Durarara!! "Widzieć świat twoimi oczyma" - rozdział 12

Pierwsza notka w 2014 roku~~ :D  Aż z tej okazji macie ją wcześniej xD  a jeszcze wczoraj miałam pół rozdziału~a mnie dzisiaj wzięło, to dokończyłam =w=

Powodzenia w szkole i zapraszam do czytania~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział 12

Lustro w łazience było częściowo zaparowane. Dookoła roznosiło się ciche chlupanie, a wanna powoli napełniała się wodą. Brunet po zsunięciu z siebie bielizny, sprawdził jej temperaturę. Uznając, że jest wystarczająco ciepła, wszedł do środka i zanurzył się w niej, czując jak jego ciało otula pachnąca piana. Wydał z siebie westchnienie pełne zadowolenia i zsunął się tak nisko, że cały zniknął pod wodą. Po jakimś czasie skończyło mu się powietrze i wynurzył się, odgarniając mokre włosy do tyłu.

Dziwnie było czuć ciepło wody, zapach i delikatne fale, a nie móc jej zobaczyć. Wszystko było dziwne, ale Izaya powoli się już przyzwyczajał.

Nagle po łazience rozniosło się dzwonienie telefonu. Brunet westchnął niezadowolony i sięgnął po leżący obok wanny ręcznik, który wcześniej sobie tam położył i wytarł prawą rękę. Oczywiście, mógł zignorować telefon i oddzwonić później, ale szybko rozpoznał  melodyjkę, którą ustawił osobno dla kontaktu Shikiego. To mogło być coś ważnego, więc wolał nie ignorować yakuzy. Suchą ręką starał się namacać komórkę, którą zawsze kładł przy wannie podczas kąpieli na wypadek ważnego telefonu. Zawsze tak robił, ale nigdy nie musiał szukać go na oślep i nigdy nie usłyszał cichego plum.

- Huh? – szerzej otworzył oczy, kiedy dzwonienie telefonu ustąpiło – Nie, nie, nie… cholera! – warknął zirytowany i poderwał się do siadu, rozchlapując przy tym wodę. Włożył dłonie pod wodę i zaczął szukać telefonu. Przecież to było śmieszne! Jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się coś takiego. Często odbierał telefon podczas kąpieli, ale jeszcze nigdy go nie utopił! Zmrużył oczy, czując rozchodzące się po jego ciele zirytowanie i złość. Tylko czemu akurat telefon, a nie na przykład butelka szamponu?!

- Namie! – zawołał dziewczynę, kiedy wreszcie znalazł komórkę i zawinął ją w ręcznik, chcąc jakoś ją wytrzeć. Tylko, że najgorsze było to, że nie miał zielonego pojęcia, czy ta działała. W końcu nie widział jej ekranu.

- Czego chcesz? – zapytała, a jej głos był nieco stłumiony. Stała pod drzwiami.

- Chodź tu – powiedział, idealnie panując nad swoim głosem i wyrazem twarzy. Tak naprawdę to był zdenerwowany. Gdy był zły na kogoś, w większości przypadków wybuchał śmiechem, ale teraz tak nie zrobił. Ponieważ był zły na siebie, co nie zdarzało się za często.

- Nie wejdę do łazienki, kiedy jesteś nagi – prychnęła – Zapomnij.

- No chodź tu, jestem w wodzie – tym razem delikatnie uniósł głos. Miał już tego dość. Nic mu nie wychodziło i w dodatku teraz nie mógł sobie sam poradzić z tym co zepsuł.

Dziewczyna powoli otworzyła drzwi, niepewnie wchodząc do środka i odwróciła wzrok w bok. Niezależnie od tego, czy chciała, czy nie, to na jej policzkach pojawił się delikatny rumieniec. Wspólna kąpiel z Seijim to jedno, ale Izaya pod każdym możliwym aspektem wydawał jej się dziwny.

Odchrząknęła, spoglądając na niego – Więc czego chcesz? – spytała.

