu ludzi chodzi po tej planecie. Kocham ich… prawda? Teraz, gdy o tym myślałem nie wydawało mi się to być szczerym uczuciem. To nigdy nie było i nigdy nie będzie prawdziwą miłością. To uczucie wytworzone było po to, aby pozwoliło mi dłużej przetrwać w kłamstwie. Ale jak widać nawet ta miłość nie starczyła na długo.

Uśmiechnąłem się, wychylając za barierkę i zacząłem patrzeć w kolorowe światła reklam dookoła. Czerwone… zielone… niebieskie… roiło się tu od kolorów, a wszystkie z nich raziły po oczach. A gdy wreszcie spojrzałem w dół zobaczyłem ludzi.

Nagle znowu odezwał się we mnie ten głos. Zignorowałem go. Nie chciałem szukać części siebie, której z takim trudem się wyzbyłem.

- Nie jesteś prawdziwy i nie możesz mnie ocalić – odpowiedziałem temu cichemu głosowi.

Nadal patrzyłem w dół. W końcu przestałem wychylać się za barierkę i przeszedłem przez nią, mocno się jej trzymając. Teraz od przepaści nie dzieliło mnie nic. Zaciskałem dłonie na barierce z całych sił. Wiatr na dachach był silny. Czułem jak rozwiewał moje włosy i ubranie. Zderzał się z moją twarzą, chłodził moją skórę, rozsyłając po moim ciele dreszcze.

- I jakimś cudem teraz to ty jesteś przez wszystkich oszukiwany – uśmiechnąłem się i rozluźniłem palce.

Skoczyłem.

Później był tylko wiatr. O wiele silnijeszy niż przed chwilą. Szumiało mi przez niego w uszach.

A potem…

…chodnik

…i ciemność.

Wieczna…

Bezkresna…

nigdy niekończąca się…

Ciemność.

Niemoc.

Niezdolność do myślenia.

Nic.

Jedynie pustka…

…i ciemność.

Nic więcej.

Koniec.

~~~~~~~~~~~~~~

U^ᴥ^U  czemu ja w song-fickach tak często zabijam?