Durarara!! "Zakład" - rozdział 16

PRZEPRASZAM WAS NA KOLANACH I PADAM NA TWARZ! WYBACZCIE~!

No ale teraz tak na poważnie, wiem, że długo czekaliście, więc nie truję wam już więcej ^.-

ROZDZIAŁ 16

Coś sobie dziś uświadomiłem. Szykując się do pracy, doszedłem do wniosku, że zdecydowanie za mało robię. Cały czas daję się ponieść szalonym i spontanicznym planom tej podłej mendy. Wszystko jest przez niego i dzięki niemu, a ja daje mu sobą manipulować. Tak po prostu mu na to pozwalam! Ale… co innego mogę zrobić? Wszystko za co się zabieram kończy się źle. Mój gniew wszystko niszczy. Więc, czy aby nie zepsuć tego co mam teraz, nie byłoby lepiej bezczynnie siedzieć i czekać na kolejny z ruchów Izayi? Czekać? Znowu czekać?! Nie. Wiedziałem, że muszę coś zrobić, ale nie chciałem się narażać na ryzyko rozpadu naszego… związku.

Zaśmiałem się sam do siebie, gdy uświadomiłem sobie, jak dziwne wydaje mi się to słowo. Przecież to tylko kolejny chory plan kleszcza, on nie bierze tego na poważnie, to dla niego tylko zabawa – jak zwykle.

Myślałem o tym wszystkim przez cały swój dzień w pracy. Nawet nie próbowałem przestać. Wiedziałem, że moje starania i tak zdadzą się na marne, więc zamiast spróbować te myśli powstrzymać, dałem się im ponieść. Zabawne. Niechciane przemyślenia stawały się mniej uporczywe, gdy  ich nie blokowałem. Spływały po mnie i uciekały, zamiast kłębić się i niepotrzebnie mnie denerwować. W ten sposób ocaliłem swój w miarę dobry humor.

To był jeden z tych dni, w których nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Chodziłem po mieszkaniu w te i z powrotem. Siadałem w fotelu, tylko po to, aby za moment wstać i usiąść na kanapie. Brałem gazetę, ale później ją odkładałem, dochodząc do wniosku, że i tak nie mam ochoty jej czytać. Moje niezdecydowanie tylko mnie denerwowało, doprowadzając przy tym do szału.

Czekałem. Jednak postanowiłem czekać na kolejny ruch Izayi. Jednakże czekałem tylko i wyłącznie z jednego powodu. Postaram się dowiedzieć co ta menda planuje i zrobię zupełnie inaczej, niż on tego chce.

Tylko jest jedno ale… Jak mam to zrobić, skoro on od kilku dni nie daje żadnych oznak życia?! Siedzi w swojej norze i siedzi. W Ikebukuro  jest o nim cicho, nikt go nigdzie nie widział, a ja jestem w stu procentach pewien, że robi to specjalnie! Wie, że zważywszy na taki, a nie inny obrót wydarzeń, będę chciał czekać – przewidział to – i teraz on robi to samo. Też czeka, wiedząc, że to ja jako pierwszy nie wytrzymam i do niego przyjdę. Zawsze tak było. Nawet gdy się jeszcze nienawidziliśmy, to już wtedy, gdy się nie pojawiał przychodziłem skopać mu dupę do Shinjuku. Tylko tutaj nie chodziło o kolejną bójkę. Tutaj chodziło o to, że byliśmy pseudo-parą i nie widzieliśmy się już od czterech dni. Wspaniale prawda?

Ale wiedziałem, że im dłużej będę zwlekać, tym trudniej będzie mi się później z nim rozmawiało.

Stałem pod drzwiami jego apartamentu, a moja ręka zawisła nad drzwiami. Trwałem w tej pozycji jeszcze kilka minut, zastanawiając się nad tym jak wyjaśnić swoją nagłą wizytę. Cóż, rozważałem nawet odpuszczenie sobie i pójście do domu.

Zapukałem.

Cholera… będzie złośliwy, prawda? Będzie starał się mnie wkurzyć tym, że to ja pierwszy zrezygnowałem ze strategii opartej na czekaniu. Pff… czy to w ogóle można nazwać strategią?