- Sprawdź, czy działa, a jak nie, to przełóż kartę do swojego i mi go pożycz – powiedział Izaya, wyciągając dłonie, w których trzymał zawinięty w ręcznik telefon, a dziewczyna go od niego wzięła, kątem oka spoglądając na jego pokrytą pianą klatkę piersiową. Ciekawe… wcale nie różnił się tak bardzo od Seijiego. Przełknęła ślinę i w myślach uderzyła się w policzek. To przecież tylko Izaya.

- Namie-san – kiedy brunet wypowiedział jej imię, chcąc ją tym samym popędzić, ona natychmiast przeniosła wzrok na trzymany przez siebie telefon.

Delikatnie go przetarła i nacisnęła kilka klawiszy – Nie działa – stwierdziła i wyjęła z kieszeni spódniczki swoją komórkę, niechętnie przekładając do niej kartę Izayi i podała mu urządzenie  – Tylko nie utop – powiedziała z obojętnością w głosie.

Izaya skinął głową – Możesz już zwrócić mi moją prywatność, Namie-san. Potem ci oddam – powiedział, z pamięci wykręcając numer Shikiego i przyłożył komórkę do ucha – Połóż gdzieś mój telefon, żeby wysechł przez kilka dni i weź z kurtki mój portfel, żeby kupić mi zapasowy… - nagle w słuchawce usłyszał swoje imię – ah, Shiki-san – zaczął, słysząc cichy trzask zamykanych drzwi. Dziewczyna wyszła – Przepraszam, że nie odebrałem, ale… no cóż, miałem drobny problem – wytłumaczył dość ogólnie. Wolał zachować swoje obecne niezdarstwo dla siebie.

- Rozumiem – powiedział z typową dla siebie powagą w głosie – Ważne, że oddzwoniłeś.

- Oczywiście – mruknął Izaya, zupełnie tak, jakby jego wargi zdobił asymetryczny uśmiech. Tylko, że mu się nie chciało, przez co w obecnej chwili postanowił charakteryzować na dupka jedynie swój głos. W końcu i tak nikt go nie widział – A więc, o co chodzi, Shiki-san? – spytał, idealnie udając zainteresowanego.

- Mam dla ciebie zlecenie – stwierdził Shiki.

- Chciałeś raczej powiedzieć: dla mnie i Rybiej Gały – Izaya nie mógł się oprzeć i zaśmiał się prześmiewczo.

- Już ci mówiłem, że Heiwajima-san nie byłby chyba zadowolony, gdyby usłyszał, jak go nazywasz.

Tym razem Izaya zaśmiał się nieco grzeczniej, jakby naprawdę był rozbawiony – i właśnie tak było. Po prostu nie mógł się doczekać, aż Shizu-chan usłyszy swoje nowe przezwisko. Był ciekaw jego reakcji.

- Będzie bardzo zadowolony – zaprzeczył Izaya, a na jego usta jakby samoistnie wkradł się asymetryczny uśmiech – W końcu lepiej być rybim okiem, niż jednokomórkowcem, prawda, Shiki-san~?

Yakuza jedynie wydał z siebie ciężkie westchnienie. Najwyraźniej rozmawianie z informatorem na ten temat nie ma sensu – Jako, że jest to pierwsze zlecenie Heiwajimy, to zadbałem o to, żeby to nie było nic trudnego.

- Nic trudnego? – Izaya uniósł w górę jedną brew, a chwilę później zaczął się śmiać. To po prostu było zbyt śmieszne – Ale.. wiesz, Shiki-san? Hahaha, on kompletnie nic nie umie!

- Miałeś go nauczyć – w jego głosie słychać było niezadowolenie, a Izaya natychmiast wyobraził sobie jak mężczyzna marszczy brwi.

- Tylko, że Shizu-chan jest… hm, krótko mówiąc idiotą. Nie wiem, jakim cudem dostał się do Raijin – westchnął.

- Nie wydaje mi się być idiotą – zaprzeczył Shiki – ale skoro zawiodłeś, to miejmy nadzieję, że Heiwajima-san nauczy się czegoś podczas zlecenia.

Izaya zmarszczył brwi – Nie zawiodłem – powiedział, wolną dłonią przegarniając pianę. Zrobiło mu się trochę zimno, więc wyciągnął rękę w prawo i odkręcił kran, aby dolać trochę cieplejszej wody.

Shiki usłyszał chlupanie wody, ale nie skomentował faktu, że Izaya rozmawia z nim podczas kąpieli. Zresztą, to nie był pierwszy raz.

- Dobrze cię znam, Orihara-san. Powinieneś bardziej się do niego dostosować i przekazywać mu rzeczy w bardziej przystępny dla niego sposób, a nie tak, jak tobie jest najwygodniej.

Izaya trochę skrzywił. Nie spodobało mu się, że Shiki podważał jego metody. Przecież brunet dobrze wiedział, jak dojść do ludzi… ludzi… uśmiechnął się do siebie. Tylko, Shizu-chan nie był człowiekiem. Nie był taki jak reszta. Westchnął zrezygnowany i nieco bardziej zatopił się w wodzie. Czemu ten dureń Shizuo musiał być inny pod każdym względem?

- Dopracuję to – powiedział w końcu – Jakie jest to zlecenie?

- Nic trudnego. Właściwie to jest to jedna z tych rzeczy, którymi nigdy nie zawracałem ci głowy i kazałem się tym zająć nieco gorszym informatorom.

- Ach… o to chodzi – odpowiedział, rozumiejąc już, o co chodzi Shikiemu, a ton jego głosu idealnie odzwierciedlał niezadowolenie – Przecież do tego nie trzeba wychodzić w teren – wywrócił oczyma – Wystarczy, że wyślę jednego smsa i-…

- Wiem o tym – przerwał mu Shiki – ale skoro uważasz, że Heiwajima-san jest beznadziejny, to chyba nie rzucisz go od razu na głęboką wodę, prawda?

Izaya wywrócił oczyma – Ale ja zostaję w domu. Ma to załatwić sam, nie bawię się w takie rzeczy, to nudne.

- Jak uważasz. Przekaż mu to.

- Jaki gang? – spytał brunet, zakręcając wodę.

- Niebieskie Kwadraty.

- Mhm – mruknął Izaya, po czym się rozłączył.

Odłożył komórkę na bok i zsunął się w dół, aż jego głowa całkowicie nie zniknęła pod wodą.

***

Jakiś czas po kąpieli, Izaya siedział na kanapie – którą ostatnio bardzo polubił – i powoli pił herbatę ze swojego kubka. Zatopił się w beżowym swetrze i zamknął oczy, lekko się uśmiechając.

Nie mógł zadzwonić do Shizuo, ponieważ nie znał jego numeru na pamięć, a telefon Namie jakoś nieszczególnie chciał współpracować z niewidomymi. Jedyne co mu zostało, to po prostu czekać na jej przyjście. W pewnym sensie go to denerwowało, ta obecna zależność od sekretarki. Przynajmniej herbatę zrobił sobie sam i o dziwo się nie poparzył.

Nagle usłyszał dzwonek Namie i odłożył kubek na stolik, sięgając po telefon dziewczyny. Wciąż znajdowała się w nim jego karta. Izaya zastanawiał się, kto do niego dzwonił. Teraz nie mógł rozróżnić dzwonka, ponieważ komórce Namie nie było jego kontaktów, a dziewczyna miała tylko jeden, w dodatku głupi i irytujący, sygnał. Niezadowolony ze swojej niewiedzy odebrał.

- Halo?

- Cześć, Izaya-kun – w słuchawce rozbrzmiał wesoły i chłopięcy głos, który Izaya znał aż za dobrze.

- Po co dzwonisz? – zdziwił się nieco brunet, unosząc przy tym jedna brew.

- Razem z Celty zastanawialiśmy się, co u ciebie – odpowiedział Shinra – Ostatnio się nie odzywasz.