Denerwowałem się, a zwykłe dziesięć sekund oczekiwania, zdawało mi się być dziesięcioma minutami. Zacząłem nawet snuć domysły, że może nie ma go w domu, gdy nagle drzwi się otworzyły i coś mocno uderzyło mnie w tors.

- O mamo… - mruknąłem o mały włos się nie przewracając. Kiedy w końcu odzyskałem równowagę, zorientowałem się, że kleszcz się do mnie przyczepił i oplata ramionami moją szyję.

- No cześć – powiedział cicho i uśmiechnął się, spoglądając mi prosto w oczy.

A jednak nie był wredny. Mogło to oznaczać tylko jedno – że będzie nawet gorzej.

- Cześć – mruknąłem i cały mój w miarę dobry humor gdzieś znikł.

Udawał.

Sądząc po tym, że umiał lepiej, to byłem pewien, że chciał abym zobaczył jak bardzo sztuczne jest jego zachowanie. Chciał mi dać do zrozumienia, że nie możemy być razem. Że jest to czymś nienaturalnym i do siebie nie pasujemy, a przynajmniej takie odnosiłem wrażenie.

- Namie, zrób coś do picia! – zawołał i wpuścił mnie do środka – Więc, Shizu-chan… po co przyszedłeś? – uśmiechnął się, zamykając przy tym oczy.

Przypomniałem sobie, że nie zdążyłem wymyślić wymówki. Cholera…

- Tak właściwie to sam nie wiem – podrapałem się po głowie.

- Oya, oya… - mruknął, a jego uśmiech zrobił się taki jak zawsze – Stęskniłeś się?

- Chyba śnisz – prychnąłem, spoglądając w bok.

- Więc nie tęskniłeś?

Zacisnąłem pięści, starając się nie zdenerwować, ale chyba było już na to za późno. Czułem jak rozchodzi się po mnie ciepło wywołane przypływem adrenaliny.

- Shizu-chan? – jego uśmiech się pogłębił. Cieszyła go moja reakcja.

Od samego początku wiedziałem, że będzie wredny! Byłem tego pewien!

Zastanowiłem się nad odpowiedzią na jego pytanie. Czy tęskniłem? Cóż, na pewno nie za tą podłą częścią jego, ale… tej miłej trochę mi brakowało.

- Zależy – mruknąłem, a on podszedł do swojej planszy z pionkami i przestawił białego króla na prawo.

- Miło z twojej strony – wymamrotał nadal bardziej zainteresowany swoją grą, niż naszą rozmową.

Co siedziało mu w głowie? Lekko zmarszczyłem brwi, nadal się mu przyglądając. Na czym polegał ten jego dziwny plan? Ukucnął przy swoim stoliku, podpierając brodę na łokciach i przyglądał się pionkom. Co on chciał osiągnąć?

Cicho warknąłem i odwróciłem się w drugą stronę. Do pokoju weszła Namie i postawiła na stoliku picie, ale żadne z nas go nie tknęło.

Siedział tak na ziemi zapatrzony w grę i palcem okrążał czubek jednego z pionków.

A gdyby tak… po prostu go zapytać? Może i to śmieszne,  ale czy kiedykolwiek ktoś starał się zrozumieć na czym polega ta gra na jego planszy?

- Izaya… kim jest goniec? – spytałem i ukucnąłem naprzeciwko niego, po drugiej stronie stolika.

Zerknął na mnie nieco zdziwiony, a w jego oczach dostrzegłem coś… dziwnego… jakiś błysk, którego nie potrafiłem przypisać do żadnej ze znanych emocji.

- To Shinra – powiedział.

Zupełnie jakby oczekiwał tego typu pytań już od bardzo dawna.

- A wieża?

- Nie znasz Shikiego – uśmiechnął się, tylko, że tym razem uśmiech był przyjazny.

Przez około pół godziny rozmawialiśmy o jego planszy. Ja pytałem, a on odpowiadał. Poznałem jego obecną grę. Wiedziałem, że wszystko diametralnie się zmieni, gdy Izaya zaplanuje coś nowego, ale póki co znałem wszystkie jego pionki.

- No, a ty?