­- Shinra, czy przypominasz sobie, żebym kiedykolwiek zadzwonił lub przyszedł do ciebie bez powodu? – zaśmiał się, przez chwilę czekając na odpowiedź, która nie nadchodziła – Zawsze robię to, jak czegoś chcę, prawda~? Albo po to, żebyś zreperował moje kuku, kiedy Namie przy mnie nie ma, albo po to, żebyś przekazał coś Celty, której usług obecnie nie potrzebuję.

- No tak… - odezwał się cicho Shinra – Więc skoro teraz nie masz już powodów na odwiedzenie mnie, to może wpadłbyś jutro na kolację, co~?

- Jutro…?

- Mhm~w końcu lubisz kuchnię Celty, prawda?

Izaya zastanowił się przez chwilę. Shinra miał rację, strasznie smakowały mu posiłki gotowane przez bezgłową. Tylko, że ona nie za bardzo go lubiła i nie chciała mu niczego przyrządzać, przez co Izaya był zmuszony do podkradania Shinrze jego bentou, gdy jeszcze byli w liceum, czego w ciągu ostatnich kilku lat z oczywistych przyczyn nie był w stanie dłużej robić.

Westchnął – No dobra. O której?

- O dziewiętnastej, pasuje?

- Pasuje – powiedział, słysząc jak Namie wchodzi do mieszkania. Prawdopodobnie położyła gdzieś kupiony telefon i zajęła się swoimi sprawami.

- No a… co tam u ciebie?

Izaya się przez chwilę zastanowił – Właściwie to… lepiej zostawmy tę rozmowę na jutro – uśmiechnął się – Mam dużo do powiedzenia.

- W porządku – Shinra prawdopodobnie się uśmiechnął – W takim razie do jutra~

- Do jutra – odpowiedział brunet i się rozłączył – Namie-san

Niezadowolona dziewczyna podeszła do bruneta i wzięła od  niego swój telefon.

- Wiesz, co robić – westchnął, znowu sięgając po swoją herbatę i nieco bardziej zatopił się w skórze, która cicho zatrzeszczała.

- Niedługo zgnijesz na tej kanapie – burknęła dziewczyna, siadając obok niego i zajęła się ponownym przekładaniem karty, po czym zaczęła grzebać w ustawieniach telefonu, aby Izaya był w stanie z niego korzystać.

- To samo mówiłaś, kiedy całymi dniami siedziałem przy biurku i kręciłem się na fotelu – zaśmiał się.

- Ostatnio nie za często siedzisz przy komputerze.

Przez chwilę się zastanawiał, a później przyznał jej rację – To przestało być już ciekawe – wyjaśnił, odkładając do połowy pusty kubek na stolik i wyciągnął się na kanapie, kładąc głowę na jej kolanach.

 - A ty co? – warknęła i sięgnęła po poduszkę, żeby walnąć go nią w łeb.

- Cicho bądź i wyobraź sobie, że ja to Seiji, a ja wyobrażę sobie, że ty to poduszka, okej? – mruknął, chowając twarz w jej ciepłych udach.

Dziewczyna jedynie poczerwieniała ze złości i walnęła go poduszką jeszcze raz – A może lepiej wyobraź sobie, że ja to twój Shizu-chan, co?! – syknęła wkurzona.

Izaya trochę się od niej odsunął – Nie bądź ohydna, Namie-san – zmarszczył brwi, a potem podniósł się do siadu, już więcej się do niej nie przysuwając.

- On powinien to wszystko robić, skoro jest twoją „Rybią Gałą” – warknęła, rzucając mu jego nowy telefon na kolana i wciąż zdenerwowana poszła sobie zrobić kawy. Nienawidziła złośliwych uwag Izayi o Seijim, więc odwdzięczyła mu się tym samym.

***

Okno w sypialni było otwarte, a firanka lekko powiewała na wietrze. Shizuo nienawidził robienia tego, co właśnie robił, ale kiedyś przecież musiał. Westchnął i poprawił spinkę, która podtrzymywała jego wiecznie rozczochrane włosy, po czym włączył odkurzacz, wydając z siebie pełen niezadowolenia, zbolały jęk.

Założył słuchawki, aby ciągłe „wszzz~~”  go nie denerwowało i włączył piosenki Ruri Hajiribe, która obecnie chodziła z jego bratem. Były nawet chwytliwe. Zaczął leniwie jeździć odkurzaczem po podłodze, a gdy musiał wjechać nim pod łóżko, lekko zmrużył oczy. Nienawidził odkurzania. Sam nie wiedział, co takiego go w tym odpychało, ale i tak zdecydowanie wolał odkurzanie podłóg niż ścieranie kurzu z półek i mebli. Wtedy to już w ogóle było strasznie. Zawsze po tym swędziały go dłonie i kichał.

Nagle piosenka Ruri zatrzymała się w jego ulubionym momencie i usłyszał w słuchawkach swój dzwonek telefonu. W pewnym sensie nawet go to ucieszyło. Zadowolony wyłączył odkurzacz i odebrał telefon, naciskając guziczek na słuchawkach. Może i przez to nie wiedział, kto dzwoni, ale nie chciało mu się wyciągać telefonu z kieszeni.

- Halo? – spytał, kładąc się na łóżku.

- Co to za spokojne powitanie?

Kiedy Shizuo usłyszał głos Izayi, który dobiegając z słuchawek brzmiał zupełnie inaczej, automatycznie się wzdrygnął. Było w tym coś dziwnego, zupełnie jakby menda było tuż obok, albo nawet i siedziała mu w głowie. Nie za bardzo mu się to spodobało.

- Po co dzwonisz? – spytał, nadal leżąc i ze zmarszczonymi brwiami wpatrywał się w sufit.

- Wiesz, Shizu-chan… dzwonił do mnie Shiki-san.

- I… i co?

- No i ma dla nas zlecenie, Rybia Gało – Shizuo był prawie pewien, że menda się uśmiechnęła.

- J-jak… mnie nazwałeś? – spytał dość spokojnie, ale tylko i wyłącznie dlatego, że na początku wydawało mu się, że się przesłyszał.

- Rybią Gałą – powtórzył zadowolony Izaya.

Shizuo zacisnął dłonie w pięści – Niby czemu? – warknął cicho, przez zaciśnięte zęby.

- Ameby i pierwotniaki nie mają oczu, Shizu-chan – powiedział informator.

- No i co to ma do rzeczy?! – krzyknął blondyn, wciąż niezadowolony, a jego skroń delikatnie pulsowała.

- To znaczy… - kontynuował Izaya – że już nie mogę cię tak nazywać, Shizu-chan.

- Aha – burknął nadal wkurzony – Ale czemu Rybia Gała, co?!

- Jako, że mało zauważasz, to nie zasługujesz na miano prawdziwych oczu, więc zdegradowałem cię do Rybiej Gały, w dodatku jednej~a nie dwóch. Jedna zauważa jeszcze mniej – wytłumaczył wyraźnie rozbawiony brunet i cicho się zaśmiał.

Shizuo bardzo powoli wypuścił powietrze przez nos, starając się nie rozwalić swojego niewinnego i znienawidzonego odkurzacza.

- Ale czemu rybia?!

- Bo nienawidzę rybich gał, tak samo mocno, jak ciebie – odparł chłodno brunet. Na jakiś czas zapadła cisza.

No tak. Shizuo też go nienawidził, ale z jakiegoś powodu poczuł się jakby rozczarowany, gdy to usłyszał. Nie wiedział czemu i kompletnie tego nie rozumiał, ale z przyzwyczajenia zwalił winę na wyrzuty sumienia i całą resztę.

- Jakie to zlecenie? – zapytał w końcu nieco spokojniej i ściągnął z głowy spiknę, odkładając ją na bok.

- Dość proste… a nawet bardzo proste, dlatego nie mam zamiaru iść z tobą.

- To fajnie… - mruknął sceptycznie. Wątpił w to, żeby bez Izayi poszło mu łatwo – To co mam zrobić?