- Ja jestem tu – powiedział z zadowolonym uśmieszkiem, wyciągając kartę i odwrócił ją przodem do mnie, pokazując mi Jokera – i oglądam wszystko z góry.

No tak… to do niego podobne… właściwie to mogłem się tego spodziewać.

- A teraz coś, co zawsze chciałem zrobić – uśmiechnął się przebiegle – Skoro znasz wszystkie pionki… to powiedz mi o co tutaj chodzi, Shi~zu~cha~n - wymruczał, palcem stukając w planszę.

Spojrzałem na niego zdezorientowany. Zawsze chciał to zrobić… to znaczy, że jeszcze nikt nigdy nie wypytywał go o te pionki, tak? Spoglądałem raz na grę, raz na niego i starałem się coś wymyślić. Jakieś logiczne wyjaśnienie, dlaczego wszystkie te "osoby" są ustawione tak, a nie inaczej. Właściwie to wolałem nie wiedzieć, czemu "ja" byłem jako jedyny, tak blisko wierzchołka tej trójkątnej planszy.

- Chociaż to niezbyt dobrze się składa, że padło akurat na takiego pierwotniaka jak ty – zaśmiał się i wymierzył we mnie spojrzenie pełne arogancji, mimo wszystko było bardziej… delikatne, niż zwykle.

- A nie mógłbyś sam mi wyjaśnić? – westchnąłem zrezygnowany.

- Nie ma tak łatwo – zaśmiał się – Tak właściwie… - mruknął, a ja sięgnąłem po swoje picie – Skoro siedzimy u mnie, rozmawiamy, nie kłócimy się, to czy to jest randka~?

Zacząłem kaszleć i odsunąłem od ust szklankę z piciem.

- CO?!! – warknąłem.

- Słodko, że się rumienisz, ale to nie pasuję do bestii takiej, jak ty – westchnął, dźgając mnie palcem w policzek.

- A co mają ludzie, czego ja nie mam?! – uderzyłem pięścią w stolik, a kilka pionków na jego planszy się przewróciło.

Kompletnie zapomniałem o jego uwadze z tą całą "randką". Izaya lekko spuścił wzrok w dół, na przewróconego gońca i konia, ale chwilę później jego wzrok wrócił na mnie.

- Odpowiedz – zażądałem.

Jeden z jego kącików powędrował w górę, a atmosfera w pokoju zrobiła się nieciekawa. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie, a pomiędzy nami stał mur chiński w postaci stolika. Tak niewiele brakowało, żebym znowu chciał go zabić. Naprawdę niewiele. Tylko kilka centymetrów i moje ręce zacisnęłyby się na jego szyi, tylko kilka centymetrów i…

Przełknąłem ślinę, starając się pozbyć swoich dziwnych myśli. Tylko tego mi jeszcze teraz brakowało! Żeby fantazje buntowały się akurat w tym momencie!

- Shizu-chan… - zaśmiał się – Dziwi mnie, że jeszcze tego nie zrozumiałeś – przysunął się do mnie bliżej, opierając dłonie na stoliku – Jesteś największym idiotą, jakiego spotkałem.

~~~~~~~~~~~

Wiem, wiem... chamskie zakończenie... ale nie jest łatwo napisać rozdział w dwa dni, tym bardziej, że Izaya jest dupkiem i ten jego głupi charakter tylko wszystko mi utrudnia!  Grrr.... Orihara, ty gnoju, a żeby cię ktoś zgwałcił!

I teraz czytać uważnie, bo macie zapowiedzi:

Sobota - oneshot

Niedziela - Może uda mi się Zakład, ale niczego nie obiecuję, wszystko zależy od tego, czy Izaya nadal będzie dupkiem, czy łaskawie stanie się grzeczny i będzie działać zgodnie z moim zajebiaszczym planem -.-"

Tłumaczenie hmm... postaram się jakoś zdążyć

Ostatnio nie mam łatwo, bo wiecie... 3 godziny dziennie?! Mój tata jest okrutny... jak ja mogę się wyrobić z tym wszystkim mając tylko 3 godziny?!

Nie zanudzam już dłużej, opuszczam komputer i idę się staczać... ;-; albo będę zła i wezmę telefon >:D