- Sądzę, że nawet komuś takiemu jak tobie powinno to się udać – w głosie bruneta słychać było, że ten wyraźnie chce być złośliwy – Musisz tylko dowiedzieć się, o której godzinie spotykają się dziś lub jutro, to też musisz ustalić, Niebieskie Kwadraty. Godzina i dzień. Nic więcej, Shizu-chan. Dziecinada.

Blondyn zmarszczył brwi. Gdy słyszał to z ust Izayi, to rzeczywiście wydawało się być czymś prostym, ale… Shizuo nie miał bladego pojęcia, gdzie mógłby zacząć szukać takiej informacji.

- No a… - zaczął trochę niepewnie, nie do końca wiedząc, co chciał powiedzieć. Po prostu nie był do końca przekonany, czy aby na pewno sobie poradzi i szczerze w to wątpił – a ty wiesz, gdzie szukać?

Izaya się zaśmiał – Nie „gdzie szukać”, Shizu-chan, tylko „gdzie słuchać”. I tak, wiem gdzie, ale chciałbym, żebyś doszedł do tego sam. będziemy w kontakcie, Shizu-chan. Zacznij najszybciej jak możesz i wyślij smsa, kiedy zaczniesz. Będę ci odmierzał czas.

Shizuo zmarszczył się. To brzmiało jakby Izaya traktował to jak jakieś zawody, mające na celu dostarczenie mu rozrywki. Jak zwykle menda myślała tylko o jednym.

- No to… - przeniósł wzrok na odkurzacz – właściwie to mogę zacząć już teraz. Tylko się ubiorę – mruknął, w pewnym sensie zadowolony z tego, że Izaya dał mu powód do ucieczki od odkurzania.

- W porządku. Czas start~Powodzenia, Shizu-chan – po powiedzeniu tego, Orihara się rozłączył, a Shizuo ściągnął słuchawki, jeszcze przez jakiś czas patrząc w sufit.

Westchnął ciężko, domyślając się, że nie będzie łatwo. Miał słuchać. Chodzić po mieście i podsłuchiwać, o czym rozmawiają ludzie. Jasne. Jakby słuchanie ich, kiedy rzeczywiście mówili do niego, nie sprawiało mu wystarczających trudności.

Odłożył słuchawki na szafkę przy łóżku i wstał z niego, podchodząc do szafy. Przebrał się w wyprasowany przez siebie wcześniej strój barmana i po zapełnieniu kieszeni spodni potrzebnymi rzeczami, wyszedł z domu. Wsunął na nos okulary, rozglądając się dookoła. Była dość ładna pogoda i blonydn lekko się przez to uśmiechnął. Włożył ręce do kieszeni, po czym zaczął iść przed siebie, jakiś czas później, zapalając papierosa.

Nie wiedział dokąd dokładnie pójść. Nogi niemalże automatycznie poniosły go na Sunshine 60, ale doszedł do wniosku, że to nawet dobrze. W końcu to serce tego miasta, prawda? Tam dużo się dzieje i na pewno uda mu się czegoś dowiedzieć.

Cholera. Tylko, że… jedyne czego Shizuo dowiedział się od mendy, to jakieś pierdoły odnośnie obserwowania. Kleszcz nie mówił nic o podsłuchiwaniu, a to były dwie zupełnie różne rzeczy!

Wkurzony lekko zmrużył oczy i usiadł na ławce w niedalekim parku. No cóż… jakoś sobie poradzi. W końcu nie jest dzieckiem. Kilka razy zdarzyło mu się podsłuchiwać, każdy kiedyś to robił. Westchnął, kiedy koniec końców i tak doszedł do wniosku, że w porównaniu do kleszcza i tak jest beznadziejny.

Plecami zetknął się z oparciem ławki i zerknął w niebo, gasząc swoje papierosa w kieszonkowej popielniczce, po czym schował ją z powrotem do spodni.

Jakoś nigdy… nigdy nie słuchał tego, co mówili ludzie dookoła. Zawsze skupiał się na swoich myślach, a czasami wcale nie myślał, ale nigdy nie wsłuchiwał się w rozmowy dookoła. Zamknął oczy i wstał. W parku i tak niezbyt wiele osób rozmawiało, więc nic tu po nim. Był tu tylko rysownik, który jak zwykle szkicował bezgłową Celty oraz kilka bawiących się dzieci. Shizuo po raz kolejny skierował się w bardziej zaludnione okolice i wytężył słuch

- Rosyjskie Sushi! Przyjdź na Rosyjskie Sushi! Smaczne! Tanie! – głos Simona był pierwszym co usłyszał i lekko się do siebie uśmiechnął.

Powstrzymał się przed rozmyślaniem o Simonie i wsłuchiwał się dalej.

­-to chyba oczywiste~! Tak, jasne, że pójdziemy, a co byś chciała zjeść – odezwała się jedna z dziewczyn, mówiąc do swojej koleżanki.

- Nie, nie… trochę się spóźnię, wybacz. Zjedz kolację beze mnie, kochanie – chwilę później Shizuo usłyszał głos kobiety, która przeszła obok niego szybkim krokiem.

Shizuo schował ręce do kieszeni, powoli kierując się do przodu, aby nie stać jak kołek, co pewnie wyglądałoby dość dziwnie.

Kiedy Shizuo usłyszał coś o blondynie, powstrzymał się przed odwróceniem się, aby osoba, która mówiła coś za jego plecami, nie zorientowała się, że ten słucha.

- Tak, ten wysoki blondyn. Widzisz? W stroju barmana.

- Widzę. No i co? Jest ładny.

Shizuo lekko się zarumienił, nadal udając, że niczego nie słyszy.

- Może i jest, ale skoro jesteś tu nowa… to powiem ci, żebyś lepiej się do niego nie zbliżała.

- Czemu?

Blondyn spojrzał w ziemię, wiedząc, co zaraz usłyszy.

- To Heiwajima Shizuo. Jeśli nie chcesz oberwać  ciężkim przedmiotem i skończyć w szpitalu, to po prostu lepiej się nie zbliżaj.

- Ale… jak to? – dziewczyna lekko się zaśmiała, co brzmiało trochę niezręcznie i wymuszenie.

- To potwór, po prostu się nie zbliżaj, Ami-chan. Dla własnego dobra.

Zacisnął dłonie w pięści i zaczął powoli odchodzić, nie chcąc dać po sobie niczego poznać. Gdzieś tam w środku poczuł ten sam rozdzierający ból, jak wtedy, gdy był mały. Wtedy, gdy siedział sam na zdemolowanym przez siebie placu zabaw i wszyscy z wyjątkiem Kasuki trzymali się od niego z daleka.

Później, każdy dzieciak, który chciał z nim zadrzeć, mówił to samo. Zawsze to samo.

Potwór… wybryk natury… nie powinieneś był się urodzić… dziwak…

Shizuo nawet sam nie zorientował się, kiedy przyspieszył, a jakiś czas później zniknął w jakiejś alejce, podpierając się ściany. Uśmiechnął się dość smutno, patrząc w ziemię. Właśnie dlatego nigdy nie wsłuchiwał się w głosy otaczających go przechodni. Dlatego zawsze chodząc po mieście z Tomem, bujał w obłokach i tylko czasami słuchał wkurzających dłużników. Bał się, że usłyszy, jak ktoś znowu nazywa go potworem. Izaya robił to wystarczająco często. Nie chciał tego słyszeć od innych, którzy go nie znali. Nawet nie chcieli go poznać, a i tak myśleli, że mają prawo do oceniania go.

Warknął, uderzając pięścią w ścianę, z której posypał się tynk.

Wszyscy uważali go za bestię i potwora, a w rzeczywistości… był słaby. Tak cholernie słaby, że nie potrafił nawet stawić czoła krzywdzie, którą wyrządził swojemu wrogowi i nie umiał się z nią pogodzić.

Nagle jego telefon zawibrował, a Shizuo dość niechętnie wyciągnął go z kieszeni. Dostał wiadomość. Otworzył ją i zaczął czytać, ignorując fakt, że przez delikatnie przeszklone oczy rozmazywały mu się literki.

„Shizu-chan, jak ci idzie? Gdzie jesteś?”

Shizuo przeniósł wzrok z telefonu na wyjście do alejki. Jedna przechodząca kobieta, gwałtownie odciągnęła swoje dziecko w tył, kiedy zobaczyła, co blondyn zrobił ze ścianą.

„Do dupy. W alejce. Czego chcesz?”

Nie minęła nawet minuta, aż Izaya odpisał.

„W alejce? Co tam robisz?”

Shizuo wziął głęboki oddech i rozejrzał się dookoła, spoglądając na wymalowane na ścianie hasło Żółtych Szalików.

„Stoję i się nad sobą użalam.” – napisał na początku, ale później szybko to skasował i napisał tylko – „Stoję.”

Przez jakiś czas telefon nie wibrował, a Shizuo zaczął wątpić w to, że Izaya w ogóle odpisze. Miał już zamiar wyjść z alejki, ale powstrzymało go ciche piknięcie komórki.

„W takim razie rusz się. Dam ci radę – idź do Rosyjskiego Sushi. Jeden stolik jest wiecznie oblegany przez Niebieskie Kwadraty, więc usiądź niedaleko i po prostu słuchaj, udając, że pochłania cię twoje sushi. Powodzenia, Shizu-chan~<3”

Mimo że blondyn w pewnym sensie był wdzięczny Izayi za wskazówkę, to skrzywił się na widok serduszka na końcu wiadomości, tuż obok tego głupiego przezwiska. Warknął, zaciskając dłonie w pięści, schował telefon do kieszeni i udał się w stronę Rosyjskiego Sushi. Głupia menda chciała go zirytować nawet głupim znaczkiem w smsie!

Po krótkiej rozmowie z Simonem o tym, czy sushi na pewno powinno mieć w sobie majonez i kurczaka, Shizuo usiadł niedaleko stolika obleganego przez chłopaków w niebieskich bandankach lub koszulkach. Leniwie rozgrzebywał swoje sushi, przez jakiś czas zastanawiając się nad słowami dziewczyn, które wcześniej usłyszał, a później nad smsem Izayi. Chyba… chyba powinien mu podziękować za to, że mu co nieco pomógł. Chociaż z drugiej strony to była menda. Nie powinien był myśleć o dziękowaniu mu.

Westchnął i zaczął się przysłuchiwać, aż w końcu jeden z facetów powiedział.

- A może pójdziemy się dzisiaj napić, co?

- Hah, Izumii będzie wkurzony, jak następnego dnia przyjdziemy skacowani.

- Do siedemnastej nam minie, nie martw się!

Shizuo wziął głęboki oddech, zadowolony z tego, że to już koniec, po czym wyciągnął z kieszeni telefon i napisał do Izayi – „Jutro o 17”

Chwilę później jego telefon zaczął wibrować, a on niechętnie go odebrał. Nie musiał nawet patrzeć na wyświetlacz, doskonale wiedział, kto dzwonił.

- Półtorej godziny, Shizu-chan~nieźle jak na Rybią Gałę. Albo ucho…  no bo w końcu tym razem słuchałeś… ale ryby nie mają uszu – westchnął, jakby się zastanawiając, a Shizuo zgniótł pałeczki.

- Zamknij się – warknął blondyn.

- Tak czy inaczej… przekażę to, czego się dowiedziałeś Shikiemu razem z twoim jakże zachwycającym rekordem czasowym, a ty, skoro już jesteś u Simona, to możesz mi przynieść ootoro.

Shizuo westchnął niezadowolony, ale mimo to się zgodził i zawołał Rosjanina, żeby przygotował ootoro na wynos dla kleszcza.

Jakoś tak nawet… nieszczególnie przeszkadzał mu fakt, że ma iść do Izayi. Bo o ile brunet podburzał jego poczucie winy i wyrzuty sumienia, to nie nazywał go potworem tak często, jak cała reszta ludzi dookoła.